कथा * प्राची भारद्वाज
सकाळी फारसं दाट नसलेलं धुकं दुपारपर्यंत खूपच वाढलं. बहुतेक दिवस फारसा उत्साह, आनंदाचा नसावा हे हवामानालाही जाणवलं होतं. वातावरण उदास होतं त्यामुळे मनावर मलभ अन् मनावर मलम म्हणून वातावरण कोंदलेलं. समीक्षा अगदी गप्प होती. स्वत:चं आवरत होती. मनांत ना कोणती स्वप्नं ना कणभरही उत्साह. तिला बघायला एक स्थळ येणार होतं. घरच्यांच्या इच्छेखातर ती तयार झाली होती. सुरूवातीला तिच्या उत्तम नोकरीमुळे तिनं अनेक स्थळं नाकारली होती. असं करता करता वय तेहेतीस वर्षांचं झालं अन् लग्न ठरेना. हळूहळू स्थळंही येईनात. वर्ष सहा महिन्यात एखादं स्थळ कुणी सुचवलंच तर ते अगदीच खालच्या पातळीवरचं असे.
प्रोफेशनल जगात समीक्षाचं फार छान नाव होतं. ती तिच्या कंपनीची वॉइस प्रेसिडेंट आहे. स्वत:ची सुसज्ज केबिन, किती तरी कर्मचारी हाताखाली काम करताहेत. परदेशच्या वाऱ्या तर सतत सुरू असतात. तिच्या क्षेत्रातली सर्वच माणसं तिचा आदर करतात, मान देतात पण एवढं सगळं असूनही लग्नाचं वय निघून चाललंय म्हणून घरचे, बाहेरचेही नावं ठेवतात. मुलींच्या आयुष्याची हीच शोकांतिका आहे. करीअर करताना लग्न मागे ठेवावं लागतं अन् लग्न केलं तर करिअर करता येत नाही. घर संसार, नवरा, सासर, मुलंबाळं सांभाळूनही करीअर उत्तम करणारी सुपरवूमन सगळ्याच कशा होणार?
‘‘समीक्षा, आवरलं का? ते लोक येतंच असतील.’’ आईच्या हाकेनं ती विचारांच्या तंद्रीतून भानावर आली.
‘‘आमच्या मुलीनं खूप लहान वयात एवढी मोठी मजल मारली आहे.’’ वडील अभिमानानं सांगत होते.
‘‘ते ठीक आहे पण स्वयंपाक, घरकाम येतंय की फक्त ऑफिसरकीच करते?’’ सासूनं परखडपणे विचारलं. थोड्या जुजबी गप्पा, चहा फराळ आटोपून मंडळी निघून गेली.
‘‘विचार करू सांगतो,’’ हे घालून गुळगुळीत झालेलं वाक्यंच पुन्हा ऐकवलं. उत्तर येणार नव्हतं, नाही आलं.
समीक्षाच्या लग्नासाठी उतावीळ झालेले घरचे लोक आता अगदी कुणाशीही तिचं लग्न लावून द्यायला तयार हाते. पण आता इतका मोठा मानन्मान अन् पगारअसलेली मुलगी मुलंच नाकारत होती.
