कथा * ऋता गुप्ते
ऑफिसात नवीन जनरल मॅनेजर येणार होते. प्रत्येकाच्या तोंडी तोच विषय. जुने जी.एम जाणार. त्यांना सेंड-ऑफ द्यायचा. नवीन जी.एम. येणार त्यांना वेलकम करायचं. ऑफिसातल्या रिकामटेकड्यांना उद्योग मिळाला. नवे साहेब कुठून येताहेत. स्वभाव कसा आहे. बायको, मुलंबाळं किती, कशी? पण त्यांना फारशी माहिती मिळत नव्हती. मात्र त्यांच्या खूपच खूप बदल्या झाल्या आहेत एवढंच कळलं होतं.
ठरलेल्या दिवशी साहेब आले. जंगी स्वागत झालं. जुने साहेबही निरोप घेताना गहिवरले. हळूहळू सगळं आपापल्या जागी ठीकठाक झालं.
आपल्या वातानुकूलित चेंबरमध्ये बसलेला शशांक म्हणजे नवा जी. एम. घामाघूम झाला होता. त्याच्या मनातला तो संशायचा किडा त्याला सुखानं जगू देत नव्हता. समोरचा माणूस आपल्याला खुनी किंवा अपराधी मानतो आहे का असं त्याच्या मनात यायचं. त्यामुळेच तो लोकांशी बोलताना धास्तावलेला असायचा. लोकांना खरं तर काहीही ठाऊक नसतं. पण आपलाच संशय आपल्याला सुखानं जगू देत नाही. अनेक लोकांना त्याच्या या वागण्याचं नवल अन् कुतुहल वाटे. तरीही हळूहळू शशांकचा विनम्र स्वभाव, त्याची हुशारी, इतरांना समजून घेण्याची अन् मदत करण्याची वृत्ती यामुळे तो ऑफिसात लोकप्रिय झाला होता.
शशांक या ऑफिसात आला, तेव्हा नीरज दीड महिन्याच्या रजेवर होता. परतून आल्यावर त्यानं जनरल मॅनेजर म्हणून शशांकला बघितलं, तेव्हा तो एकदम आनंदला. कारण पूर्वी तो आणि शशांक एकत्र काम करून चुकले होते. तो उत्साहानं शशांकला भेटायला आला. पण मनात चोर असलेल्या शशांकनं अत्यंत थंडपणानं त्याचं स्वागत केलं अन् जेमतेम काही वाक्य बोलून तो आपल्या फायलीत डोकं घालून बसला. शशांकवर कदाचित नव्या ऑफिसच्या जबाबदारीचं दडपण असेल असं समजून नीरजनंही त्याची रजा घेतली.
नीरज चेंबरबाहेर गेला, तेव्हा शशांकचे कान बाहेरच्या हालचालींकडेच होते. त्याला दरदरून घाम फुटला. आता नीरजनं बाहेर जाऊन स्टाफला काय काय सांगितलं असेल? लोकांच्या प्रतिक्रिया काय असतील?
