कथा * सुदीप्ती सत्या
सकाळच्या वेळी माझं घर अगदी केराच्या बादलीसारखं दिसतं…नवरा ऑफिसात, दोन्ही मुलं कॉलेजात अन् धाकटा लेक शाळेला गेला की मी स्वच्छतेच्या कामाला लागते. सगळं घर घासून पुसून स्वच्छ केल्याशिवाय मलाही चैन पडत नाही.
खोल्यांचे केर काढून फरशा पुसून होताएत तोवर मोबाइल वाजला. कामाच्या वेळी असे मेसेजेसही फार वैताग आणतात. फोन बघितला तर मोठ्या नणंदेचा होता. सगळा राग वैतागून विसरून मी फोन घेतला. इतक्या लवकर फोन आलाय म्हणजे काही सीरियस तर नाही ना? हा विचार बाजूला सारून मी म्हटलं, ‘‘ताई, नमस्कार बऱ्या आहात ना?’’
‘‘मी बरी आहे गं! पण मोहनाची तब्येत बरी नाहीए. तिच्या मैत्रिणीचा फोन होता. ती जेवतखात नाहीए. रात्र रात्र जागी असते. विचारलं तर म्हणते झोप येत नाही. जीव घाबरतो…’’ बोलता बोलता ताईंना रडू यायला लागलं.
‘‘हे कधीपासून होतंय?’’
‘‘एखाद महिना झाला असावा, कदाचित जास्त ही…’’
‘‘ताई, रडू नका, मी आहे ना? आजच जाते मी तिला भेटायला. आता नऊ वाजलेत म्हणजे यावेळी ती कॉलेजमध्ये गेलेली असेल. मी संध्याकाळी भेटते तिला. वाटलं तर इथं घरी घेऊन येईन…तुम्ही अगदी शांत राहा. ब्रेकफास्ट झाला का तुमचा?’’
‘‘नाही…’’
‘‘कमाल करता…इतका वेळ उपाशी आहात? आधी खाऊन घ्या. चहा घ्या अन् काळजी करू नका…मलाही आता भराभरा कामं आटोपायची आहेत. मी एक दोन दिवसात तुम्हाला सगळं सांगते…आजच जातेय मी मोहनाकडे…’’
फोन ठेवून मी कामाला लागले. मोहनाचा विचार डोक्यात होताच.काय झालं असेल मोहनाला? इतकी हुशार, गोड गुणी पोरगी…आमच्या घरातल्या सगळ्या मुलांमध्ये ती सर्वगुण संपन्न म्हणून नावाजली जाते. इंजीनियरिंगच्या दुसऱ्या वर्षाला आहे. ‘तिच्याकडून काही शिका’ असं मी माझ्या मुलांनाही सांगत असते.मुलं हसून उडवून लावतात. 
दुपारचा स्वयंपाक आटोपून मी मेथीच्या पुऱ्या, गोडाचे भोपळयाचे घारगे केले. बटाट्याचा कीस तळून घेतला. हे पदार्थ मोहनाला फार आवडतात. होस्टेलवर ते मिळतही नाहीत. माझ्या येण्याबद्दल मी तिला काहीच कळवलं नाही. सरप्राइज द्यायचं असं ठरवलं. संध्याकाळी घरी येणाऱ्या मुलांसाठी, नवऱ्यासाठी फराळाचे पदार्थ टेबलवर झाकून ठेवले. तिथेच चिठ्ठी ही लिहून ठेवली. नवऱ्याला फोन करून मी मोहनाला भेटायला जातेय एवढं त्याच्या कानावर घातलं.
मोहनाचं कॉलेज अन् होस्टेल माझ्या घरापासून निदान पंचवीस किलोमीटर अंतरावर होतं. दोन बसेस बदलून जावं लागतं. भरपूर वेळ खर्च होतो. म्हणूनच वरेचवर मला जाता येत नाही. इंजीनियरिंगच्या भरगच्च अभ्यासातून इकडे यायला मोहनालाही जमत नाही.
मी होस्टेलवर पोहोचले, तेव्हा मोहनाची मैत्रीण भारती भेटली. ‘‘अरे मामी? नमस्कार…कशा आहात?’’ तिनं हसून विचारलं.
‘‘नमस्कार, कशी आहेस तू? मोहना कुठं भेटेल?’’
‘‘तिच्या रूमवर.’’
‘‘थँक्यू…’’ मी तिचा निरोप घेऊन वॉर्डनच्या केबिनमध्ये जाऊन रजिस्टरवर सह्या केल्या अन् मोहनाच्या रूमवर पोहोचले. दार बंद होतं…कडी नसावी, पण मी दारावर टकटक करताच धक्क्यानं ते उघडलं अन् मी आत गेले. पलंगावर आडवी झालेली मोहना वर गरगरणाऱ्या पंख्याकडे शून्य नजरेनं बघत होती. आवाजानं दचकून तिनं विचारलं, ‘‘कोण आहे?’’ मला बघताच उठून बसली.
‘‘अय्या…मामी तू?’’ तिनं आनंदानं मिठी मारली.
तिचा चेहरा ओलसर होता…‘‘रडत होतीस का?’’ मी विचारलं.
‘‘नाही…’’
मी तिच्याकडे नीट बघितलं…पार कोमेजली होती पोर, हडकली होती. डोळे सुजल्यासारखे…मी प्रेमानं विचारलं, ‘‘काय झालंय तुला? सकाळी तुझ्या आईचा फोन आला, तुला बरं नाहीए म्हणून, अशावेळी तू सरळ माझ्याकडे यायचंस किंवा स्वत:च्या घरी जायचं…इथं येणाऱ्या डॉक्टर मॅडमना दाखववलंस का? काही औषधं वगैरे घेते आहेस का?’’ मी एकामागोमाग एक प्रश्न एकदमच विचारले.
‘‘अगं मामी, बरी आहे मी. तू अशी हवालदिल होऊ नकोस. बैस तू. मी चहा घेऊन येते.’’ पलंगावरून उतरत मोहनानं म्हटलं.
‘‘मी चहा घेऊनच निघालेय…तू कुठंच जाऊ नकोस. तुझ्यासाठी बघ मी मेथीच्या पुऱ्या, भोपळ्याचे घारगे अन् तुझ्या आवडीचा बटाट्याचा चिवडा आणलाय.’’ मी डबा तिच्यापुढे धरला. मला वाटलं होतं ती नेहमीप्रमाणे झडप घालून डबा उघडेल…पदार्थ तोंडात टाकेल…बोटांनी ‘मस्त’ची खूण करेल. पण तसं काहीच झालं नाही.
‘‘नंतर खाईन,’’ म्हणत तिनं डबा शेजारच्या स्टुलवर ठेवला. डब्याच्या धक्क्यानं स्टुलावरचं पुस्तक खाली पडलं. पुस्तकात ठेवलेली गोळ्यांची स्ट्रिप त्यातून बाहेर आली. मी ती उचलली. नीट बघितली. ‘‘काय गोळ्या झोप येण्यासाठी आहेत…तुला झोप येत नाही?’’ मी तिच्याकडे बघत विचारलं.
तिनं माझी नजर टाळली…‘‘नाही, तसं काही नाहीए. मी चहा घेऊन येते कॅन्टीनमधून,’’ ती घाईनं म्हणाली.
‘‘तुला घ्यायचाय का?’’
‘‘नाही, मला नकोय.’’
‘‘तर मग राहू दे, मलाही थोड्या वेळात निघायचंय. अभ्यास कसा चाललाय?’’
‘‘फारसा चांगला नाही…’’
मला जाणवलं, मोहना बोलताना नजर टाळतेय, एरवी आनंदानं चिवचिवणारी मोहना आज मोकळेपणानं बोलत नाहीए. माझं लग्न झालं, तेव्हा चिमुरडी होती ती. तेव्हापासून आम्हा मामीभाचीचं गुळपीठ होतं. सगळ्या गोष्टी ती माझ्याशी शेअर करायची. माझीही ती फार लाडकी होती.
काहीतरी बिघडलंय खास. तिच्या मनावर ताण असेल तर तिनं बोलून मन मोकळं केलं पाहिजे. त्यासाठी थोडा अधिक वेळ मिळायला हवा. नेमकं काय करावं याचा विचार करत असताना तिची रूमपार्टनर भारती आली. तिनं वह्या पुस्तकं शेल्फमध्ये ठेवली अन् बॅडमिंटनची रॅकेट व शटल उचललं.
‘‘मामी, हिला तुम्ही तुमच्या बरोबर घेऊन जा. रात्रभर खोलीत फेऱ्या मारत असते. सतत बैचेन, सतत उसासे…मीच डॉक्टरांकडून झोपेच्या गोळ्या आणून दिल्या. अभ्यास पार बोंबालला आहे. धड जेवत खात नाही…मला तर वाटतंय की कुणाच्या तरी प्रेमात पडलीय.’’ भारतीनं हसत हसत म्हटलं.
‘‘गप्प रहा गं! तोंडाला येईल ते बोलतेय.’’ मोहनाचा चेहरा लाल झाला होता.
‘‘अगं मला नाही, तर निदान मामीला तरी सांग त्या लव्हरचं नाव. मामी तुझं लग्न लावून देईल त्याच्याशी,’’ हसत हसत भारती बाहेर सटकली.
‘‘इडियट!’’ मोहनानं आपला राग व्यक्त केला. मी संधीचा फायदा घेत तिचे दोन्ही हात माझ्या हातात घेतले अन् विचारलं, ‘‘खरंच कुणी आहे का? मला सांग, मी बोलते तुझ्या आईशी.’’
तिनं पटकन् आपले हात ओढून घेतले. ‘‘कुणीच नाहीए.’’
मी तिचा चेहरा माझ्या हातांच्या ओंजळीत घेतला. ‘‘अगदी खरं खरं सांग, नेमकं काय झालंय? मी तुझी मामी आहे. तुझ्या जिवाभावाची थोर वयाची मैत्रीणही आहे. काय त्रास आहे तुला? झोपेच्या गोळ्या घेऊनही झोप का येत नाही?
माझ्यावर विश्वास ठेव. तुझ्या हातून काही गुन्हा घडलाय का? एखादी चूक घडली आहे का? ज्यामुळे तुझी अवस्था अशी झाली आहे? काय डाचतंय तुझ्या मनात? एकदा मन मोकळं कर, माझ्याकडून तुला पूर्ण सहकार्य आहे. कदाचित मी काही मार्ग काढू शकेन, कॉलेजचा काही प्रॉब्लेम आहे का? होस्टेलमध्ये काही घडलंय का? की आणखी काही आहे? तू अगदी निर्धास्त होऊन मला सांग.’’
मी वारंवार तिल विश्वास दाखवूनही मोहना जेव्हा काहीच बोलेना तेव्हा मी जरा कठोरपणे म्हटलं, ‘‘ठीक आहे. तुला जर काहीच बोलायचं नसेल तर मीही निघते…तुझा प्रॉब्लेम तूच बघ.’’ मी उठून उभी राहिले.
‘‘मामी…’’ अत्यंत करूण स्वरात तिनं हाक मारली. डोळ्यातून घळाघळा अश्रू वाहत होते. क्षणभर मी हेलावले, पण कठोरपणे म्हणाले, ‘‘येते मी…’’
ती ताडकन् उठली अन् मला मिठी मारून गदगदून रडायला लागली. ‘‘मामी, माझ्याकडून एक चूक घडलीय…’’
‘‘कसली चूक?’’ मी तिला शांत करत विचारलं.
‘‘एका पुरूषाशी संबंध.’’
विजेचा झटका बसावा तशी मी दचकले. हे काय करून बसलीय पोर. कुणा मुलावर प्रेम वगैरे गोष्ट वेगळी. मोहनाचं रडणं सुरू होतं. मला खरं तर रागच आला पण ही वेळ रागावण्याची नव्हती. तिच्याकडून नेमकं काय ते समजून घेणं अधिक गरजेचं होतं. मी तिच्यासकट पलंगावर बसले.
यावेळी तिला प्रेमळ शब्दांची, आधाराची गरज होती. माझ्या तोंडून एखादा शब्द उणा अधिक गेला तरी ती कदाचित मी गेल्यावर आत्महत्त्याही करेल. मी अगदी शांतपणे तिच्याशी बोलू लागले. ‘‘तू तुझा प्रॉब्लेम सांग, प्रत्येक गोष्टीवर सोल्यूशन असतंच!’’ मी तिला समजावलं.
मोहनानं सांगितलं की ती नेहमीच होस्टेलच्या जवळ असलेल्या चंदन स्टेशनरीकडे फोटोकॉपी काढून घ्यायला जायची. नोट्स, सर्टिफिकेटच्या झेरॉक्स सतत लागतात. होस्टेलच्या सर्वच मुलीं त्या दुकानाचा खूप आधार आहे. झेरॉक्स, कुरिअर, स्टेशनरी असे तीनचार व्यवसाय त्या एकाच दुकानातून होतात.
दुकानाचा मालक चंदन मागच्याच भागात राहतो. त्याची पत्नी रीताही अधुनमधुन दुकान सांभाळते. मदतीला एक पोरगा अजून असतो.
वरचेवर तिथे गेल्यामुळे मोहनाचीही चंदन व रीतासोबत चांगलीच ओळख होती. काही मुलींशी रीताची विशेष गट्टी होती. ती त्यांना कधी तरी चहा फराळही द्यायची. रीताला सात व पाच वर्षांची दोन मुलं होती. त्यांचा अभ्यास करून घेण्यासाठी रीताला कुणी शिकवणारी मुलगी हवी होती. तिनं मोहनाची रूममेट भारतीला विचारलं. कॉलेजनंतर दोन तास भारती बॅडमिंटनचं कोचिंग घ्यायची. तिला ट्यूशन घेणं जमणारं नव्हतं. भारतीनं मोहनाला विचारलं. मोहना हुशार होतीच. लहान मुलांना शिकवायलाही तिला आवडायचं. पैसेही मिळतील. दोन तास सत्कारणी लागतील म्हणून मोहना कबूल झाली. रोजच घरी जाणं सुरू झाल्यावर रीता व चंदनशीही ती अधिक मोकळेपणानं वागू लागली.
चंदन जरी विवाहित अन् दोन मुलांचा बाप होता तरीही थोडा भ्रमर वृत्तीचा होता. दिसायला अत्यंत देखणा, बोलणं मिठ्ठास…मोहनाही अल्लड वयातली सुंदर तरूणी. दोघंही एकमेकांकडे चोरून बघायची.
आपलं वय, आपली परिस्थिती याची जाणीव दोघांनाही होती, पण भिन्नलिंगी आकर्षणातून एकमेकांकडे आकृष्ट झाली होती.
एक दिवस रीताच्या माहेराहून फोन आला. तिची आई सीरियस होती. हॉस्पिटलमध्ये होती. घाबरलेल्या रीतानं फक्त धाकट्याला बरोबर घेतलं, चार कपडे पिशवीत कोंबले आणि ती घाईनं माहेरच्या गावी निघून गेली.
त्याचवेळी शहरातल्या एका आमदाराच्या मुलाचं अपहरण झाल्याची आंबड उठली. भराभर दुकानं बंद झाली. पोलिसांच्या गाड्या शहरात, शहराबाहेर चहू बाजूंनी अंगणात फिरत होत्या.
चंदननेही दुकान बंद केलं अन् तो घरात आला. रीता घाईनं गेली होती घरकामाचा पसारा पडून होता. मोहना मोठ्या मुलाला शिकवत होती, पण त्याला आज अजिबात अभ्यास करायचा नव्हता.
तेवढ्यात लुंगी बनियान अशा वेशातला चंदन चहाचे कप हातात घेऊन आला.
‘‘मोहना, चहा घे.’’
चहाचा कप त्याच्याकडून घेताना मोहनाच्या बोटांना त्याच्या बोटांचा स्पर्श झाला. ती एकदम मोहरली. हृदयाची धडधड वाढली. ‘‘ताई कधी येणार?’’ तिनं विचारलं.
तिथंच खुर्चीवर बसून चहा पित चंदननं म्हटलं, ‘‘लवकरच येईल.’’
‘‘चहा फारच छान झालाय,’’ मोहनानं हसून म्हटलं.
‘‘तुमच्यासारख्या मॅडमना माझ्या हातचा चहा आवडला हे माझं भाग्य!’’
अमृतनं बघितलं बाबा अन् टिचर गप्पा मारताहेत, तो तेवढयात तिथून पळाला.
‘‘अरे, अरे…अमृत…’’
कप ठेवून मोहना त्याला पकडायला धावली अन् तिचा पाय घसरला…पडलीच असती पण चंदननं सावरली तिला.
‘‘मॅडम, माझ्या घरात हातपाय मोडून घ्यायचेत का?’’ त्यानं तिला पलंगावर बसवत विचारलं.
चंदनच्या बळकट बाहूंनी सावरलं अन् मोहनाच्या हृदयानं ठाव सोडला. तिच्या हातापायाला कंप सुटला. तिच्या कंरगळीला लागलं होतं. ती स्वत:ला सावरत करंगळी चोळू लागली.
‘‘दुखतंय का?’’
‘‘हो…’’
‘‘आणा मी नीट करतो.’’ म्हणत चंदननं कंरगळी धरून जोरात ओढली. मोहना किंचाळली…कटकन् आवाज आला अन् करंगळी बरी झाली.
तिच्या पावलावरून हात फिरवत चंदननं म्हटलं, ‘‘मोहना, तुझे पायही किती सुंदर आहेत. कोमल, रेखीव गोरेपान.’’
मोहनाच्या अंगावर रोमांच फुलले, तो काय बोलतोय हे लत्रात येण्याआधी ती बोलून गेली. ‘‘तुमच्या गोऱ्यापान छातीवरचे हे काळेभोर केस किती छान दिसताहेत…’’
चंदननं तिला मिठीत घेतलं, चुंबन घेतलं, दोन तरूण देह एकांतात एकमेकांत विरघळले, कळत होतं तरीही सावरता आलं नाही.
दोघांनाही भान आलं, आपली चूक उमगली, मोहना घाईनं होस्टेलवर आली. प्रचंड घाबरली होती ती.
चंदनही स्वत:ला गुन्हेगार समजत होता. मोहना पश्चात्तापाच्या अग्नित होरपळत होती. माहेराहून परत आलेल्या रीतानं, शिकवायला का येत नाही विचारल्यावर ‘प्रोजेक्टचं काम आलंय, वेळ नाही’ असं तिनं सांगितलं.
मोहनाची झोपच उडाली. आपण काय करून बसलो…आईबाबांनी केवढ्या विश्वासानं आपल्याला इथं पाठवलंय अन्…आपल्या धाकट्या बहिणी…किती अभिमान आहे त्यांना मोहनाचा. हे सगळं घरी कळलं तर?
‘‘मामी हे सगळं कसं सहन करू?’’ मोहनाचा बांध पुन्हा फुटला.
‘‘शांत हो बेटा, ही गोष्ट फक्त तुझ्या माझ्यातच राहील. तू अजिबात काळजी करू नकोस.’’ मी तिला थोपटून आश्वस्त करत होते, पण शंकेची पाल मनात चुकचुकत होती…
‘‘मोहना, तुझे पिरिएड्स कधी झालेत…’’
‘‘नाही झालेत अजून…’’ तिनं निरागसपणे म्हटलं.
मला थोडं टेन्शन आलं. पण वरकरणी तसं न दाखवता मी तिला म्हटलं, ‘‘हे बघ, तू पटकन् आवर…दोनचार दिवस माझ्याकडेच रहायचंय, त्या हिशेबानं कपडे पिशवीत भरून घे.’’
‘‘पण मामी.’’
‘‘आता वेळ घालवू नकोस, मी वॉर्डनकडून चार दिवस घरी जाण्याची परवानगी घेऊन येते.’’
वॉर्डननं परवानगी दिली. वाटेत मी मोहनाला म्हटलं, ‘‘घरी गेल्यावर माधवी, पल्लवी तुला बघून खूप खुश होतील…तू त्यांच्याशी नेहमीच्या मोकळेपणानं वाग. मात्र जे काही घडलंय ते अजिबात सांगू नकोस. उद्या जरा आपण दोघीच बाहेर जाऊन येऊ.’’
घरी पोचताच माझ्या मुलांनी मोहनाचा ताबा घेतला. ‘‘तू अशी हडकुळी का झालीस?’’ या प्रश्नावर तिनं ‘‘अभ्यासाचं टेंशन आलंय,’’ म्हणून सांगितलं.
माझ्या नवऱ्यानंही तिच्या तब्येतीबद्दल काळजी व्यक्त केली. मी बेमालमपणे सर्व स्थिती सांभाळून घेतली.
नवऱ्याशी खोटं बोलल्याबद्दल मी मनातल्या मनात त्यांची क्षमाही मागितली. मोहनाच्या सुखासाठी मी काहीही करायला तयार होते.
रात्री मोहनाच्या आईला फोन केला. ‘‘तिला अभ्यास थोडा जड जातोय, पण ती सर्व करेल, मी तिला चार दिवस घरी घेऊन आलेय,’’ असं सांगून तिलाही आश्वस्त केलं.
मोहना जरी मुलांमध्ये रमली होती तरी अजून ती आतून उमलून आली नव्हती. डोळ्यातले उदास भाव तिची मन:स्थिती सांगत होते.
रात्री ती पल्लवी माधवीबरोबर झोपली अन् अगदी गाढ झोपली. माझी झोप मात्र रूसली होती. मोहनाला चंदनचं आकर्षण वाटलं याच चूक काहीच नव्हतं. पण तरूण वयातही स्वत:वर ताबा ठेवता आला पाहिजे. आईमुलगी, बाप लेक यांच्यात मोकळेपणाने चर्चा, संवाद व्हायला हवा. आज मोहना आहे, उद्या माझ्या मुलीही अशाच नादावल्या तर? आपल्या मुलींना विश्वासात घेऊन सावध करणं ही आमची म्हणजे आयांची जबाबदारी आहे.
पल्लवी माधवीशी मीसुद्धा जवळीक साधायला हवी. स्त्री पुरूष संबंध, निसर्ग स्त्रियांच्या बाजूचा नसतो, एकत्र सुखाचा अनुभव घेतला तरी पुरूष जबाबदारीतून सही सलामत सुटतो. अडकते ती स्त्री…मुलींनी आईशी प्रत्येक गोष्ट शेअर करण्याइतकी आई त्यांची मैत्रीण व्हायला हवी.
हसती खेळती मुलगी. एखाद्या घटनेनं अशी हादरून जाते. कोमेजते…मोहनाला प्रेमानं विश्वासानं जवळ घेतलं म्हणूनच ती मोकळेपणानं सांगू शकली, नाहीतर कदाचित तिनं ताण असह्य होऊन आत्महत्त्याही केली असती.
सकाळी नेहमीप्रमाणे सर्वांना डबे देऊन त्यांना त्यांच्या मोहिमेवर पाठवलं. मुलं जायला तयार नव्हती. पण शेवटी एकदाची गेली.
आमचा नाश्ता अंघोळी आटोपून मी मोहनाला घेऊन बाहेर पडले. ‘‘आपण कुठं जातोय मामी?’’ तिनं जरा काळजीनं विचारलं.
‘‘माझी एक मैत्रीण डॉक्टर आहे. आपण तिच्याकडे जातोय.’’
डॉक्टरनं तपासून ‘काळजीचं कारण नाही’ म्हणून सांगितलं. ‘‘या वयात अभ्यासाच्या टेन्शनमुळे मासिक पाळी थोडी मागे पुढे होते. मी गोळ्या देतेय…सुरू केल्यावर पाळी सुरू होईल. पण ही अशक्त आहे, चांगलं खायला प्यायला घाला. इंजीनियरिंगच्या अभ्यासात तब्येत धडधाकट लागते,’’ डॉक्टरांनी हसून म्हटलं.
मैत्रिणीला मनापासून धन्यवाद देऊन आम्ही बाहेर पडलो. वाटेत आम्ही मोहनासाठी एक सुंदरशी पर्स आणि सॅन्डल्स घेतल्या. तिच्या आवडीचं चॉकलेट आइस्क्रिम खायला घातलं. त्यापूर्वी आम्ही एका हॉटेलातच जेवून घेतलं.
मोहनाच्या मनातली सर्व भीती, सर्व काळजी मुख्य म्हणजे अपराधीपणाची भावना मला काढून टाकायची होती. आता तीही आनंदात दिसत होती.
दिवसभर मजा करून आम्ही घरी परतलो. एकाएकी तिनं मला मिठी मारली…‘‘मामी, आज मला इतकं छान अन् हलकं हलकं वाटतंय…’’
‘‘तू जर काल मला रागावली असतीस, दोष दिला असतास तर मी माझ्या मनातलं तुझ्याबरोबर बोलू शकले नसते. मनातल्या मनांत कुढत बसले असते.
कदाचित मी माझं आयुष्य संपवून टाकलं असतं.’’
‘‘पण तू इतकं मला जपलंस, इतकी प्रेमानं वागलीस, त्यामुळेच मी विश्वासानं सगळं तुला सांगितलं…’’
‘‘पण अजूनही मला स्वत:चाच राग येतोय. मनातून अपराधीही वाटतंय.’’ बोलता बोलता तिचे डोळे भरून आले.
मी तिला पलंगावर बसवली. तिला पाणी प्यायला दिलं. ‘‘बाळा, चूक तर खरंच मोठी घडली होती, पण तुला चूक कळली, पश्चात्ताप झालाय, यातच सगळं भरून पावलं.’’
‘‘आता यापुढे या घटनेचा उल्लेखही कधी करायचा नाही. वेड्या वयातली ती चूक होती. जन्मभर तिची बोच, तो सल घेऊन जगायचं नाही. पुढे केवढं मोठं आयुष्य पडलंय…ते जबाबदारीनं आणि आनंदात जगायचं.’’
‘‘तुझं काही चंदनवर प्रेम नव्हतं. जे घडलं तो एक अपघात होता. संबंध मनातून प्रेम उमलतं, तेव्हा निर्माण होतात. प्रियकर-प्रेयसी, पती-पत्नी यांच्यात आधी मनातून प्रेम निर्माण होतं, तेव्हा ते शारीरिक संबंधातही दिसून येतं.’’
‘‘आता चंदनला विसर. तो ही आता तुझ्याकडे बघणार नाही. त्याची चूक त्यालाही कळलीच असणार.’’
‘‘लवकरात लवकर यातून बाहेर पड. तब्येत चांगली कर. झपाटून अभ्यासाला लाग. मला खात्री आहे की तू एक अतिशय यशस्वी इंजीनियर म्हणून स्वत:ला सिद्ध करशील.’’ मी हाताच्या ओंजळीत तिचा चेहरा घेतला अन् तिच्या कपाळावर ओठ टेकले.
तिनं पुन्हा मिठी मारली. ‘‘मामी, पुन्हा एकदा थँक्स! किती धन्यवाद देऊ तुला.’’
थोड्याच वेळात तिनं आईला फोन केला.
‘‘आई, आता मी एकदम छान आहे. अगं, मामी ना, डॉक्टर आहे. बघ, कशी ठणठणीत बरी केलीय मला.’’ मोहनाच्या निर्मळ हास्यानं सगळंच वातावरण आनंदी झालं.
