कथा * पूनम अहमद
हाईड पार्क सोसायटी ही ठाण्यातील उच्चभ्रू परिसरात वसलेली आहे. तेथील लोक स्वत:ला सुसंस्कृत, सभ्य, आधुनिक आणि श्रीमंत समजतात, पण अपवाद सर्वत्र असतात आणि इथेही वरकरणी राहणीमान पाहून कधीकधी असे वाटते की कुटुंब खूप चांगली, सुसंस्कृत आहेत, पण जेव्हा वास्तव समोर येते तेव्हा आश्चर्यचकित व्हायला होते. अशाच प्रकारे जेव्हा दोन कुटुंबांचे विक्षिप्त रूप समोर आले तेव्हा येथील रहिवाशांना त्यांचे काय करायचे, हसायचे की त्यांना रोखायचे? हेच समजेनासे झाले. रोहित, त्याची पत्नी सुधा हे मुली सोनिका आणि मोनिकासह इमारत क्रमांक ९ मधील ८०४ नंबरच्या फ्लॅटमध्ये राहात होते.
त्यांच्या समोरच्या ८०५ क्रमांकाच्या फ्लॅटमध्ये आलोक, त्याची पत्नी मीरा आणि मुलगा शिवीन राहात होते. एकेकाळी दोन्ही कुटुंबात चांगली मैत्री होती. दोघांची मुले एकाच शाळा-महाविद्यालयात शिकत होती.
दोन्ही जोडपी खूपच हट्टी, गर्विष्ठ आणि रागिष्ट होती. या कुटुंबांमध्ये जी काही मैत्री होती ती केवळ त्यांच्या लाडक्या, हुशार मुलांमुळे होती. वर्षभरापूर्वी शिवीन आणि सोनिका दोघेही पुढील शिक्षणासाठी लंडनला गेले. मोनिका मुंबईतच फॅशन डिझायनिंग करू लागली. सर्व काही ठीक चालले होते की, सोसायटीतील काही लोकांनी त्यांच्या समोरचे रिकामी फ्लॅट विकत घेतले. त्यामुळे त्यांचे घर अधिकच आलिशान झाले. या दोन्ही जोडप्यांनाही वाटले की, त्यांनाही समोरचा फ्लॅट मिळाला तर त्यांचे घरही खूप मोठे होईल.
एके दिवशी सोसायटीची मीटिंग सुरू असताना रोहितने आलोकला विचारले, ‘‘तुम्हाला तुमचा फ्लॅट विकायचा आहे का?’’
‘‘नाही भाऊ, मी का विकू...’’
‘‘तुम्हाला विकायचा असेल तर सांगा, आम्ही खरेदी करू.’’
‘‘तुम्हालाही कधी तुमचा फ्लॅट विकायचाच असेल तर आम्हाला सांगा, आम्ही खरेदी करू.’’
‘‘आम्ही कुठेही जाणार नाही, इथेच राहू.’’
‘‘तरीही, जाणार असाल तर आम्हालाच सांगा. आजकाल आजूबाजूला चांगल्या सोसायटया उभारल्या जात आहेत. तुम्ही तिथे मोठा फ्लॅट घेऊ शकता.
‘‘तुम्हाला तिथला मोठा फ्लॅट स्वत:साठी का दिसत नाही?’’
‘‘आम्हाला हीच सोसायटी आवडते.’’
