* पुनम अहमद
रमा उत्तर प्रदेशातून मुंबईत नवीनच आली होती. ती एका ब्युटी पार्लरमध्ये गेली, तेव्हा तिथे एक दुसरी स्त्रीदेखील स्वत:च्या नंबरची वाट पाहताना भेटली. रमाचं स्पष्ट हिंदी ऐकून त्या स्त्रीने बोलायला सुरुवात केली, ‘‘आप भी नॉर्थ इंडियन है? ’’
रमा म्हणाली, ‘‘जी, आप भी?’’
‘‘हा, मेरा नाम अंजू है, मै दिल्ली से हूं. आप कहा से हैं?’’
‘‘मेरठ.’’
दोघींनमध्ये गप्पा सुरु झाल्या. अंजूने खूप गप्पा मारायला सुरुवात केली, तिने सांगितलं की ती घरातच पंजाबी सूट विकण्याचं काम करते. तिला काही ना काही काम करायला आवडतं. ती जास्त शिकलेली नाहीये. नोकरी तर मिळू शकत नाही, त्यामुळे हे काम ती एन्जॉय करते आणि तिचं काम खूप छान चाललं आहे.
अंजूने तिथेच बसल्या बसल्या रमाकडून तिचा फोन नंबर आणि घरचा पत्ता घेतला जो रमाने आनंदाने तिला दिला. तिलादेखील आनंद झाला होता की इकडे येताच आपल्या भागातील हिंदी बोलणारी एक मैत्रीण बनली. दुसऱ्या दिवशी अंजूला आपल्या घरी आलेलं पाहून रमाला खूप आनंद झाला.
रमाने आपल्या कुटुंबियांशीदेखील अंजूशी ओळख करून दिली. दोघींनी एकत्रित बसून जेवता जेवता खूप गप्पा मारल्या. एवढया कमी वेळात दोघी एकमेकींशी खूप छान मिक्सअप झाल्या होत्या.
काही दिवसांनंतर अंजूने रमाच्या कुटुंबीयांनादेखील घरी बोलवलं. सर्वजण एकमेकांना भेटून खूप आनंदी झाले. काही महिने असेच एकमेकांना भेटण्यात गेले.
स्वार्थी मैत्री
रमाने आपल्या सोसायटीत एक किटी ग्रुप जॉईन केला होता. अंजूला समजलं तेव्हा ती बोलू लागली, ‘‘जेव्हा तुझ्या किटी पार्टीचा नंबर येईल तेव्हा काही सूट विकण्यासाठी घेऊन येईन, कदाचित कोणी तरी काही विकत घेईल.’’
रमा म्हणाली, ‘‘ठिक आहे,’’ जेव्हा रमाच्या घरी पार्टीत सोसायटीच्या १० आणखी स्त्रिया आल्या, तेव्हा अंजू तिची मोठी बॅग घेऊन ड्रेसेस दाखवू लागली. काही स्त्रियांना हे काही आवडलं नाही. एक तर सरळसरळ म्हणाली, ‘‘पार्टीला बिजनेसपासून दूरच ठेवायला हवं. आपण एक गेम खेळूया.’’
