* डॉ. ममता मेहता
दुपारी अंथरुणात लोळणे झाल्यावर विचार केला की जरा पाय मोकळे करून यावे. दरवाजा उघडून बाहेर पाय ठेवले तोच काहीतरी पायाला लागले आणि तोंडातून किंकाळी निघाली आणि जणू काही बॉम्ब फुटला, ‘‘हे काय करून ठेवले आहे घराचे. माणसांना कमीतकमी वावरायला तरी जागा ठेव.’’ तिकडूनही उत्तरादाखल हल्ला चढवला, ‘‘दिवसभर झोपण्यातून वेळ मिळाला असेल तर स्वत:सुद्धा थोडे काम करा.’’
मी तणतणलो, ‘‘आता तूसुद्धा दिवसभर घरी आहेस तर का नाही स्वच्छतेकडे लक्ष देत?’’
तीसुद्धा चिडली, ‘‘तुम्हीही दिवसभर अंथरुणातच लोळत आहात, तुम्हीच का नाही थोडी साफसफाई करत?’’
मी छाती फुगवत म्हणालो, ‘‘हे माझे काम नाही. मी पुरुष आहे.’’
सुमी जवळ आली, ‘‘हो का? असे कोणत्या पुस्तकात लिहिले आहे की हे काम पुरुषांचे नाही.’’
मी फुशारकी मारत म्हणालो, ‘‘माझ्या स्वत:च्या पुस्तकात.’’
सुमीने हात कंबरेवर ठेवले व म्हणाली, ‘‘तर मग कोणती कामं पुरुषांनी करायची आहेत हेही लिहिलं असेल तर सांगा तसं?’’
मी बाहू पसरले, ‘‘हो सांगितले आहे ना, इकडे ये सांगतो.’’
सुमीच्या चेहऱ्यावर लालिमा पसरली जी तिने आपल्या संतापामागे लपवली.
‘‘क्वारंटाईनमध्ये आहात, अंतर राखा.’’
मी उसासे भरले, ‘‘तेच तर करतो आहे, आणखी किती करु. रात्रंदिवस सोबत तरीही दुरावा.’’
मी सुमीकडे सरसावलो पण सुमीने मध्येच थांबवले.
‘‘हे फालतू काम करण्यापेक्षा काही उपयोगी काम करा.’’
‘‘हे पण तर उपयोगीच काम आहे.’’
‘‘आता नाही, भांडी घासणे जास्त महत्वाचे आहे. या जरा भांडी घासून घ्या.’’
‘‘सांगितलं ना ते माझे काम नाही.’’
सुमी चिडून म्हणाली, ‘‘ हे काम माझे नाही, ते काम माझे नाही असं म्हणून नाही चालणार. चुपचाप भांडी घासा नाहीतर पोलिसांना फोन करेन की इथे एक कोरोनाचा रुग्ण आहे.’’
मी मनातून तसा घाबरलोच पण वरवर असे म्हणालो, ‘‘या पोकळ धमक्या दुसऱ्या कोणाला दे. तू फोन करू शकते तर काय मी नाही करू शकत? मीही फोन करून सांगेन की इथे एक कोरोनाची रुग्ण आहे.’’
