* संगीता सेठी (प्रशासकीय अधिकारी, भारतीय जीवन विमा निगम)
विणकाम अनेक वर्षांपासून स्त्रियांचं लोकप्रिय शगल राहिलंय. थोडं मोठं होताना आईला लोकर सुयांच्या मदतीने फंद्यातून वेगवेगळे डिझाईन करताना पाहिलं. तिनेच या गोष्टी शिकवल्या.
हळूहळू काळ सरकताच हे सगळं आता आऊटडेटेड झालं आहे आणि तरुणींच्या हातामध्ये टीव्ही रिमोट, स्कूटर, कार आणि मोबाईल आले आहेत. परंतु विणकाम करणाऱ्यांना विचारा की या विणकामांमुळे त्यांना किती समाधान मिळत होतं. परंतु न जाणे का आणि केव्हा आणि कोणत्या परिस्थितीमध्ये माझं विणकाम करणं मात्र सुरूच राहिलं. वेगवेगळया देशांचा प्रवास करतेवेळी मला आढळलं की विणकाम फक्त भारतातील शगल नाही तर परदेशातदेखील डॉक्टर उच्च रक्तदाब आणि नैराश्यतासारख्या आजारांच्या उपचारावर विणकामची थेरेपी करतात. अमेरिकेत कॅलिफोर्नियाच्या प्रवासाच्या दरम्यान ऑकलँडमध्ये राहावं लागलं होतं. लेक मेरिटजवळ लेक मेरिटजवळच्या एका छोटयाशा सुंदरश्या लायब्ररीत जाणं झालं. लायब्ररीयनने मला एक कागद देत सांगितलं की हे घे हे आहेत आमचे साप्ताहिक इव्हेंट.
मला आश्चर्य वाटलं
मला आश्चर्य वाटलं. त्यामध्ये प्रत्येक गुरुवारी विणकामाचं इव्हेंट होतं. मी चकीत होत लायब्ररींयनना पुन्हा भेटली. मी विणकामाच्या इव्हेंटवरती बोट ठेवत म्हटलं, ‘‘हे काय आहे?’’
मला समजून घ्यायचं होतं की हे कोणतं विणकाम आहे? तेव्हा तिने सांगितलं की आम्ही तुम्हाला सुया आणि लोकर देऊ. तुम्ही त्यावर डिझाईन शिकू शकता आणि इतर देखील लोक येतील. तुम्ही एकमेकांना तुमची डिझाईन दाखवू शकता. मला खूप आनंद झाला आणि खात्री पटली की हे माझ्या विणकामाबद्दलच बोलत आहेत.
त्या दिवशी मंगळवार होता आणि मी गुरुवारची वाट पाहत होती. गुरुवारी दुपारी ठीक साडेतीनची वेळ होती. मी लायब्ररीमध्ये प्रवेश केला तेव्हा आढळलं की पाच सहा लोक अगोदरपासूनच बसली होती. एक ८० वर्षाची आजी तिच्या १० वर्षाच्या नातवासोबत आली होती. एक ४५ वर्षाची स्पॅनिश महिला तिच्या टूल बॉक्ससोबत होती. एक ३० वर्षीय अमेरिकन तरुणी तिच्या सुयांसोबत होती. एक ५० वर्षीय आफ्रिकन पुरुष काही विणकामाच्या चित्रांसोबत होता आणि अनेक लोक होती.
