कथा * श्री प्रकाश
सागरची बोट बँकॉकहून मुंबईला जायला अगदी तयार होती. तो इंजिनमध्ये आपल्या शिफ्टवर होता. त्याची बोट मुंबईहून बँकॉक, सिंगापूर, हाँगकाँग वरून टोकियोला जायची. आता परतीच्या प्रवासात तो बँकाकपर्यंत आला होता. तेवढ्यात बोटीच्या ब्रिजवरून (ज्याला कंट्रोलरूम म्हणतात) मेसेज आला, रेडी टू सेल.
सागरनं शक्तिमान एयर कॉम्प्रेसर स्टार्ट केला. वरून पुन्हा आदेश आला डेड स्लो अहेड. त्यानं इंजिनमध्ये कंप्रेस्ड एयर आणि ऑइल घातलं अन् शिप बँकॉक पोर्टवरून निघालं. त्यानंतर ब्रिजवरून येणाऱ्या आदेशाप्रमाणे शिप स्लो किंवा फास्ट चालत होतं. अर्ध्या तासानंतर शिप ‘हाय सी’ मध्ये होतं. त्यावेळी आदेश मिळाला, ‘फुल अहेड.’
आता बोट फुलस्पीडनं पाणी कापत मुंबईच्या दिशेनं जात होती. सागर निवांत होता. आता फक्त तीन हजार नॉटिकल माइल्सचा प्रवास उरला होता. साधारण आठवड्याच्या आतच तो मुंबईला पोहोचला असता. मुंबई सोडून त्याला आता चार महिने झाले होते.
आपली चार तासांची ड्यूटी आटोपून सागर त्याच्या केबिनमध्ये सोफ्यावर विश्रांती घेत होता. मनोरंजनासाठी त्यानं आपल्या लॅपटॉपवर रूस्तम सिनेमाची सीडी लावली. पण पूर्ण सिनेमा त्याला बघून होईना. यापूर्वी एक जुना सिनेमा होता, ‘ये रास्ते हैं प्यार के’ तो त्यानं बघितला होता. त्या जुन्या सिनेमावरूनच हा नवा सिनेमा बेतलेला होता. त्यात एका मर्चंटनेव्हीच्या ऑफिसरची कथा होती…त्याच्या पत्नीच्या बदफैलीपणाची.
त्याच्या मनांतही संशय पिशाच्चानं थैमान मांडलं. त्याच्या गैर हजेरीत त्याची पत्नी शैलजाही असंच काही करत असेल का? त्यानं ताबडतोब तो विचार मनातून झकून टाकला. शैलजा अशी नाही. तिचं सागरवर मनापासून प्रेम आहे. ती तर सतत त्याला फोन करत असते. ‘लवकर ये, मी तुझी वाट बघतेय…मला इथं तुझ्यावाचून करमत नाहीए…सध्या तर सासूबाई पण इथं नाहीएत. त्या गावी गेल्या आहेत.’
सागरचं लग्न झाल्यानंतर तीन महिन्यांतच त्याला टोकियोला जावं लागलं. शैलजा मुंबईतच होती. सागरनं एका सुंदर अपार्टमेंटमध्ये सर्व सुखसोयींनी सुसज्ज फ्लॅट घेतला होता. दरवाज्यावर रिंग डोअर बेल, ज्यात कॅमेरा, सेंसर आणि फोनचीही सोय असते लावून घेतला होता. त्यात बाथरूमच्या माध्यमातून वेगवेगळ्या निवडक सेलफोन एप्सशी संपर्क असतो.
डोअरबेल वाजली किंवा दरवाजाजवळ कुठलीही हालचाल जरी झाली तर बाहेरची व्यक्ति सेलफोनवर दिसते. ‘टॉक’ बटन दाबलं की घरातून त्या व्यक्तिशी बोलताही येतं. सागरनं आई व शैलजाच्या फोन व्यतिरिक्त मुंबईतल्या आणखी एका जवळच्या नातलगाच्या फोनशीही डोअरबेल कनेक्ट केली होती. त्याच्या गैरहजेरीत एकट्या राहणाऱ्या शैलजाच्या सुरक्षिततेसाठी तो सर्वतोपरी दक्ष होता.
सागरची पत्नी दिवसा कुठंतरी एक पार्ट टाइम जॉब करायची. बाकी वेळ ती घरातच असायची. सासूबरोबर तिचं छान जमायचं. पण सध्या सासूबाई सांगलीला गेल्या होत्या. त्यामुळे शैलजा एकटी कंटाळली होती. सागरनं मुंबईला पोहोचण्याची अंदाजे वेळ तिला कळवली होती, पण नक्की वेळ तो सांगू शकला नव्हता. तशी फ्लॅटची एक किल्ली त्याच्याजवळ असायचीच.
शिपनं एव्हाना अर्ध अंतर ओलांडून भारतीय समुद्रात प्रवेश केला होता. तीन दिवसांपेक्षाही कमी वेळात सागर मुंबईत पोहोचणार होता. बोट समुद्राच्या लाटांवर हेलकावत होती. सागरचं मनही शैलजाच्या ओढीनं व्याकूळ झालं होतं. तेवढ्यात त्याचा सहकारी दारावर टकटक करून आत आला आणि म्हणाला, ‘‘अरे, ‘रूस्तम’ बघून झाला असेल तर ती सीडी मला दे ना.’’
मित्र कम सहकारी सीडी घेऊन गेला अन् सागरच्या मनात पुन्हा संशयानं ठाण मांडलं. सिनेमात दाखवलेल्या स्त्रीसारखी शैलजाही कुणा दुसऱ्या पुरूषाच्या प्रेमात असेल का? पुन्हा स्वत:च त्यानं मनाला समजावलं, असा संशय घेणं बरोबर नाही. शैलजा तशी नाहीए.
सागरची बोट मुंबई बंदराच्या जवळ होती, पण तिथं जहाज नांगराला जागा नसल्यानं समुद्रात थोड्या अंतरावर नांगर टाकून बोट उभी केली गेली होती. सायंकाळ होऊ घातली होती. त्याचं वायफाय काम करू लागलं होतं. त्याच्या फोनवर मेसेज आला, ‘रिंग एट योर डोर,’ मुंबईत पाऊस सुरू झाला होता.
त्यानं त्याच्या फोनवर बघितलं की जीन्स घातलेली अन् हातात छत्री घेतलेली कुणी व्यक्ति दारात उभी आहे. तेवढ्यात शैलजानं दार उघडून हसून त्या व्यक्तिला आलिंगन दिलं अन् घरात घेतलं. छत्रीमुळे ती व्यक्ति त्याला नीट दिसली नव्हती. सागरला ते विचित्र वाटलं.
थोड्याच वेळात कंपनीच्या लाँचनं तो किनाऱ्यावर पोहोचला. तिथून त्यानं टॅक्सी केली. घरो पोहोचेपर्यंत मध्यरात्र झालेली होती. तो आपल्या अपार्टमेंटमध्ये पोहोचला. फ्लॅटपाशी पोहोचल्यावर त्यानं आपल्या जवळच्या लॅचकीनं हलकेच दरवाजा उघडला. आत फ्लोअर लाइटचा मंद उजेड होता.
बेडरूमचा दरवाजा उघडा होता. बेडवर शैलजा नाइटी घालून झोपलेली होती. तिच्या शेजारी अजून कुणी तरी होतं. जीन्स अन् टीशर्ट मधली व्यक्ति त्याला पाठमोरी दिसत होती. त्या व्यक्तिनं उशी डोक्याखाली न घेता तोंडावर घेतली होती. त्यामुळे चेहरा दिसत नव्हता. शैलजाचा हात त्या व्यक्तिच्या अंगावर होता. शैलजाचा कुणी प्रियकर आहे का? तो दबक्या पावलांनी खोलीबाहेर आला. फ्लॅट लॉक केला अन् सरळ हॉटेलात जाऊन थांबला.
त्याला झोप लागत नव्हती. केव्हातरी थोडीशी डुलकी लागली. सकाळी त्यानं चहा अन् ब्रेकफास्ट मागवला. अन् शैलजाला फोन केला, ‘‘आत्ताच पोहोचलो मुंबईत. तू कशी आहेस?’’
‘‘मी छान आहे. काल तुमची वाट बघत होते. त्यामुळे दरवाजा आतून लॉक केला नव्हता. पण रात्री बाराच्या सुमाराला झोपले. खूप दमले होते. इतकी गाढ झोप लागली की सकाळी मेडसर्व्हंट आली तेव्हाच जाग आली.’’
‘‘दोन तासात पोहोचतोय.’’
आपली लहानशी स्ट्रोलर बॅग घेऊन तो टॅक्सीनं घरी पोहोचला. त्यानं बेल वाजवली. शैलजानं दार उघडलं अन् त्याला मिठीच मारली. तो सरळ बेडरूममध्येच पोहोचला. ‘‘शैलजा टॉवेल दे. मला अंघोळ करायची आहे.’’
‘‘ही बाथरूम बिझी आहे. गेस्टरूमवाल्या बाथरूममध्ये करता का अंघोळ?’’
‘‘बाथरूममध्ये कुणी आहे का?’’
‘‘हो…’’
‘‘कोण आहे.’’
‘‘बाहेर आल्यावर कळेलच. घाई कशाला?’’
‘‘हॉलमध्येच बसा. मी चहा आणते, मग बोलूयात.’’ शैलानं चहा आणला. दोघांनी चहा घेतला, फारसं संभाषण झालं नाही. ‘‘मी ब्रेकफास्टचं बघते,’’ म्हणून शैला किचनमध्ये गेली.
पाचच मिनिटांत तिनं आतून सांगितलं, ‘‘बाथरूम रिकामी आहे. स्नान आटोपून घ्या.’’
सागर बाथरूममध्ये गेला. काल बघितलेली जीन्स आणि टीशर्ट होता.
त्यानं टबबाथचा विचार बाद केला अन् शॉवर सुरू केला. शैलजानं दारावर टकटक करत म्हटलं, ‘‘किती वेळ लागेल अजून? लवकर डायनिंग टेबलवर या. मस्त गरम गरम नाश्ता तयार आहे.’’
तो कपडे घालून फ्रेश होऊन डायनिंग टेबलपाशी आला. शैलजानं ज्यूसचा ग्लास त्याच्या हातात दिला अन् गरम छोले भरलेला बाऊल टेबलवर ठेवत ती म्हणाली, ‘‘गरमागरम भटुरे आणि कचोरी घेऊन येते.’’
‘‘ते सगळं नंतर. आधी इथं बैस. मला तुझ्याशी बोलायचं आहे.’’
तेवढ्यात किचनमधून कुणीतरी म्हणालं, ‘‘शैलू, तू बैस बाहेरच मी येतेय कचोरी भटुरे घेऊन.’’
पाठोपाठ एक स्त्री गरमगरम कचोरी अन् भटुरें घेऊन किचनमधून बाहेर आली. अन् तिने हातातला ट्रे टेबलवर ठेवला.
सागर आश्चर्यानं तिच्याकडे बघत होता, ‘‘माझ्याकडे बघत बसलात तर हे गरम छोले भटूरे गार होतील,’’ ती हसून म्हणाली.
‘‘सागर, ही नीरू. माझ्या मामेभावाची बायको. ही माझ्याबरोबर कॉलेजला होती, त्यामुळे वहिनी कम मैत्रीण असं नातं आहे आमचं. यांच्या लग्नाला मला जाता आलं नव्हतं. पूर्वी ही गुवाहाटीला होती आता नाशिकला आहे. माझा भाऊ आर्मीत आहे. सध्या तो एका ट्रेनिंगवर गेलाय. म्हणून ही मला भेटायला आलीय.’’
‘‘बाथरूममध्ये जीन्स टी शर्ट कुणाचेय?’’
‘‘माझेच कपडे आहेत. काल सायंकाळी इथं आल्यावर आम्ही दोघी क्लबहाऊसमध्ये गेलो. भरपूर बॅडमिंटन खेळलो. खूप दमलो होतो. मी तर कपडे न बदलताच झोपले,’’ नीरूनं म्हटलं.
‘‘नाही, क्लबमध्ये आधी आम्ही रूस्तम सिनेमाही बघितला. तुला बघायचाय का?’’ शैलजानं विचारलं.
‘‘तुम्ही पण ‘रूस्तम’ बघितलात?’’ आश्चर्यानं सागरनं विचारलं.
‘‘त्यात एवढं आश्चर्य कसलं वाटतंय?’’ नीरूनं म्हटलं.
‘‘नाही, आश्चर्य नाही. मी पण एवढ्यातच शिपवर बघितला.’’ सागरनं सफाई दिली. त्याच्या मनांतला ‘रूस्तम’, संशय पार निघून गेला होता.
शैलजानं म्हटलं, ‘‘तुम्ही काही सांगणार होता ना?’’
आता विचारण्यासारखं काहीच नव्हतं. सागरनं म्हटलं, ‘‘अगं मला सुट्टी फक्त दहा दिवसंच मिळाली आहे. पुन्हा दहा दिवसांनी टोकियोची व्हिजिट आहे.’’
‘‘मी आजच सायंकाळी जाते आहे. दहा दिवस तुम्ही दोघं मनसोक्त मजा करा.’’ नीरूनं म्हटलं.
‘‘आणि जमलं तर मलाही यावेळी बोटीवर घेऊन चल…एकटीला इथं कंटाळा येतो.’’ शैलजानं म्हटलं.
सागरनं फक्त मान डोलावली.
