कथा * संध्या सिनकर
मासिक वाचताना मला एक छान लेख दिसला. ज्यांची मुलं परदेशात आहेत, त्यांच्या गटाविषयी माहिती. त्या लेखात मला गणेशचे नाव दिसले. गणेश माझा बँकेतला जुना सहकारी. मी लगेच गणेशला फोन केला. गणेशने सांगितलं , ‘‘तो पुण्याला एका लग्नाला गेला असताना त्याला पुण्यातील अशा गटाविषयी माहिती कळली. घरी आल्यावर त्याने त्याच्या मित्रांना फोन केले. काही दिवसातच हा गट तयार झाला. ज्याचं नाव सर्वांनी मिळून एकमताने ठरवलं ‘गट एनआरआय.’’’ तो पुढे म्हणाला, ‘‘आम्ही ललिताच्या घरी शुक्रवारी भेटणार आहोत. तेव्हा तू तिकडे ये. सगळयांना भेट. गप्पाही होतील व तुला माहितीही मिळेल. मी तुला पत्ता एसएमएस करतो.’’
मी ललिताच्या घरी पोहोचले तर सगळे जण जमले होते. स्वागत व ओळख होऊन मी सोफ्यावर विसावले. चमचमीत पदार्थांचा सुगंध दरवळत होता. गप्पांचा किलबिलाट आणि हास्याची कारंजी उसळत होती. खाद्यपदार्थांची रेलचेल होती. स्वातीने आपल्या ताटलीत थोडे छोटे बटाटे वडे आणि एक पिझाचा तुकडा वाढून घेतला आणि श्यामकडे वळत ती म्हणाली, ‘‘आपल्या गटाला एक वर्ष झालं वाटतच नाही ना?’’ श्यामने हसत-हसत मान डोलावली. ‘‘हो ना’’ ललिता माझ्याकडे वळून म्हणाली, ‘‘गणेशने पुढाकार घेतल्याने आमच्या सर्वांच्या सहभागाने हा ‘गट एनआरआय’ तयार केला. मग आम्ही मानसशास्त्रज्ञ डॉ. कुलकर्णी यांना भेटलो. त्यांना या क्षेत्रातला खूप अनुभव आहे. त्यांच्या सूचना आणि एकंदर विचार करून आम्ही गटासाठी काही गोष्टी ठरवल्या. जशा की आठवडयातून एकदा एकाच्या घरी आाळी पाळीने भेटायचे. एकमेकांच्या आजारपणात/अडचणीत मदत करायची. दोन-तीन महिन्यांनी एक दोन दिवसाच्या सहलीचा कार्यक्रम करायचा. एकमेकांच्या संपर्कात राहायचे.’’
‘‘खरंच डिसेंबरमध्ये गणेशच्या डोळयाच्या शस्त्रक्रियेच्या वेळेला तुम्ही सगळे मदतीला होतात, त्यामुळे काहीच अडचण आली नाही,’’ निशा म्हणाली.
‘‘विद्या रस्त्यात धडपडली आणि पायात रॉड टाकायला लागला, तेव्हाही पाच दिवसाचं हॉस्पिटलचं वास्तव्य तुमच्या सगळयांमुळे खूपच सोपं गेलं. मुलांनाही बोलावण्याची आवश्यकता वाटली नाही.’’ इति विजय.
