कथा * मधु शर्मा कटिहा
अभिनव जाताच अनन्या शांतपणे खाटेवर पहुडली. आठवडाभराकरिता ऑफिसच्या कामासाठी अभिनव लखनऊला निघाला होता. पण जातेवेळी नेहमीप्रमाणेच रुक्षपणे ‘निघतो’ एवढेच बोलून गेला. किती आठवण आली होती तिला अभिनवची जेव्हा तो मागच्या महिन्यात गोव्याला गेला होता. त्यावेळी अनन्या त्याची आतुरतेने वाट पाहात होती. त्याच्या मनात स्वत:ची जागा निर्माण करण्यासाठी वेगवेगळे मार्ग शोधत होती. इंटरनेटवरील व्हिडीओ पाहून काही पदार्थही बनवायला शिकली होती.
जेव्हा अभिनव घरी आला तेव्हा नोकराकडून स्वयंपाक बनवून न घेता तिने स्वत:च्या हाताने त्याच्यासाठी कोफ्ते आणि खुसखुशीत पराठे बनविले. जेवण झाल्यावर अभिनय हसून तिला ‘धन्यवाद’ म्हणाला तेव्हा अनन्याला खूपच छान वाटले होते.
या वेळेस तिला अशी अपेक्षा होती की, अभिनव बऱ्याच सूचना देऊन जाईल. जसे की, या वेळेस माझी जास्त आठवण काढत बसू नकोस… स्वत:साठी चांगले जेवण बनवून जेवत जा… रात्री उशिरापर्यंत जागू नकोस वगैरे वगैरे. पण अभिनव नेहमीप्रमाणे फक्त ‘निघतो’ एवढेच सांगून टॅक्सीत जाऊन बसला. त्याने एकदाही मागे वळून पाहिले नाही. मनात असे विचार चक्र सुरू असतानाच अनन्याचा डोळा लागला. त्यानंतर मोबाईलची रिंग वाजली आणि ती जागी झाली.
‘‘नुकतीच फ्लाईट लँड झाली आहे,’’ अभिनवचा फोन होता.
‘‘बरं… आता आणखी काही वेळ लागेल ना विमानतळावरून बाहेर पडण्यासाठी? त्यानंतर ऑफिसच्या गेस्ट हाऊसला पोहोचण्यासाठी आणखी १ तास लागेल… तुम्ही ऑफिसमध्ये सांगून गाडीची व्यवस्था करून घेतली आहे ना? रात्री टॅक्सीने जाणे धोकादायक असते… स्वत:ची काळजी घ्या,’’ अनन्याला नेहमीप्रमाणेच अभिनवची काळजी वाटत होती. तिच्यापासून दूर गेलेल्या अभिनवशी बोलण्यासाठी ती काही ना काही बहाणा शोधत असे.
‘‘बरं ठीक आहे,’’ असे मोघम बोलत अभिनवने फोन कट केला.
अनन्याला रडू आले. ती विचार करू लागली की, अभिनव नक्कीच आणखी थोडा वेळ बोलू शकत होता… लग्नाला फक्त ६ महिने झाले आहेत, एवढयातच अभिनव मला कंटाळला आहे असे वाटते… दिव्याचे लग्नही आमच्या लग्नाच्या वेळेसच झाले होते. ते दोघे अजूनही प्रत्येक दिवस हनिमूनसारखाच मजेत घालवत आहेत. त्या दिवशी ती बाजारात नवऱ्याच्या हातात हात घालून मिरवत होती… आणि एक मी आहे जिला अभिनवला खुश ठेवण्यासाठी दिवसरात्र प्रयत्न करावे लागत आहेत.
अंधार होऊ लागताच अनन्याला जणू निराशेच्या काळोखाने घेरले. या उदास करणाऱ्या विचारचक्रातून बाहेर पडण्यासाठी तिने व्हॉट्सअपवर जाऊन जुन्या मित्र-मैत्रिणींची चॅट उघडली.
‘‘अरे वा, उद्या सर्वांनी इंडिया गेटवर भेटायचे ठरविले आहे… कितीतरी दिवसांनी सर्व भेटणार आहेत… खूप मजेत जाणार उद्याचा दिवस,’’ असा विचार करून अनन्या आंनदी झाली.
‘‘मीही येणार,’’ असे लिहून ती उद्यासाठीच्या ड्रेसची निवड करण्यासाठी कपटाकडे गेली. ड्रेससोबत मॅचिंग दागिने काढून ते टेबलावर ठेवून आनंदाने झोपली.
सकाळी कामवाल्या बाईकडून लवकरात लवकर काम करून घेऊन आनंदाने निघण्याची तयारी करू लागली. करडया रंगाच्या पँटवर गुलाबी रंगाचा क्रॉप टॉप आणि रुबीचा चोकर घालून जेव्हा ती लिपस्टिक लावू लागली तेव्हा आरशात स्वत:चे सुंदर रूप पाहून स्वत:वरच खुश झाली. हसतच हातात बॅग घेऊन इंडिया गेटच्या दिशेने रवाना झाली.
तेथे पोहोचली तर संजना, मनिष, निवेदिता, सारांश आणि कार्तिक तिच्या आधीच आले होते.
‘‘हाय ब्यूटीफुल,’’ मनिष नेहमीप्रमाणेच तिला पाहून म्हणाला.
‘‘कोण म्हणेल की तुझे लग्न झाले आहे,’’ सारांश तिला वरपासून खालपर्यंत न्याहाळत म्हणाला.
तितक्यात कोणीतरी मागून येऊन अनन्याचे डोळे बंद केले.
‘‘साक्षी… ओळखले मी तुला,’’ साक्षीच्या हातांना आपल्या हातांनी बाजूला सारत आनंदाने अनन्या म्हणाली.
साक्षी डोळे विस्फारून अनन्याकडे पाहातच राहिली. ‘‘अरे, माझे तर लग्नाच्या २ महिन्यांनंतरच वजन वाढले… पण तू मात्र अजूनही जशीच्या तशी आहेस…’’
संजनाही लगेचच अनन्याचे कौतुक करत म्हणाली, ‘‘महाविद्यालयातही सर्वांच्या नजरा हिच्या सौंदर्यावर खिळून राहायच्या… संपूर्ण हॉस्टेलमध्ये उत्तराखंडमधून आलेल्या या मुलीचीच चर्चा होती… आम्ही सर्व तर हिला बाहुली म्हणायचो… किती सुंदर दिसतेस…’’
‘‘तुम्ही सर्व कोणत्याही नावाने हाक मारा, पण मी मात्र हिला चुनचून म्हणायचो आणि तेच म्हणणार…’’ संजनाचे बोलणे पूर्ण होण्याआधीच नमन आला आणि नेहमीप्रमाणेच अनन्याच्या सौंदर्याचे कौतुक करू लागला.
‘‘चुनचुन… हो, चुनचुन म्हणायचास तू तिला, पण हेच नाव का ठेवलेस तू या बाहुलीचे?’’ संजनाने उत्सुकतेने विचारले.
‘‘अगं, ते सुंदरसे गाणे आहे ना, चुनचुन करती आई चिडीया… आणि हीदेखील होती ना, छोटीशी चुनचुन करती चिडीया,’’ अनन्याचा गाल ओढत नमन म्हणाला.
‘‘हो…हो… प्रत्येक गोष्टीसाठी गाणे गाण्याची तुझी सवय माझ्या अजूनही लक्षात आहे… पण हे आजच समजले की, चुनचुन हे नावही तू गाण्यातूनच चोरले होतेस…’’ हसतच अनन्या नमनकडे पाहात म्हणाली. तितक्यात तिला स्वातीची आठवण झाली, जी अनन्याच्या या नावाला जळून तिला खूप चिडवत असे.
‘‘स्वाती अजून आली नाही… काल ग्रुपवर तर लिहिले होते की, नक्की येईन,‘‘ अनन्या म्हणाली.
‘‘अगं तिकडे बघ, ती आली… सोबत बहुतेक तिचा नवरा आहे,‘‘ दुरूनच स्वातीला येताना पाहून मनिष म्हणाला.
स्वातीने आल्यानंतर सर्वांची विचारपूस केली. ती नवऱ्याची ओळख करून देणारच होती मात्र त्याआधी तिचा नवराच स्वत:हून म्हणाला, ‘‘हिच्याशिवाय माझे मनच लागत नाही, म्हणून तिचा पदर धरून तिच्या मागोमाग आलो.’’
एकमेकांसोबत मौजमजा करण्यात मग्न झालेले सर्व मित्रमैत्रिणी अजूनही महाविद्यालयीन विद्यार्थ्यांप्रमाणेच भासत होते. खाण्या-पिण्यात, आनंदाने गप्पागोष्टी करण्यात संपूर्ण दिवस निघून गेला. संध्याकाळ होऊ लागली तसे पुन्हा भेटायचे ठरवून सर्वजण आपापल्या घरी निघाले.
अनन्या घरी पोहोचेपर्यंत रात्र झाली होती. चहा बनवून चहासोबत दोन बिस्किटे खाऊन तिने व्हॉट्सअप सुरू केला. ग्रुपवर सर्व आपापल्या मोबाईलमधून काढलेले फोटो शेअर करीत होते. नमनने ग्रुपवर फोटो टाकण्यासोबतच अनन्याच्या नंबरवर तिला तिचा एक फोटो पाठवून त्याखाली एका गाण्याची ओळ लिहिली. ‘‘लडकी ब्यूटीफुल, कर गई चुल…’’
हे वाचून अनन्याच्या चेहऱ्यावर हसू उमटले. हिंदी चित्रपट आणि गाण्यांची आवड असलेल्या नमनला प्रत्येक गोष्टीसाठी चित्रपटातील संवाद आणि गीतांच्या ओळींचा वापर करण्याची सवय होती, हे अनन्याला चांगलेच माहीत होते.
नमन नेहमीच तिचे कौतुक करायचा. पण आज त्याने असे खोडसाळपणे वागून अनन्याच्या सुंदरतेचे केलेले कौतुक तिला खूपच आवडले होते. अभिनवने कधीच मोकळेपणाने तिच्या सौंदर्याची प्रशंसा केली नव्हती.
तिने नमनचे आभार मानले तेव्हा त्याचे उत्तर आले, ‘‘मॅडम, मैत्रीत माफी आणि धन्यवादासाठी जागा नसते… ‘मैने प्यार किया’ चित्रपटात सलमानने असे सांगितले आहे,’’ असे लिहिण्यासोबतच नमनने चुंबन घेत असल्याचा इमोजीही पाठवला.
‘‘हो… हो… मैत्री आहे ते मान्य, पण हा चुंबन घेतानाचा इमोजी कोणासाठी पाठवला आहेस?’’
‘‘तुझ्यासाठीच मैत्रिणी… जर मैत्रीण तुझ्याइतकी सुंदर असेल तर तिच्यावर जीव जडतोच.’’
प्रेमाच्या या गप्पा येथेच संपविण्याच्या हेतूने अनन्याने विषयांतर करीत लिहिले, ‘‘आणखी फोटो पाठव… तू आपल्या ग्रुपमधील सर्वात चांगला फोटोग्राफर आहेस… आज तू बरेच फोटो काढलेस.’’
नमनने भरपूर फोटो पाठवले. ते सर्व अनन्याचेच होते. अनन्याच्या मनाला हे सर्व आवडत होते, पण बुद्धी सतत आठवण करून देत होती की, एका विवाहित महिलेने परपुरुषाशी एवढया मोकळेपणाने बोलणे चांगले नाही.
हसणाऱ्या स्मायलीसह अनन्याने लिहिले, ‘‘अरे वा, माझे एवढे फोटो? उगाच वेळ का वाया घालवतोस तुझा? आता तुही लग्न कर… मग तुझी ती दिवसरात्र गाणे गात राहील, ‘तू काढ माझो फोटो प्रिया…’ आणि मग काढ तिचे भरपूर फोटो.’’
नमनचे उत्तर आले, ‘‘तुझ्यासारखी कोणी असेल तर सांग… करतो लग्न… ‘जगभर फिरलो, पण तुझ्यासारखे कोणीच नाही…’’’
अनन्याला नमचे हे बोलणे असे वाटले जसे तप्त वाळवंटात कोणीतरी पाण्याचा वर्षाव करीत आहे. अभिनवचे रुक्ष वागणे आणि सतत गप्प बसून राहण्याच्या स्वभावामुळे कंटाळलेल्या अनन्याला नमनचे प्रेमळ बोलणे खूपच भावले. ती आपल्या मनावर ताबा मिळवण्याचा प्रयत्न करीत होती, पण ते तर तिच्या हातून निसटून चालले होते.
रात्री उशिरापर्यंत अनन्या नमनसोबत चॅटिंग करीत होती. तिने कितीही विषयांतर करण्याचा प्रयत्न केला तरी तो मात्र पुन्हा तिच्या सौंदर्याबाबतच बोलत होता. एकमेकांना ‘शुभ रात्री’ असे लिहून चॅटिंग बंद केल्यावर जेव्हा अनन्या झोपायला गेली तेव्हा नमनच्या रंगात रंगून ‘भागे रे मन कही…’ हे गाणे गुणगुणत स्वत:शीच हसली.
पुढचे २-३ दिवस नमन आणि अनन्याने भरपूर चॅटिंग केली. महाविद्यालयीन दिवसांची आठवण काढत नमनने तिला सांगितले की, एके दिवशी त्याच्या बालपणीचा एक मित्र महाविद्यालयात त्याला भेटायला आला होता. तेव्हा अनन्या आपली गर्लफ्रेंड असल्याचे त्याने मित्राला सांगितले होते.
हे वाचल्यावर अनन्याला आश्चर्य वाटले. तिने हसणारे तीन इमोजी टाकले.
‘‘हे काय… तू कशाला हसतेस…? तू माझी गर्लफ्रेंड व्हावीस अशीच माझी इच्छा आहे… जीवन खूप सुंदर होऊन जाईल आपले.’’
‘‘अरे… अरे… असे काय बोलतोस? एका विवाहितेला मागणी घालतोस?’’
‘‘मी असे कुठे म्हटले की, तुझ्या नवऱ्यासोबतचे नाते तोडून तू मला गाणे ऐकवावेस की, ‘मेरे सयाजी से आज मैने ब्रेकअप कर लिया…’ माझी गर्लफ्रेंड हो एवढेच तर सांगत आहे.’’
‘‘महाविद्यालयात असताना असे का नाही विचारलेस मला?’’
‘‘बस… बस… अनन्या, अजून ऐकवू नकोस. उद्या महिनाभराच्या प्रशिक्षणासाठी मी अहमदाबादला जाणार आहे… तेथून परत आल्यावर तुला जेवायला घेऊन जाईन. आणि हो, मी कधीच विनंती करीत नाही. फक्त एकदाच सांगतो आणि तेच सांगणे माझ्यासाठी पहिले आणि शेवटचे असते.’’
‘‘अरे वा, किती छान बोललास… ‘तेरे नाम’ चित्रपटातील सलमान खान… जेवायला जाणे पहिले आणि शेवटचे असेल तर उरलेल्या गप्पा तिथेच मारू,’’ अनन्याने लिहिले आणि त्यानंतर दोघांनी काही दिवसांसाठी एकमेकांचा निरोप घेतला.
नमन गेल्यानंतर काही दिवस अनन्याला एकटेपणा जाणवू लागला. फेसबूकवर मित्र-मैत्रिणींचे स्टेटस आणि त्यांचे फोटो पाहून त्यांना कमेंट देण्यात कसेबसे १-२ दिवस गेले. अखेर अभिनव परत येण्याचा दिवस उजाडला.
अभिनवने आल्यानंतर जे सांगितले ते ऐकून अनन्या आनंदी होण्यासोबतच उदासही झाली. अभिनवच्या कामावर खुश झाल्यामुळे वरिष्ठांनी त्याला बढती दिली होती. अभिनवने सांगितले की, १५ दिवसांच्या आतच त्यांना दिल्लीहून कायमचे हैदराबादला रहायला जावे लागेल.
नमनच्या मैत्रीमुळे खुललेली अनन्या निराश झाली, पण तिच्यासमोर कुठलाच पर्याय नव्हता. दुसऱ्याच दिवसापासून ती जाण्याची तयारी करू लागली.
हैदराबादला गेल्यानंतर अभिनव कामाची नवीन जबाबदारी अंगावर पडल्यामुळे जास्तच व्यस्त झाला. अनन्या सकाळपासून संध्याकाळपर्यंत नव्या घरातील सामानाची व्यवस्था लावण्यात थकून जात असे. कामवाली बाई रोजचे काम उरकायची पण इतर कामात अनन्या तिची मदत घेऊ शकत नव्हती. अनन्याला तेलुगू येत नव्हते आणि कामवाल्या बाईला हिंदी फारसे समजत नव्हते. त्यामुळे कोणत्या कामासाठी मदत हवी आहे, हे अनन्या तिला सांगू शकत नव्हती.
काही दिवसांनंतर अनन्याला अशक्तपणा जाणवू लागला. सतत झोप येऊ लागली. दुपारी जेव्हा ती एखादे पुस्तक वाचायला घ्यायची तेव्हा डोळयावरची झोप तिला एक शब्दही वाचू देत नसे. सकाळीही तिला उठायला उशीर होऊ लागला. सकाळचा फेरफटका मारायला जाणेही बंद झाले होते. झोप आणि सुस्तीपासून दूर राहण्यासाठी ती घरातले काही ना काही काम करत राहण्याचा प्रयत्न करायची, पण झोप तिच्यावर ताबा मिळवायचीच. स्वत:मध्ये होत असलेल्या या बदलांमुळे तिला काळजी वाटू लागली होती. फक्त जेव्हा कधी नमनसोबत चॅटिंग करायची तेवढयापुरतेच तिला थोडे प्रसन्न वाटायचे.
हैदराबादला येऊन ३ महिने झाले होते. त्या दिवशी दोघांना शेजारच्या मुलाच्या वाढदिवसाला जायचे होते. अनन्याने कपाटातून ड्रेस काढला, पण तो तिला खूपच घट्ट होऊ लागला. तिला वाटले की, धुतल्यामुळे ड्रेसचा कपडा आकसला असेल. त्यामुळे ३-४ आणखी ड्रेस काढून ते घालण्याचा प्रयत्न केला, पण कोणताच ड्रेस तिला होत नव्हता. येथे आल्यापासून घरातले काम वाढल्यामुळे ती सैल कुरता आणि गाऊनच घालत असे. त्यामुळे आपले वजन वाढत आहे, हे तिच्या लक्षात आले नाही.
त्यानंतर अनन्याने सकाळचा फेरफटका मारणे, व्यायाम करणे सुरू केले. तरीही वजन नियंत्रणात येत नव्हते, शिवाय प्रचंड थकवा जाणवू लागला होता. चेहराही निस्तेज झाला होता. जेव्हा तिला पाय सुजल्यासारखे वाटू लागले तेव्हा ती अभिनवसोबत डॉक्टरांकडे गेली.
डॉक्टरांनी तिला रक्ताची चाचणी करण्यास सांगितले. चाचणीचा अहवाल आल्यानंतर समजले की, अनन्याला हायपोथायरॉईडिज्म आहे. आपल्या गळयात असलेली थायरॉईड नावाची ग्रंथी जेव्हा जास्त सक्रियपणे काम करू शकत नाही तेव्हा हा आजार होतो. यामुळे शरीराला आवश्यक हार्मोन्स मिळू शकत नाहीत.
डॉक्टरांनी तिला दररोजसाठीची औषधे लिहून दिली आणि काही दिवसांनंतर पुन्हा रक्ताची चाचणी करण्यास सांगितले, जेणेकरून औषधांची योग्य मात्रा ठरवता येईल. सोबतच हेही सांगितले की, एकदा या ग्रंथी निष्क्रिय झाल्यानंतर पुन्हा सक्रिय होणे जवळपास अशक्य असते. पण सध्या तरी घाबरण्याचे कारण नाही.
काही दिवसांनंतर अभिनवला एका कॉन्फरन्ससाठी दिल्लीला जायचे होते. अनन्यानेही त्याच्या सोबत जाण्याची इच्छा व्यक्त केली. आपल्या मित्र-मैत्रिणी, विशेष करून नमनला भेटण्याची ही चांगली संधी होती. नमन नेहमी अशी तक्रार करीत असे की, तो प्रशिक्षणावरून परत येण्याआधीच ती हैदराबादला निघून गेली. त्यामुळे त्यांना भेटता आले नाही.
दिल्लीत आल्यावर ते एका हॉटेलमध्ये थांबले. तिथे पोहोचल्यानंतर दुसऱ्या दिवशीच तिने आपल्या मित्र-मैत्रिणींना जेवणासाठी बोलवायचे ठरविले. ज्या हॉटेलमध्ये ती थांबली होती त्या हॉटेलचा पत्ता सर्वांना पाठवून तिने तेथेच जेवणाची व्यवस्था केली. आपल्या आवडीचा ड्रेस घालून अनन्या आतुरतेने मित्र-मैत्रिणींची वाट पाहू लागली.
मनिष सर्वात आधी आला. त्याला पाहून अनन्याला खूपच आनंद झाला. पण तिला पाहून चेहरा पाडून आणि डोळे बारीक करून मनिष म्हणाला, ‘‘अरे हे काय? तू… तू इतकी लठ्ठ? हे काय झाले?’’
अनन्याने उत्तर देण्याआधीच नमनही आला. त्यानंतर १-१ करून सर्व आले.
‘‘मी अनन्याला भेटत आहे की एखाद्या काकूबाईला… केवढी जाड झाली आहे… आळशासारखी पडून राहून भरपूर खात असतेस का संपूर्ण दिवस?’’ नमनने हसतच विचारले.
अनन्या रडवेली झाली. ‘‘अरे नाही. मी आळशी झालेली नाही. खूप खाते असेही काही नाही… हायपोथायरॉईडिज्मचा आजार झाला आहे मला… सांगितले तर होते नमन तुला, काही दिवसांपूर्वीच.’’
‘‘माझ्या वहिनीलाही हा आजार आहे, पण तू तर थोडी जास्तच…’’ हसू येणारे आपले गाल फुगवत आणि हातांनी जाड झाल्याचा हावभाव करीत स्वाती म्हणाली आणि मोठयाने हसली.
सर्वांच्या बोलण्यामुळे उदास झालेल्या अनन्याने जेवण मागवले. जेवतानाही मित्र-मैत्रिणी तिला ‘जाडे, आणखी किती खाशील,’ असे चिडवत होते. नमनही त्यांना साथ देत ‘बस… खूप खाल्लेस,’ असे म्हणून सतत तिची प्लेट बाजूला ठेवत होता. जेवण झाल्यानंतर अनन्या सर्वांना बाहेरपर्यंत सोडायला आली.
‘‘ओके… बाय चुनचुन… नाही टूणटूण…’’ असे नमनने म्हणताच सर्व मोठयाने हसले. अनन्याला खूपच वाईट वाटले. उदास होऊन ती हॉटेलच्या आपल्या खोलीत येऊन बसली.
घरी गेल्यानंतर नमनने तिला कुठलाच मेसेज केला नाही, शिवाय तिच्या एकाही मेसेजला उत्तरही दिले नाही.
दुसऱ्या दिवशी दुपारी जेव्हा अनन्याने त्याला फोन केला तेव्हा, ‘सध्या कामात खूपच व्यस्त आहे… वेळ मिळाला की स्वत:च फोन करेन,’ असे सांगून त्याने फोन कट केला.
अनन्या रोज वाट पाहात होती, पण नमनचा फोन किंवा मेसेज आलाच नाही. हैदराबादला परत जाण्याचा दिवसही जवळ येत चालला होता.
अनन्याने परत जाण्याच्या एक दिवस आधी नमनला रागावून मेसेज केला.
त्यावर नमनचे उत्तर आले. ‘एवढी का रागावली आहेस? तुझा राग पाहून मला ‘जवानीदिवानी’ चित्रपटातील एक गाणे आठवले… ‘खल गई, तुझे खल गई, मेरी बेपरवाही खल गई… तू कोणत्या दगडाची बनली आहेस ते तरी सांग?’ असे विचारत त्याने जीभ बाहेर काढून एक डोळा बंद केलेला इमोजी टाकला.
त्याचे हे उत्तर वाचून अनन्याला खूपच राग आला. एकेकाळी नमन माझ्या दिल्लीला येण्याची आतुरतेने वाट पाहात होता आणि आता बोलणे तर दूरच… सतत माझा अपमान करीत आहे. मी तर तीच आहे ना, जी पूर्वी होते… बाह्य सौंदर्य नमनसाठी जास्त महत्त्वाचे आहे का? त्याच्यासाठी अनन्या म्हणजे फक्त गोऱ्या रंगाची ५ फूट १ इंचाची सडपातळ मुलगी होती का…? आता ते रूप उरले नाही म्हणून अनन्या ही अनन्या राहिली नाही…
रात्री झोपण्यासाठी ती खाटेवर गेली आणि अभिनवच्या जवळ जात त्याच्या छातीवर आपला चेहरा लपवत गुपचूप पडून राहिली.
‘‘काय झाले? तब्येत तर बरी आहे ना तुझी? उद्या परत जाणार आहोत म्हणून कदाचित उदास आहेस,’’ तिच्या पाठीवर हात ठेवत अभिनव म्हणाला.
काही वेळ तशीच पडून राहिल्यानंतर अभिनवकडे पाहात अनन्या म्हणाली, ‘‘अभिनव, एक विचारू? मी इतकी लठ्ठ झाले आहे, हे तुला खटकत नाही का? चेहराही सुजलेला, बदलल्यासारखा वाटत आहे… तू तर एका सडपातळ, सुंदर, गोऱ्या मुलीशी लग्न केले होतेस, पण तीच मुलगी आता कशीतरीच झालीय.’’
‘‘हा… हा… अभिनव मोठयाने हसला. नंतर स्मितहास्य करून अनन्याकडे पाहात म्हणाला, ‘‘हे काय अनन्या, हा कसला प्रश्न आहे? हे खरे आहे की, तुला एक आजार झाला आहे आणि त्यात वजनावर नियंत्रण ठेवणे कठीण असते… पण तूच सांग की, आपण जसे लग्नावेळी दिसायचो तसेच शेवटपर्यंत दिसू शकतो का? माझे केस गळू लागले आहेत. मला टक्कल पडले किंवा म्हातारपणी माझे दात पडले तर मीही खराब दिसू लागेन ना?’’
‘‘तुझे अजूनही माझ्यावर प्रेम आहे ना?’’ अनन्याच्या चेहऱ्यावरील निराशा स्पष्टपणे दिसत होती.
अभिनव पुन्हा एकदा मोठयाने हसला. ‘‘अनन्या ऐक, तू इतकी समजूतदार आहेस की माझे मन कधी तुझ्याशी प्रेमाने जोडले गेले, हे माझे मलाही समजले नाही. तू माझी काळजी तर घेतेसच, शिवाय प्रत्येक गोष्ट मला सांगतेस. विनाकारण कधीच भांडत नाहीस… मी ऑफिसच्या कामात इतका व्यस्त असतो तरीही मला समजून घेतेस.
‘‘पण याआधी तर तू असे कधीच सांगितले नव्हतेस.’’ अभिनवचे आपल्यावरील प्रेम पाहून भावनाविवश होत अनन्याने विचारले.
‘‘मी असाच आहे… मला बोलायला कमी आणि ऐकायला जास्त आवडते… अनन्या विश्वास ठेव, मला अगदी तुझ्यासारखीच जोडीदार हवी होती.‘‘
अनन्या मंत्रमुग्ध होऊन ऐकत होती.
‘‘एक गोष्ट आणखी सांगेन… शरीराची काळजी घेणे आपल्या सर्वांसाठीच गरजेचे आहे, पण तनाच्या सुंदरतेने कधीच मनाच्या सुंदरतेचा ताबा घेता कामा नये… तू माझ्या मनात डोकावून तुझा चेहरा पाहशील तेव्हा तुला तोच सुंदर चेहरा दिसेल जो काल होता, आज आहे आणि उद्याही तसाच असेल…’’
‘‘बस, अभिनव… आता आणखी काहीच नकोय मला. कोणी मला काहीही म्हटले तरी आता मला त्याची पर्वा नाही… फक्त तुझ्या मनाच्या आरशात माझे प्रतिबिंब असेच चमकत राहो,’’ असा विचार करत अनन्या पाणावलेल्या डोळयांनी अभिनवच्या मिठीत शिरली. त्याच्या प्रेमात विरघळून तिला खूपच शांत, अगदी हलके झाल्यासारखे वाटत होते.
