स्वयंपाक घरात होणारे अपघात कसे टाळावेत

* अनुराधा गुप्ता

प्रत्येक सकाळप्रमाणेच ही सकाळसुद्धा रोमासाठी घाई-गडबडीची होती. पती, दोन्ही मुले, सासू-सासरे आणि स्वत:साठी नाष्टा बनवण्यापासून सर्वांचे जेवण पॅक करण्यात रोमाच्या स्वयंपाकघरातून जेवणाच्या टेबलापर्यंत सुमारे २०-२५ फेऱ्या मारून झाल्या होत्या. घाई-गडबडीत अनेकदा तिची पावले लटपटली पण तिने स्वत:ला सांभाळले. घरातील कामांबरोबरच वेळेवर ऑफिस गाठायचा दबाव तिला वारंवार स्वयंपाकघरातील काम लवकर पूर्ण करण्यास उद्युक्त करत होता. घाई-घाईत तिच्या हाताने गॅसवर ठेवलेल्या गरम पातेल्याला कधी स्पर्श केला तिला कळलेदेखील नाही. तिच्या हाताला फोड आले होते. ऑफिस तर सोडाच आता तिला आठवडयाभर घरातील कामे करणेदेखील कठीण झाले होते.

रोमाप्रमाणेच अशा बऱ्याच स्त्रिया आहेत, ज्या दररोज स्वयंपाकघरात होणाऱ्या कोणत्या ना कोणत्यातरी दुर्घटनेला बळी पडतात. घरगुती अपघातांविषयी नुकत्याच झालेल्या अभ्यासातही या दिशेने लक्ष वेधले आहे. अभ्यासानुसार ४६ टक्के घरगुती घटना सकाळच्या वेळेस घडतात, ज्यामध्ये ६६ टक्के महिलाच जखमी होतात. अभ्यासामध्ये असेही नमूद करण्यात आले आहे की बहुतेक अपघात स्वयंपाकघरातील कामे करत असतानाच घडतात. वास्तविक पुरुषांपेक्षा महिला अधिक स्वयंपाकघरातील कामे करतात. म्हणूनच, स्वयंपाकघरांशी संबंधित अपघातांनाही महिलाच जास्त बळी पडतात.

अशा प्रकारचे अपघात टाळण्यासाठी काही सूचना येथे देत आहोत :

स्वयंपाकघराची स्वच्छता अपघात टाळू शकते

जर स्वयंपाकघर स्वच्छ असेल तर बरेच मोठे अपघात टाळता येतील. उदाहरणार्थ, चिमणीची साफसफाई केली जाऊ शकते. वास्तविक, वंगण चिमणीमध्ये खूप लवकर जमा होते आणि वेळोवेळी ते साफ न केल्यास या वंगणात आग लागू शकते आणि मोठा अपघात होऊ शकतो.

याशिवाय स्वयंपाकघरातील फरशी स्वच्छ ठेवणे खूप महत्वाचे आहे. यातून बरेच मोठे अपघात टाळता येऊ शकतात. याबाबत मास्टर शेफ सिद्ब्रान-२ या रिअॅलिटी शोच्या टॉप फायनालिस्ट राहिलेल्या विजयलक्ष्मी म्हणतात, ‘‘जर स्वयंपाकघरात कामाच्या वेळी फरशीवर पाणी पडले तर सर्व काम थांबवून आधी पाणी स्वच्छ करा, कारण पाण्यावर पाय पडताच घसरून जाण्याची शक्यता असते. कदाचित हातात गरम किंवा अवजड वस्तू असेल, अशा परिस्थितीत अधिक इजा होण्याचा धोका देखील असतो.’’

निसरडया पाण्याव्यतिरिक्त स्वयंपाकघरात पडण्याची इतर कारणेदेखील असू शकतात. हे टाळण्यासाठी काही विशिष्ट टिपा येथे आहेत :

* स्वयंपाकघरात उंच ठिकाणी ठेवलेल्या वस्तू उतरवण्यासाठी नेहमी शिडीचा वापर करा. खुर्चीवर किंवा टेबलावर विश्वास ठेवू नका.

* आपल्यासमोरील रस्ता सहज दिसेल आणि चालणेदेखील सोपे होईल इतकेच सामान हातात धरून स्वयंपाकघरात इकडे-तिकडे फिरावे.

* स्वयंपाकघराच्या दारात अशी कोणतीही वस्तू ठेवू नका, जी रस्ता अडवून अडथळा आणेल. कधी-कधी वस्तू धडकल्यामुळेदेखील पडण्याची भीती असते.

योग्य पोशाख

सर्वात महत्वाची गोष्ट म्हणजे स्वयंपाकघरासाठी योग्य कपडे निवडणे. विजयालक्ष्मी म्हणतात, ‘‘स्त्रिया येथे नेहमीच चुकतात. विशेषत: नोकरी करणाऱ्या महिला याकडे लक्षदेखील देत नाहीत. ऑफिसला जाण्याच्या घाईत त्या नायलॉन, रेशीम किंवा इतर कृत्रिम कपडयांसह स्वयंपाकघरातील कामास प्रारंभ करतात. खरंतर स्वयंपाकघरात प्रवेश करण्याचा पहिला नियम म्हणजे सुती कपडे घालणे आहे. सूती कपडे वगळता प्रत्येक फॅब्रिक पटकन आग पकडतो.’’

बहुतेक स्त्रियांना अॅप्रॉन घालणे ओझे वाटते, खरंतर स्वयंपाकघरात ते संरक्षक ढाल म्हणून कार्य करते. विजयालक्ष्मी म्हणतात, ‘‘आगीच्या छोटयाशा ठिणगीमुळे संपूर्ण कपडयाला आग लागू शकते, परंतु अॅप्रॉन या ठिणगीला कपडयांपर्यंत पोहोचण्यापासून रोखतो. हे परिधान करणे यासाठीदेखील महत्त्वाचे आहे कारण हे कपडयांना बांधून ठेवते. कधीकधी कपडे हवेत उडतात आणि जळत असलेल्या बर्नरपर्यंत पोहोचतात, परंतु अॅप्रॉन हे होण्यापासून प्रतिबंधित करते.’’

नियमांकडे दुर्लक्ष केल्यास मृत्यू होऊ शकतो

स्वयंपाकघरात काम करण्याचे काही नियमकायदे आहेत, त्याकडे दुर्लक्ष करून एखाद्याला मोठी किंमत मोजावी लागते. प्रत्येक गृहिणीला या नियमांची माहितीही असते, परंतु आळशीपणामुळे त्या त्याकडे दुर्लक्ष करतात. उदाहरणार्थ, रात्री गॅस सिलेंडर बंद न करता झोपी जाणे.

नवी दिल्ली झोनचे उप-मुख्य अग्निशमन अधिकारी सुनील चौधरी याबाबत म्हणतात, ‘‘घरात आग लागण्याच्या बहुतेक घटनांमध्ये आग लागण्याचे कारण स्वयंपाकघर असते. स्वयंपाकघरात ठेवलेला गॅस सिलिंडर जीवनासाठी सर्वात धोकादायक असल्याचे सिद्ध होऊ शकते. रात्री तो बंद न केल्यास मोठा अपघात होऊ शकतो.’’

निष्काळजीपणामुळे अपघात

सुनील म्हणतात, ‘‘मयूर विहारमधील एका घरात सकाळी-सकाळी झालेल्या स्फोटामुळे कुटुंबातील प्रत्येकजण तर जखमी झालाच शिवाय आजूबाजूच्या लोकांच्या घरांनाही त्याचा परिणाम झाला. त्याचे कारण होते किचनमध्ये ठेवलेला रेफ्रिजरेटर आणि चालू असलेला गॅस सिलिंडर. सकाळी जेव्हा बर्नर चालू केला गेला त्याचवेळी रेफ्रिजरेटर आणि सिलिंडरचा एकाच वेळी स्फोट झाला.

वास्तविक, फ्रीज दिवसभर बऱ्याच वेळा उघडला आणि बंद केला जातो. या दरम्यान कधीकधी रेफ्रिजरेटरची गॅसदेखील गळती होते. अशा परिस्थितीत जर सिलिंडर खुला राहिला तर मोठा अपघात होण्यापासून कोणीही रोखू शकत नाही. म्हणूनच फ्रिज कधीही स्वयंपाकघरात किंवा त्याच्या आजूबाजूला ठेवू नये.

त्याचप्रमाणे हे माहित असूनही की चप्पल न घालता विद्युत वस्तूंना स्पर्श केल्याने विजेचा धक्का बसू शकतो, तरीही काही स्त्रिया शौर्य दाखविण्यापासून मागे हटत नाहीत आणि अपघातांच्या बळी ठरतात.

विजयालक्ष्मीने स्वत:च्या घरात घडलेल्या अपघाताविषयी सांगितले की, ‘‘माझ्या मेडने चप्पल न घालता मायक्रोवेव्हला स्पर्श केला होता आणि करंट लागल्याने ती मायक्रोवेव्हपासून मक्त होऊ शकली नाही आणि मायक्रोवेव्हसह जमिनीवर पडली. तिला गंभीर दुखापत झाली व तिला महिनाभर रुग्णालयात राहावे लागले.’’

म्हणून स्वयंपाकघरात काम करताना चप्पल घालण्याची सवय लावा आणि सावधगिरीने विद्युत उपकरणे वापरा.

नेहमी लक्षात ठेवा की आरोग्य सुधारण्यात एक मोठी भूमिका बजावणारे स्वयंपाकघर खलनायकदेखील बनू शकते. म्हणून स्वयंपाकघरात घाई आणि निष्काळजीपणा दाखवून आपल्या कुटुंबाला आणि आपल्या जीवाला धोक्यात घालू नका.

जेव्हा खरेदी कराल ऑनलाइन फर्निचर

* गरिमा पंकज

आजच्या काळात जिथे एकीकडे कोरोनाची भीती आहे, तर दुसरीकडे जीवनातील व्यस्तता वाढत चालली आहे, अशा परिस्थितीत बाजारात जाऊन वस्तू खरेदी करण्यापेक्षा घरी बसून ऑनलाइन खरेदी करणे हा अतिशय सोयीचा आणि सोपा पर्याय आहे. आज लोक इलेक्ट्रॉनिक वस्तूंपासून घरगुती वस्तूंपर्यंत सर्व काही ऑनलाइन खरेदी करण्यास प्राधान्य देतात. आता सर्व काही ऑनलाइन उपलब्ध आहे.

भारतात ऑनलाइन खरेदीच्या सर्वात जास्त प्रसिद्ध आहेत. जेव्हा आपण बूट, कपडे किंवा सौंदर्य प्रसाधने इत्यादी लहान वस्तूंच्या खरेदीसाठी ऑनलाइन प्लॅटफॉर्म वापरतो तेव्हा आपण फारसा विचार करत नाही, परंतु जेव्हा फर्निचर इत्यादीसारख्या महागडया वस्तू खरेदी करायच्या असतात तेव्हा आपल्याला जास्त विचार करावा लागतो, कारण त्याच्या खरेदीसाठी एकाचवेळी भरपूर पैसे लागतात.

तसे तर फर्निचर ही केवळ आवश्यक वस्तूच नाही तर घराच्या सजवटीतही ते भर घालते. अशा परिस्थितीत, जर तुम्ही ऑनलाइन फर्निचर खरेदी करत असाल तर केवळ त्याच्या डिझाइनकडे लक्ष देऊ नका. फर्निचर ऑनलाइन खरेदी करताना अनेक गोष्टींची काळजी घेणे गरजेचे असते.

गरज असेल तेव्हाच खरेदी करा

अनेकदा ऑनलाइन खरेदी करताना आपण काही चांगले, कमी किंमतीचे डिझायनर फर्निचर पाहातो, मग फारसा विचार न करताच ते खरेदी करतो, पण घरात जागा कमी असल्याने घर खूपच छोटे दिसू लागते. म्हणूनच ऑनलाइन फर्निचरची खरेदी करण्यापूर्वी आपल्या गरजेकडे लक्ष द्या.

विश्वासार्ह साइटवर जा

नेहमी सुरक्षित साइटवरूनच फर्निचर खरेदी करणे योग्य ठरते. तसे तर अनेक ऑनलाइन मार्केट प्लॅटफॉर्म आहेत जे तुम्हाला आकर्षक फर्निचर देण्याचा दावा करतात, पण हे महत्त्वाचे असते की तुम्ही केवळ विश्वसनीय साइटचा पर्याय निवडावा. साइटची सुरक्षा जाणून घेण्यासाठी, लॉक चिन्हावर क्लिक करा, प्रोडक्ट संबंधी रिव्ह्यू वाचा आणि ईमेल किंवा फोनद्वारे कंपनीशी संपर्क साधण्याचा प्रयत्न करा, जेणेकरून तुम्हाला त्याची सत्यता तपासता येईल. संबंधित साइट नियमितपणे अपडेट होत आहे की नाही याकडेही लक्ष द्या.

मेजरमेंटकडे लक्ष द्या

प्रत्येक फर्निचर वेगवेगळा आकार आणि पॅटर्नमध्ये मिळते. त्यासाठीचे मटेरियल म्हणजे सामग्रीही वेगवेगळी असते. फर्निचरबाबत ऑनलाइन दिलेली माहिती नीट वाचा. डिझाइनसोबतच घरात उपलब्ध असलेली जागाही लक्षात घ्या. तुम्हाला फर्निचर कुठे ठेवायचे आहे आणि तिथे किती जागा आहे, हे आधीच ठरवा, जेणेकरून ती जागा छोटी दिसणार नाही.

अनेकदा आपण पलंग, सोफा किंवा इतर मोठे फर्निचर खरेदी करतो, पण ते जेव्हा घरी येते तेव्हा आपल्या खोलीत व्यवस्थित बसत नाही. अशावेळी मोठी समस्या निर्माण होते. म्हणूनच खोलीचे मेजरमेंट म्हणजे मोजमाप घ्यायला विसरू नका. सोबतच योग्य साईजचे फर्निचर निवडा. काही साइट्सवरून ग्राहकाच्या घरी इंटेरिअर स्पेशालिस्टला पाठवले जाते, तो ग्राहकांना योग्य फिटिंगचे फर्निचर घेण्यासाठी मदत करतो.

सवलतींचा फायदा घ्या

बहुतेक कंपन्या अनेकदा आपल्या उत्पादनांवर सवलत देत असतात. विशेष करून सण-उत्सवांवेळी जास्त सवलत मिळू शकते. त्यामुळे तुम्ही ऑनलाइन उत्पादन खरेदी करण्यापूर्वी सर्व साइट्सवर जाऊन सवलतींबद्दल जाणून घ्या. तुम्हाला त्याचा फायदा मिळू शकेल.

अटी-शर्तींकडे लक्ष द्या

ऑनलाइन फर्निचर खरेदी करण्यापूर्वी डिस्क्रिप्शनमधील अटी-शर्ती व्यवस्थित वाचा. पुढे वाद झाल्यास विक्रेत्याकडे स्वत:ला वाचवण्याचा पर्याय रहातो. याशिवाय फर्निचर घेण्यापूर्वी कस्टमर रिव्ह्यू वाचा. त्यातून बरीच माहिती मिळते. मटेरियल, रंग इत्यादीबाबतही सविस्तर वाचा. त्यासाठी तुम्हाला थोडा वेळ लागेल, पण त्यामुळे तुम्ही चुकीचे प्रोडक्ट घेण्यापासून वाचू शकाल.

डिलिव्हरी चार्जकडे दुर्लक्ष करू नका

अनेकदा ऑनलाइन खरेदीवेळी आपण डिलिव्हरी चार्ज म्हणजे वितरण शुल्काकडे लक्ष देत नाही.

महागडी वस्तू खरेदी केल्यामुळे त्याची मोफत डिलिव्हरी मिळेल, असा गैरसमज आपण करून घेतो, पण तसे होत नाही. तुम्हाला शिपिंग चार्जही द्यावा लागतो. तेव्हा फसवणूक झाल्यासारखे आपल्याला वाटते कारण त्यामुळे फर्निचर आणखी महागात पडते.

खरेदी करण्यापूर्वी यादी बनवा

ऑनलाइन फर्निचर खरेदी करणे तितकेसे सोपे नाही. तुम्ही व्यवस्थित माहिती काढूनच ती खरेदी करायला हवी. म्हणूनच एखादे प्रोडक्ट खरेदी करण्यापूर्वी एक यादी तयार करा. त्यात आवडीच्या फर्निचरची नावे लिहा. शेवटी सर्व पर्याय पाहिल्यानंतर तुम्हाला हा निर्णय घेणे अधिक सोपे होईल की, तुमच्या घरासाठी कोणते फर्निचर योग्य ठरेल.

किंमतीची तुलना करा

इंटरनेटवर बऱ्याच ऑनलाइन शॉपिंग साईट्स आहेत. अनेकदा वेगवेगळया साइट्सवर एकाच प्रोडक्टच्या वेगवेगळया किंमती असतात. म्हणूनच कुठलेही फर्निचर खरेदी करण्यापूर्वी इतर साइट्सवरील त्याच्या किंमतीची तुलना करायला विसरू नका. वेगवेगळया साइट्सवर एकाच प्रोडक्टच्या किंमतीत १ हजारापासून ते १० हजार रुपयांपर्यंत फरक पाहायला मिळू शकतो. हे तपासायला विसरू नका की, कमी किंमतीच्या मोहात तुम्ही साध्या किंवा खराब लाकडाचे फर्निचर तर घेत नाही ना? म्हणूनच किंमतीसोबतच क्वालिटी अर्थात दर्जाकडे दुर्लक्ष करू नका.

कॅश ऑन डिलिव्हरी आहे उत्तम पर्याय

बनावट वस्तू किंवा कुठल्याही प्रकारच्या फसवणुकीपासून वाचण्यासाठी कॅश ऑन डिलिव्हरीचा पर्याय निवडणे गरजेचे असते. या पर्यायात ग्राहक प्रोडक्ट मिळाल्यावर त्याचे पैसे देतो. यामुळे तुम्ही अनेक प्रकारच्या समस्यांपासून वाचू शकता.

रिटर्न पॉलिसी

ऑनलाइन खरेदी करताना आपण बऱ्याचदा रिटर्न पॉलिसीचा विचार करत नाही, पण असे केल्यामुळे तुम्ही अडचणीत येऊ शकता. अनेकदा फर्निचरची डिलिव्हरी झाल्यानंतर ते तुम्हाला आवडत नाही किंवा फर्निचरला तडा गेलेले अथवा त्यात दुसरी एखादी कमतरता आढळते. हे आपल्याला प्रोडक्ट घरी आल्यानंतरच समजते. अशावेळी कंपनीची ‘नो रिटर्न पॉलिसी’ असेल तर ते परत करणे अवघड होते आणि तुम्हाला मनाविरुद्ध ते फर्निचर ठेवून घ्यावे लागते. म्हणून अशाच साइट्सवरून ऑर्डर करा जिथे वस्तू न आवडल्यास ती परत करण्याचा पर्याय असेल.

जर वस्तूची तोडमोड झालेली असेल तर तुम्ही तिची डिलिव्हरी न घेणेच योग्य ठरेल. तुम्ही त्याचे फोटो काढून पाठवू शकता. ते तुमच्याकडे पुरावा म्हणून रूपात राहतील की, डिलिव्हरीपूर्वीच फर्निचरचा काही भाग डॅमेज झाला होता. यामुळे तुम्हाला कुठलेच पैसे किंवा रिटर्न कॉस्ट द्यावी लागणार नाही आणि तरीही प्रोडक्ट परत करता येईल.

धर्म असो किंवा सत्ता निशाण्यावर महिला का?

* नसीम अंसारी कोचर

अफगाणिस्तानमध्ये धार्मिक आणि राजकीय लढाई सुरू आहे. मुळात त्याचा धर्म इस्लाम आहे. कट्टरतावादी तालिबान हे शरिया कायद्याचे खंदे समर्थक आहेत. ते माणसाच्या कपडयांपासून ते त्याच्या वर्तनापर्यंत सर्वांवर स्वत:च्या कायद्याचे वर्चस्व गाजवू पाहातात. ते पुरुषाला दाढी, टोपी आणि स्त्रीला हिजाब घालायला भाग पाडतात. महिलांबद्दलचे त्यांचे विचार अत्यंत बुरसटलेले असतात.

तालिबान महिलांकडे फक्त सेक्सचे खेळणे म्हणून पाहातात. त्यामुळेच सुशिक्षित, नोकरदार आणि प्रगतीची ओढ असलेल्या अफगाण महिलांमध्ये निजाम बदलल्यामुळे प्रचंड अस्वस्थता आहे. त्यांना माहीत आहे की, तालिबान भलेही असे सांगत असले की, ते महिलांचे शिक्षण आणि नोकरीवर गदा येऊ देणार नाहीत, तरीही जेव्हा संपूर्ण अफगाणिस्तान त्यांच्या ताब्यात येईल आणि तालिबानची सत्ता स्थापन होईल तेव्हा सर्वप्रथम महिलांची स्थिती बिकट होणार आहे. त्यांना पुन्हा एकदा आपली नोकरी आणि अभ्यास सोडून आपल्या घरात कैद व्हावे लागेल. स्वत:ला हिजाबमध्ये लपेटून शरिया कायद्याचे काटेकोरपणे पालन करावे लागेल.

यावेळी अफगाण गायक, चित्रपट निर्माते, अभिनेत्री, नृत्यांगना, खेळाडू हे कोणत्या ना कोणत्या मार्गाने अफगाणिस्तानातून पळून जाण्याच्या प्रयत्नात आहेत. तालिबानचा ताबा घेतल्यापासून मोठया संख्येने कलाकार अफगाणिस्तान सोडून गेले आहेत. त्याचे कारण म्हणजे तालिबानने त्यांना शरिया कायद्यानुसार त्यांच्या व्यवसायाचे मूल्यमापन करून व्यवसाय बदलण्याचे फर्मान सोडले आहे.

त्यांनी आज्ञा न पाळल्यास ते गोळयांचे लक्ष्य होतील, कारण तालिबान त्यांचा औदार्याचा मुखवटा त्यांच्या चेहऱ्यावर फार काळ ठेवू शकत नाहीत. अमेरिकन सैन्य पूर्णपणे माघारी फिरल्यानंतर ते त्यांचा खरे रंग दाखवतील.

आता फक्त आठवणी

ज्या अफगाणी महिला ६०च्या दशकात किशोरावस्थेत होत्या किंवा तारुण्याच्या उंबरठयावर पाय ठेवणार होत्या त्या आता वृद्ध झाल्या आहेत, मात्र त्यावेळच्या अफगाणिस्तानची आठवण येताच त्यांच्या डोळयात चमक येते. सुरुवातीला ब्रिटनची संस्कृती आणि नंतर रुसी संस्कृतीच्या प्रभावामुळे ६०व्या दशकात अफगाणी महिलांचे आयुष्य खूपच ग्लॅमरस होते.

आज जिथे त्या बुरख्याशिवय बाहेर पडू शकत नाहीत त्या अफगाणच्या जमिनीवर एकेकाळी फॅशन शोचे आयोजन होत असे. महिला शॉर्ट स्कर्ट, बेलबॉटम, मिडी, लाँग स्कर्ट, शॉर्ट पॅन्टसारख्या कपडयांवर रंगीत स्कार्फ आणि मफलर घालत. उंच टाचांच्या चपला घालत. स्टाईलमध्ये केस कापत. बिनधास्तपणे पुरुषांसोबत सर्वत्र फिरत. क्लब, खेळ, सहलीचा आनंद घेत.

काबूलच्या रस्त्यांवर दिसणारी अफगाणी महिलांची फॅशनेबल स्टाईल हॉलिवूडच्या अभिनेत्रींनपेक्षा कमी नव्हती. उच्च शिक्षण घेऊन त्या मोठया हुद्द्यावर काम करत. १९६० पासून १९८०च्या दरम्यानचे फोटो पाहिल्यास अफगाणिस्तानमध्ये महिला किती स्वच्छंद आणि स्वतंत्र होत्या, हे लक्षात येईल. फॅशनसह सर्वच क्षेत्रात त्या अग्रेसर होत्या. तेव्हाच्या काबूलचे फोटो पाहून असा आभास होतो की, तुम्ही लंडन किंवा पॅरिसचे जुने फोटो पाहात आहात.

फोटोग्राफर मोहम्मद कय्यूमींचे फोटो त्या काळच्या वास्तवाची झलक दाखवतात. वैद्यकीय असो किंवा हवाई क्षेत्र असो, प्रत्येक क्षेत्रात अफगाणी महिलांनी स्वत:चा ठसा उमटवला होता. १९५०च्या आसपास अफगाणी मुले-मुली विद्यापीठ आणि चित्रपटगृहातही एकत्र फिरायची, मौजमस्ती करायची. अफगाणी महिलांचे आयुष्यही खूपच आनंदी होते.

प्रत्येक क्षेत्रात होत्या अग्रेसर

त्याकाळी अफगाण समाजात महिलांची भूमिका महत्वपूर्ण होती. शिक्षण, नोकरी, अशा प्रत्येक क्षेत्रात त्या पुरुषांच्या खांद्याला खांदा लावून वाटचाल करत होत्या. १९७०च्या दशकाच्या मधल्या काळात अफगाणिस्तानच्या तंत्रज्ञानाच्या संस्थांमध्ये महिला असणे, ही सर्वसामान्य बाब होती. काबूलच्या पॉलिटेक्निक विद्यापीठात सर्व अफगाणी मुली पुरुषांसोबत शिक्षण घेऊ शकत होत्या. १९७९ पासून १९८९ पर्यंत अफगाणिस्तानातील सोव्हिएतच्या हस्तक्षेपादरम्यान अनेक सोव्हिएत शिक्षक अफगाणच्या विद्यापीठात शिकवायचे. तेव्हा महिलांवर तोंड झाकण्याची बंधने लादलेली नव्हती. त्या त्यांच्या पुरुष मित्रांसोबत काबूलच्या रस्त्यांवर बिनधास्त फिरायच्या.

मात्र १९९० च्या दशकात तालिबानी प्रभाव वाढल्यानंतर महिलांना बुरखा घालण्याची ताकीद देण्यात आली. त्यांच्या घराबाहेर पडण्यावरही निर्बंध आले.

अफगाणिस्तान असो किंवा भारत, धर्माने सर्वात जास्त नुकसान महिलांचेच केले. सर्वात जास्त अन्याय महिलांवर केला. गुलामगिरीच्या शृंखलेत सर्वात जास्त महिलाच जखडल्या गेल्या. जर एखादा पुरुष धर्माच्या हातून मारला गेला तर त्याचे परिणाम भोगायची वेळही महिलांवर आली. एक पुरुष मेल्यावर कमीत कमी ४ महिलांना त्रास सहन करावा लागतो आणि तो आयुष्यभर सहन करतच कसेबसे जगावे लागते. ती त्या पुरुषाची आई, बहीण, पत्नी आणि मुलगी असते. धर्म हा महिलांचा सर्वात मोठा शत्रू आहे. धर्माच्या शृंखला तोडून टाकण्याचा निर्णय महिलांनाच घ्यावा लागणार आहे. ती हिंमत त्यांच्यात कधी निर्माण होईल, हे सध्या तरी सांगणे अवघड आहे.

धर्म हा एक बहाणा आहे

आता अफगाणिस्तानमध्ये इस्लाम आणि भारतात हिंदुत्व आपली पकड मजबूत करत आहे. दोघांमध्ये फारसा फरक नाही. ते इस्लामच्या नावावर तर हे हिंदुत्वाच्या नावावर मारहाण करतात. धर्माचे ठेकेदार अफगाणिस्तानमध्ये असोत किंवा हिंदुस्तानात, ते सत्ताधाऱ्यांना स्वत:च्या मर्जीनुसार वागवतात आणि त्यांच्या हातून हा गुन्हा घडवून आणतात. सत्तेची भाषा वापरून महिलांना अपमानित केले जाते.

इतके निराश का?

प्रियंका गांधी निवडणूक काळात प्रचारासाठी मैदानात उतरतात तेव्हा त्यांच्या कपडयांपासून ते दिसण्यापर्यंत राजकारणी टिकाटिप्पणी करतात. प्रियंकाला पाहून असे अनेकदा बोलले गेले की, सुंदर महिला राजकारणात काय करू शकणार? अशाच प्रकारे शरद यादव यांनी वसुंधरा राजेंवर केलेली टिका लक्षात असेलच. ते त्यांच्या लठ्ठपणावर खोचकपणे बोलले होते की, वसुंधरा राजे लठ्ठ झाल्या आहेत. त्यांना आरामाची गरज आहे.

महिलांसंबंधी असे बेताल बोलणाऱ्यांना धर्माचे फळ कधीच मिळत नाही. धर्माचे ठेकेदार अशा बोलण्यावर हसतात आणि सत्तेवर बसलेले अशा लोकांना प्रोत्साहन देतात. आश्चर्याची गोष्ट म्हणजे सत्तेची ताकद प्राप्त करणाऱ्या महिलाही महिलांबद्दल असे हीन वक्तव्य करणाऱ्यांचा विरोध करण्याची किंवा त्यांना फटकारण्याची हिंमत दाखवत नाहीत.

मुलींच्या पीजीमध्ये राहण्यापूर्वी

* मिनी सिंह

आजच्या मुली घराच्या चार भिंतीआड राहून फक्त घर सांभाळणे आणि जेवण बनवायला शिकत नाहीत तर शिकून यशाच्या आकाशात उत्तुंग भरारी घेण्याचीही इच्छा बाळगतात. आजच्या मुली त्यांचे स्वप्न आणि करियरसाठी घराबाहेर पडून छोटया-छोटया शहरांतून दिल्ली, गुजरात, महाराष्ट्रासारख्या मोठया शहरात पीजी अर्थात पेईंग गेस्ट किंवा होस्टेलमध्ये राहू लागल्या आहेत.

सध्या पीजीची प्रथा ही मोठया शहरातील सामान्य बाब झाली आहे, जिथे एका खोलीत ३-४ मुली आरामात एकमेकींसोबत राहातात. पीजी हे खरोखरंच एक रंगीबेरंगी जग आहे. म्हणूनच तर त्याबद्दल मुलींमध्ये आकर्षण आहे. मुलींच्या पीजीत प्रत्येक प्रकारच्या मुली असतात. काही अभ्यास एके अभ्यास करणाऱ्या तर काही जगभरातील गॉसिलिंग करणाऱ्या असतात.

मुलींच्या पीजीतील मुलींचे जग वेगळेच असते. तिथे विविध ठिकाणांहून आलेल्या मुली एकत्र एका कुटुंबाप्रमाणे राहातात. खोली, पलंग, बाथरूम आणि कपडेही शेअर करतात, एकत्र झोपतात. सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे एकमेकांचे सुख-दु:ख वाटून घेतात. गमतीची गोष्ट म्हणजे ज्यांना गायला येत नाही त्याही बाथरूममध्ये घुसून गाणे गुणगुणतात.

एकमेकींना आधार

एखाद्या गोष्टीवरून भलेही आपापसात वाद असले तरी वेळ येताच त्या एकमेकींना आधार देतात. पीजीत राहाणाऱ्या मुली एक नवीन नाते तयार करतात. इथल्या बऱ्याच गोष्टी मनाला आनंद देतात, जसे की मिळूनमिसळून काम करणे, सुट्टीच्या दिवशी मिळून काहीतरी खास पदार्थ बनवणे, एकमेकींना सर्व गोष्टी सांगणे, अनेकदा अर्ध्या रात्री भूक लागल्यावर मॅगी बनवून त्यावर तुटून पडणे, बाहेर फिरायला जाताना कधीतरी अगदी ५ मिनिटांत तयार होणे. पीजीतील मैत्रिणीच्या वाढदिवसासाठी केक बनवायलाही पीजीत राहूनच शिकले जाते.

घरापासून दूर राहणाऱ्या मुलींना बऱ्याचदा मानसिक दबाव असतो. कधी कार्यालयातील वाढलेल्या कामाचा ताण, कधी रिलेशनशिपमधील वाद तर कधी कुटुंबाची चिंता त्यांना सतावत असते. त्यामुळेच पीजीमध्ये राहणाऱ्या मुलींना मानसिक आधाराची गरज असते, जो त्यांना पीजीत मिळतो. मुलींची पीजी किंवा हॉस्टेलमध्ये तयार झालेली नाते त्यांच्यासोबत वर्षानुवर्षे प्रेमाने बांधलेली राहातात.

सुरक्षेची भीती

एकीकडे पीजी किंवा हॉस्टेलमध्ये राहून मुली बऱ्याचशा चांगल्या गोष्टी शिकतात तर दुसरीकडे अशाही काही घटना घडतात ज्या तिथे राहिल्यानंतरच अनुभवता येतात. सर्वात पहिली गोष्ट म्हणजे आपल्याला तिथे सुरक्षितपणे राहाता येईल का? घरापासून इतक्या दूर आपल्या माणसांशिवाय राहाताना भीती वाटणार नाही ना? मुले आणि मुली दोघांच्याही मनात हेच प्रश्न उपस्थित होतात.

मुलींबद्दल बोलायचे झाल्यास या प्रश्नांची उत्तरे अवघड आहेत. मुली करियर किंवा शिक्षणासाठी घराबाहेर पडून पीजी किंवा हॉस्टेलमध्ये राहायला गेल्यावर मुलींना सुरक्षेसह इतरही भीती सतावत असते. पीजीत राहाणाऱ्या मुलींना तेथील अनेक गोष्टी चांगल्या वाटतात तर काही खटकतात.

पीजीत राहाणाऱ्या मुलींना सर्वसाधारणपणे हे प्रश्न नक्कीच सतावतात :

सुरक्षेची भीती

पीजीत सुरक्षेची भीती असते. जिथे सतत एखादा सुरक्षारक्षक असतो अशा पीजींमध्येही ही भीती असतेच. कधी कोणी येऊन गोंधळ घालेल, हे सांगता येत नाही. मग तो तुमच्यासोबत राहणाऱ्या मैत्रिणीचा रागावलेला मित्र किंवा अन्य कोणीही असू शकतो. खोलीत एखादा छुपा कॅमेरा तर नाही ना? अशी भीतीही सतावत असते, कारण असाच एक प्रकार चंदिगडमधील एका पीजीत घडला होता, जिथे ८ मुलींच्या खोलीत छुपा सीसीटीव्ही कॅमेरा सापडला. तो कॅमेरा खोली मालकाच्या मुलाने लावल्याचा मुलींचा आरोप होता.

अशाच प्रकारे अहमदाबादच्या नवरंगपुरातील सीजी रोडवरील उच्चभ्रू परिसरातील एका पीजीत रात्रीच्यावेळी एक मुलगा घुसला आणि हॉलमध्ये झोपलेल्या मुलीसोबत अश्लील चाळे करू लागला. ते सर्व सीसीटीव्हीत कैद झाले. लाज जाईल या भीतीमुळे मुलीने पोलिसात तक्रार केली नाही, पण त्या घटनेचा व्हिडीओ व्हायरल झाला. त्यानंतर तेथे राहाणाऱ्या मुली प्रचंड घाबरल्या होत्या. पीजीत राहाणाऱ्या मुली भलेही बाहेरच्या जगापेक्षा सुरक्षित असल्या तरी कधीकधी त्या आतल्या आतच पिळवणूक आणि वादविवादाच्या बळी ठरतात.

मौलीसोबत असेच घडले. पीजीत तिच्यासोबत तिच्या खोलीत राहाणारी मुलगी रागिष्ट होती. छोटयाशा कारणावरून रागावून वाद घालायची तिला सवय होती.

असे वागूनही केअरटेकरकडे तीच मौलीची तक्रार करायची. मौली झोपायला जाताच खोलीतील लाईट सुरू करायची. ती अभ्यास करू लागताच लाईट बंद करून झोपायचे नाटक करायची. मुद्दामहून तिला त्रास द्यायची. मौली काहीच न बोलता बाथरूममधील बादली उलटी करून त्यावर बसून अभ्यास पूर्ण करायची.

ती मौलीच्या खासगी आयुष्यातील गोष्टी स्वत:च्या मित्रमैत्रिणींना जाहीरपणे सांगायची. कोणी तुमच्यासोबत २४ तास राहात असेल तर त्याला तुमच्या बऱ्याचशा गोष्टी माहीत होणे स्वाभाविक आहे, पण याचा त्याने गैरफायदा घेतल्यास वाईट वाटणारच. म्हणूनच मौली ते पीजी सोडून दुसरीकडे राहायला गेली.

चोरी

पीजीत प्रत्येक मुलीसाठी स्वतंत्र कपाट असते. त्या कपाटाला कुलूप लावतात. तरीही पीजीत छोटीमोठी चोरी होतेच. खायच्या वस्तू, शाम्पू, साबण, बॉडीवॉश, परफ्यूम, टीशर्ट, कानातले, पैसे इतकेच नाही तर अंतर्वस्त्रही चोरीला जातात. कधीकधी तर एखाद्या मुलीला लक्ष्य करून तिला सतावले जाते. तिचे सामान लपवले किंवा पळवले जाते. तिने जाब विचारताच सर्वजणी तिच्यावर जणू तुटून पडतात.

नोकरांची भीती

अशी एक घटना कानावर आली होती की, पीजीत राहाणाऱ्या मुलीला तेथील नोकर खिडकीतून लपूनछपून पाहायचा. सुदैवाने तिने त्याला वेळीच बघितले अन्यथा काहीतरी चुकीचे घडले असते. अलीकडेच अशी बातमी कानावर आली होती की, एका पीजीतील नोकर मुलीच्या खोलीत शिरून अश्लील चाळे करू लागला, पण त्याला पकडण्यात आले.

भलेही मुलींसाठी पीजी सुरक्षित जागा असली तरी पीजीत मुलींना त्या पुरुषांपासूनही धोका असतो ज्यांची तेथे कामानिमित्त ये-जा असते. मग तो घरमालक असो, नोकर, केअरटेकर असो किंवा तिथे राहणाऱ्या एखाद्या मुलीचा नातेवाईक असो. पीजीत मुली त्यांच्या सोयीनुसार शॉर्ट्स किंवा नाईटी घालून फिरतात. अशावेळी कोणी अचानकपणे आल्यास त्यांना स्वत:च्या सुरक्षेची काळजी वाटू लागते.

गॉसिपचा विषय होण्याची भीती

मुलींचे हॉस्टेल किंवा पीजीतील गॉसिपिंग धोकादायक असते. एखाद्या मुलीला नैराश्यात ढकलण्यासाठी पुरेसे असते. प्रत्येक प्रकरणात असे घडत नसले तरी अती झाले की त्रास होतोच. जसे की, अमुक एका मुलीचे प्रेमप्रकरण सुरू आहे, घर मालकासोबत तिचे जवळचे संबंध आहेत. कार्यालयातील साहेबांसोबत तिचे अफेअर सुरू आहे. पीजीत न राहाता ती रात्रभर मित्रासोबत बाहेर राहाते इत्यादी कुजबूज सतत होत राहिल्यास त्या मुलीला नैराश्य येऊ शकते.

एकटे पडण्याची भीती

एकांत आणि एकटेपणात फरक असतो. एकांत आपल्याला शांतता देतो तर एकटेपणामुळे आपण अस्वस्थ होतो. मुलींच्या पीजीत राहणाऱ्या मुलीला अशीच अस्वस्थता सतावते जेव्हा तेथील मुली तिला ग्रुपमधून वेगळे करतात. पीजीत राहूनही तुम्ही एकटया पडत असाल तर वाईट वाटणारच. कोणीच तुमच्याशी बोलत नसेल, तुमची मदत करत नसेल, तुम्हाला बघून एलियन असल्यासारखे वागत असेल तर त्याचे दु:ख होणारच.

साफसफाईवरून वाद

प्रत्येकाच्या सवयी वेगवेगळया असतात. कोणाला साफसफाई करायला आवडते तर कोणाला आळशीपणा आवडतो. खोलीतील स्वच्छतेवरून अनेकदा पीजीत राहणाऱ्या मुलींमध्ये वाद होतो. मितालीचे तिची रूममेंट दियासोबत या कारणावरून भांडण व्हायचे कारण ती तिचे अस्वच्छ कपडे खोलीत कुठेही टाकायची. मितालीला स्वछता आवडायची तर दिया खोलीत खायला बसली की, उष्टी भांडी तिथेच टाकून निघून जायची, त्यामुळे त्यावर माशा बसायच्या. कधीकधी भांडी इतकी सुकून जायची की, ती स्वच्छ करणे अवघड व्हायचे. याच गोष्टीवरून दोघांमध्ये भांडण व्हायचे.

 

कामसूत्र निषिद्ध नाही

* डॉ. प्रेमपाल सिंह वाल्यान

अलीकडेच मुंबईतील महाविद्यालयीन विद्यार्थिनींच्या एका गटाने सेक्स आणि त्याबद्दलच्या महिलांच्या इच्छेबाबत मनमोकळेपणाने बोलता यावे यासाठी मुलींना प्रोत्साहित करण्याच्या हेतूने सोशल मीडियावर एक उपक्रम सुरू केला. काही महिन्यांतच त्यांच्या फॉलोअर्सची संख्या लाखांच्या घरात पोहोचली आणि या विषयाने इंस्टाग्रामवर एक सन्मानजनक स्थान प्राप्त केले.

हस्तमैथून, कामवासना, लैंगिक इच्छा आणि लैंगिक आनंद या अशा गोष्टी आहेत ज्या तारुण्यावस्था सुरू होताच आपले हार्मोन्स आपल्याला देतात, पण या विषयावर आपण, विशेषत: मुली कधीच मनमोकळेपणाने बोलत नाहीत, असे ओह माय ऋतिक डॉट कॉमच्या ५ संस्थापकांपैकी २ असलेल्या कृती कुलश्रेष्ठ आणि मानसी जैन यांचे म्हणणे आहे.

कामवासनेच्या कथा

२०१८ मधील हिवाळयाच्या ऋतूत मुंबईतील महाविद्यालयीन विद्यार्थिनी कृती, मानसी, वैशाली मानेक, सुपर्णा दत्ता आणि केविका सिंगला यांनी निर्णय घेतला की, त्या महिलांची इच्छा आणि त्यांच्या आंतरिक आनंदाबद्दल जाहीरपणे बोलायला सुरुवात करतील. त्यांना त्यांच्या ‘बॅचलर्स ऑफ मास मीडिया’च्या (बीएमएमच्या) अभ्यासक्रमासाठी हाच विषय घ्यायचा होता. त्यांच्या काही मैत्रिणींना मात्र हा विषय आवडला नाही आणि त्या त्यांच्या गटातून वेगळया झाल्या. तरीही त्या मुलीही मानिसकदृष्ट्या या विषयाशी सखोलपणे आणि प्रामाणिकपणे जोडल्या गेल्या.

या विषयावर खूप जास्त चर्चा झाली, कारण काही लोकांना माहीत होते की, या विषयावर खूप काही करणे बाकी आहे. कृतीने सांगितले की, जेव्हा आम्ही या विषयावर संशोधन केले तेव्हा लक्षात आले की, फक्त अशा प्रकारच्या भावना आणि विचार व्यक्त केले तरी मानसिक तणाव संपतो.

निनावी मंच

अशा प्रकारे ओह माय ऋतिक डॉट कॉम तरुणींसाठी त्यांच्या कल्पना, इच्छांना निनावीपणे किंवा ओळखीसह व्यक्त करण्याचे व्यासपीठ बनले. त्याला ऋतिक हे नाव यासाठी देण्यात आले, कारण हे सर्वाधिक महिलांच्या आवडीचे नाव आहे. काही तरुणींचे असे म्हणणे होते की, ‘लस्ट स्टोरी’ चित्रपटात सुमुखी सुरेशचे चरित्र महिला हस्तमैथून संदर्भातले आहे आणि त्यात ऋतिक रोशन एका सत्यनिष्ठ ग्रीक गॉडच्या रूपात आहे आणि आम्हाला असे वाटले की, यातून ओएमसीऐवजी एखाद्याच्या भावना व्यक्त करून त्या समजावून सांगण्यात आल्या आहेत.

एका मुलीची गोष्ट

कृती सांगते की, सुरुवातीला वेबसाईट आणि सोशल मीडिया हँडलने बऱ्याच मुलांना आकर्षित केले, कारण त्यांना वाटले की, ही एखादी सेक्स साईट आहे. वास्तव समजताच बरीच मुले अलिप्त झाली, मात्र आता मोठया संख्येने मुली याच्याशी जोडल्या गेल्या आहेत.

मानसी सांगते की, आम्ही फक्त प्रसिद्धी झोतात राहणाऱ्या आणि नक्कल करणाऱ्या आहोत असा लोकांना संशय होता, पण असे काहीच नसल्याचे आता त्यांच्या लक्षात आले आहे. आमच्या अनेक पुरुष मित्रांनी आम्हाला सांगितले की, यामुळे त्यांना महिलांना चांगल्या प्रकारे समजून घेण्यास मदत होत आहे तसेच मुलींच्या अपेक्षांबद्दलही त्यांना जास्त माहिती मिळत आहे.

वाईट गोष्ट नाही

कृती सांगते की, वयात आल्यानंतर मुली त्यांच्या महिला मैत्रिणींशी या विषयवार कधीच बोलत नाहीत. मी सीबीएसई शाळेत शिकले. तिथे लैंगिक शिक्षणाच्या वर्गात मुलांना सर्व माहिती असायची मात्र मुली त्याकडे दुर्लक्ष करायच्या. शिक्षकही हा विषय शिकवायचा सोडून स्वत:च शिका असे सांगायचे.

मानसी सांगते की, या व्यासपीठावर आपले विचार मांडताना मुलींनी आपली ओळख लपवू नये, असे बहुतांश मुलींचे मत आहे. त्यांच्या मते आपल्या इच्छांचे मालक आपण स्वत: असायला हवे. ही वाईट गोष्ट नाही. त्यासाठी स्वत:ला दोष देऊ नये. हे खूपच सामान्य आहे. तुम्ही तुमचे विचार, इच्छा आणि भावना दाबून ठेवत असाल तर तुमच्यासाठी ते चांगले नाही. काही लोक, मुले आणि मुलींनी आम्हाला सांगितले की, एका मुलीला जे हवे असते ते तिचे वैयक्तिक आयुष्य असते. म्हणूनच आम्ही कोणावर जबरदस्ती करत नाही. आमच्याकडे बऱ्याच निनावी पोस्ट आहेत आणि आम्ही त्यांची दखल घेतो.

स्वत:हून याबद्दल बोला : कृती सांगते की, मुली फक्त ऑनलाइनपर्यंत मर्यादित राहू इच्छित नाहीत. आम्ही या विषयावर दिल्लीतील मिरांडा हाऊस, जयपूरमधील एक कॅफे आणि मुंबईतील एका महाविद्यालयाच्या कॅम्पसमध्ये चर्चा केली. जयपूरमध्ये आमच्या २० महिला सदस्य आहेत. अनेक मुलींनी सांगितले की, कामवासना आणि त्यासंदर्भातील इच्छेबाबतच्या आपल्या भावनांचे काय करायचे, हे यापूर्वी त्यांना माहीत नव्हते. या माध्यमामुळे आपले लैंगिक वर्तन सामान्य ठेवण्यासाठी अनेकांना मदत मिळत आहे.

आकार महत्त्वाचा असतो : आम्हाला या साईटमधून कुठलाही नफा मिळत नाही, मात्र महाविद्यालयीन परिसरात आमचे अनेक संचालक आणि कार्यकर्ते आहेत. आम्हाला असे लेखक, कलाकार, कवी आणि लोकांचे सहकार्य हवे आहे जे या विषयाच्या अभिव्यक्तीसाठी, त्याला आणखी वाचा फोडण्यासाठी आम्हाला मदत करू शकतील. आम्हाला सातत्याने या विषयात पुढे जायचे आहे. या साईटसाठी सध्या स्वत:च्या खिशातून खर्च करावा लागत असल्याचे या मुलींचे म्हणणे आहे, मात्र या साईटचा विस्तार आवश्यक आहे, कारण कुठल्याही विषयाच्या आकाराला महत्त्व असते.

अज्ञान : या मुलींचे म्हणणे आहे की, बहुतांश मुली प्रतिमा बेदी आणि शोभा डे यांना ओळखत नाहीत, ज्या महिलांची इच्छा आणि त्यांच्या आंतरिक आनंदाला आवाज मिळवून देण्यासाठी अग्रेसर राहिल्या आहेत. म्हणूनच त्यांना या अज्ञानातून बाहेर काढण्यासाठीचे आमचे प्रयत्न सुरू आहेत.

कृतीचे म्हणणे आहे की, आमच्या अशा मनमोकळेपणे वागण्यामुळे लोकांना पुढे धोका असल्यासारखे किंवा आम्ही बऱ्याच स्वतंत्र झालो आहोत असे वाटू शकते. जर ते आम्हाला समजू शकत नसतील तर आमच्यावर टीका-टिपण्णी करण्याचा त्यांना अधिकार नाही. आम्ही नकारात्मकता, असभ्य टिपण्णी आणि असभ्य संदेश आल्यास त्याकडे दुर्लक्ष करून सकारात्मक बाजूकडे लक्ष केंद्रित करतो.

निषिद्ध विषय नाही

प्रसिद्ध कलाकार राधिका आपटेने तिच्या ओएमएच प्लॅटफॉर्मवर या मुलींचे बरेच कौतुक केले आहे, सोबतच एक व्हिडीओ प्रसिद्ध करून स्वत:च्या कल्पनांबद्दलही माहिती दिली आहे.

ऋतिकला हे माहीत आहे का की तुम्ही त्याला इच्छापूर्तीचे प्रतीक बनवले आहे, असे जेव्हा या मुलींना विचारले तेव्हा त्या म्हणाल्या की, त्याला याबाबत माहिती आहे किंवा नाही, हे आम्हाला माहीत नाही, पण मुख्यत्वे हे त्याच्यासंदर्भात नाही.

या विषयावर सागरी मानसशास्त्रज्ञ अशिता महेंद्र यांचे म्हणणे आहे की, लैंगिक अत्याचार महिलांच्या मानसिक आरोग्यासाठी धोकादायक ठरतो. ऐतिहासिक रुपात महिलांना कामुकतेसाठी लाजिरवाणी वागणूक देण्यात आली. त्यामुळेच महिला त्यांच्या लैंगिक गरजेच्या पूर्ततेसाठी आवश्यक शारीरिक संबंध ठेवण्याकरता पुढाकार घेत नाहीत. त्यांना यासाठी प्रशिक्षणही देण्यात येत आहे.

भारतीय समाजात सेक्स आणि लैंगिक शिक्षण हा पूर्वापारपासूनच निषिद्ध विषय राहिला आहे, मात्र सिगमंड फ्राईड यांच्या मते लैंगिक आवेश आणि लैंगिक इच्छा दाबून टाकल्यामुळे अनेक आजारांना आमंत्रण मिळते. त्यासोबतच अनेक विकृती जसे की, लाज, चिंता, नैराश्य इत्यादी समस्या निर्माण होतात. तसेच लैंगिक उत्तेजना आणि इच्छा कमी झाल्यामुळे त्यांच्यामध्ये स्वत:वर संशय घेण्याची वृत्ती आणि असुरक्षिततेची भावना निर्माण होते. याचा परिणाम त्यांच्या वैवाहिक संबंधांवरही होतो.

माझी मिळकत माझा हक्क

* रितू वर्मा

सोमीच्या ऑफिसमध्ये आज सगळयांचे चेहरे फुलले होते. आणि फुलणार ही का नाहीत, आज सर्व कर्मचाऱ्यांना १० टक्के वेतनवाढ मिळाली होती पण सोमी निराश दिसत होती.

जेव्हा कायराने याबद्दल विचारले तेव्हा सोमीच्या हृदयातील ज्वालामुखीचा उद्रेक झाला, ‘‘माझ्या पगारावर माझा नाही, तर संपूर्ण कुटुंबाचा हक्क आहे.’’

पगारवाढ म्हणजे जास्त काम, पण मला काय मिळणार तर काही नाही. दर महिन्याला माझे पती लहान मुलाप्रमाणे काही हजार माझ्या हाती देतात. विचारले असता सांगतात की सर्व काही तर मिळत आहे, तू या पैशांचे काय करणार, उधळपट्टी करण्याशिवाय?’’

सोमी ही केवळ एकटीच महिला नाही. सोमीसारख्या स्त्रिया प्रत्येक घरात आहेत ज्या आर्थिकदृष्ट्या स्वतंत्र असल्या तरी गुलाम आहेत. पती आणि कुटुंबासाठी त्या फक्त कमाईचे यंत्र आहेत. त्यांचा पैसा कुठे खर्च करायचा आणि कुठे गुंतवायचा हा पतीचा मूलभूत अधिकार असतो.

रितिकाची कथाही सोमीपेक्षा वेगळी नाही. तिचा पगार होताच संपूर्ण पैसे विभागले जातात. मुलांच्या शाळेची फी, गृहकर्जाचा हप्ता आणि घरखर्च हे सर्व रितिकाच्या पगारातून होत असते. पण रितिकाचा पती प्रदीपचा पगार कुठे खर्च होतो हे प्रदीपशिवाय कुणालाच माहीत नाही.

प्रत्येक वेळी सुट्टीत फिरायला जाण्याचे नियोजन करणे, दूर-जवळच्या नातेवाईकांसाठी भेटवस्तू खरेदी करणे, पत्नी, मुलांसाठी कपडे खरेदी करणे इत्यादी कामे प्रदीप आपल्या पगारातून करतो आणि सर्वांचाच लाडका बनून आहे. त्याचवेळी प्रदीप रितिकाबद्दल म्हणतो की अहो स्त्रियांचा लाली-लिपस्टिकवरील खर्च रोखण्याचा हा एक नवीन मार्ग आहे की त्यांच्या पगारावर कर्ज वगैरे घेणे.

मासिक ८० हजार कमावणारी रितिका ना तिच्या आवडीचे कपडे घालू शकते ना कोणाला तिच्या आवडीचे गिफ्ट देऊ शकते. एवढी कमाई करूनही ती पूर्णपणे तिच्या पतिवर अवलंबून आहे.

वरील दोन्ही घटना पाहिल्या तर एक गोष्ट दोघींमध्ये समान दिसून येते की सोमी आणि रितिका अजूनही मानसिकरित्या गुलामगिरीच्या बेडयांमध्ये कैद आहेत. दोन्ही महिलांमध्ये एक समानता आहे ती म्हणजे दोघीही मानसिकदृष्ट्या स्वतंत्र नाहीत.

आपल्या कष्टाच्या घामाची कमाई कशी खर्च करायची हे दोघीनाही कळत नाही.

आर्थिकदृष्ट्या स्वावलंबी नसलेल्या महिलांपेक्षा सोमी आणि रितिकासारख्या महिलांची अवस्था वाईट आहे, असे म्हटल्यास वावगे ठरणार नाही. कधी प्रेमात तर कधी भीतीपोटी त्या त्यांच्या आर्थिक स्वावलंबनाची चावी त्यांच्या पतीच्या हाती सोपवतात, जे अजिबात योग्य नाही.

आजच्या काळात जीवनाची गाडी तेव्हाच सुरळीत चालू शकते जेव्हा पती-पत्नी दोघेही आर्थिकदृष्ट्या स्वावलंबी असतील. ज्याप्रमाणे गाडीची दोन्ही चाके समान नसतील तर गाडी धावू शकत नाही, त्याचप्रमाणे पती-पत्नीमध्ये समानता असली पाहिजे जेणेकरून आयुष्य सुरळीत चालेल.

जर तुम्ही या छोटया-छोटया गोष्टींची काळजी घेतली तर तुम्ही तुमची मिळकत तुमच्या इच्छेनुसार खर्च करू शकाल.

प्रेमाचा अर्थ गुलामगिरी नाही

स्त्रिया स्वभावाने कोमल आणि भावनिक असतात. प्रेमाच्या नात्यात बांधून जाऊन त्या त्यांच्या पगाराची इत्यंभुत माहिती पतीला देतात. पती आपल्या पगारासह पत्नीचा पगार ही आपल्या हिशोबाने खर्च करू लागतात. सुरुवातीला बायकांना हे सगळं खूप गोंडस वाटतं, पण लग्नानंतर १-२ वर्षांनी त्या मनातल्या मनात याबद्दल कुढू लागतात. पतिच्या हाती तुमचा पगार किंवा एटीएम कार्ड देणं हे प्रेम किंवा निष्ठेचं लक्षण नसून ते गुलामगिरीचं लक्षण आहे.

तुमचा मूलभूत अधिकार

लग्नानंतर मुली स्वत:वर खर्च करण्यास संकोच करू लागल्याचे अनेक प्रकरणांमध्ये दिसून येते. आता घराची जबाबदारी हीच त्यांची सर्वाच्च जबाबदारी झाली आहे, असे त्यांना वाटते. पार्लरमध्ये जाणे किंवा स्वत:वर खर्च करणे, मैत्रिणींसोबत बाहेर जाणे, त्यांना सर्व काही अनावश्यक वाटते जे योग्य नाही. तुमचं पहिलं नातं तुमच्याशी आहे, त्यामुळे त्याला आनंदी ठेवणं हा तुमचा मूलभूत अधिकार आहे.

तुमचे भविष्य सुरक्षित करा

जीवन तुमचे आहे, म्हणून त्याची लगाम तुमच्याच हातात ठेवा. लग्न म्हणजे सारं काही पतिच्या भरवश्यावर सोडून हातावर हात धरुन बसणं असा होत नाही. तुमचे भविष्य सुरक्षित करण्याची जबाबदारी तुमची आहे. तुमची कमाई योग्य ठिकाणी गुंतवून तुमचे भविष्य सुरक्षित करा.

तुमच्या ऐपतीनुसार देवाणघेवाण करा

पत्नीच्या पगारामुळे पती आपला खोटा अभिमान दाखवत लग्नात आणि फंक्शनमध्ये खूप महागड्या भेटवस्तू देतात असे अनेकवेळा दिसून येते. जर तुमच्या पतीलाही ही सवय असेल तर तुम्ही त्याला पहिल्याच संधीत टोकावे. माहेरी आणि सासरी दोन्ही ठिकाणी समानतेने आणि तुमच्या ऐपतीनुसारच देवाणघेवाण करा.

विचारपूर्वक गुंतवणूक करा

तुम्हाला तुमचे पैसे शेअर मार्केटमध्ये गुंतवयाचे आहेत किंवा त्याद्वारे एखादा ब्रँड विकत घ्यायचा की मालमत्तेत टाकायचेत. हा तुमचा निर्णय असला पाहिजे, तुम्ही तुमच्या पतिचा सल्ला नक्कीच घेऊ शकता, पण त्याला तुमच्या पैशाचा कर्ताधर्ता बनवू नका.

पैसा खूप शक्तिशाली आहे

हे कटू असले तरी सत्य आहे. पैशात खूप ताकद असते. जोपर्यंत तुमच्याकडे तुमचा पैसा आहे, तोपर्यंत सासरच्या घरात तुमचा सन्मान असेल. तुमचा पतिसुद्धा काही उलटसुलट करण्यापूर्वी शंभरवेळा विचार करेल कारण त्याला ठाऊक असेल की तुमच्या आयुष्याची लगाम तुमच्याच हातात आहे. जर त्यांनी काही चुकीचे केले तर तुम्ही त्यांना सोडण्यास ही मागेपुढे पाहणार नाही.

पतिला हेही चांगलंच ठाऊक असेल की भविष्यासाठी तुम्ही जमा केलेला पैसा हा तुमच्यासोबतच त्यांच्या म्हातारपणाचादेखील आधार आहे.

कधी जागी होणार जनता?

* प्रतिनिधी

महाराष्ट्रात सत्ता परिवर्तन झाले. महाविकास आघाडीचे मुख्यमंत्री उद्धव ठाकरे यांच्याशी त्यांच्याच पक्षातील आमदारांनी बंडखोरी करून त्यांना खुर्चीवरुन हटवले. तिकडे अमेरिकेतील सर्वोच्च न्यायालयाने महिलांना गर्भपाताचा घटनात्मक अधिकार नसल्याच्या निर्णय दिला. या दोन्ही घटनांमुळे सर्वसामान्य भारतीय घरांवर काही परिणाम होणार आहे का?

या बाबी कायदेशीर, राजकीय किंवा पक्षीय आहेत. त्यामुळे सामान्य घर, तेथील गृहिणी, तिची मुले, नातेवाईकांना या दोन प्रकरणांबद्दल जाणून घेण्याची, विचार किंवा चिंता करण्याची गरज नाही. प्रत्यक्षात या दोन्ही प्रकरणांचा प्रभाव भारतातील प्रत्येक घरावर तसेच अमेरिकेतील प्रत्येक घरावर पडला असता तर बरे झाले असते.

आपण कोणावरही विश्वास ठेवू शकत नाही याची आठवण महाराष्ट्रातील सत्ता परिवर्तनाने पुन्हा एकदा करून दिली आहे. जो आपल्या नेत्याच्या, मालकाच्या पाठीत खंजीर खुपसतो तो गुन्हेगार असतोच असे नाही, तो महान असू शकतो, जो सुग्रीवासारखा भाऊ बालीचा विश्वासघात करतो किंवा जो विभीषणासारखा रावणाची फसवणूक करतो. या सत्तापरिवर्तनावर अनेक वाहिन्यांनी टाळया वाजवल्या, अनेक नेत्यांनी अभिनंदन केले, आपले नेते उद्धव ठाकरे यांच्या विरोधात बंड करणाऱ्याला लाडू खाऊ घातले.

जर नेते एखाद्याची फसवणूक करू शकतात तर भाऊ, बहीण, नातेवाईक, मुलगे, मुली का करू शकत नाहीत? यामागचा हेतू स्वत:चा फायदा करून घेणे आहे, जो एकनाथ शिंदे यांना मिळाला, ते महाराष्ट्राचे मुख्यमंत्री झाले.

असे म्हणतात की, जसा राजा तशी प्रजा. जे आपल्या महान नेत्यांनी कर्नाटक, मध्य प्रदेश, गोवा, अरुणाचल प्रदेशात केले ते आपण आपल्या घरात का करू शकत नाही? राजाच्या पावलावरच तर प्रजा पाऊल टाकणारच ना?

अमेरिकेतही असेच करण्यात आले. एका महिलेला सांगण्यात आले की, तिच्या शरीरावर तिचा अधिकार नाही, कारण गर्भपाताचे तंत्रज्ञान नसताना लिहिलेली तेथील राज्यघटना हेच सांगते. उद्या अमेरिकेचे सर्वोच्च न्यायालयही महिलांना मारहाण करण्याचे समर्थन करू शकते, कारण इसाई धर्म सांगतो की, पती हा पत्नीला मारहाण करू शकतो आणि असे वागण्यासाठी राज्यघटनेत पत्नीला मात्र स्पष्टपणे अधिकार दिलेला नाही.

सर्वोच्च न्यायालय म्हणू शकते की, आपण बायबलनुसार गेलो तर फादरने जे सांगितले तेच सत्य आहे आणि चर्चचे फादर मारहाण झालेल्या पत्नीला सांगतात की, मारहाण करणाऱ्यांना देव शिक्षा देईल, तू सहन करत राहा. सर्वोच्च न्यायालय असेही म्हणू शकते की, अमेरिकेच्या घटनेत बलात्काराच्या विरोधात काहीही नाही आणि त्यामुळे आणखी बलात्कारही होऊ शकतात.

न्यायालये अशी बेताल वक्तव्ये करत नाहीत, असे नाही. न्यायालयांचे अनेक निर्यय अशा निरर्थक वक्तव्यांनी भरलेले आहेत. आमचे सर्वोच्च न्यायालय राम मंदिरावरील आपल्या आदेशात स्पष्टपणे सांगते की, अयोध्येतील मशीद पाडणे बेकायदेशीर आहे, पण त्याचवेळी हेही स्पष्ट करते की, ती जमीन हिंदूंच्या मंदिरासाठी द्यावी.

जगभरातील न्यायालये एकमेकांचे निर्णय वाचत आणि समजून घेत राहिली. नुकतीच भारतात गर्भपाताची अंशत: सूट काढून घेण्यात आली, तर स्वातंत्र्याच्या ३० वर्षांपर्यंत भारतात गर्भपात बेकायदेशीर होता. भारतीय न्यायालयांनी तो कधीच घटनात्मक अधिकार मानला नव्हता. आता बनवलेले कायदे चुकीचे आहेत असे म्हणत कुणी न्यायालयात गेला तर आजचे न्यायाधीश काय म्हणतील माहीत नाही. ते अमेरिकी उदाहरणाचेही अनुकरण करू शकतात.

जनता जागरूक नसेल तर अशा गोष्टी त्यांच्यावर कधी वरचढ होतील सांगता येत नाही. त्यामुळेच जे महाराष्ट्रात आणि अमेरिकेत झाले त्यामुळे तुमच्या पदराला आग तर लागणार नाही ना? हे जाणून आणि समजून घ्या.

कार्यालयात कोणतेही कर्म नाही

* रितू वर्मा

अंशिका एका एनर्जी बेस्ड कंपनीत इंजिनिअर म्हणून काम करत होती. ती खूप सोपी आणि नम्र मुलगी होती. ती तिच्या सहकाऱ्यांना जमेल तशी मदत करायची. हळुहळु डिपार्टमेंटच्या छोट्या-मोठ्या सर्व कामांसाठी त्याच्या बॉसला त्याची आठवण येऊ लागली. तिच्या मेहनतीच्या जोरावर अंशिका तिच्या कार्यक्षेत्रात प्रगती करत होती. दुसरीकडे त्याच कार्यालयातील हितसंबंध मेहनतीऐवजी ग्रहमानात अडकले होते. रुची ऑफिसमधल्या प्रत्येक समस्येवर नवसात आणि कड्यांमध्ये उपाय शोधायची.

रुचीला कोणताही नवीन प्रोजेक्ट आला तर ती पंडितजींना न विचारता हो म्हणायची.

रुचीला तिच्या मूर्खपणामुळे ऑफिसमध्ये प्रगती करता आली नाही आणि त्यासाठी तिने शनीच्या अर्धशतकाला जबाबदार धरले. माझी इच्छा आहे की कोणीतरी रुचीला सांगू शकेल की वेळ चांगल्या किंवा वाईट ग्रहांनी बनत नाही तर आपल्या कृतींनी बनते.

दुसरीकडे, एका खाजगी शाळेत शिक्षिका असलेली ज्योती तिच्या गुरुजींची इतकी मोठी भक्त होती की ती त्यांच्याबद्दलच्या प्रत्येक गोष्टीला दगडाची पट्टी मानत होती. तिचा प्रत्येक शब्द पाळल्याने तिची नोकरी तर वाचेलच, प्रमोशनही मिळेल, असं ज्योतीला वाटत होतं.

शाळेच्या कामाकडे दुर्लक्ष करून त्याने फक्त पूजेवर लक्ष केंद्रित केले आणि परिणामी निष्काळजीपणामुळे ज्योतीला नोकरी गमवावी लागली.

वरील उदाहरणे वास्तविक जीवनातूनच घेतली आहेत. तरुण जेव्हा उत्साहाने कार्यालयात प्रवेश करतो तेव्हा तो अनेकदा कार्यालयीन राजकारणाचा बळी ठरतो. या राजकारणामुळे ते अनेकदा तणावात राहू लागतात. या तणावाचा सामना करण्याचे 2 मार्ग आहेत, प्रथम तुम्ही समस्येकडे लक्ष द्या आणि त्यावर उपाय शोधण्याचा प्रयत्न करा आणि दुसरे म्हणजे, लोक सहसा काय करतात ते म्हणजे पंडितांच्या मदतीने उपाय शोधणे. त्यासाठी तो हवन, कीर्तन, तंत्रमंत्र यात हजारो खर्च करतो. पण थोडं थंड मनाने बसून त्यावर उपाय शोधण्याचा प्रयत्न करून चालणार नाही.

कठोर परिश्रमांना ब्रेक नाही : ऑफिसमध्ये असे अनेक कर्मचारी असतील जे नेहमी काम न करण्याची सबब सांगण्यात माहिर असतात. या लोकांच्या घरात नेहमीच एक समस्या असते. हे लोक तंत्रज्ञानाशी परिचित आहेत परंतु त्यांना सर्व सोशल मीडिया प्लॅटफॉर्मची माहिती आहे. ऑफिसमध्ये मेहनत करणाऱ्यांचीच विश्वासार्हता असते. मेहनतीला पर्याय नाही. आळशी लोक काही दिवस मजा करू शकतात, परंतु पुढे जाण्यासाठी कठोर परिश्रम करणे आवश्यक आहे.

शॉर्टकट नाही : जर तुम्हाला कार्यालयीन कामाची माहिती नसेल तर तुमच्या कनिष्ठ किंवा वरिष्ठांची मदत घेण्यास अजिबात संकोच करू नका. कामात काही अडचण आल्यास सहकाऱ्यांची मदत घेण्याऐवजी उपवास किंवा अंगठी घालायला सुरुवात केल्याचे अनेकवेळा पाहायला मिळते. असे केल्याने त्यांची समस्या दूर होईल असे त्यांना वाटते. लक्षात ठेवा यशाचा कोणताही शॉर्टकट नसतो. जितके जास्त काम कराल तितका तुमचा आत्मविश्वास वाढेल.

कर्माने काम बनते : समीर त्याच्या कम्फर्ट झोनमधून बाहेर पडायचा आणि कधीच कोणतेही काम करत नसायचा, पण एखाद्याला प्रमोशन मिळताच समीरने हा सगळा नशिबाचा खेळ आहे, असे सांगून टाळाटाळ केली.

समीरसारख्या लोकांना हे अजिबात माहित नाही की नशीब आपल्या हाताच्या रेषांनी नाही तर आपल्या कृतीने बनते. नशीब स्वतःच काही नाही. आपण जे काही काम करतो, त्याचे फळ आपल्याला मिळतेच मग ते ऑफिस असो वा जीवन.

व्यावसायिक व्हा : आजच्या काळात हे सर्वात महत्त्वाचे आहे. जर तुम्ही नम्रता आणि चिकाटीने चालत असाल तर तुम्हाला कोणत्याही उपासनेची गरज भासणार नाही. व्यावसायिकता हा मंत्र आहे जो तुमच्या यशासाठी आवश्यक आहे.

विश्रांती घ्या आणि काम करा : एकदा का आपण काम करायला सुरुवात केली की आपण आपला छंद सोडतो जो योग्य नाही. तुमचे छंद तुम्हाला जिवंत ठेवतात. तुमचे छंद तुम्हाला प्रचंड आनंद आणि उर्जेने भरतील जे तुम्हाला तुमचे ऑफिसचे काम अधिक चांगल्या प्रकारे करण्यास मदत करतील.

तणावावर वर्चस्व गाजवू देऊ नका : कोणतेही नवीन काम येताच तणावग्रस्त होण्याऐवजी ते काम समजून घेण्याचा प्रयत्न करा. तणावातून मुक्त होण्याचा एकमेव मार्ग म्हणजे ते काम करणे जे तुम्हाला तणाव देते. कदाचित काहीतरी कठीण असेल, परंतु एकदा तुम्ही हे केले की तुमचा आत्मविश्वास वाढेल. स्वत:ला स्वतंत्र वाटेल.

जीवनात कोणतीही अडचण आली तर मंदिर किंवा मशिदीत मदत शोधण्याऐवजी एकदा स्वतःची मदत मागा. स्वत:ला पटवून द्या की तुम्हाला स्वत:ला मदत करायची आहे.

ग्रह, नक्षत्र, चांगला किंवा वाईट काळ फक्त अशा लोकांचा आहे ज्यांचा स्वतःवर विश्वास नाही. प्रत्येक अडचणीचा धैर्याने सामना करा. या अडचणी तुम्हाला त्रास देण्यासाठी आलेल्या नाहीत, तर तुम्हाला बळकट करण्यासाठी आल्या आहेत.

गर्भपात आणि सर्वोच्च न्यायालयाचा निर्णय

* प्रतिनिधी

जुलै 2021 मध्ये, सर्वोच्च न्यायालयाने गर्भपाताच्या प्रकरणी एक महत्त्वपूर्ण निकाल दिला की, गर्भपात करायचा असेल तर लग्न केले की नाही हे गर्भपाताचे अधिकार कमी करत नाही, हे अद्याप सरकारच्या हातात का आहे हे माहित नाही. रुग्ण आणि रुग्ण डॉक्टरांच्या हातात नाही. मेडिकल टर्मिनेशन ऑफ प्रेग्नन्सी कायदा आणि त्याअंतर्गत बनवलेले नियम गरोदर महिलेला अडखळायला भाग पाडतात आणि किती वेळा गरोदर महिलेला सर्वोच्च न्यायालयात जावे लागते, जिथे तिची इज्जतही डागाळली जाते.

लैंगिक संबंध हा मूलभूत आणि मूलभूत नैसर्गिक हक्क आहे आणि याच्या मध्यावर येणारे सरकार, समाज, घर, चालीरीती स्वतःला निसर्गापेक्षा काल्पनिक देवाचा दर्जा देतात. वैज्ञानिक विचारांसाठी ओळखल्या जाणाऱ्या अमेरिकेसह जगातील किती देश महिलांचा हा अधिकार उघडपणे लुटतात.

लग्न ही एक कायदेशीर कथा आहे. म्हणजेच, समाज आणि सरकारच्या कायद्याने दिलेले बनावट प्रमाणपत्र आहे की आता 2 लोक सेक्स करू शकतात. हा बदल नवीन नाही, परंतु शतकानुशतके पुरुषांपेक्षा स्त्रियांनाच जास्त दोष दिला जात आहे. केवळ सेक्सचा सामाजिक, कायदेशीर, धार्मिक परवाना घेतला नाही म्हणून घटस्फोटित, विधवा, कुमारी यांच्या लैंगिक संबंधांची अनेक शतके समाज थट्टा करत आला आहे. सेक्समुळे गर्भधारणा झाली तर शिक्षा पुरुषांना नाही तर महिलांना दिली जाते.

गर्भपाताच्या पहिल्या पद्धती म्हणजे विहिरीत उडी मारणे, नदीत वाहून जाणे किंवा दोरीने गळ्यात लटकणे. सुरक्षित गर्भपात आज उपलब्ध आहे. ही वैद्यकीय जगताची महिलांना मिळालेली देणगी आहे, पण प्रत्येक आनंदाच्या प्रसंगी पांडेपदरी ज्याप्रमाणे पाय रोवतात, त्याचप्रमाणे या आनंदातही पाय रोवायला आल्या आहेत. अमेरिकेतील प्रेमनाटक चळवळ चर्च जीवन आहे आणि अगदी कुचकामी आहे. महिलांना चर्चच्या आश्रयाला जावे लागत असून या चळवळीमुळे चर्चला मिळणाऱ्या देणगीतही वाढ झाली आहे.

भारतातील कायदा अधिक उदारमतवादी आणि लवचिक होत असून ही आनंदाची बाब आहे. या निर्णयामुळे अविवाहित गर्भवतीलादेखील विवाहित गर्भवती महिलेसारखेच अधिकार आहेत. तो दिलासा आहे. यात आक्षेप एवढाच आहे की जर काही कारण असेल तर सांगा मेडिकल टर्मिनेशन ऑफ प्रेग्नन्सी कायदा का आहे? लैंगिक संबंध ठेवणे हा प्रत्येक स्त्रीचा नैसर्गिक अधिकार आहे आणि जर गर्भधारणा थांबली तर तिने डॉक्टरांच्या सल्ल्याने गर्भपात करून घ्यावा.

अनैतिक काम होत असेल तर तो माणूसच करतो. गर्भधारणा प्रतिबंधक कायद्यात असा कायदा करण्यात यावा ज्यामध्ये महिलेला गर्भवती करणारा पुरुष दोषी असेल. हा कायदा होणार नाही. तो बलात्कार कायद्यापेक्षा वेगळा असेल कारण तो गर्भधारणेसाठी लागू होईल आणि केवळ लैंगिक संबंधांबद्दल नाही. बदमाशांना डंख मारणाऱ्या माणसांनी ते खावे. जर तिने प्रेग्नन्सी केली असेल तर तुमच्यापेक्षा तिचीच चूक आहे, ती पती, प्रियकर, लिव्ह इन पार्टनरलाही लागू होईल, तक्रार घेणे पुरुषाचे काम आहे. प्रेमात असलेल्या पुरुषाचे काम आहे की त्याच्या प्रवेशामुळे गर्भधारणा होणार नाही ना हे पाहणे.

कायदा संसदेचा असो की धर्माचा असो, समाजाचा असो, आता महिलांच्या समानतेचा विचार करा. गुलामगिरीच्या विरोधात विद्रोह स्त्रियांनी शतकानुशतके मुले निर्माण करण्यासाठी आणि अन्न शिजवण्यासाठी सहन केला आहे.

आधुनिक तर्कशास्त्र, की तंत्रज्ञान आणि तथ्ये स्त्रियांना पूर्णपणे समान अधिकार देतात, समान अधिकार जे निसर्गात इतर प्रत्येक प्रजातीच्या स्त्रीला आहेत.

या मार्गात मोठी फसवणूक होत आहे

* प्रतिनिधी

लैंगिक संबंधांबाबत केलेल्या कायद्याचा फायदा घेण्यासाठी गुन्हेगारांनी हनी ट्रॅप हा नवा धंदा तयार केला आहे. यामध्ये अगदी सहज सेक्सच्या भुकेल्या पुरुषांशी प्रथम फेसबुक, इन्स्टाग्राम, व्हॉट्सअॅपवर मैत्री केली जाते आणि नंतर फोन नंबर घेऊन त्यांना भेटायला बोलावले जाते.

जरी प्रकरण नैसर्गिक आहे आणि 2 प्रौढांची बाब आहे. प्रत्येक पुरुषाला बायको हवी असेल किंवा नसावी, त्याची एक मैत्रीण असली पाहिजे जिच्यासोबत तो आपला आनंद शेअर करू शकेल आणि शक्य असल्यास तो लैंगिक संबंध ठेवू शकेल. केवळ शारीरिक संबंध बनवण्यासाठी वेश्याव्यवसायांचा मोठा बाजार आहे, परंतु त्यात खूप धोका आहे आणि लोक तिथे जाण्यास टाळाटाळ करतात. हनी ट्रॅपमध्ये अडकलेल्यांना कोणतीही गडबड नको असते आणि ते केवळ बदल, कुतूहल किंवा क्षणिक आनंदासाठी काहीतरी रोमांचक करण्यास तयार असतात.

हनी ट्रॅपमध्ये आल्यावर ती मुलगी पुरुषासोबत तिची सेक्सी स्टाईल दाखवते आणि कधी सेल्फी तर कधी छुप्या कॅमेऱ्याने फोटो काढते. कधीकधी गंभीर वेळी दार उघडून 3-4 लोक प्रवेश करतात जे मुलीचे साथीदार आहेत आणि ब्लॅकमेलिंग, लुटमार, मारहाण सुरू करतात.

अलीकडच्या कायद्यांमुळे हनी ट्रॅप व्यवसायाला मोठी चालना मिळाली आहे. हनी ट्रॅपच्या दुष्ट पुरुषावर आजकाल महिला कोणत्याही प्रकारचे आरोप करू शकतात आणि हे प्रकरण पोलिसांपर्यंत गेले तर केवळ पुरुषाचाच छळ होत नाही, तर घरात भीषण गृहयुद्ध होते, तुरुंगवासही होऊ शकतो. जे घडले ते संमतीने घडले आणि गुन्हा घडला नाही असे जर त्या माणसाने ठामपणे सांगितले, तरीही पोलीस आणि न्यायालय त्याला आधी तुरुंगात पाठवतील आणि स्पष्टीकरण देण्याची संधी काही महिन्यांनंतर येईल आणि दीर्घ न्यायालयानंतरच त्याची सुटका होईल. लढाई त्यामुळे ब्लॅकमेलच्या संधी निर्माण होतात.

स्त्री-पुरुष संबंध हे प्रौढ नातेसंबंध आहेत आणि त्यावर बनवलेले कायदे स्त्रीला गुलामगिरीच्या साखळीत बांधून खरेच अधिकार देत नाहीत. जूनमध्ये दिल्लीतील एका प्रकरणात घडले होते ज्यात 3 पुरुष आणि 1 मुलीने 1 पुरुषाला गोवले होते.

तो माणूस लुटला गेला पण तो पोलिसांकडे गेला आणि त्याला जे सापडले त्यावरून हे स्पष्ट होते की गुन्हेगारांसोबत असलेली ही मुलगी स्वतः पीडित आहे. तिने कोणत्याही लोभातून किंवा भीतीपोटी असा गुन्हा केला असावा. त्याला जबरदस्तीने चुग्गामध्ये टाकण्यात आले. तिच्या रक्षणासाठी जो कायदा बनवला गेला, त्याच कायद्यानुसार ती केवळ गुन्ह्याचे हत्यार होती.

वेश्याव्यवसाय संपवणाऱ्या बहुतांश कायद्यांमध्ये वेश्यांना गुन्हेगार मानले जात नाही, परंतु पोलिसच त्यांची सर्वाधिक लूट करतात. हे कायदे असूनही, समाज आणि पुरुष जे सेलमध्ये राहतात किंवा मुक्तपणे शरीर विकतात ते बळी पडतात आणि कायद्यांनी त्यांना आणखी कडक केले आहे.

लैंगिक छळ कायद्याने कामाच्या ठिकाणी महिलांचे स्वातंत्र्य हिरावून घेतले आहे. ती पुरुषांसारखी हसूही शकत नाही कारण पुरुष तिला घाबरतात. त्यांना जोखमीच्या नोकऱ्या दिल्या जात नाहीत. त्यांच्या तरुणांच्या आवाहनावरून कोणताही वाद निर्माण होऊ नये म्हणून कंपन्या त्यांना जबाबदार पदे देण्यास टाळाटाळ करतात. ज्या कंपन्या त्यांना समोर ठेवण्याचा धोका पत्करतात ते केवळ सजावटीच्या हेतूंसाठी त्यांचा वापर करतात आणि त्यांना दूर ठेवण्याचा प्रयत्न करतात. उत्तमोत्तम कार्यालयात किंवा कारखान्यांमध्ये महिलांचे स्वतंत्र गट तयार होतात. जे कायदे लैंगिक भेदभाव संपवून समान संधी प्रदान करतील अशी अपेक्षा होती ते कायदे आता पुन्हा स्त्रियांच्या निर्जन जुन्या कोठडीत बंद आहेत.

स्त्री नव्हे तर समाजाच्या विकासासाठी स्त्रीचा उपयोग पुरुषाच्या क्षणिक सुखासाठी होऊ नये, ती समाजाची समान एकक मानली जाणे आवश्यक आहे. जे एकतर्फी कायदे बनवले आहेत, ते लिंगभेद अगोदरच स्पष्ट करतात आणि महिलांच्या विकासाचा मार्ग बंद करतात. स्त्री जोडीदाराला पुरुष जोडीदाराप्रमाणेच सहजतेने घेतले पाहिजे, ही भावना तिथून निर्माण होत नाही.

एमजे अकबर आणि तरुण तेजपाल यांसारखे पत्रकार असोत किंवा जॉनी डॅप आणि अँकर हर्स्टचे प्रकरण असो, स्त्रिया लैंगिक शोषणाच्या बळी ठरतात. या प्रकरणांवरून असे दिसून येते की स्त्रिया अजूनही विकर सेक्स आहेत आणि नवीन कायदे किंवा नवीन कायदेशीर व्याख्यांनी विकर सेक्सला ताकद देण्याच्या नावाखाली त्यांच्या पायावर ब्रेसेस ठेवल्या आहेत ज्यामुळे त्या कमकुवत दिसतात.

अनलिमिटेड कहानियां-आर्टिकल पढ़ने के लिएसब्सक्राइब करें