कथा * रितु वर्मा
सौम्याच्या मोबाईलवर एकामागून एक २ मेसेज आले. तिने पाहिले की, विवेकने तिच्या खात्यातून रुपये १५ हजार काढले होते. हे आजचेच नव्हे तर रोजचेच झाले होते. सौम्याच्या पैशांवर आपला अधिकार आहे, असे विवेकला वाटायचे.
सौम्या आजही त्या दिवसाला नावं ठेवते जेव्हा तिने प्रेमात आंधळे होऊन लग्नाच्या पहिल्याच रात्री विवेकला तिचे तन, मन आणि धन अर्पण केले होते.
विवेक आणि सौम्या लग्नापूर्वी एकमेकांना ओळखत होते. दोघांनी एकत्र आयुष्य घालवण्याचा निर्णय घेतला. त्यांच्या घरच्यांचाही लग्नाला विरोध नव्हता.
प्रेमात आकंठ बुडालेल्या सौम्याने पत्नीचे कर्तव्य पार पाडत विवेकच्या हातात तिच्या आर्थिक स्वावलंबनाची सूत्रे सोपवली होती. ही तीच सौम्या होती जी लग्नाआधी स्त्रीमुक्तीबद्दल बोलत होती आणि न जाणो अशा कितीतरी मोठया गोष्टी करायची.
सुरुवातीचे काही महिने सौम्याला काहीच फरक वाटला नाही, पण लग्नानंतर पहिल्यांदाच माहेरी काही दिवस राहायला जाताना ती विवेकला म्हणाली, ‘‘विवेक, मला पैशांची गरज आहे, मला माझ्या माहेरच्यांसाठी भेटवस्तू घ्यायच्या आहेत.’’
विवेक हसत म्हणाला, ‘‘तू तुझ्या घरच्यांवर उपकाराचे ओझे का ठेवतेस? मुलीकडून कोणी काही घेत नाही. आता पैशांचे म्हणशील तर, प्रिये तू तुझ्या घरी जाणार आहेस. तू तिथली राजकुमारी आहेस. तुला पैशांची गरज काय?’’
‘‘अरे, पण माझेही काही खर्च आहेत,’’ सौम्या म्हणाली. ‘‘लग्नाच्या आधी मी कधीच माझ्या आई-वडिलांकडे पैशांसाठी हात पुढे केला नाही, मग आता त्यांच्याकडे पैसे मागणे बरं दिसेल का?’’
विवेकने सौम्याला उपकार केल्याप्रमाणे रुपये ५ हजार रुपये दिले. त्यावेळी पहिल्यांदाच सौम्याला वाटले की, कदाचित विवेकला डेबिट कार्ड देऊन तिने चूक केली आहे.
माहेरी गेल्यावर सौम्या मौजमजेत सर्व विसरून गेली. तिच्या वडिलांची ती लाडकी होती, त्यामुळे ती सासरी परत आली तेव्हा तिची पर्स नोटांनी भरलेली होती. काही दिवस सौम्याची पर्स नोटांनी भरलेलीच होती. त्यानंतर पैसे संपले. पुढच्या महिन्यात सौम्याला पार्लरमध्ये जायचे होते तेव्हा तिने विवेककडे पैसे मागितले. विवेकने रुपये एक हजार रुपये दिले.
