* गरिमा पंकज
अरे वा, या गुलाबी मिडीमध्ये आपली अमिता राजकन्येसारखी गोंडस दिसते,’’ आईशी बोलताना वडिलांनी सांगितले आणि नमिता उदास झाली.
त्याच डिझाईनची पिवळी मिडी तिने न घालता हातातच ठेवली. तिला माहीत होते की, असे कपडे तिला शोभत नाहीत, याउलट कुठलाही पेहेराव तिच्या बहिणीला चांगला दिसतो. आपल्या मोठया बहिणीची स्तुती ऐकून तिला वाईट वाटत नसे, पण या गोष्टीचे दु:ख व्हायचे की, तिचे आईवडील नेहमीच फक्त अमिताचे कौतुक करायचे.
नमिता आणि अमिता दोघी बहिणी होत्या. थोरली अमिता खूप सुंदर होती आणि हेच कारण होते की, ज्यामुळे नमिताला अनेकदा स्वत:मध्ये काहीतरी कमतरता असल्याची, न्यूनगंडाची भावना सतावायची. ती सावळी होती. आईवडील सतत मोठया मुलीचे कौतुक करायचे.
अमिता सुंदर असल्यामुळे तिचे व्यक्तिमत्त्व अधिकच खुलून दिसायचे. तिचा आत्मविश्वासही वाढला होता. ती लहानपणापासून बडबडी होती. घरची कामेही पटापट करायची, याउलट नमिता सर्वांशी फार कमी बोलायची.
त्या दोघींमधील स्पर्धा कमी करण्याऐवजी आईवडिलांनी नकळत अमिता खूप सुंदर आहे, असे सतत बोलून ही स्पर्धा अधिकच वाढवली. अमिता सर्व नीटनेटकेपणे करते, तर नमिताला काहीच कळत नाही, असे ते म्हणायचे. याचा परिणाम असा झाला की, हळूहळू अमिताचा अहंकार बळावला आणि ती नमिताला हीन लेखू लागली.
घरातील अशा वागण्यामुळे नमिता तिच्याच विश्वात राहू लागली. तिला अभ्यास करून मोठया पदावर काम करायचे होते. आपण आपल्या बहिणीपेक्षा कमी नाही, हे सर्वांना दाखवून द्यायचे होते. त्यानंतर एक दिवस असा आला की, नमिता तिच्या मेहनतीच्या जोरावर खूप मोठी अधिकारी बनली आणि लोकांना तिच्या बोटावर नाचायला लावू लागली.
नमिताने दोघी बहिणींमधील स्पर्धेकडे सकारात्मकपणे पाहिले. त्यामुळेच ती जीवनात यशस्वी होऊ शकली, पण अनेकदा असेही होते की, याच स्पर्धेमुळे माणसाचे व्यक्तिमत्त्व आयुष्यभरासाठी गोठून जाते. लहानपणी गमावलेला आत्मविश्वास परत मिळवता येत नाही आणि माणूस या स्पर्धेत हरवून जातो.
