फादर्स डे स्पेशल : पालकांचा पाल्यांच्या वैवाहिक जीवनावर प्रभाव

* राजलक्ष्मी त्रिपाठी

तुम्ही जेव्हा विवाह बंधनात बांधले जाता, तेव्हा जीवनात अनेक बदल होतात. आयुष्यात प्रेमासोबत जबाबदाऱ्यांचाही समावेश होतो. जेव्हा तुम्ही आपल्या जीवनसाथीसह त्याच्या कुटुंबालाही मनापासून स्वीकारता, तेव्हा तुमच्या जीवनात कधीही न संपणाऱ्या आनंदाचा प्रवेश होतो.

पती-पत्नीचे संबंध अधिक संवेदनशील असतात. ज्यात प्रेम-माया आणि एकमेकांच्या चांगल्या-वाईट गुणांना स्वीकारण्याची भावना असते. तुम्ही मान्य करा किंवा करू नका, पण तुमच्या संबंधांवर तुमच्या आई-वडिलांचा परस्पर संबंध कसा होता याचा कळत-नकळत परिणाम पडतो. सत्य तर हे आहे की तुमच्या व्यक्तित्वावर कुठे ना कुठे तुमच्या पालकांची छाप पडलेली असते. तसेच तुमच्या जीवनातील दृष्टीकोनांवर पालकांचा प्रभाव दिसून येतो.

अनेकदा नकळतपणे इच्छा नसतानाही तुम्ही तुमच्या पालकांकडून चूकीच्या सवयी शिकता, ज्यामुळे कळत-नकळतपणे तुमचे संबंध प्रभावित होतात.

जर तुमच्यामध्ये तुमच्या पालकांची अशी कोणती सवय असेल, ज्यामुळे जोडीदारासोबतच्या संबंधांमध्ये कटूता येत असेल तर ती सवय सोडण्याचा प्रयत्न केला पाहिजे.

कधी प्रेम तर कधी तक्रार

रिलेशनशीप काउन्सिलर डॉ. निशा खन्ना यांच्या मते, पती-पत्नीचे नाते संवेदनशील असते. ज्यात प्रेमासह तक्रारीदेखील असतात. पण ही तक्रार जेव्हा गरजेपेक्षा जास्त वाढते, तेव्हा दोघांच्या नातेसंबंधांमधील दरी वाढू लागते. खरं तर पती-पत्नी आपले संबंध अगदी तसेच बनवू पाहतात, जसे त्यांच्या आई-वडिलांचे होते. यामुळे दोघांच्यात संबंध दूरावू लागतात. जेव्हा पती-पत्नी एकमेकांवर आपली मते थोपू लागतात, त्यावेळी त्यांच्यातील प्रेम हळूहळू संपू लागते. मग ते शुल्लक गोष्टींवरून वाद घालू लागतात. सामान्यत: पत्नीची तक्रार असते की पती वेळ देऊ शकत नाही आणि पतीची तक्रार असते की ऑफिसमधून थकून घरी परतल्यावर पत्नी किटकिट करते.

पती-पत्नीमधील ही सवय सामान्यपणे त्यांच्या पालकांकडून आलेली असते. जर तुमच्या पालकांना आपल्या चुकांचे खापर दुसऱ्यांवर फोडण्याची सवय असेल तर तुमच्या नकळत ही सवय तुमच्यात येते. सुखी दांपत्य जीवनासाठी हे खूप गरजेचे आहे की तुम्ही तुमच्या साथीदाराला त्यांच्या चांगल्या-वाईट गुणांसह स्वीकारलं पाहिजे. प्रयत्न करा की तुमच्या जीवनात अशा नकारात्मक गोष्टी येऊ नयेत, ज्या तुमच्या पालकांच्या जीवनात होत्या.

ज्या दांपत्यांच्या पालकांची सवय साथीदाराला गृहीत धरण्याची असेल तर त्यांची मुलेदेखील त्यांच्या साथीदारासोबत तशाच प्रकारचा व्यवहार करतात आणि तसेच संबंध प्रस्थापित करतात. अशाप्रकारचा विचार परस्पर संबंध कधीच फुलू देत नाहीत.

खरं तर पती-पत्नी एकमेकांचे पूरक असतात. जेव्हा दोघे एकत्र येऊन चालतात, तेव्हा जीवनाची गाडी सहजपणे पुढे जाते. पण जेव्हा दोघांमध्ये तणाव वाढतो, तेव्हा संबंधांची गाठ सुटण्यास वेळ लागत नाही. आपले नाते सहजपणे पुढे नेण्यासाठी हे गरजेचे आहे की तुम्ही तुमच्या साथीदाराला गृहीत धरण्याची चूक करू नका. त्याला आपला मित्र, जोडीदार समजून आपले सुख-दु:ख वाटून घ्या.

आपलंच म्हणणं खरं ठरवू नका

जर तुमच्या पालकांना आपले म्हणणे बरोबर म्हणण्याची सवय असेल तर नक्कीच तुमच्यातही हा गुण आला असेल. आपण आपला हा विचार बदलण्याची गरज आहे. आजकाल पती-पत्नी एकमेकांसह मिळून काम करत आहेत. घर-कुटुंबाची जबाबदारी एकत्रितपणे पार पाडत आहेत. अशावेळी दोघांची मते महत्त्वाची असतात. यात जर तुम्हाला तुमचेच म्हणणे खरं ठरवण्याची सवय असेल तर ही सवय सोडून आपल्या साथीदाराचे म्हणणे ऐका. प्रत्येकवेळी तुम्हीच बरोबर असलं पाहिजे असं नाही. तुमचा साथीदार जो विचार करतो, जे सांगतो तेही बरोबर असू शकतं.

सामायिक जबाबदारी

सामान्यपणे बऱ्याच जणांचे पालन पोषण अशा वातावरणात होते, जिथे पती पैसे कमावून आणतो आणि पत्नी घरातील जबाबदाऱ्या सांभाळते. म्हणजेच वडील आईकडे पैसे सोपवून जबाबदाऱ्यांतून मुक्त होतात. मात्र गरज पडल्यास आई ने साठवलेले पैसे कोणताही विचार न करता लगेच वडिलांना देते.

जर तुमचा असाच विचार असेल तर, यात बदल केला पाहिजे. जर, बदलत्या जगात पती-पत्नी दोघेही काम करतात, अशावेळी गरजेचे आहे की दोघांनीही आपले संबंध मजबूत बनवण्यासाठी एकमेकांच्या जबाबदाऱ्यांमध्ये सहयोग दिला पाहिजे. यावेळी पतीने हा विचार करता कामा नये की हे घरचे काम फक्त पत्नीचे आहे. तर पत्नीने हा विचार करता कामा नये की घरखर्च चालवणे फक्त पतीचे काम आहे.

बदलते जग

जीवनसाथीच्या संबंधांमधील दृढतेसाठी पारंपरिक जुन्या गोष्टींतून बाहेर पडणं गरजेचे आहे. ज्याप्रकारे तुमची आई साडी नेसत होती, डोक्यावर पदर घेत होती तसंच तुमच्या पत्नीने करावं हे जरूरी नाही. तुमची आई मंदिरात जात असे, पूजा करत असे याचा अर्थ हा नाही की तुमची पत्नी असंच करेल. तिला तिच्या पद्धतीने जगण्याचं स्वातंत्र्य द्या. पत्नीलादेखील हे समजणं गरजेचं आहे की घरासंबंधित बाहेरच्या कामांची जबाबदारी फक्त पतीची नाही. हे गरजेचे नाही की तुमचे वडील बाहेरची सर्व कामे घरी बसून करतात तर तसंच तुमच्या पतीनेही करावं. बदलत्या जगानुसार आपली मानसिकता बदलली पाहिजे. मग तुम्ही तुमच्या संबंधांमध्ये प्रेमाचा ओलावा निर्माण होईल.

नको भांडण-तंटा

तुमचे पालक छोटया-छोटया गोष्टींवरून एकमेकांशी वाद घालायचे म्हणजे तुम्हीदेखील तुमच्या साथीदाराशी प्रत्येक गोष्टीवरून वाद घालत राहावं असं नाही.

खरं तर, तुम्ही एकमेकांच्या भावनांचा आदर राखला पाहिजे आणि एकमेकांचा सन्मान केला पाहिजे, जेणेकरून संबंध सुधारतील.

क्लालिटी लव्ह

जर तुमच्या मनात तुमच्या पालकांना पाहून काही विचारांनी घर केलं असेल की पालकत्व आल्यानंतर एकमेकांसोबत जवळीक साधणं चुकीचं आहे. तर तुम्ही हे विचार तुमच्या डोक्यातून बाहेर काढा.

सामान्यपणे आई बनल्यानंतर पत्नीचे पूर्ण लक्ष आपल्या बाळावर असते. ज्यामुळे बऱ्याचदा पती त्रासून जातो. पालक बनल्यानंतरही एकमेकांसोबत वेळ घालवा, फिरायला जा आणि छोटया गोष्टींमधून आपले प्रेम व्यक्त करा. यामुळे नक्कीच तुमचे संबंध मजबूत राहतील. मुलांची जबाबदारी एकत्रितपणे घ्या. हा विचार नका करू की बाळाची जबाबदारी फक्त आईची आहे.

या गोष्टींकडे लक्ष द्या

* जर तुमचे वडील तुमच्या आजोळच्या लोकांचा आदर करत नाहीत तर याचा अर्थ असा अजिबात नाही की तुम्ही तुमच्या पत्नीच्या कुटुंबाशी असा व्यवहार करावा. जर तुम्ही तुमच्या सासरच्यांना पूर्ण मान-सन्मान दिला तर पत्नीचं तुमच्याप्रति असलेलं प्रेम अधिक वाढेल आणि तीदेखील मनापासून तुमच्या कुटुंबाचा स्वीकार करेल आणि मान-सन्मान देईल.

* जर तुम्हाला प्रत्येक गोष्टीत मोठ-मोठयाने ओरडण्याची सवय असेल तर ती सोडून द्या. घरात प्रेमपूर्ण वातावरणाची निर्मिती करा.

* कुटुंबाची जबाबदारी एकत्रितपणे निभावली पाहिजे.

* आपल्या साथीदाराला संपूर्ण स्पेस द्या.

* जर कोणत्या गोष्टीवरून तुमचे मन दुखावले असेल तर मोठ-मोठयाने एकमेकांशी भांडून वाद वाढवण्यापेक्षा गप्प बसा.

* सुखी दांपत्य जीवनासाठी एकमेकांवर चुका थोपवण्यापेक्षा एकमेकांच्या चुकांचा स्वीकार करण्याची वृत्ती ठेवा.

फादर्स डे स्पेशल : घर सांभाळणारा प्रेमळ पती

* गरिमा पंकज

सकाळचे आठ वाजले आहेत. घड्याळाचे काटे वेगाने पुढे सरकत आहेत. शाळेची बस कधीही येऊ शकते. घरातील वातावरण तणावपूर्ण आहे. तितक्यात मोठा मुलगा आतून बाबांना आवाज देतो कि त्याला शाळेचे मोजे सापडत नाहीत. इकडे बाबा ना-ना-चा पाढा वाचणाऱ्या चिमूरडीला नाश्ता भरवण्यात मग्न आहेत. त्यानंतर त्यांना मुलाचा लंचबॉक्स भरायचा आहे. मुलाला शाळेत पाठवून मुलीला अंघोळ घालायची आहे आणि घराची स्वच्छताही करायची आहे.

हे दृश्य आहे एका अशा घरातील, जिथे पत्नी नोकरी करते आणि पती घर सांभाळतो. अर्थात तो हाउस हसबंड आहे. ऐकायला थोडं विचित्र वाटतं हे, पण हे वास्तव आहे.

पुराणमतवादी आणि मागास मानसिकतेच्या भारतीय समाजामध्येही  पतींची अशी नवी जमात उदयास येत आहे. ते जेवण बनवू शकतात. मुलांना सांभाळू शकतात आणि घराची स्वच्छता, भांडीधुणी अशी घरगुती कामेही व्यवस्थित पार पाडू शकतात.

हे सामान्य भारतीय पुरूषांप्रमाणे विचार करत नाहीत. कुठल्याही कटकटीशिवाय बिछाना घालतात आणि मुलांचे नॅपीसुद्धा बदलतात. समाजातील हा पुरूष वर्ग पत्नीला समान दर्जा देतो आणि गरज भासल्यास घर आणि मुलांची जबाबदारी घेण्यासही तत्पर असतात.

तसे तर जुनाट मनुवादी भारतीय अजूनही अशा हाउस हसबंडना नालायक आणि पराभूत पुरूष समजतात. त्यांच्यामते घरकुटुंब, मुलांची काळजी घेणे ही नेहमीच स्त्रीची जबाबदारी असते आणि पुरूषांचे काम आहे बाहेरील जबाबदाऱ्या स्विकारणे आणि कमावून आणणे.

अलीकडेच हाउस हसबंड या संकल्पनेवर आधारित एक चित्रपट आला होता, ‘का एंड की’ करीना कपूर आणि अर्जुन कपूर अभिनीत या चित्रपटाचा मूळ विषय होता लिंग आधारित कार्यविभाजनाच्या विचारसरणावर टीका करत पतिपत्नींच्या कामाची अदलाबदली करणे.

लिंग समानतेचा काळ

हल्ली स्त्रीपुरूषांच्या समानतेच्या गप्पा रंगतात. मुलांबरोबरीनेच मुलीसुद्धा शिकून उच्चपदावर पोहोचत आहेत. त्यांची स्वत:ची स्वप्नं आहेत, स्वत:ची योग्यता आहे. या योग्यतेच्या बळावर ते उत्तम असा पगार मिळवत आहेत आणि अशात लग्नानंतर वर्किंग जोडप्यांना मूल होतं, तेव्हा अनेक जोडपी भावी समस्या आणि शक्यतांचा विचार करून कुणासाठी दोघांपैकी कुणासाठी नोकरी महत्त्वाची आहे हे समजून घेतात. अशाप्रकारे परस्पर संमतीने ते आर्थिक आणि घरगुती जबाबदाऱ्या विभाजित करून घेतात.

हा व्यवहार्य विचार गरजेचा आहे. जर पतिपत्नीची कमाई अधिक आहे. करिअरसाठी तिची स्वप्नं आकांक्षा जर जास्त प्रबळ असतील तर अशावेळी कमावते असण्याची भूमिका पत्नीने स्विकारली पाहिजे. पती पार्टटाइम किंवा घरातून काम करत कुटुंब व मुलांना सांभाळण्याचे काम करू शकतो. यामुळे मुलांना पाळणाघरात ठेवावं लागत नाही तसेच त्या पैशांचीही बचत होते, जे पाळणा घरात किंवा मोलकरणीला द्यावे लागतात.

हाउस हसबंडची भूमिका

हाउस हसबंड म्हणजे असे नाही की पती पूर्णपणे पत्निच्या कामावरच अवलंबून राहिल किंवा पूर्णपणे गुलाम बनून जाईल. तर घरातील काम व मुलांना सांभाळण्यासोबतच तो कमावूसुद्धा शकतो. हल्ली घरातून काम करण्याच्याही बऱ्याच संधी उपलब्ध असतात. आर्टिस्ट, रायटर हे त्यांचे काम घरीच व्यवस्थितरित्या करू शकतात. पार्टटाइम काम करणेही शक्य आहे.

सकारात्मक बदल

बराच काळ महिलांना गृहिणी बनवून सतावले गेले आहे. त्यांच्या स्वप्नांची अवहेलना करण्यात आली आहे. आता काळ बदलत आहे. एका पुरूषाने स्वत:च्या करिअरचा त्याग करून पत्नीला स्वत:ची स्वप्नं पूर्ण करू देण्याची संधी देणे समाजात वाढती समानता आणि सकारात्मक बदलाचा संदेश आहे.

एकमेकांप्रति आदर

जेव्हा पतिपत्नी कर्ते असण्याची पारंपरिक भूमिका आपसात बदलतात, तेव्हा ते एकमेकांचा अधिक सन्मान करतात. ते जोडिदाराच्या त्या जबाबदाऱ्या आणि कामाचा दबाव अनभवू शकतात, जो त्या भूमिकांसोबत येतो.

पुरूष एकदा का घरगुती काम आणि मुलांचे संगोपन करू लागतो तेव्हा आपोआपच त्याच्या मनात महिलांसाठी आदर वाढतो. महिलासुद्धा अशा पुरूषांना अधिक मान देतात, जे पत्नीच्या स्वप्नांना पूर्ण करण्यासाठी आपलं योगदान देतात आणि कुठलाही भेदभाव करत नाहीत.

जोखीमही कमी नाही

समाजाचे टोमणे : मागास आणि बुरसटलेल्या विचारसरणीचे लोक आजही हे स्विकारू शकत नाहीत की पुरूषाने घरात काम करावे व मुलांना सांभाळावे. अशा पुरूषांना बायकोचा गुलाम म्हटल्याशिवाय त्यांना राहवत नाही. स्वत: चेतन भगतनेही मान्य केले होते की त्यांनाही अशा प्रश्नांना तोंड द्यावे लागले, जे सामान्यत: अशा पुरूषांना ऐकावे लागतात. उदा ‘अच्छा तर तुमची पत्नी कमावते?’ ‘घरातील कामे करताना कसे वाटते तुम्हाला? इ.’

पुरूषाचा अहंकार दुखावणे : अनेकदा परिस्थितीमुळे किंवा वैयक्तिक असफलतेमुळे पुरूष जर हाउस हसबंड झालाच तर तो स्वत:ला कमकुवत आणि हीन समजू लागतो. त्याला असे वाटू लागते की त्याच्या कर्तव्यात (कमाई किंवा घर चालवणे) तो अयशस्वी होत आहे आणि पुरूषाने जे केले पाहिजे ते कार्य तो करत नाहीए.

मतभेद : स्त्री बाहेर जाऊन जेव्हा पैसे कमावते आणि पुरूष जेव्हा घरी राहतो, तेव्हा इतरही अनेक बाबी बदलतात. साधारणत: कमावणाऱ्यांच्या विचारांना प्राधान्य दिले जाते. त्याचाच आदेश घरात चालतो आणि अशावेळी स्त्रिया अशा बाबींवरही कंट्रोल करू लागतात, ज्यावर पुरूषांना अॅडजस्ट करणे कठिण असते.

सशक्त आणि पुरूषार्थावर विश्वास ठेवणारा पुरूष या बाबीकडे दुर्लक्ष करू शकतो की लोक त्याच्याबद्दल काय म्हणत आहेत. असे पुरूष आपल्या मनाचे ऐकतात, समाजाचे नाही.

स्त्रीपुरूष संसाराच्या गाडीची दोन चाके आहेत. आर्थिक आणि घरातील जबाबदाऱ्या त्या दोहोंमधील कुणी कुठली जबाबदारी घ्यायची आहे हे उभयतांनी आपसात ठरवायला हवे. समाजाने त्यात नाक खुपसणे चुकीचे आहे.

ट्रान्स मेननादेखील येतात पीरियड्स

* मिनी सिंह

मासिक धर्माविषयी पुष्कळ काही लिहिले गेले आहे आणि हे देखील, की कसे पाच सहा दिवस स्त्रियांसाठी किती कष्टदायी असतात. परंतु जर आम्ही सांगितले की फक्त महिलाच नाही तर पुरुषांनादेखील पीरियड्स येतात, त्यांच्यासाठीदेखील हे पाच सहा दिवस खूप कष्टदायक असतात, तर तुम्हाला आश्चर्य वाटेल, हो ना? पण हे सत्य आहे.

अठरा वर्षाच्या एका मुलाची छाती एकदम सपाट. पुष्कळ खेळणारा, पळणारा, परंतु एक दिवस अचानक त्याला पिरियड सुरू झाले आणि त्याची ओळख बदलली. तो समजून गेला की आता तो एक मुलगा नाही, तर मुलगी बनला आहे. वास्तविक तो एक ट्रान्सजेंडर झाला होता. त्याला वाटत होते की जणू काही त्याचे जग उजाड झाले आहे. जेंडर आयडेंटिटी झगडणाऱ्या वॉशिंग्टनच्या केसने आत्महत्येचादेखील प्रयत्न केला. आता तो पिरियड एक्टिविस्ट आहे. केस लोकांना सांगतो की महिलांशिवाय ट्रांसजेंडर लोकांनादेखील पीरियड्स येतात आणि हे एखाद्या भयानक स्वप्नपेक्षा कमी नाही.

पीरियड्स फक्त मुली किंवा महिलांनाच येत नाहीत तर कित्येक ट्रान्सजेंडरदेखील ब्लीड करतात. हे अत्यंत वेदनादायक आहे, परंतु जर ही मुलगी नाही तर आणखीनच मोठी समस्या उभी राहते. सगळयात मोठी समस्या तर ही आहे की आपले दु:ख हे कुणासोबत वाटू शकत नाहीत आणि दुसरी ही कि सुरक्षित पद्धतीने पॅड किंवा टेम्पोन बदलणे आहे. जर तुम्ही घराबाहेर आहात, तर फीमेल वॉशरूम वापरण्याची परवानगी नाही. तुम्ही महिलांना समजावू शकत नाही की तुम्हीदेखील या बाबतीत त्यांच्यासारखेच आहात.

हे पहिल्यांदा झाले जेव्हा एखाद्या मुलाला पीरियड्सची समस्या आली. केसने आपली समस्या मीडियावरदेखील शेअर केली. त्याने म्हटले, की सर्वांना ठाऊक आहे की मी एक ट्रान्सजेंडर आणि समलैंगिक आहे. साध्या सोप्या भाषेत सांगायचे, तर मी मध्येच कुठेतरी अडकलेलो आहे, ना इकडचा ना तिकडचा. कोणत्याही महिलेसारखे पिरियड येणे एखाद्या भीतीदायक स्वप्नापेक्षा कमी नाही. माझ्या शरीराने मला धोका दिला. पाच-सहा दिवसांपर्यंत राहणाऱ्या रक्ताच्या डागांनी मला एक अशी ओळख दिली, जी खरी नाहीए. दर महिन्याला जेव्हा पीरियड्स येतात मी त्याच दिवशी पुन्हा जगू लागतो. तेवढयाच दिवसांसाठी माझे जेंडर बदलले जाते. मी श्वास घेण्यासाठीदेखील संघर्ष करतो.

हे सांगते वेळी केसचे डोळे पाणावले. अशा प्रकारची कहाणी ऐकायला तर ठीक आहे, परंतु हे ज्यांना फेस करावे लागते त्यांच्यासाठी खूप कठीण आहे.

१९५९ मध्ये जेव्हा अलेक बटलर जन्मले, तेव्हा त्यांना मुलगी मानले गेले. पुरस्कार विजेता, फिल्म निर्माता आणि लेखक अलेकला एका मुलीच्या रूपात सांभाळले गेले होते.

बाराव्या वर्षी बटलरला लक्षात आले की की तो इंटर सेक्स आहे. म्हणजे अशी व्यक्ती जिचे शरीर हार्मोनल किंवा जेनेटिक सेक्सना पूर्ण पद्धतीने पुरुषाचे आहे आणि ना महिलेचे. याविषयी अलेक बटलर सांगतात, की जेव्हा त्यांना लक्षात आले, की त्यांना दाढी येणे आणि मासिक धर्म सर्व एकत्र सुरू झाले, तेव्हा त्यांच्यासाठी अत्यंत गोंधळलेली स्थिती होती. त्यांचे आई-वडीलदेखील हे पाहून गोंधळले. ते आलेकला डॉक्टरांकडे घेऊन गेले. वास्तविक कॅनडाच्या ज्या छोटया गावात ते वाढलेले होते. तिथे कोणाला ठाऊक नव्हते की इंटरसेक्सचा अर्थ काय आहे. एका डॉक्टरने तर इथपर्यंत म्हटले, की त्यांनी तोपर्यंत आलेकला मानसिक रुग्णांच्या संस्थेत ठेवावे, जोपर्यंत ते मुलींसारखे कपडे घालणे आणि मेकअप करणे शिकत नाहीत. परंतु त्यांच्या आई वडिलांनी ही गोष्ट ऐकली नाही आणि अलेकला साथ देत म्हटले की ते तेच करतील जे अलेकला हवे आहे.

अलेकचे म्हणणे होते की ते मर्दानी दिसू इच्छित होते, पण त्यांच्यावर मुलगी बनण्याचा आणि मुलींसारखे दिसण्याचा दबाव टाकला जायचा. त्यांच्या शाळेतदेखील या गोष्टीसाठी त्यांना त्रास दिला जायचा, परंतु त्यांचा प्रयत्न हाच असायचा कि ते इतर मुलांसारखे दिसावेत. वास्तविक ते एका मुलीवर प्रेम करायचे आणि ही गोष्ट पसरावी असे त्यांना वाटत नव्हते. परंतु हे प्रकरण वाईट पद्धतीने पसरले आणि लोक त्यांना लेस्बिअन, लेजी, डाईक म्हणू लागले. वर्गात त्यांना अशा चिठ्ठया पाठवल्या जायच्या, ज्यात लिहिलेले असायचे, की तू आत्महत्या का करत नाहीस.

समजण्याच्या पलीकडे आहे या ट्रान्सजेंडरची कहाणी

अमेरिकेत राहणाऱ्या वायली पिंसनने आपले मूल सहा महिन्यांचे झाल्यानंतर आपला अनुभव व्यक्त केला. २८ वर्षीय वायली पिंसन अमेरिकेतील टेक्सास प्रांतात आपला पार्टनर स्टीफन ग्रेटसोबत राहतात. २१ वर्षांच्या वयात त्यांनी मुलीपासून मुलगा बनण्याच्या प्रक्रियेची सुरुवात केली होती. या दरम्यान त्यांचे पिरियड येणे बंद झाले होते.

डॉक्टरांनी त्यांना सावध केले की ते कधी आई बनू शकणार नाहीत. परंतु फेब्रुवारी २०१८ मध्ये त्यांना लक्षात आले की टेस्टोस्टेरोन थेरपीनंतरदेखील ते प्रेग्नेंट आहेत तेव्हा ते चकित झाले. सप्टेंबर २०१८ मध्ये वायलीने सिझेरियनद्वारे एका मुलाला जन्म दिला. जेव्हा मुलगा सहा महिन्यांचा झाला तेव्हा त्यांनी आपले अनुभव समाजासमोर ठेवले. वायलीचे म्हणणे होते, की क्वचितच कुणी गर्भवती पुरुष पाहिला असेल. जेव्हा ते रस्त्यांवरून जायचे तेव्हा लोक म्हणायचे, की ते कधी पुरुष होऊ शकणार नाहीत, कारण पुरुष कधी मुलांना जन्म देत नाहीत. आजूबाजूला राहणारे लोकदेखील त्यांच्यासोबत वाईट वर्तणूक करायचे, परंतु वायलीला या गोष्टीने काही फरक पडत नव्हता. ते म्हणतात, की मुलाच्या आनंदापुढे सगळे त्रास आणि वाईट वर्तणूक काहीच महत्वाचे नाही.

कित्येक ट्रान्सजेंडर स्वत:ला पुरुष मानतात. त्यांनादेखील पीरियड्स येतात. मागच्याच वर्षी ऐकण्यात आले की एक ट्रान्सजेंडर आई बनला. त्याची एक गर्लफ्रेंडदेखील आहे, परंतु त्याने मुल जन्माला घालणं हे निवडले.

पुरुषांची पीरियड्सवाली गोष्ट काही नवीन नाही, तर खूप जुनी आहे. असे कित्येक ट्रान्स पुरुष आहेत ज्यांना पीरियड्स येतात, पण ते स्वत:ला पुरुष मानतात. परंतु त्यांचे काही बायोलॉजिकल फीचर्स स्त्रियांचे असतात. एकूणच तुम्ही स्त्री आहात की पुरुष ही तुमची चॉईस आहे. पर्सनल आयडेंटिटीची गोष्ट आहे.

काय असतो ट्रान्सजेंडर पुरुष किंवा ट्रान्समॅन

ट्रान्सजेंडर पुरुष आणि नॉन बायनरी लोकांनादेखील मासिकधर्म येतो. ट्रान्स मेन ते लोक असतात जे जन्म तर घेतात पुरुष म्हणून, परंतु त्यांची शारीरिक बनावट (गुप्तांग) पाहता जन्मानंतर डॉक्टर त्यांना महिला म्हणून घोषित करतात. सर्वसाधारणपणे ट्रान्स मेन आपले जेंडर त्या हिशोबाने ऑपरेशन करून बदलून घेतात, जसे त्यांना दाखवायचे आहे.

नॉन बारीयन लोक कोण असतात : काही लोक पूर्ण पद्धतीने ना तर महिला असतात ना तर पुरुष. असे लोक नॉन बायनरी श्रेणीमध्ये येतात. शारीरिक जडणघडणीचीची गोष्ट करू तर कित्येक वेळा अशा लोकांचे गुप्तांग स्त्री आणि पुरुष दोघांची मिळतेजुळते असतात.

कोणाला होतो मासिक धर्म : ट्रान्स मेन आणि नॉन बायनरी लोकांनादेखील पीरियड्स त्याच प्रकारे येतात, जसे महिलांना. काही बाबतीत ते महिलांसारखे ब्लीड करत नाहीत, पण जाणीव तशाच प्रकारची होते. पीरियड्सदरम्यान जसे महिलांचा मूड बदलतो, तसेच यांचादेखील बदलतो. सूज येणे, पीरियड्सदरम्यान कंबर आणि ओटीपोटात वेदना इत्यादी तक्रारी त्यांनादेखील होतात.

पीरियड्सबाबत आजदेखील महिला खुलेपणाने बोलण्यास कचरतात. आजदेखील त्यांना वाटते की या गोष्टीमुळे लोक त्यांना घृणास्पद नजरेने पाहतील.

विचार करा, जर समाज महिलांना होणाऱ्या मासिक धर्माला सहजतेने घेऊ शकलेला नाही, तर ट्रान्स लोकांसाठी या मुद्दयावर उघडपणे बोलणे सोपे असेल का?

मासिक धर्म आजदेखील भारतात एक सोशल टॅबू मानला जातो. आजदेखील या विषयावर चर्चा करण्यात मुली लाजतात. मासिक धर्माशी जोडलेल्या गोष्टींसाठी आजदेखील मुली घरातील वेगळा कोपरा शोधण्याचा प्रयत्न करतात. समाजाच्या नजरेत महिलांच्या शरीरातून होणाऱ्या स्त्रावांला अशुद्ध मानले जाते.

तर दुसऱ्या बाजूला मासिक धर्म समय निघणाऱ्या रक्तवाल्या देवीला लोक पूजण्यासाठी तिच्या दरबारात रांगा लावून उभे राहतात. पीरियड्स ना इथपर्यंत कलंकित केलेले आहे आहे की कित्येक महिला मासिक धर्मामुळे आपल्या अधिकारांपासून वंचित राहतात.

सगळयात मोठी गोष्ट तर ही आहे की लोकांच्या नजरेत मासिक धर्माला फक्त स्त्रीयांशी जोडले गेलेले आहे आणि ते या शब्दाला कुणासोबत जोडणे ऐकू शकत नाहीत, परंतु ट्रान्स लोकांनी घेऊन कसे समोर यावे?

भारतात सुरुवातीला लोक मानतच नव्हते की ट्रान्सजेंडर मनुष्य असतात. ते तर या गोष्टीला अफवा म्हणायचे. ट्रान्स पुरुषांसाठी हे एक सामाजिक लाजेच्या गोष्टीसारखे झाले आहे, जे ते समाजापासून लपवून इच्छितात, कारण त्यांना ठाऊक आहे की समाज त्यांना आपले म्हणणार नाही, तर चेष्टा करेल, त्यांना घृणास्पद नजरेने पाहिल.

एका ट्रान्स फॅट संस्थेच्या म्हणण्यानुसार ३६ टक्के नॉन बायनरी लोक आरोग्य केंद्रात जायला घाबरतात, कारण त्यांना भीती असते की त्यांच्यासोबत भेदभाव होईल आणि लोकांना जर त्यांची पीरियड्सवाली गोष्ट कळली तर त्यांच्यासोबत आणखी भेदभाव होईल. कित्येक ट्रान्स पुरुषांना डिस्फोरियासारख्या आजारातून बरे केले गेले आहे. या आजारात त्यांना असे वाटते की ते पुरुष आहेत पण महिलांच्या रूपात कैद आहेत. त्यांचे हावभाव पुरुषांसारखे असतात पण आतून त्यांना वाटत राहते की ते स्त्री आहेत.

लोकांचे म्हणणे आहे : मासिक धर्म त्यांना पुष्कळ थकतो, मनदेखील विचलित होऊ लागते. हे अशामुळे होते, कारण त्यांची बॉडी त्यांच्या जेंडरशी मॅच करत नाही. काही ट्रान्स पुरुष तर ठीक तरी आहेत पण काही तर आपल्या गर्भाशयामुळे हैराण असतात. त्यांना अडचण होते असे गायनॅकॉलॉजिस्ट शोधण्यात, जे त्यांना युटेरस आणि ब्लीडिंगपासून सुटका मिळवून देतील.

अशाच यांच्या अडचणी कमी नाहीत रोजच्या जीवनात आणखी एक अडचण एका अडचणीचा यांना सामना करावा लागतो आणि ती आहे मेल वॉशरूममध्ये आपले पॅड चेंज करणे. असे पूर्वी होत असेल, परंतु त्याकाळीदेखील ट्रान्स पुरुष आणि मासिक धर्मासंबंधी कोणती चर्चा केली गेली नसेल, परंतु अजूनदेखील लोकांनी ह्या गोष्टींकडे दुर्लक्ष केलेले आहे.

तज्ञांच्या मते ट्रान्सजेंडर एका साधारण माणसासारखेच असतात. एका सामान्य माणसाची जितकी अंगे असतात अगदी  तेवढीच अंगे ट्रान्सजेंडरची असतात. फरक फक्त इतकाच असतो की त्यांच्यात विरुद्ध  लिंग म्हणजेच महिलांसारखे विचार आणि स्वभाव असतो. म्हणजेच बाहेरून ते पूर्णपणे पुरुष असतील परंतु आतून त्यांच्या भावना महिलांसारख्या असतील. जर त्यांची इच्छा असेल तर ते आपले सेक्स चेंज करु शकतात.

आधुनिकता आणि लिंगभेद

लिंग भेद फक्त भारतातच नाही तर जगभरातला मोठा मुद्दा आहे, परंतु लिंग निश्चिती आणि आणि लैंगिक कल यांच्यातील फरक समजणे गरजेचे आहे. कित्येक वेळा तर आई-वडीलदेखील स्वत: जाणत नाहीत की त्यांच्या मुलाचे लिंग काय आहे. काही लोक ट्रान्सजेंडर असतात, परंतु ते त्या रुपाने ओळखले जात नाहीत, ज्या लिंगासोबत त्यांचा जन्म झालेला असतो.

ट्रांसजेंडर एक जटील शब्द आहे, ज्याचा अर्थ बराच काही होऊ शकतो. एक ट्रान्स महिला ती असते जी पुरुषाच्या रूपात जन्म घेते, परंतु महिलेच्या रूपात तिला ओळखले जाते, महिला ट्रान्सजेंडर म्हटले जाते. एक ट्रान्स पुरुष तो असतो जो महिलेचा रूपात जन्म घेतो, परंतु पुरुषाच्या रूपात ओळखला जातो, त्यालादेखील ट्रान्सजेंडर म्हणतात. त्यामुळे कोणीही अशी व्यक्ती जी पूर्ण तऱ्हेने ना पुरुष आहे आणि ना ही महिला, तिला तिसऱ्या लिंगाच्या रूपात मान्यता दिली गेली आहे. दोघांकडे आकर्षित होऊ शकतात.

ट्रान्सजेंडरच्या अडचणी

* शाळेत कोणतीही वेगळी व्यवस्था नाही. या कारणामुळे लहानपणापासूनच शाळा सोडावी लागते.

* कित्येकवेळा तर शहरदेखील सोडावे लागते.

* घरून बाहेर पडतेवेळी अश्लील कॉमेंट्स आणि छेडछाडीचा बळी व्हावे लागते.

* राहण्यासाठी भाडयाने घर कोणी देत नाही.

* सरकारी आणि प्रायव्हेट नोकरीमध्ये काही प्राधान्य नाही.

समाजात ट्रान्सजेंडर यांविषयी जागरूकता नसणे एप्रिल २०१४ मध्ये सुप्रीम कोर्टाने ट्रान्सजेंडरना तिसऱ्या लिंगाची मान्यता तर दिली परंतु या व्यतिरिक्त त्यांच्या सामाजिक स्थितीमध्ये जास्त बदल झालेला नाही अजून आणखी सुधारणेची गरज आहे.

रोमांचक आणि धोकादायक स्काय डायव्हिंग

* प्रतिनिधि

जर तुम्हालाही खास बनवायचे असेल, तर तुम्ही काही अॅडव्हेंचर स्पोर्ट्सची मजा घेऊ शकता. आज आम्ही तुम्हाला अशा काही ठिकाणांबाबत सांगणार आहेत जिथे तुम्ही स्काय डायव्हिंग करू शकता.

बंगळुरूपासून काही अंतरावर चामुंडी हिल्सच्या खाली मैसूर येथे आधीपासून अनेक स्काय डायव्हिंग शिबिराचे आयोजन करण्यात येत आहे. दिल्लीची कंपनी ड्रॉप जोन, काकिनी एंटरप्राइजेसद्वारे आयोजित या शिबिरांमध्ये पर्यटकांना जमिनीवरील अद्भूत दृष्य पाहत स्टॅटिक जंप, टॅण्डम जंप आणि त्वरित फ्री फॉलची मजा येऊ शकते.

मैसूरमध्ये चामुंडी हिल्स स्काय डायव्हिंगसाठी प्रसिद्ध आहे. सर्वात आधी तुम्हाला येथे स्काय डायव्हिंगसाठी ट्रेनिंग दिली जाते. त्यानंतर तुम्हाला सर्व सुरक्षेसहीत डायव्हिंगवर पाठवले जाईल. इथे तुम्ही सकाळी ७ ते ९ या वेळात डायव्हिंग करू शकता.

दीसा, गुजरात

गुजरात खेळ प्राधिकरण ही पहिली अशी खेळासंबंधीची संस्था होती, जिने स्काय डायव्हिंगला अॅडव्हेंचर स्पोर्ट या दृष्टीने पाहिले. या संस्थेच्या मदतीने गुजरात हे भारतातील पहिलं असं राज्य बनलं आणि दिसामध्ये प्रमाणित ड्रॉप झोन बनवले गेले. या सरोवराकिनारी वसलेल्या शहराने अनेक स्काय डायव्हिंग टूर आणि शिबिरांचे आयोजन केले आहे. जे भारतीय पॅराशूटिंगच्या संघाने २०१२ मध्ये सुरू केले होते. यावर्षी अजूनही शिबिरांच्या आयोजनांची योजना आहे. दीसा टाऊन आणि तेथील आजूबाजूचे लोक येथे मिळून पॅराशूट स्काय डायव्हर्सना आकाशात जाऊन झेपावताना पाहतात. नवीन वर्षांत तुम्हीसुद्धा इथे जाऊन आकाशात झेपावू शकता आणि स्काय डायव्हिंगची मजा घेऊ शकता.

पाँडेचेरी, तामिळनाडू

पाँडेचेरी सर्वात सुंदर ठिकाणांपैकी एक आहे. इथे जाऊन फक्त स्काय डाव्हिंगचाच आनंद घेता येईल असे नाही तर येथील सौंदर्य तुमचे मन मोहवून घेईल. स्काय डायव्हिंगसाठी तुम्हाला सकाळी ७ ते ९ च्या दरम्यान इथे यावे लागेल.

अॅम्बी व्हॅली, महाराष्ट्र

महाराष्ट्रातील अॅम्बी व्हॅली पुण्यापासून खूपच जवळ आहे व हा भारतातील स्काय डायव्हिंगसाठी सर्वात चांगला स्पॉट समजला जातो. जर तुम्ही अॅम्बी व्हॅलीवरून उडी घेत असाल तर तुमच्या आयुष्यातील ही सर्वात संस्मरणीय उडी ठरेल. सध्या अॅम्बी व्हॅलीमध्ये फक्त १०,००० फूटांपर्यंतच टॅडम जंप घेतली जाऊ शकते. स्काय डायव्हिंगच्या दरम्यान इंस्ट्रक्टरला एक हार्नेस बांधलेला असतो. त्याला टँडम जंप असे म्हणतात. जे पर्यटक अॅम्बी व्हॅलीमध्ये स्काय डायव्हिंग करू इच्छितात, त्यांच्यासाठी हा एक चांगला पर्याय आहे.

धाना, मध्यप्रदेश

भारताच्या केंद्रस्थानी वसलेले आणि भोपाळपासून १८६ किमी दूर आहे मध्यप्रदेशातील धाना. अॅडव्हेंचर आवडणाऱ्या लोकांसाठी इथे अनेक स्काय डायव्हिंग शिबिरे आहेत. ४००० फूटांच्या उडीमध्ये तुम्हाला जास्त फ्री फॉल टाईम मिळत नाही, पण तरीही त्या उंचावरून उडीचा घेतलेला तो अनुभव कुठल्या सहायतेशिवाय घेतलेल्या उडीपेक्षा कमी नाही.

इथे सहभाग घेणारे दोन प्रकारच्या जंपची निवड करू शकतात. स्टॅटिक लाइन जंप आणि टँडम जंप. पहिल्या जंपमधील सहभागी ४००० फूटांवरून एकटा उडी मारतो आणि विमानाशी जोडलेल्या स्टॅटिक लाइनच्या मदतीने पॅराशूट आपोआप उघडते. ज्या पर्यटकांना जोखमीची कामे आवडतात. त्यांच्यासाठी स्काय डायव्हिंग हा उत्तम पर्याय आहे.

कसे करावे नवजात बाळाचे स्वागत

* मीरा उगरा

सकाळी सकाळी चांगली बातमी समजली की, आमचे जुने शेजारी खुराना काकांची सून पूनमने मुलीला जन्म दिला. आईने नाश्ता देताना पप्पांना सांगितले की, ‘‘संध्याकाळीच हॉस्पिटलला जाऊन त्यांचे अभिनंदन करू या.’’

पप्पांनी लगेचच तिला नकार देत सांगितले की, ‘‘मुळीच नाही. त्यांना थोडे स्थिरस्थावर व्हायला वेळ द्या.’’

यावरुन थोडा वाद झाल्यानंतर दुसऱ्या दिवशी भेटायला जायचे ठरले. मी दुसऱ्या दिवशी फोन करुन हॉस्पिटलला भेटायला जायची वेळ विचारली असता काकांनी सांगितले की, ‘‘ वेळ ठरलेली नाही. प्रसूतीच्या केसेसमध्ये हॉस्पिटलवाले जास्त ताणून धरत नाहीत. तुम्हाला वाटेल त्या वेळेत कधीही या.’’

हे ऐकून थोडे विचित्र वाटले, पण आम्ही उगाच नको त्या वेळी जाण्याऐवजी संध्याकाळी ५ वाजता हॉस्पिटलला पोहोचलो.

रिसेप्शनवर रुम नंबर विचारून तेथे गेलो. मात्र, खोलीत पाऊल टाकताच तेथील दृश्य पाहून आम्हाला तिघांनाही आश्चर्य वाटले. खोलीच्या मध्यभागी पलंगावर पूनम तर पलंगाला लागूनच असलेल्या पाळण्यात मुलगी झोपली होती. त्या दोघींच्या सभोवती पूनमचे आईवडील, बहीण, काकू, त्यांचा मुलगा (बाळाचे वडील), मुलगी आणि आत्ये असे सर्व मिळून गप्पा मारत होते.

हा हॉस्पिटलचा रुम आहे की पार्टीचा हॉल, हेच कळेनासे झाले होते. आई काकूंना भेटली आणि त्यांचे अभिनंदन केले. पूनमच्या डोक्यावरुन हात फिरवला आणि बाळाला दूरूनच आशीर्वाद दिला. मी आणि पप्पांनीदेखील अभिनंदन करुन आनंद व्यक्त केला. त्यानंतर तेथे खाणेपिणे सुरू झाले. आम्ही कसेबसे खाणे संपवतो तोच आणखी एक दाम्पत्य तेथे आले. आम्ही सर्वांचा निरोप घेऊन निघालो.

कारमध्ये बसताच पप्पा रागाने म्हणाले की, ‘‘या…या मिसेसे खुरानांचे डोके फिरले आहे का? आनंद साजरा करायची एवढी काय घाई होती? घाईच होती तर मग बँडबाजा ही बोलवायचा होता. हे सर्व स्वत:ला सुशिक्षित समजतात. तू पूनमकडे पाहिले होतेस का? किती अशक्त दिसत होती ती. बिचारे बाळही थकलेले दिसत होते आणि हे सर्व पार्टी करत होते. हॉस्पिटलवाल्यांना तर काय म्हणायचे? किती कॅज्युअल, किती केअरलेस?’’.

उत्साहाचा त्रास होऊ नये

एखादा नातेवाईक, मित्र किंवा परिचितांच्या घरी बाळ जन्माला आल्याची बातमी समजताच आपण उतावीळपणे अभिनंदन करायला धावत जातो. क्षणभरही हा विचार करीत नाही की, आपल्या जाण्यामुळे त्या व्यक्तीला त्रास होऊ शकतो. त्यामुळे संयम आणि समजूतदारपणे वागा. आई आणि बाळ घरी आल्यानंतर अभिनंदन करायला जा, ते अशाप्रकारे :

*  सर्वात आधी फोन करुन त्यांना सांगा की, तुम्ही १०-१५ दिवसांनंतरच त्यांच्या घरी भेटायला याल, जेणेकरुन तोपर्यंत ते घरी व्यवस्थित स्थिरस्थावर झालेले असतील. बाळाचे झोपणे, जागे राहणे, बिछाना, शी, शू सर्व अनिश्चित असते आणि त्यामुळे घरातील लोकांचा दिनक्रमही बिघडलेला असतो. दोन आठवडयांनंतरच तो हळूहळू रुळावर येतो. ज्या दिवशी तुम्ही भेटायला जाणार असाल त्याच्या एक दिवस आधी त्यांना फोन करुन विचारा की, कोणत्या वेळी येऊ, जेणेकरुन त्यांची गैरसोय होणार नाही.

* नवजात बाळाचे स्वागत करायचे म्हणजे भेटवस्तू देणे गरजेचे आहे. बाळाच्या कुटुंबाशी तुमचे घनिष्ट संबंध असतील तर तुम्ही त्यांना विचारू शकता की, कोणती भेटवस्तू देऊ किंवा एखादी मऊ गादी, टॉवेल किंवा रोजच्या उपयोगातील वस्तू जसे की, बेबी केअर किट वगैरे देऊ शकता.

* तिथे गरजेपेक्षा जास्त वेळ उगाचच बोलत बसू नका. फार तर अर्धा तास बसा. या दरम्यान हलक्याफुलक्या गप्पा मारा. विचारल्याशिवाय उगाचच एखादा सल्ला किंवा निरर्थक गोष्टी उगाळत बसू नका.

* सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे जर तुम्ही किंवा तुमच्या कुटुंबातील एखादी व्यक्ती काही दिवसांपूर्वीच फ्लू, व्हायरल ताप, कावीळ आदी आजारांपासून बरी झाली असेल तर त्या व्यक्तीने आई, बाळाकडे अजिबात जाऊ नये, कारण बरे झाल्यानंतरही संसर्ग दीर्घकाळ राहू शकतो. इतकेच नव्हे तर खोकला, सर्दी झालेल्यांच्या संपर्कात आल्यानेही खोकला, सर्दी होण्याची भीती असते.

प्रतिमा खराब करू शकते इमोजी

* मिनी सिंग

आपण व्हॉट्सअॅपवर आपल्या भावना व्यक्त करण्यासाठी अनेक इमोजी वापरतो. आम्ही सकाळपासून रात्रीपर्यंत व्हॉट्सअॅपवर नेहमीच कनेक्ट असतो. यादरम्यान आपण बऱ्याचदा लिहून पाठवण्याऐवजी त्याच्याशी संबंधित इमोजी पाठवितो आणि असे वाटते की आम्ही आपले म्हणणे सांगितले आहे. परंतु आपण नकळत चुकीचे इमोजी तर पाठवत नाही आहात ना? जरी आपली मानसिकता चुकीची नसली तरी आपण असे काही इमोजीस सेंड करता, ज्याचा अर्थ खूप खराब असू शकतो. अशाच काही इमोजींबद्दल जाणून घेऊया, ज्यांचा अर्थ चुकीचा असू शकतो परंतु आपल्याला त्याबद्दल माहिती नसते.

आय रोलिंग : या इमोजीचा अर्थ तिरस्कार किंवा कंटाळा व्यक्त करणे असू शकतो.

नमस्कार : आपण बहुतेकदा आभार किंवा नमस्कार करण्यासाठी हे इमोजी वापरतो, परंतु याचा योग्य अर्थ दोन जणांतील टाळी देण्यासारखा आहे.

डोनट : जरी लोक याचा गोड म्हणून उपयोग करतात, परंतु गलिच्छ शब्दात ते योनीचे प्रतीक मानलेजाते.

लव्ह हॉटेल : हे इमोजी वेश्यागृह दर्शविते.

गर्ल्स विथ बन्नी इयर्स : या इमोजीचा उपयोग वेगवेगळया भावना दर्शविण्यासाठी केला जातो, परंतु बरेच लोक वेश्या व्यवसायासाठीदेखील याचा वापर करतात. जपानमध्ये हे लैंगिक बाहुलीचे प्रतीक आहे.

मूक चेहरा : या इमोजीचा अर्थ म्हणजे आपले तोंड बंद ठेवा.

स्प्लॅश : हा इमोजी ऑर्गेज्म (समागमाची पराकाष्ठा)साठी वापरला जातो.

चेरीज : हा इमोजी स्तन (बूब्स) दर्शवितो.

डोळे : लोक एखाद्याची सेक्सी सेल्फी मागत असताना हे इमोजी पाठवतात.

मॅक्रोफोन : हे मेल अवयवाचे प्रतिनिधित्व करते.

मुलीचे डोक्यावर हात ठेवणे : हा इमोजी मादी भावनोत्कटता दर्शवितो.

पीच : याचा अर्थ बॉम्ब आहे.

मेल बॉक्स : याचा अर्थ असा की प्रेषक आपल्याकडे लैंगिक इच्छा व्यक्त करीत आहे.

आग : जर कोणी आपल्याला हा इमोजी पाठवित असेल तर याचा अर्थ असा की आपण मादक दिसत आहात.

आणखी अशा बऱ्याच इमोजी आहेत, ज्यांचे अर्थ खूपच गलिच्छ असू शकतात आणि आपल्याला त्याबद्दल माहिती नसते.

काय आहे इमोजी?

हा इलेक्ट्रॉनिक चित्रांचा समूह आहे. यामध्ये आपण या इलेक्ट्रॉनिक संप्रेषणचा वापर करून आपल्या भावना व्यक्त करतो. इमोजी भावना, वस्तू किंवा चिन्हाच्या दृश्याचे प्रतिनिधित्व असते. या वेगवेगळया फोनमध्ये किंवा सोशल नेटवर्किंग साइटवर विविध प्रकारांमध्ये असतात.

प्रथम डिझाइन कोणी केले : शिगेताका कुरीता यांनी वयाच्या २५ व्या वर्षी इमोजीचा सर्वात पहिला सेट बनविला. ज्यात जवळपास १७६ इमोजी होते. विशेष म्हणजे, इमोजीचा फादर म्हणून ओळखले जाणारे शिगेताका कुरीता ना अभियंते होते किंवा ना डिझाइनर. त्यांनी तर अर्थशास्त्राचा अभ्यास केला होता.

इमोजी केव्हा आणि कशी सुरू झाली : १९९० च्या उत्तरार्धात म्हणजेच १९९८-१९९९ मध्ये रंगीबेरंगी इमोजी वापरण्यास सुरवात झाली. एका जपानच्या टेलिकॉम कंपनीचे कर्मचारी शिगेताका कुरीता यांनी या कंपनीच्या मोबाइल इंटरनेट सेवेसाठी इमोजी तयार केली. या मोबाइल इंटरनेटवर ईमेल पाठविण्यासाठी पात्रांची संख्या २५० होती, ज्यात हास्य, दु:ख, क्रोध, आश्चर्य आणि गोंधळाची भावना दर्शविणाऱ्या इमोजीदेखील सामिल होत्या.

जपानमध्ये इमोजी लोकप्रिय होत असल्याचे पाहून २००७ मध्ये प्रथम अॅप्पल आयफोनने त्यांच्या मोबाइल फोनमध्ये इमोजीचे की बोर्ड सामील केले, ज्यात एसएमएस, चॅटिंग, व्हॉट्सअॅप, मेसेजिंग करतांना आपल्या भावना व्यक्त करण्यासाठी इमोजीचा वापर केला जाऊ लागला आणि मग इमोजी सर्वात वेगाने वाढणाऱ्या भाषांपैकी एक बनली.

* २०१३ मध्ये ऑक्सफोर्ड इंग्लिश डिक्शनरीमध्ये इमोजी शब्दाचा समावेश केला गेला.

* २०१५ मध्ये इमोजीला ‘वर्ड ऑफ द इयर’ घोषित केले गेले.

* २०१६ मध्ये, न्यूयॉर्कमधील ‘म्युझियम ऑफ मॉडर्न आर्ट’ने आपल्या कायमस्वरूपी संग्रहात शिगेताका कुरीताच्या १७६ इमोजींचा पहिला सेट समाविष्ट केला. हॉलिवूडमध्ये एक अॅनिमेटेड चित्रपटही बनला गेला. ज्यामध्ये २५० इमोजी दाखविली गेली. आतापर्यंत इमोजींची संख्या २,६६६ वर पोहोचली आहे.

इमोजी डे : इमोजीपीडियाचे संस्थापक जेरेमी बर्ज यांनी २०१४ मध्ये जागतिक इमोजी दिन साजरा करण्याचा निर्णय घेतला. त्यानंतर, १४ जुलैपासून जागतिक इमोजी दिन हा जागतिक उत्सव म्हणून साजरा करण्यास सुरवात झाली.

इन्स्टंट मेसेजिंग आणि व्हॉट्सअॅपवर उपलब्ध इमोजी लोकांमध्ये स्पष्ट भावना व्यक्त करतात पण व्हॉट्सअॅपच्या एका इमोजीला आता धोका निर्माण झाला आहे. वास्तविक, व्हॉट्सअॅपच्या एका आक्षेपार्ह इमोजीसंदर्भात एका भारतीयाने कायदेशीर नोटीस पाठविली आहे. गुरमीत सिंह नावाच्या या भारतीय वकिलाने व्हॉट्सअॅपच्या मधल्या बोटाच्या इमोजीवर आक्षेप नोंदविला आहे. आपल्या तक्रारीत ते म्हणाले की मधल्या बोटाचे इमोजी केवळ बेकायदेशीरच नाही तर ते अश्लीलतेचे प्रतीकही आहे.

ब्रिटनच्या न्यायालयांनी सोशल मीडियामध्ये वापरल्या जात असलेल्या इमोजींबद्दल चिंता व्यक्त केली आहे. देशातील कायदेशीर वादांमध्ये या इमोजींचा वापर प्रकरणास अधिक गुंतागुंतीचे बनवित आहे. त्यामुळे वकिल या डिजिटल चिन्हांबाबत मार्गदर्शक सूचना जारी करण्याचा आग्रह धरीत आहेत. ब्रिटनच्या न्यायालयांमध्ये गुन्हेगारी, कौटुंबिक आणि व्यवसायिक किंवा नोकरीशी संबंधित कायदेशीर विवादांच्या सुनावणीच्या वेळी सादर केलेल्या पुराव्यामध्ये या इमोजी बऱ्याच पाहिल्या जात आहेत.

सॅन्टा क्लॅरा युनिव्हर्सिटीच्या कायदा विभागाचे प्राध्यापक एरिक गोल्डमॅन म्हणतात की २०१८ मध्ये ५३ प्रकरणांमध्ये इमोजी सामील होत्या, ज्या २०१७ मध्ये ३३ आणि २०१६ मध्ये २६ इमोजींच्या तुलनेत जवळपास दुप्पट झाल्या. गोल्डमॅनच्या म्हणण्यानुसार, लोकांची उपकरणे आणि सोशल मीडिया प्लॅटफॉर्मवरही एकच इमोजी वेगवेगळया प्रकारे प्रदर्शित करू शकतात आणि तेही प्रेषक आणि प्राप्तकर्त्याला माहिती नसताना, यामुळे सहजपणे वाद होण्याची शंका असते.

लैंगिक अत्याचाराच्या प्रकरणांमध्ये अधिक उपयोग : गोल्डमॅनच्या संशोधनातून असे दिसून आले आहे की बहुतेक कायदेशीर प्रकरणांमध्ये इमोजी आता दिसू लागल्या आहेत. लैंगिक अत्याचाराच्या प्रकरणांमध्ये या सर्वाधिक वापरल्या जातात. प्रकरणांची वेगाने वाढणारी संख्या असूनही, त्यांचे कायदेशीर स्पष्टीकरण झालेले नाही, उलट आता नवीन अॅनिमेटेड (जिफ फाइल्स) आणि पूर्वीपेक्षा जास्त वैयक्तिक इमोजी आल्या आहेत, ज्या आव्हान बनल्या आहेत.

कामाच्या ठिकाणी इमोजी वापरल्याने प्रतिमा खराब होऊ शकते : आपल्या सहकाऱ्याला ईमेल पाठवित असताना, खुष होऊन किंवा ईमेल प्रभावी बनवण्यासाठी आपण इमोजी वापरत असल्यास ते आपल्या व्यावसायिक कारकिर्दीसाठी चांगले नाही. नुकत्याच झालेल्या संशोधनानुसार, कामाच्या ठिकाणी इमोजीचा वापर आपल्या प्रतिमेवर किती प्रमाणात परिणाम करू शकतो, आपण याची कल्पनाही करू शकत नाही. इस्त्राईलमधील एका विद्यापीठात केलेल्या संशोधनाच्या आधारे संशोधक म्हणतात की ईमेलसह स्माइली किंवा इतर इमोजी आपल्याला व्यावसायिकरित्या अपात्र ठरवतात.

या संशोधनात सामील असलेल्या डॉ. इला गिलक्सन यांच्या मते, पहिल्यांदाच एखाद्या संशोधनाचे निकाल इमोजी वापराच्या परिणामांचे पुरावे सादर करीत आहेत. त्यांच्या मते, जर आपण असा विचार करता की खऱ्या स्माईलऐवजी या इमोजीचा वापर करून आपण या ईमेलद्वारे गोड दोस्ती दर्शविण्यात सफल झाला आहात, तर ते चुकीचे आहे. आपल्या व्यावसायिक क्षमतेवर यामुळे शंका केली जाऊ शकते. औपचारिक बीजनेस इमेलमध्ये एक स्माईली, स्माईली नसते. या संशोधनात संशोधकांनी २९ वेगवेगळया देशांतील ५४ सहभागींना सामील केले होते.

आपण व्हॉट्सअॅप, फेसबुक किंवा इतर कोणत्याही मेसेजिंग सेवेवर कोणताही टॅक्स इमोजीशिवाय पाठविला नाही तर सेक्स आपल्या मनावर थोडे अधिराज्य मिळवू शकते. असे ‘डेटिंग वेबसाइट मॅच डॉट कॉम’ संस्थेचे एक नवीन संशोधन म्हणते.

संशोधन काय म्हणते : ‘डेटिंग वेबसाइट मॅच डॉट कॉम’च्या संशोधनानुसार जे लोक आपल्या जवळजवळ प्रत्येक मजकूर संदेशात इमोजी वापरतात, त्यांचे मन बहुतेक वेळा सेक्सबद्दल विचार करत असते. या संशोधनात महत्त्वाची भूमिका बजावणाऱ्या हेलन फिशरच्या म्हणण्यानुसार इमोजी वापरणारे ना केवळ जास्त सेक्सच करत नाही, तर ते जास्त डेटसलाही जातात, त्याचबरोबर या लोकांचे लग्न होण्याचीही शक्यताही जे लोक कमी इमोजी वापरतात किंवा अजिबात वापरत नाहीत अशा लोकांच्या तुलनेत दुप्पट असते.

कोणत्या लोकांवर झाले संशोधन : २५ देशांमधील ८ वेगवेगळया भाषांमध्ये काम करणाऱ्या या संकेतस्थळाने काही काळापूर्वीही संशोधन केले होते, त्यानुसार सर्वेक्षणात सामील झालेल्या अर्ध्याहून अधिक स्त्रिया व पुरुषांनी आपल्या डेटबरोबर फ्लर्ट करताना ‘विंक’ इमोजी वापरला. संशोधनात असेही आढळले आहे की अशा संभाषणांमध्ये ‘स्माइली’ ही सर्वात जास्त वापरली जाणारी दुसरी प्रचलित इमोजी होती.

५,००० लोकांवरील या संशोधनात ३६ ते ४०टक्के लोक असे होते जे प्रत्येक मेसेजमध्ये १ हून अधिक इमोजी वापरत असत. असे आढळले की हे लोक दिवसातून बऱ्याच वेळा सेक्सबद्दल विचार करत असत. त्याच वेळी, ज्यांनी सेक्सबद्दल कधीही विचार केला नाही, त्यांच्या संदेशात इमोजीचा वापर क्वचितच झाला होता. त्याचवेळी असेही बरेच लोक होते, जे दिवसातून फक्त एकदा सेक्सबद्दल विचार करीत असत आणि इमोजी वापरत तर असत, परंतु प्रत्येक मेसेजबरोबर नाही. या संशोधनानुसार, या संशोधनात सामील झालेले ५४ टक्के लोक, जे त्यांच्या संदेशांमध्ये इमोजी वापरत असत, ते त्या ३१ टक्के लोकांपेक्षा जास्त सेक्स करत असत, जे इमोजी वापरत नसत.

पीरियड्सवरील इमोजी : पीरियड्स इमोजीचा मार्च, २०१९ पासून इमोजीच्या यादीमध्ये समावेश झाला आहे. ही इमोजी लाल रक्ताचा एक थेंब आहे. लोकांची पुराणमतवादी वैचारिक सीमा तोडण्यास आणि पीरियड्सवर उघडपणे बोलण्यास ही पीरियड्स इमोजी एक मोठे पाऊल आहे.

मॅसेजिंग अॅप व्हॉट्सअॅपने आपल्या नवीन बीटा अपडेटमध्ये काही नवीन इमोजी आणल्या आहेत, ज्यांचे डिझाइन बदलले आहे. नवीन अँड्रॉइड बीटा अपडेटमध्ये अशा १५५ इमोजी आहेत, ज्यांचे डिझाइन बदलले आहे. अँड्रॉइड बीटा परीक्षक हे इमोजी नवीन अद्ययावत २.१९.१३९ मध्ये पाहू शकतात.

आज स्मार्टफोन ही आपली गरज बनली आहे. त्याशिवाय आपले कार्य पुढे जाऊ शकत नाही. दररोज आम्ही ट्विटर, फेसबुकसह अनेक गोष्टी वापरतो. आपण आपल्या गोष्टी अधिक कमी वेळात व्यक्त करण्यासाठी यांवर बनलेल्या इमोजी वापरतो. परंतु यामध्ये दिल्या गेलेल्या १,००० हुन अधिक इमोजींतील काहींचे तर आपल्याला अर्थही कळत नाहीत.

परंतु आता या सर्व इमोजी पात्रांना समजून घेण्यासाठी, सर्वात सोपा उपाय मिळाला आहे आणि तो म्हणजे इमोजीपीडिया. या इमोजीपीडियावर आपल्याला प्रत्येक इमोजीचा अर्थ सापडेल.

टाइल्स फ्लोरिंग सुंदर आणि स्वस्त

* अनुराधा गुप्ता

खोलीतील इंटीरियर आणखीन सुंदर बनवण्याचं काम करतं ती खोलीची फरशी. त्यामुळे अलीकडे लोक खोलीचं सीलिंग, भिंती आणि इतर सजावटीच्या गोष्टींबरोबरच फरशीकडेही लक्ष देऊ लागले आहेत. मात्र, ही गोष्ट केवळ फरशीचं सौंदर्य वाढवण्यापर्यंतच नाही तर तिची स्वच्छता आणि स्वत:च्या आरोग्याला अनुसरूनही आहे.

खरंतर फरशी खोलीचा तो भाग असते जी खूप लवकर अस्वच्छ होते आणि ती जर वेळोवेळी स्वच्छ केली नाही तर खोलीच्या सौंदर्याला डाग लागल्यासारखं वाटतं. पण आजच्या धकाधकीच्या जीवनात सौंदर्य आणि स्वच्छता दोन्हीमध्ये ताळमेळ राखणं तसं कठीणच होत असतं. अशात योग्य फरशीची निवड करणं खूप फायदेशीर ठरतं.

बाजारात वुडन, लॅमिनेटेड, कारपेट टाइल्स यासकट आणखीन अनेक पर्याय फरशीचं सौंदर्य वाढवण्यासाठी उपलब्ध आहेत. यामध्ये टाइल्स एक असा पर्याय आहे ज्याबरोबर स्वच्छता, सौंदर्य आणि आरोग्य तिन्हींचा ताळमेळ राखला जाऊ शकतो.

मग या जाणून घेऊया टाइल्स फ्लोरिंगचे काय काय फायदे आहेत :

* सिमेंट किंवा मार्बलची फरशी लवकरच खराब होते. दुसरीकडे सिमेंट फ्लोरिंगमध्ये भेगा पडतात, तर मार्बल फ्लोरिंगवर लगेच डाग लागतात. मात्र टाइल्स फरशीला मजबूत आधार देते.

* बाजारात टाइल्सचे दोन पर्याय आहेत-पहिलं : सिरॅमिक आणि दुसरं पोर्सिलेन. जर या चांगल्या प्रकारे लावल्या गेल्या आणि चांगली निगा राखली गेली तर यामुळे फरशीचं सौंदर्य दीर्घकाळ टिकून राहातं.

* इतर फ्लोरिंग पर्यायांऐवजी टाइल्स फ्लोरिंग आरोग्याच्या दृष्टीनेसुद्धा फायदेशीर ठरते. जर टाइल्स चांगल्याप्रकारे स्वच्छ केले गेले तर त्यामध्ये रोगजंतू इत्यादीदेखील उद्भवत नाहीत. टाइल्स फ्लोरिंगमुळे खोलीच्या आतली वायुची गुणवत्तादेखील टिकून राहाते. शिवाय टाइल्सना भट्टीमध्ये उच्च तापमानावर भाजलं जातं, त्यामुळे यामध्ये बाष्पशील कार्बनिक घटक (वोलाटिल ऑर्गेनिक कंपाउंड) असण्याची शक्यताही संपते. त्यामुले अनेक प्रकारच्या आरोग्यासंबंधी समस्या होण्याची भीतीही संपते.

* टाइल्सचं तिसरं मोठं वैशिष्ट्य हे आहे की यावर डाग पडत नाही. याला स्वच्छ करण्यासाठी नॉन एब्रेसिव्ह आणि नॉनएसिडिक प्रॉडक्ट्सचा वापर होतो.      टाइल्स स्वच्छ करण्याचा सर्वात सोपा उपाय साबणाच्या पाण्याने स्वच्छ करणं  आहे.

* जमिनीवर टाइल्स लावण्याचा खर्चही इतर डिझायनर फ्लोरच्या खर्चापेक्षा खूप कमी येतो. त्याचबरोबर टाइल्स तुटण्याची किंवा खराब होण्याचीही भीती नसते. त्यामुळे तुम्हाला हवं तेव्हापर्यंत तुम्ही त्या जमिनीवर लावून ठेवू शकता.

* टाइल्स तशा तर खूप मजबूत असतात आणि सहजपणे यामध्ये भेगाही पडत   नाहीत पण तरीदेखील जर भेगा पडल्या तर तुम्ही तुटलेली टाइल सहजपणे रिप्लेस करू शकता.

कसं सुरू झालं अंधविश्वासाचं दुष्टचक्र

* डॉ. नीरजा श्रीवास्तव द्य

कुठे दिखाव्याचे सोंग, कुठे भीतिवर श्रद्धा, तर कुठे भाग्यरेषांवर आश्रित, एकूण मिळून हेच आहोत आपण, हाच आपला समाज. जिथे धर्मांवतेमुळे ढोंगी बाबा, पुजारी पुरोहितांद्वारे पर्व, उत्सवांना नानाप्रकारच्या उत्सवांना जोडून, सत्य नाकारत त्यांचे मूलभूत, आनंदी स्वरूप नष्ट केले जात आहे, तर दुसरीकडे शुभ गोष्टींचा मोह आणि अनिष्ट होण्याची भीती या सगळयाचे पालन करण्यास विवश झाल्याने सामान्य माणसांचे भयभीत मन अंधविश्वासाने घेरले गेले, कारण आपले धार्मिक ग्रंथसुद्धा याच गोष्टींची वकिली करतात की देवाशी संबंधित धार्मिक कार्यक्रमांवर कोणतेही प्रश्नचिन्ह लावू नका. जर गोष्टी ऐकल्या नाहीत तर तुम्ही नष्ट व्हाल.

‘…अथचेत्त्वमहंकारात्त् नश्रोष्यसि विनंगक्ष्यसि.’  (भा. गीता श्लोक १८/५८), बस्स गुपचूप पालन करत राहायचे. एखाद्या अधर्मी माणसासमोर बोलायचे नाही…‘…न च मां यो अभ्यसूयति.’  (भा. गीता श्लोक १८/६७) सगळे धर्म सोडून आम्हाला शरण या. आपल्या धर्माकडे आकर्षित होण्याचा  रट्टा मारत रहा की मी सगळया पापातून तुमचा उध्दार करेन.

सर्वधर्मान् परित्यज्य, माम एकं शरणं व्रज:।

अहं त्वां सर्वपापेभ्योमोक्षयिष्यामि मा शुच:॥

(भा. गीता श्लोक १८/६६)

हे सगळे काय आहे? परमेश्वर आहे तो, सर्वशक्तिमान असणारच नं? त्याला सगळयांना सांगायची काय गरज होती. मग त्यांनी आपली ही सगळी वचनं सगळया भाषांमध्ये का नाही लिहिलीत? कम्प्युटर सॉफ्टवेअरसारखे त्यांच्याजवळ तर सगळे ज्ञानविज्ञान कायमचे आहे. पत्र, खडकांवर का लिहिले? जे त्यांचे ऐकत नाहीत त्यांच्या समोर गीतेतील परमेश्वर वचनं वाचण्यास का मनाई केली, ही वचनं कानी पडताच ते पवित्र झाले असते. मग मनाई का केला? अगदी साधी गोष्ट आहे, त्यांना तर्क हवा असतो आणि यांच्याजवळ काही उत्तर नसते आणि त्यांचे बिंग फुटते, सत्य समोर येते. सत्य गोष्टी नाकारणे, कारण जाणून घेतल्याविना कशावरही विश्वास ठेवणे, इथूनच पटवून सांगायला सुरूवात झाली.

या भीतीमुळे नवनवीन अंधविश्वास जन्माला आले आणि अंधश्रद्धाळुंची संख्या वाढीस लागली. एकच गोष्ट मनात  खोलवर रुजली आहे की जर विनाकारण, तर्कांविना असे केल्याने चांगले व न केल्याने वाईट होऊ शकते तर आमच्या आणि इतरांच्या कृतीनेसुद्धा चांगले वाईट घडू शकते. बस्स सुरु झालं आहे अंधविश्वासाचं दुष्टचक्र. कधी क्रिकेट टीमच्या विजयासाठी, तर कधी ऑलिंपिक मेडलसाठी अथवा नेत्याचा निवडणुकीत विजय व्हावा यासाठी हवन केले जाते.

दिखाव्याचे ढोंग

मांजर रस्त्यात आडवी गेली यासारखी लहानशी गोष्ट अंधविश्वास बनवली गेली. मनात इतकी भीती बसवली गेली की रस्ताच बदलला अथवा कोणी दुसरे त्या रस्त्यावरून जायची वाट बघण्यातच भले आहे असा विचार केला गेला. यापुढे आणखी काही करून बघायची हिंमतच केली गेली नाही. भीती मनात एवढी ठाण मांडून बसली की कधी लक्षातच आले नाही की चांगलेही घडले होते कधी. आपली भीती दुसऱ्यालाही देत गेले. एकाने दुसऱ्याला, दुसऱ्याने तिसऱ्याला, तोंडातोंडी सगळीकडे हे पसरवण्यात आलं?

धर्मभिरुची संख्या जितकी वाढते, अंधविश्वास आणि अशा माणसांच्या संख्येतही कितीतरी वाढ होते. म्हणून सर्वप्रथम धर्म, व्यक्तीचे मन, भित्रे मन आणि कमकुवत मन ही प्रमुख कारणं आहेत, ज्याचा परिणाम म्हणून अंधविश्वासी हे कारण दाखवत सत्याच्या तथ्यांची सहजता नाकारू लागलेत.

आणखी एक कारण आहे दिखाव्याच्या ढोंगाप्रमाणे काही जनधार्मिक कर्मकांडांशी संबंधित राहून असे दाखवतात की ते खूपच धार्मिक आहेत, म्हणून जास्त चांगले, खरे आणि विश्वासपात्र एक पवित्र आत्मा आहेत. मग भले ते अन्नदान, दान पुण्य याच्या मागे लपून धंदा वा काळा धंदा मोठ्या प्रमाणावर चालवतात.

भ्रष्ट मोठमोठे नेते, टॅक्स चोरी करणारे, मोठमोठया चित्रपट क्षेत्रातील व्यक्ती मोठया ऐटीत आपल्या जाम्यानिम्यानिशी आणि मिडियाच्या झगमगाटासहीत मंदिरात व्हीव्हीआयपी पद्धतीची सुविधा घेत, देवीदेवतांची दर्शन, भरभक्कम दान, चॅरिटी करत स्वत: धार्मिक, पवित्र आणि प्रामाणिक असण्याचे ढोंग करत असतात. हे सगळे डोळे उघडायला पुरेसे नाही का? सत्य तर हे आहे की आपण झोपले नाही आहोत, सगळे जाणूनबुजून डोळे मिटून पडले आहोत. पण झोपण्याचे नाटक करणाऱ्याला नाही.

बाबांचे सत्य उघडे पडले आहे

फसवी फकिरी आणि परंपरेचे रडगाणेसुद्धा या असत्याचे कारण आहे. आपले पूर्वज बनून जे करत आले आहेत, डोळे मिटून फसवे फकीर बनलेले, आपणसुद्धा त्यांचे अनुकरण करत आहोत. असे करणे आपण आपले कर्तव्य मानू लागलो आहोत. त्यांच्या प्रती आदर बाळगण्याचा एक मार्ग समजतो आहे. त्याच्याशी कोणी वाद घालत नाही. बस मान्य करत चाललो आहोत. थोडे समाधान मिळाले, थोडे चांगले वाटू लागले, असे करताकरता विश्वाससुद्धा बसू लागतो. अगदी तसेच जसे कुलूप ठोकून आपण आरामात फिरायला निघून जातो की आता आपले घर सुरक्षित आहे. त्या कर्मकांडांना, अंधविश्वासाला मान्य करून, त्याचे पालन करून आपल्याला आपोआप स्वत:चे भविष्य सुरक्षित वाटू लागते, बस जसे आपण आपल्या घरातील थोरामोठ्यांना बघतो तसेच आपण कोणताही विचार न करता करत जातो.

अशिक्षितता, अज्ञान आणि तर्काला नाकारणेसुद्धा एक मोठे कारण आहे. मान्य आहे आज शिक्षणाचा फारच वेगाने प्रसार होत आहे. काहींच्या डोक्यात काय आणि कसे निर्माण होऊ लागले आहेत. एखादी व्यक्ती प्रत्येक गोष्टीचे आधी कारण जाणू इच्छिते, मगच मान्य करू इच्छिते. परंतु आजही आपल्या देशातील लोकसंख्या १०० टक्के सुशिक्षित होऊ शकली नाही आहे. मोबाईल, गाडीचा वापर करतात पण बाबांच्या चमत्काराच्या आशेने तिकडे जाणे सोडत नाहीत आणि त्याच्या तावडीत फसत जातात. सत्य साई बाबा, आसाराम बाबू यांच्यासारखे लोक कुठे गेले? त्यांचा खरा चेहरा आज लपून राहिला नाही.

अशिक्षितपणा एक मोठे कारण

जगात असे काहीही नाही आहे, ज्याचे कारण नाही, तर्क नाही. माहीत नसेल तर हा आपला अशिक्षितपणा आणि अज्ञानच आहे. दोन अधिक दोन चारच होतील. तीन अधिक एकसुद्धा चारच होतील. जर हे आपल्याला माहीत नसेल तर याला आपण आपले अज्ञानच म्हणायला हवे. रात्र आणि दिवस कसे होतात? माहित नाही तर काहीही काल्पनिक अंदाज लावत बसा, जसे की एक राक्षस रोज सुर्याला गिळतो किंवा कोणत्याही बिनबुडाच्या कल्पना परंतु त्यामागचे कारण…

एक सत्य नेहमी तसेच राहणार आहे. आपल्याला उशिरा कळले. मोबाईल, टीव्ही डिश, गाडी असो वा विमान उडवण्याचे विज्ञान हे आधीही होते, आपल्यालाच उशिरा कळले. आजही न जाणे किती कला, किती विज्ञानजगत लपलेले आहे. आपण त्यात आपला मेंदू खर्च करू इच्छित नाही.

अशिक्षितांचे सोडा, सुशिक्षितांनीसुद्धा आपली बुद्धी अंधविश्वासाने बनवली आहे. त्यांना बुद्धी वापरून काही समजून घ्यायचे नाही आहे. शिक्षण चांगले नाही, घरून दही खाऊन मंदिरात देवाचे दर्शन घेऊन परीक्षा देऊन येतात, याचा परिणाम त्यांचा त्यानाच कळतो की त्यांना एवढेच मिळू शकते.

अंधविश्वासाने घेरलेले असे लोक आनंदीसुद्धा राहू शकत नाही. अशातश्या शिक्षणाच्या साथीने लोकांनी ज्ञानाचा प्रकाश सर्वात आधी आपल्या आत पसरवायला हवा. काही असेल तर वास्तव काय आहे? कसे आहे? का आहे? हे जाणून घ्यायचा प्रयत्न करा. या सगळयाचे उत्तर जाणून घ्यायचे आहे, मगच मान्य करायचे आहे. आपला खरा विकास आणि उध्दार तिथूनच सुरु होईल.

गुढीपाडवा

* नम्रता विजय पवार

गुढीपाडवा म्हणजे मराठी नववर्षाचा पहिला दिवस. महाराष्ट्रात मराठी नववर्षाचं स्वागत पारंपारिक पद्धतीने साजरं केलं जातं. दारोदारी रांगोळ्या काढून, दारी तोरण लावून, गुढी उभारून, नवीन कपडे तसंच गोडाधोडाचा स्वयंपाक करून,एकमेकांना नवीन वर्षाच्या शुभेच्छा देऊन, घरातील मोठ्यांचा आशीर्वाद घेऊन गुढीपाडवा साजरा केला जातो.

निसर्ग आणि गुढी

मराठी चैत्र महिन्यापासून हिवाळ्याची थंडी कमी होऊन उन्हाळा वाढायला लागतो. याच सुमारास पानगळ संपून झाडांना नवीन पालवी फुटते. म्हणूनच चैत्र महिन्यातील पहिला दिवस म्हणजेच गुढीपाडवा हा सृष्टीच्या निर्मितीचा पहिला दिवस मानला जातो. भर उन्हात हि हिरवीगार झाडे मनाला थंडावा देतात.

यादिवशी विजयाचं प्रतीक म्हणून दारोदारी गुढी उभारली जाते. गुढी उभारण्याची प्रथा अतिशय प्राचीन आहे. गुढी उभारण्यासाठी बांबू किंवा कळकाची काठी कोमट पाण्याने स्वच्छ करून या काठीला सर्वप्रथम चंदनाचा लेप आणि हळदीकुंकू लावले जाते. काठीच्या वरच्या बाजूस नवीन वस्त्र, चाफाच्या फुलांचा हार, साखरेची माळ, कडुलिंबाची पाने आणि चांदी वा तांब्याचा गडू उपडा ठेवला जातो.

मागील वर्षाच्या कटू आठवणी संपवून नवीन वर्षाची सुरुवात गोडाने केली जाते. संध्याकाळी गुढीची पूजा करून ती उतरवली जाते.

परंपरा आणि पोशाख

गुढीपाडवा हा दिवस मराठी माणसांसाठी खूप महत्वाचा दिवस मानला जातो. नववर्षाची सुरुवात दाराला आंब्याच्या पानांचे तोरण, रांगोळी काढून, गुढी उभारून, नवीन पारंपारिक पोशाख घालून तसंच घरी पारंपारिक पदार्थ बनवून केली जाते. यादिवशी घरातील पुरुष धोतर-कुर्ता, सदरा-लेंगा, कुर्ता-पायजमा परिधान करतात तर स्त्रिया पारंपरिक नऊवारी साडी, खण साडी, पैठणी परिधान करतात. घरातील लहान मुली खास खणाचे, काठपदराचे परकर पोलके घालतात. पारंपारिक दागिने, हिरव्या तसंच सोन्याच्या बांगड्या, पाटल्या, गोठ, तोडे, बाजूबंद, हार, बोरमाळ, ठुशी आणि सर्वात महत्वाचं म्हणजे नाकात पारंपरिक नथदेखील घालतात.

गुढीपाडवा आणि शोभायात्रा

आपल्या देशातील सण हे नेहमीच सर्व जातीधर्मातील लोकांना एकत्रित आणण्याचं काम करतात. त्यात मराठी माणसे विशेष उत्सवप्रिय आहेत. सण सोबत मिळून साजरे करण्यात त्यांना विशेष आनंद मिळतो. गुढीपाडवा हा सण महाराष्ट्राबरोबरच आंध्र प्रदेशातदेखील साजरा केला जातो. परंतु महाराष्ट्रात या सणाचे खास आकर्षण असते ते म्हणजे शोभायात्रा. संपूर्ण महाराष्ट्रभर यादिवशी शोभायात्रांचं आयोजन केल जातं. यामध्ये कोणत्याही राजकीय हस्तक्षेप नसतो. सर्वसामान्य माणसं उत्साहाने या शोभायात्रांचं आयोजन करतात. विविध सामाजिक,शैक्षणिक देखावे उभारून जनजागृती केली जाते.

या शोभायात्रांमध्ये तरुणाई सर्वाधिक संख्येने सहभागी होते. अनेक तरुणी खास पारंपारिक म्हणजेच नऊवारी, पैठणी, खण साड्या, पारंपारिक दागिने, डोक्यावर फेटा बांधून, गॉगल लावून मोटार बाईक वरून या शोभायात्रांमध्ये सहभागी होतात. तर तरुण मुले कुर्ता पायजमा आणि फेटे परिधान करून सहभागी होतात. केशरी फेट्यांसोबतच काठपदर आणि बांधणी फेटेदेखील परिधान केले जातात. मुंबई, पुणे, ठाणे, नाशिक, नागपूरसारख्या शहरांमध्ये या शोभायात्रा काढल्या जातात. मुंबईतील गिरगाव, लालबाग, परेल, दादर तर ठाणे, डोंबिवली, बदलापूर सारख्या ठिकाणी या शोभायात्रा पहायला विशेष गर्दी होते. सामाजिक संदेश आणि पारंपारिक वेशातील तरुण तरुणी या शोभायात्रेतील विशेष आकर्षण असतात.

बना टेक्नोस्मार्ट मॉम

– गरिमा पंकज

घरगुती कामं असो किंवा नातीगोती सांभाळणं असो, मुलांचा गृहपाठ करून घ्यायचा असो किंवा प्रेमळ आईचे कर्तव्य पार पाडायचे असो, नव्या तंत्रज्ञानाचा हा नवा काळ प्रत्येक क्षण खास बनवतो.

एकीकडे स्मार्ट फोनमुळे तुम्ही सुंदर फोटो काढून कधीही कुठेही सोशल साईट्सवर अपलोड करू शकता, तर प्रिंटरच्या मदतीने सजावटीसाठी रंगबेरंगी डिझाइन्सच्या प्रिंट काढून आपली कला सादर करू शकता.

गृहिणींसाठी किती उपयोगी

ऑफिस असो किंवा घर, तंत्रज्ञान प्रत्येक क्षेत्रात महिलांसाठी सुविधा घेऊन आले आहे. फक्त गरज आहे हे समजून वापरून पहाण्याची. तंत्रज्ञानाबद्दल बोलायचे तर हा काळ सध्याचा तंत्रज्ञानाचा सुवर्णकाळ म्हटला पाहिजे.

एनर्जी सप्लायर अॅन्ड पॉवरद्वारे काही काळापूर्वी युकेच्या ५७७ वयस्कर महिलांवर केल्या गेलेल्या अभ्यासानुसार महिला साधारणत: एका आठवड्यात १८.२ तास घरकामांमध्ये घालवतात व या कामांमध्ये क्लिनिंग, व्हॅक्यूमिंग, शॉपिंग व कुकिंग इ.चा अंतर्भाव आहे. याउलट ५ दशकांपूर्वी हेच प्रमाण ४४ टक्के प्रति आठवडा होते.

घरगुती कामांमध्ये लागणारा कमी वेळ घटत आहे कारण नवीन तंत्रज्ञानाचा वापर केला जात आहे.

एक काळ होता जेव्हा महिलांचा सर्व वेळ जेवण बनवण्यात, मुलांना सांभाळण्यात आणि घरगुती कामे आवरण्यात व्यतित होत असे. पण आज काळ बदलला आहे. नव्या तंत्रज्ञानामुळे घरगुती महिलासुद्धा पटापट कामं संपवून आपल्या वाचलेल्या वेळेचा सदुपयोग करत आहेत. आज स्वयंपाक करण्यासाठीही इलेक्ट्रॉनिक व इतर अनेक प्रकारचे गॅझेट्स उपलब्ध आहेत. त्यामुळे वेळेची बचत होऊ शकते.

कुकर, रोटीमेकर, डिशवॉशर, टचस्क्रीन इंडक्शन, ओव्हन अशी कितीतरी उत्पादने आहेत, ज्यांनी किचनची कामं सोपी केली आहेत. तसेच फुल्ली ऑटोमॅटिक वॉशिंग मशिन, व्हॅक्यूम क्लिनर अशी उत्पादने घरातील कामे अधिक वेगाने करण्यास मदत करतात. यामुळे अधिक सहजतेने उत्तम काम होते. पण या सर्व वस्तू व्यवस्थित वापरता यायला पाहिजेत.

तंत्रज्ञान समजणे आवश्यक

दिल्लीच्या मनीषा अग्रवाल, ज्या गृहिणी आहेत, त्या सांगतात, ‘‘मी सर्व प्रकारचे तंत्रज्ञान माहीत करून घेते. कोणतंही नवं तंत्रज्ञान आलं की ते समजून घेण्याचा मी प्रयत्न करते. त्यामुळे गृहिणी असूनही मी घराबाहेरीलसुद्धा वरवरची सर्व कामे करते. उदा. बँकेची सर्व कामे जसे एफडी, डीडी वगैरे बनवणे, अपडेट करणे, क्रेडिट/डेबिट कार्ड्सचा वापर करून ट्रान्झक्शन करणे, ऑनलाइन तिकिट बुक करणे, आधारला पॅन कार्ड लिंक करणे, एलआयसीचे प्रिमियम भरणे वगैरे. प्रत्येक ठिकाणी कामे कॉम्प्यूटराइज्ड व ऑनलाइन होऊ लागली आहेत. मी सहजतेने ती कामे करते.

‘‘खरंतर, महिलांना तांत्रिक ज्ञान असणे गरजेचे आहे. त्यांना कॉम्प्युटर हाताळता आला पाहिजे. गॅझेट्सच्या तांत्रिक बाबींची समज असायला पाहिजे. तेव्हाच ती स्मार्ट स्त्री बरोबरीनेच हुशार आईसुद्धा बनू शकते.

‘‘मुलांचा गृहपाठ मलाच करवून घ्यायचा असतो. त्यांना अशा प्रकारचे प्रोजक्ट्स मिळतात, जे कॉम्प्यूटर आणि प्रिंटरशिवाय अशक्य असतात. कॉम्प्युटरद्वारे साहित्य तयार करावे लागते. एमएस पॉवर पॉइंट, एमएस पेंट, एमएस वल्ड वगैरेवर काम करावे लागते. मग प्रोजेक्ट तयार करून प्रिंटरमधून कलर प्रिंटआउट काढावे लागतात. या सर्वांसाठी कॉम्प्युटर आणि त्याच्या सॉफ्टवेअरशी परिचित असावे लागते.

‘‘मला तर असे जाणवले आहे की महिला तांत्रिक बाबतीत हुशार असेल तर ती फक्त पति व मुलांचीच मदत करू शकत नाही तर ओळखीचे परिचित व नातेवाईकांचीही मदत करू शकते.’’

स्वावलंबी होत आहेत महिला

आज तंत्रज्ञानाने आपल्याला इतक्या सुविधा दिल्या आहेत की एका टचने आपण मैलो न् मैल दूर असलेल्या व्यक्तिशीही संवाद साधू शकतो. स्मार्टफोन हातात असेल तर कितीही दूर असणाऱ्या आपल्या परिचितांना किंवा तज्ज्ञांना आपण आपली समस्या सांगून समाधान मिळवू शकतो.

स्क्रीनशॉट आणि व्हॉट्सअॅपद्वारे फोटो पाठवून प्रत्येक माहिती शेअर केली जाऊ शकते. याचाच परिणाम म्हणजे महिला घरपरिवार, मुलं वा ऑफिसशी सबंधित कुठल्याही समस्या स्वत: सोडवण्यासाठी समर्थ बनू शकल्या आहेत.

कुठेही जाणे झाले सोपे

जर महिलांना एकटे किंवा मुलांसोबत कुठे जाणे गरजेचे असेल तरी टेन्शनचे काही कारणच नाही. ऑनलाइन तिकिट सहजतेने बुक करून त्या पुढचा प्लान बनवू शकता. हल्ली तर असे अॅप्स आले आहेत, ज्याद्वारे ५ ते १० मिनिटात कॅब घरी बोलावली जाऊ शकते. गूगल मॅपच्या सहाय्याने जगातील कुठल्याही कोपऱ्यात सहज पोहोचता येते. कुठल्याही प्रकारच्या असुरक्षिततेच्या भावनेशिवाय महिला भ्रमंती करू शकतात. कारण तंत्रज्ञानाने स्मार्टफोनमध्ये असेही अॅप्स दिले आहेत, जे त्यांची सुरक्षित यात्रा सुनिश्चत करतात.

नव्या पर्यायांची वाढती शक्यता

महिला स्मार्टफोनमुळे फेसबुक वगैरेच्या सहाय्याने त्यांच्या शाळा कॉलेजच्या मित्रमैत्रिणींच्या संपर्कात राहू शकतात. त्यामुळे त्यांना करिअरमध्ये पुढे जाण्यासाठी वेगवेगळ्या पर्यायांची माहिती मिळू शकते. त्यामुळे मेंदूला चालना मिळते. आजकाल महिला घरातूनही फ्रिलान्सींग कामे करू लागल्या आहेत. वेबसाइट्स बनवू लागल्या आहेत. बिझनेस करू लागल्या आहेत. या सर्व गोष्टींची सकारात्मक बाजू ही आहे की महिला स्मार्ट आणि अॅक्टिव्ह बनण्याबरोबरच स्वावलंबीसुद्धा बनत आहेत.

जबाबदाऱ्या सांभाळण्याचे सामर्थ्य

लेखिका व समाजसेविका कुसुम अंसल म्हणतात, ‘‘जगाने जरी २१व्या शतकात पदार्पण केले असले तरी आजही भारतात बहुंताशी महिला कुटुंबाशी संबंधित घरगुती कामे आणि वेगवेगळ्या जबाबदाऱ्यांशी जोडल्या गेल्या आहेत. पुरुषांच्या तुलनेत त्या कमी तर्कसंगत आणि कुशल समजल्या जातात. पण आता तंत्रज्ञानाच्या विकासामुळे या रूढीवादी बाधा पार केल्या जाऊ लागल्या आहेत. आजच्या स्त्रिया स्मार्टफोन, लॅपटॉप आणि कॉम्प्युटर वगैरे सहजतेने अॅक्सेस करू शकतात. त्या यूट्यूबसारख्या सोशल मिडिया प्लॅटफॉर्म्सवर वेगवेगळ्या ट्यूटोरिअल्स मार्फत शिकून आपली योग्यता वाढवू शकतात, जेणेकरून आपले हित व जबाबदाऱ्या त्या समर्थपणे पेलू शकतील.

‘‘असं नाही की महिलांसाठी तांत्रिक ज्ञान समजून घेणं अवघड आहे व त्यांना याची समज नाही. त्यांना वाटले तर त्या या क्षेत्रात पुरूषांपेक्षा कितीतरी यशस्वी होऊ शकतात. हल्लीच रिटे्रवोद्वारा केल्या गेलेल्या गॅजेटोलॉजी टीएम स्टडीनुसार महिला ग्राहक इलेक्ट्रॉनिक प्रॉडक्ट्सबद्दल पुरुषांपेक्षा जास्त माहिती ठेवतात आणि पुरूषांना याबाबतीत भ्रम आहे की त्यांना अधिक माहिती आहे.

स्त्रियांनी हे समजून घ्यायला हवे की आपले कुटुंब व मुलांना प्रत्येक क्षेत्रात पुढे जाण्यासाठी आणि सफल बनवण्यासाठी गरजेचे आहे की त्यांनी स्वत:ही स्मार्ट बनावे. टेक्नोसॅव्ही वूमन बनून त्यांनाही मार्गदर्शन करा.’’

अनलिमिटेड कहानियां-आर्टिकल पढ़ने के लिएसब्सक्राइब करें