कथा * नीता श्रीवास्तवश
शेजारच्या घरातली घंटी वाजली तशी शिखा पळतंच आपल्या दारापाशी पोहोचली अन् पडद्याआडून बाहेर डोकावून बघू लागली. आपलं काम करत बसलेल्या शिखाच्या नवऱ्याला, सुधीरला तिचं हे वागणं अजिबात आवडलं नाही. यापूर्वीही अनेकदा यावरून त्याचे अन् शिखाचे खटके उडाले होते. शिखा मात्र आपली सवय सोडायला तयार नव्हती.
शेजारी पाजारी कोण कुणाकडे आलंय, कोण कुठं जातंय, काय विकत आणलंय, कुणाचं काय चाललंय या गोष्टींमध्ये शिखाला प्रचंड इंटरेस्ट होता. कुठं नवरा बायकोची भांडणं होतात, कुठं नवरा बायकोचं ‘गुलुगुलु’ चालतं हे सगळं जाणून घेणं ही जणू तिची जबाबदारी होती.
सुधीरला बायकोच्या या सवयीचा खूप राग येत असे. कधी प्रेमानं, कधी समजुतीनं तर कधी रागावून तो तिला या सवयीपासून परावृत्त करायला बघायचा, ‘‘शिखा, अगं का अशी सतत भोचकपणा करत असतेस. दुसऱ्यांच्या घरात डोकावण्यापेक्षा आपल्या घरात जरा लक्ष घाल. घर तरी घरासारखं वाटेल.’’
सुधीरला वाचनाचा नाद होता. तो शिखासाठीही कितीतरी पुस्तकं, मासिकं, पाक्षिक वाचायला आणायचा. पण शिखा कधी एक पानही उघडून बघायची नाही. सगळा वेळ दुसऱ्यांच्या घरात काय चाललंय ते बघण्यातच संपायचा.
पण आज मात्र तिच्या या सवयीमुळे तो इतका संतापला की उठून त्यानं पडदा एकदम जोरात ओढला. तो रॉडसकट जमीनीवर आदळला. ‘‘आता बघ, अजून सगळं स्पष्ट दिसेल.’’ रागावलेला सुधीर खेकसला.
दचकून शिखा दारापासून दूर झाली. बघणं तर दूर तिला अंदाजही लावता आला नाही की जयाकडे कोण आलं होतं अन् कशासाठी आलं होतं.
सुधीरच्या संतापामुळे ती थोडी घाबरली तरी ओशाळी होऊन हसू लागली. सुधीरचा मूडच गेला. त्यानं हातातलं काम आवरून ठेवलं अन् तो कपडे बदलू लागला.
आता मात्र शिखाला राहवेना. तिनं विचारलं, ‘‘आता या वेळी कुठं निघालात? संध्याकाळी मूव्ही बघायला जायचंय की नाही.’’
‘‘तू तयार रहा, मी वेळेवर घरी येतोय.’’ एवढं बोलून कुठं जातोए, का जातोए वगैरे काहीच न सांगता सुधीरनं गाडी स्टार्ट केली अन् तो निघून गेला.
