- मोनिका गुप्ता
आपल्या देशात प्रेमात पडणे तितके कठीण नाही, जितके प्रेम निभावण्यासाठी प्रियकर-प्रेयसीचे एकमेकांना भेटणे. शहरांमध्ये तर प्रेमी युगुलांनी भेटण्यासाठी ठिकाण ठरविणे हे महासंकट असते. शाळा किंवा नोकरीच्या ठिकाणी भेटल्यास लैला-मजनूचा टॅग लागतो. एखाद्या सार्वजनिक ठिकाणी रोमान्स करायचे ठरविले तर लफंगे, मवाली त्रास देतात.
केवळ बोलण्यापुरते अशा भेटींसाठी मॉल सुरक्षित असतात, पण तिथे कोणीतरी ओळखीचे दिसण्याची भीती असते किंवा तेथील सीसीटीव्हीत अडकण्याची शक्यता असते. अशा परिस्थितित प्रेमी जीव एखाद्या पार्कमध्ये प्रेमाच्या गुजगोष्टी करण्याचा विचार करतात, शिवाय पार्कसारख्या ठिकाणी जाणे खिशालाही परवडणारे असते. इतर ठिकाणी अनावश्यक खर्च वाढण्याची भीती आहे. पण पार्कमध्ये टपोरी, लफंग्यांपासून बचाव करणे फारच कठीण होऊन जाते.
पूर्वी प्रेमीयुगूल एकमेकांना भेटण्यासाठी आसुसलेले असत, पण आज ज्यांना आपण पाहतो ते कुठेही उघडपणे प्रेमात हरवलेले दिसतात. काहीजण पार्कमध्ये, काही किल्ल्यात लपूनछपून प्रेम करताना दिसतात. पण त्यांना लुबडण्यासाठी लुटारूही आसपासच फिरत असतात.
लुटारू कोणीही असू शकतात. कुणी पोलीस किंवा मग तृतीयपंथी. त्यांची बरीच रूपे असतात, जी ओळखणे सोपे नाही.
अशाच काही लुटारूंनी रिया आणि सुमितला लुटले. रिया आणि सुमित बऱ्याचदा रविवारी एकाच गार्डनमध्ये भेटत असत, पण त्यांना माहीत नव्हते की ते कोणाच्यातरी नजरेचे शिकार ठरत आहेत.
रिया आणि सुमित जेव्हा कधी गार्डनमध्ये येत, तेव्हा त्यांची जागा ठरलेली असायची. ते ठरलेल्याच बाकडयावर येऊन बसत. तासन्तास एकमेकांसोबत बसून रोमँटिक गप्पा मारत. त्या रविवारीही दोघे त्याच बाकावर येऊन बसले. गप्पांच्या ओघात कधी संध्याकाळ झाली ते त्यांना कळलेदेखील नाही. रिया घरी जाण्यासाठी घाई करू लागली, पण सोनेरी संध्याकाळ पाहून सुमित अधिकच रोमँटिक झाला. रिया त्याला नकार देऊ शकली नाही आणि दोघेही आणखी थोडा वेळ तेथे थांबले.
अंधार पडला होता. रिया सुमितला म्हणाली, ‘‘सुमित, आता आपण निघायला हवे. खूपच अंधार झाला आहे.’’
जाण्यापूर्वी, दोघेही एकमेकांना मिठी मारणार इतक्यात दोन पोलीस त्यांच्याजवळ आले. त्यातील एकाने सुमितची कॉलर पकडून मारू लागला. रियाचीही छेड काढण्याचा प्रयत्न केला. आपल्यासोबत नेमके काय घडतेय, हे रिया आणि सुमितला समजतच नव्हते.
