कथा * डॉ. सुधीर शर्मा
कार्यालयातून बाहेर पडल्यानंतर वंदना त्या शुक्रवारी संध्याकाळी ६ च्या सुमारास पाळणाघरात गेली तेव्हा तिला समजले की, तिचा ५ वर्षांचा मुलगा राहुलला खूप ताप आला होता.
तिच्या फ्लॅटवर जाण्याऐवजी तिने त्याला थेट बालरोगतज्ञ डॉ. नमन यांच्या दवाखान्यात नेले. तिथली गर्दी पाहून ती तणावात आली. ८ वाजण्यापूर्वी घरी पोहोचता येणार नाही, हे ती समजून चुकली. कोरोनानंतर आता पुन्हा डॉक्टरांकडे गर्दी वाढू लागली होती.
काही वेळानंतर अस्वस्थ झालेला राहुल तिच्या कुशीत तिला मिठी मारून झोपी गेला. तिला वाटले की, आपल्या आईला फोन करून बोलावून घ्यावे, पण तिने तसे केले नाही. आई सतत तिला बडबडत असल्याने ती स्वत:चा त्रास वाढवून घेण्याच्या मनस्थितीत नव्हती.
सात वाजण्याच्या सुमारास वंदनाची मोठी बहीण विनिताचा फोन आला. राहुल आजारी असल्याचे ऐकून ती काळजीत पडली. ती म्हणाली, ‘‘वंदना, जेवणाची काळजी करू नकोस. मी तुमच्या दोघांसाठी जेवण आणून देईन.’’
विनिताच्या बोलण्यामुळे वंदनाला हायसे वाटले.
डॉ. नमन यांनी मौसमी तापाचे निदान करत सल्ला दिला की, ‘‘ताप लवकर उतरण्यासाठी राहुलला पूर्ण विश्रांती द्या आणि प्रेमाने त्याला हलका आहार द्या. गरज पडल्यास मला फोन करा आणि हो, सावधगिरी म्हणून कोविड चाचणी करून घ्या म्हणजे संशयाला जागा राहाणार नाही.’’
केमिस्टच्या दुकानातून औषधे घेऊन फ्लॅटवर पोहोचेपर्यंत ८ वाजले होते. तिने सर्वात आधी राहुलला औषध दिले. त्यानंतर त्याला पलंगावर झोपवून ती स्वत:साठी चहा करायला स्वयंपाकघरात गेली. डोके प्रचंड दुखत असल्यामुळे तिला चहासोबत डोकेदुखीची गोळी घ्यायची होती.
तिने चहा बनवला, पण तो तिला नीट पिता आला नाही. राहुलने उलटी केली होती. तिने त्याचे कपडे बदलून लादी साफ करेपर्यंत चहा पूर्ण थंड झाला होता.
आपण अचानक रडू असे तिला वाटले, पण डोळयांतून अश्रू ओघळू लागण्यापूर्वीच विनिता पती सौरभसह तेथे आली.
‘‘तू आता राहुलच्या शेजारी जाऊन बस. मी जेवण गरम करून आणते,’’ असे म्हणत विनिता आत गेली.
