* प्रतिनिधी
कोरोनानंतर जनजीवन पुन्हा रुळावर आले आहे. सणासुदीने नवा उत्साह आणला आहे. कोरोनाने जे शिकवले ते विसरण्याची गरज नाही. कोरोनाने जीवनाचे नवे तत्वज्ञान दिले आहे. त्यात समाज, घर आणि कुटुंब या मूल्यांची सांगड घातली आहे. नवीन जीवनशैलीला संरक्षणात्मक कवच नाही, हे यावरून दिसून आले आहे. त्यातून निसर्ग आणि पर्यावरणाच्या महत्त्वाची नवी कल्पना दिली आहे. म्हणजेच सर्व विरोध झुगारून स्वतःला सुरक्षित ठेवत जीवनाचा आनंद घ्यावा लागतो. ‘जिंदगी हर कदम एक नई जंग है…’ हे 1985 साली आलेल्या ‘मेरी जंग’ चित्रपटातील एका गाण्याचा एक भाग आहे. या साऱ्या चेहऱ्यात जीवनाचे तत्त्वज्ञान दडलेले आहे.
ज्या घरांसाठी, कुटुंबांसाठी, समाजासाठी, सरकार आणि संस्थांसाठी माणसाने परिश्रम घेतले, ज्यांच्यासाठी स्वप्ने पाहिली, ती सर्व व्यर्थच राहिली, हे कोरोनाच्या काळात दिसून आले आहे. आई-वडिलांनी वाढवलेली अनेक मुले अंत्यसंस्कारालाही उपस्थित राहिली नाहीत. सरकारचे दुर्लक्ष हे सर्वांत मोठे होते. आर्थिकदृष्ट्या, ज्या संस्थांसाठी व्यक्ती काम करत असे त्याही एकत्र उभ्या राहू शकल्या नाहीत. कोरोनाने शिकवले की जे लोक तुमच्या पाठीशी उभे आहेत ते सर्व क्षुद्र, स्वार्थी आहेत. आयुष्याची लढाई स्वबळावर लढायची असते.
अंधश्रद्धेचा बाजार
हा सणासुदीचा काळ घरांमध्ये पूर्णपणे आनंद भरून काढू शकेल, लोकांना आनंद देऊ शकेल, हे शक्य नाही. लोक त्यांच्या हिंमतीला उभे आहेत हे निश्चित. तुटलेले शरीर, मन आणि धन एकत्र करून ते युद्ध लढण्यास तयार आहेत. त्यांच्याकडे काही असेल तर फक्त त्यांची हिम्मत. मोठी अडचण त्या लोकांची आहे जे छोटे खाजगी व्यवसाय करत होते. छोटी-मोठी खाजगी नोकरी करून तो आपले जीवन जगत होता. त्यांची सर्वात मोठी अडचण ही आहे की त्यांना त्यांच्या आयुष्यातील वेदनाही सांगायच्या नाहीत. हा लेख लिहिताना अशा अनेक लोकांशी संपर्क झाला.
प्रत्येकाने आपापल्या व्यथा मांडल्या. पण त्यांचे विचार त्यांच्या फोटो किंवा प्रस्तावनेसह छापले जावेत असे त्यांना वाटत नव्हते. याचे कारण सांगताना ओम कुमारी सिंह म्हणतात, ‘याने समस्या सुटणार नाही, उलट लोक आमच्या असहायतेचा फायदा घेण्याचा वेगळा विचार करू लागतील.’ असे लोक सर्वांसमोर आपले म्हणणे मांडू शकत नाहीत. यामुळे लोक गृहीत धरतात की ही समस्या नाही. सत्य हे आहे की ही माणसे अशी आहेत जी आपल्या वेदना लपवून जीवनाची लढाई लढत आहेत. असे सगळे लोक आतून पूर्णपणे पोकळ झाले आहेत. यानंतरही ते बोलत असताना चेहऱ्यावर सुरकुत्या पडू देत नाहीत. लाजाळू आणि मदत मागायला संकोच करतात.
लखनौच्या कैसरबागमध्ये एक कुटुंब आहे, जे चहाच्या हॉटेलमधून आपले कुटुंब चांगले चालवत होते. घरप्रमुख आणि आणखी एका व्यक्तीचा कोरोनामध्ये मृत्यू झाल्याने हॉटेल बंद करण्यात आले आहे. घरातील महिलांनी चहाचे हॉटेल फेकाफेकीत भाड्याने दिले आहे. त्यातून कुटुंबाचा उदरनिर्वाह चालतो. बरेच काही गमावले आहे पण जीवन जगायचे आहे, चैतन्य वेल्फेअर फाऊंडेशनच्या अध्यक्षा ओम कुमारी सिंग म्हणतात, “आम्ही अशा लोकांसोबत सर्वाधिक काम केले आहे. आम्ही त्यांना मदत करतो. ते त्यांची नोंद ठेवतात परंतु ओळखीसह सार्वजनिकरित्या कुठेही त्याचा उल्लेख करत नाहीत.
बीएला शिकणारी एक मुलगी माझ्याकडे आली. तिच्या कुटुंबियांकडे सेमिस्टरची फी जमा करण्यासाठी 9 हजार रुपये नव्हते. ते कोणालाही विचारू शकत नव्हते. त्याचे वडील एका खाजगी कंपनीत कामाला होते. कंपनीच्या सदस्यांनी कोणतीही थकबाकी न देता त्याला नोकरीवरून काढून टाकले. कंपनीचे लोक म्हणतात कोर्टात जा. त्याच्या वडिलांनी कधीही कोणाची मदत घेतली नव्हती. कोर्टात लढण्यासाठी आम्हाला पैसे आणि पाठबळ मिळत नाहीये.” ओम कुमारी सिंह म्हणतात, “आम्ही मुलीची फी भरली आहे, आता आम्ही कामगार विभागाकडे तक्रार करून कंपनीवर दावा ठोकण्याची तयारी केली आहे. हे लवकरच पूर्ण करू. ” असे बरेच लोक आहेत. हा वर्ग पैशाने कमकुवत आहे. अशा परिस्थितीत ते कायदेशीर लढाई लढू शकत नाहीत, त्यामुळे त्यांना शोषणाला बळी पडावे लागते. मुलीला शिकवणी लावायची आहे.
आता अभ्यासासोबतच ती घरातही मदत करू लागली आहे. आयुष्याशी तिची लढाई तिला नेहमी लक्षात राहील. कोरोनानंतर जीवनाची नवी लढाई सुरू झाली आहे. छोट्याशा शाळेतून प्रवास करून त्यांनी 4 शाळा उघडल्या. महिलांना रोजगार देण्यासाठी रेडिमेड कपड्यांचा व्यवसाय सुरू केला. २ दुकाने उघडली. बँकेतून पैसे घेतले. माझ्या मनात एक भावना होती की आता काम करण्याची वेळ आली आहे. लवकरात लवकर काहीतरी नवीन करू. स्वत:चे फॅशन स्टोअरही उघडणार आहे. फॅशन स्टोअरही उघडले.
जेव्हा व्यवसायाची वेळ आली तेव्हा कोरोनाचे आगमन झाले. कुलूपबंद. “प्रथम सर्व शाळा बंद कराव्या लागल्या. मग हळूहळू फॅशन स्टोअर्स कमी करावी लागली. 3 फॅशन स्टोअर्स एकामध्ये विलीन करावी लागली. दरम्यान, कुटुंबातील अनेकांना कोरोनाची लागण झाली आहे. आम्ही संयुक्त कुटुंबात राहतो. माझी सासूसुद्धा कोरोनामध्ये आजारी पडली आणि एके दिवशी ती राहिली नाही. या अपघातातून अद्यापही कुटुंब बाहेर पडू शकलेले नाही. जर आपल्याला जीवनाची लढाई लढायची असेल, तर आम्ही आमचे सर्व लक्ष आमचे फॅशन स्टोअर चालवण्यामध्ये लावले आहे.
जर कोरोना आला नसता तर आम्हाला काही अडचण आली नसती. कोरोनाने आपल्याला जीवनातील आव्हानांचा सामना करायला शिकवले आहे. नात्यांचे मूल्यही सांगितले आहे. किमान जीवन कसे चालवावे हेही सांगितले आहे. आम्हाला आशा आहे की प्रत्येकजण कठीण टप्प्यातून बाहेर आला आहे आणि जीवनाचे धागे पुन्हा विणण्यास सुरुवात केली आहे, ज्यामुळे लवकरच एक नवीन पहाट येईल.” लखनौमध्ये स्वतःची कॉन्व्हेंट शाळा चालवणारे प्रदीप कुमार शुक्ला म्हणतात, “गेल्या एप्रिलपासून. ऑक्टोबरच्या सुरुवातीपर्यंतच्या आठवड्यात आम्ही आमच्या कुटुंबातील 5 सदस्यांना कोरोनाने गमावले आहे. सगळ्यात आधी माझा भाऊ वारला. त्याच्या धक्क्याने माझे वडील वारले. दरम्यान, माझ्या एका जवळच्या मित्राचा मृत्यू झाला.
शाळेतील एका कर्मचाऱ्याचा मृत्यू झाला. माझ्या आईला हे सर्व धक्के सहन झाले नाहीत आणि ऑक्टोबरच्या सुमारास तिचाही मृत्यू झाला. हा धक्का मला स्वतःला सहन होत नाही, पण आयुष्य जगावं लागतं. शाळेची काळजी घ्यावी लागते. हळुहळू तुम्हाला या परिस्थितीतून बाहेर पडावे लागेल. मी माझ्या परीने प्रयत्न करत आहे. माझे आयुष्य हसतमुखाने जगण्याचे काम मी करत आहे.” प्रदीप कुमार शुक्ला यांच्यासारखी अनेक कुटुंबे आहेत जी केवळ हसतच नाहीत तर आपल्या व्यथा लपवून व्यवसायही सांभाळत आहेत. यातील अनेकांना आपली व्यथा मांडायचीही इच्छा नसते. मानसशास्त्रज्ञ सुप्रीती बाली म्हणतात, “खरेतर अशा कुटुंबांना वेदनादायक परिस्थितीतून बाहेर काढणे खूप महत्त्वाचे असते. जर या लोकांनी आपल्या मनाची गोष्ट केली नाही तर हळूहळू ते मानसिक आजारी होऊ शकतात. या सर्वांचे समुपदेशन आवश्यक आहे.
समुपदेशन समुपदेशकानेच केले पाहिजे असे नाही. कुटुंबातील सदस्य, जवळचे कोणीही ते करू शकतात. मनातील वेदना बाहेर काढणे आवश्यक आहे. तरच हे लोक कोरोनाचे दुःख मागे सोडून जीवन सुधारण्यासाठी आणि पुन्हा रुळावर आणण्यासाठी काम करू शकतील. ज्यांच्या नोकऱ्या सरकारी होत्या, ज्यांच्याकडे दवाखान्यात उपचार घेण्याची सोय होती, त्यांची स्थिती काहीशी चांगली आहे. खासगी संस्थांमध्ये काम करणाऱ्यांचे प्रश्न अधिकच वाढले. संस्थांनी अशा लोकांना काढून टाकले किंवा त्यांचा पगार भत्ता कापला. पैसे वेळेवर दिले नाहीत. सामाजिक कार्यकर्त्या ओम कुमारी सिंह सांगतात, “आमच्याकडे मदत मागण्यासाठी आलेल्या कुटुंबांशी बोलल्यानंतर असा आभास निर्माण झाला की, ज्यांच्यावर आर्थिक संकट नव्हते, त्यांनी कोरोनाच्या काळातही स्वतःची काळजी घेतली.”
आर्थिक संकटात सापडलेल्या लोकांना दुहेरी अडचणींचा सामना करावा लागला. एवढेच नाही तर आर्थिक सुरक्षितता असलेले असे लोक जीवनाचे वाहन पुन्हा रुळावर आणण्यात लवकरच यशस्वी होतील. रुग्णालयातून अंत्यसंस्काराच्या कार्यक्रमापर्यंत असेच वातावरण होते. यावरून हेदेखील दिसून येते की आजचा सर्वात मोठा आधार आर्थिक सुरक्षितता आहे. बँका, क्रेडिट कार्ड आणि इतर प्रकारच्या बचत योजनांसोबतच तुमच्याकडे भौतिकरित्या पैसे असणे आवश्यक आहे. पंतप्रधान नरेंद्र मोदी नोटाबंदी आणि जीएसटीच्या मदतीने ज्या डिजिटल इंडियाची चर्चा करत होते ते कोरोनाच्या संकटात कामी आले नाही. रुग्णालयांमध्ये मोठ्या प्रमाणावर रोख रकमेची मागणी होत होती.
सर्व प्रकारचा काळाबाजार रुग्णालयांमध्ये एवढ्या मोठ्या प्रमाणावर होताना दिसत होता की डिजिटल इंडिया अपयशी ठरला. शैली द्विवेदीच्या घरात पतीसह तिचे संपूर्ण कुटुंब कोरोनाच्या विळख्यात होते. ऑक्सिजन सिलिंडरपासून औषधांपर्यंत सर्व काळ्या रंगात विकले जात होते. किंमत प्रचंड होती. हे लोक बँक किंवा क्रेडिट कार्डमधून पैसे घ्यायला तयार नव्हते. त्यांना रोख रक्कम हवी होती. अशा स्थितीत जवळ असलेली रोख रक्कम हातात आली. नवीन पिढी आपल्या गरजा भागवण्यासाठी ईएमआय कर्ज घेऊन काम करू लागली. मिळालेला संपूर्ण पगार संपूर्ण बँकेचा ईएमआय भरण्यासाठी वापरला जात असे. कोरोनाच्या संकटात जेव्हा आजारात पैशाची गरज भासली तेव्हा त्याच्याकडे पैसे नव्हते.
पगार आणि भत्त्यांमध्ये कपात आणि नोकरी गेल्यामुळे हे संकट अधिक गडद झाले. आता बचत करणे फार महत्वाचे झाले आहे हे या लोकांना समजले आहे. अडचणीच्या वेळी हेच कामी येते. जीवनशैली बदलावी लागेल कोरोनासारखी महामारी जगाचा निरोप घेणार नाही. ते कोणत्या ना कोणत्या स्वरूपात येतच राहील. ‘क्लायमेट चेंज’मुळे जगावरील संकट वाढत असल्याचे पर्यावरण तज्ज्ञांचे मत आहे. अशा परिस्थितीत उन्हाळा, पाऊस, हिवाळा असे ऋतूही बदलत आहेत. याचा परिणाम जनजीवनावर होत आहे. अशा परिस्थितीत लोकांनी आपली जीवनशैली बदलणे आवश्यक आहे. जे लोक इतर कोणत्याही प्रकारे आजारी नव्हते, ज्यांची प्रतिकारशक्ती चांगली होती त्यांच्यावर कोरोनाचा प्रभाव कमी होता.
ज्यांनी कोणत्याही प्रकारचे नशा घेतले नाही ते या आजाराशी लढण्यात यशस्वी ठरले. अशा परिस्थितीत, लोकांनी त्यांच्या आरोग्याकडे लक्ष देणे आवश्यक आहे. चांगला आहार ठेवा. खाण्याची आणि झोपण्याची ठराविक वेळ ठेवा.
मानसशास्त्रज्ञ आकांक्षा जैन म्हणतात, “चांगल्या जीवनशैलीसाठी लोकांना नकारात्मक विचारांपासून दूर राहावे लागते. जीव वाचवण्यासाठी जीवन बदलावे लागेल. जीवन जिद्दीने जगावे लागते. कोरोनाच्या संकटाच्या वेळी ज्या प्रकारे लोकांच्या मनात मृत्यूची भीती होती, जीवनात शेवटपर्यंत आशा ठेवणाऱ्या वातावरणाशी लढण्यासाठी चैतन्य अत्यंत आवश्यक आहे. जीवनशैली आणि विचार बदलूनच हे घडेल.
