कथा * विपिन चाचरा
समीरला जाग आली तेव्हा सकाळचे ८ वाजले होते. वंदनाला इतका वेळ शेजारी झोपलेले पाहून त्याला एकदा आश्चर्य वाटले, पण नंतर आठवले की ते दोघेही त्याची बहीण सीमाच्या घरी आले आहेत. त्याने वंदनाला उठवण्याचा प्रयत्न केला नाही, तितक्यात अचानक बाहेरून दरवाजावर टकटक झाली त्यासोबतच त्याला शेजारी राहणारी सीमाची मैत्रीण अंजूचा प्रसन्न आवाज ऐकू आला, ‘‘समीर, वंदना, गरमागरम चहा आणला आहे.’’
समीरने पटकन दरवाजा उघडला आणि आश्चर्याने विचारले, ‘‘तू चहा घेऊन का आलीस?’’
‘‘कारण सीमा घरी नाही. वंदना, उठ आता,’’ अंजू जवळ गेली आणि वंदनाला हलवू लागली.
‘‘सीमा सकाळीच कुठे गेली?’’
‘‘ती पती आणि मुलासोबत कुठेतरी सहलीला गेली असावी,’’ अंजूने वंदनाला उठवले आणि कपांमध्ये चहा ओतू लागली.
‘‘आम्हाला न सांगताच कशी गेली?’’ समीरच्या चेहऱ्यावर काळजी होती.
‘‘सीमाने तुम्हा दोघांसाठी पत्र दिले आहे, ते दिवाणखान्यातील टेबलावर ठेवले आहे.’’
समीरने लगेच तिकडे जाऊन टेबलावर ठेवलेले पत्र उचलले. शेजारी ठेवलेला लाल गुलाबांचा सुंदर पुष्पगुच्छ पाहून त्याला आणखीनच आश्चर्य वाटले.
सीमाने पत्रात लिहिले होते :
‘‘आम्ही तिघे कुठे गेलो आहोत, का गेलो आणि तुम्हा दोघांना काहीच का सांगितले नाही, अशा सगळया प्रश्नांची उत्तरे आम्ही उद्या सकाळी परत आल्यावर देऊ.
‘‘समीर, आजचा दिवस वंदनासाठी खूप विशेष आहे. कृपा करून आज तिला जे हवं ते करू दे, ती गुलाबाच्या फुलासारखी सुंदर राहिली पाहिजे.
‘‘मौजमजेने भरलेल्या एका दिवसासाठी आमच्या खूप साऱ्या शुभेच्छा.’’
सुंदर गुलाब बघून वंदना आनंदाने खुलली आणि तिने समीरला विचारले, ‘‘हा सुंदर पुष्पगुच्छ कोणी आणला आहे?’’
‘‘ताई आणि भाओजींनी तो आपल्याला दिला आहे. आज कोणता विशेष दिवस आहे?’’ वंदनाकडे पुष्पगुच्छ देताना समीरने गंभीर स्वरात विचारले.
थोडावेळ कसलातरी विचार केल्यानंतर वंदनाने नकारार्थी मान हलवत उत्तर दिले, ‘‘मला काहीच आठवत नाही. तू सांग.’’
समीरने शांतपणे पत्र तिच्या हातात दिले आणि मग अंजूकडून कप घेऊन चहा पिऊ लागला. पत्र वाचून वंदना गूढपणे हसली आणि म्हणाली, ‘‘आजचा दिवस माझ्या आयुष्यातील एक विशेष दिवस आहे, उद्या या प्रश्नाचे उत्तर फक्त सीमा ताईच देऊ शकेल, पण तिने तुला दिलेला सल्ला मला खूप आवडला.’’
