कथा * आशा साबळे
‘‘हे बघ शालिनी, मी कितीदा तुला सांगितलं आहे की जर वर्षातून एकदा मी तुझ्याकडे पैशाची मागणी केली तर तू माझ्याशी भांडण करत जाऊ नको.’’
‘‘वर्षातून एकदा? तुम्ही तर एकदाच इतके जास्त हरता की मी वर्षभर ते फेडत राहते.’’
शालिनीचं उपहासात्मक बोलणं ऐकून राजीव थोडा संकोचत म्हणाला, ‘‘आता जाऊ दे, तुलाही माहीत आहे की माझा हाच एक वीक पॉइंट आहे आणि तुझाही हाच वीक पॉइंट आहे की अजूनही माझा हा वीक पॉइंट तू दूर करू शकली नाहीस.’’
राजीवचा तर्क ऐकून शालिनी हैराण झाली. राजीव निघून गेल्यावर शालिनी विचार करू लागली की तिच्या आयुष्याची सुरूवातच या वीक पॉइंटपासून सुरू झाली होती. एमएचे पहिले वर्षही ती पूर्ण करू शकली नव्हती की तिच्या वडिलांनी राजीवबरोबर तिचे लग्न ठरवले होते. राजीव शिकला सवरलेला व दिसायलाही स्मार्ट होता.
सर्वात महत्त्वाची बाब ही की त्याचे उत्पन्न महिना ४०,००० रुपये होते. शालिनीने तेव्हा विचार केला होता की आईवडिलांना सांगावं की मला एमए पूर्ण करू द्या. पण राजीवला पाहिल्यानंतर तिलाच असे वाटले होते की कदाचित असा वर नंतर मिळणार नाही. बस्स् तेव्हापासूनच बहुधा राजीवबद्दल तिच्या मनाने कच खाल्ली होती.
आज तिला असे वाटले की लग्नानंतरही ती राजीवच्या गोडी गुलाबीने बोलण्याला व हसण्याला अजूनही भूलत होती.
लग्नानंतर शालिनीची ती पहिली दिवाळी होती. सकाळीच राजीव जेव्हा तिला म्हणाला की १० हजार रूपये काढून आण, तेव्हाच शालिनीला आश्चर्य वाटले. कारण कधी १-२ हजारांपेक्षा जास्त न मागणाऱ्या राजीवने आज इतके पैसे का मगितले.
शालिनीने विचारले, ‘‘का?’’
‘‘आण गं,’’ राजीव हसून म्हणाला होता. ‘‘महत्त्वाचे काम आहे, संध्याकाळी सांगतो.’’
राजीवचं रहस्यपूर्ण हसणं पाहून शालिनीला वाटले होते की कदाचित तो तिच्यासाठी नवी साडी आणेल. शालिनी दिवसभर सुंदर कल्पनांमध्ये रमली होती. पण सायंकाळी ७-८ वाजले तरी राजीव घरी आला नाही तेव्हा विचारांनी मनात एकच कल्ला केला, ‘‘काही दुर्घटना तर घडली नसेल, कोणीतरी राजीवच्या मोटारसायकलपुढे फटाके लावून त्याला जखमी तर केले नसेल.’’
