आंधळं प्रेम

कथा * मीना संभूस

‘‘निक्की, आता कसं वाटतंय?’’ नर्सनं निक्कीच्या रूममध्ये येत विचारलं.

‘‘सिस्टर गुडमॉर्निंग,’’ थकलेल्या स्वरात थोडं हसून निक्कीनं म्हटलं.

‘‘गुड मॉर्निंग…आता कसं वाटतंय?’’ सिस्टरनं पुन्हा विचारलं.

‘‘तसं बरं वाटतंय, पण…फार थकल्यासारखं झालंय.’’ कुशीवर वळत निक्कीनं म्हटलं.

तिला आलेला थकवा शारीरिक व मानसिकही होता…तिच्या बाबतीत घडायला नको ते घडलं होतं.

‘‘विश्रांती घे. लवकरच बरं वाटेल…आता डॉक्टर साहेब येतील. त्यांना ही सांग…ते औषध देतील.’’ तिच्या गालावर प्रेमानं थोपटून नर्सनं समजावलं अन् ती निघून गेली.

निक्की विचार करत होती, तिच्या या अवस्थेला जबाबदार कोण? ती? तिची आई की आईचं तिच्या भाच्यावरचं आंधळं प्रेम? कदाचित आईचं अन् माझंही चुकलंच! माझ्यासारख्याच इतर मुलीही अशा त्रासातून जात असतील. आपलं कोण अन् परकं कोण कसं ओळखायचं? सख्ख्या नात्यातली माणसंच अब्रूवर उठतात तर इतरांबद्दल विश्वास कसा वाटणार? खरं तर मी आईलाही किती आडून आडून सांगायचा प्रयत्न करत होते पण तिनं समजून घेतलं नाही. मीही कमी पडले.?थोडं धाडस करून बाबांना सांगायला हवं होतं…लाटणं किंवा केरसुणी घेऊन मोहितलाही मारायला हवं होतं…आज मी इथं अशी हॉस्पिटलमध्ये आहे. बाबांना डिप्रेशन आलंय…आणि आईचे रडून रडून डोळे सुजले आहेत.

निक्कीला तो दिवस आठवला…त्या दिवशी तिची आई आशा आनंदानं गाणं गुणगुणत काय काय पदार्थ तयार करत होती. घरभर खमंग वास दरवळत होता.

शाळेतून घरी परतलेल्या निकितानं विचारलं, ‘‘आई, आज काय आहे? काय काय केलंयस तू? किती छान वास सुटलाय…कुणी पाहुणे यायचे आहेत का?’’

‘‘अगं, मोहित येतोय. तुझा मावसभाऊ. माझ्या मोठ्या बहिणीचा मुलगा…अगदी लहान होता तेव्हा खूप खेळवलं आहे मी त्याला…आता मोठा झालाय…’’ अभिमानानं आशा म्हणाली.

‘‘पण तो का येतोय?’’ निक्कीनं विचारलं.

‘‘मोहितला डॉक्टर व्हायचंय. त्याला इथल्या कॉलेजात अॅडमिशन मिळालं आहे. ताईनं म्हटलं होतं, तो होस्टेलमध्ये राहील म्हणून. पण मीच म्हटलं की त्याची सख्खी मावशी गावात असताना होस्टेलमध्ये कशाला?’’ आशानं सांगितलं.

तेवढ्यात संजय, म्हणजे निक्कीचे बाबाही तिथं आले.

त्यांच्याकडे बघून आशा म्हणाली, ‘‘मी बरोबर बोलले ना?’’

त्यांनी काही उत्तर देण्याआधीच तिनं पुढे म्हटलं, ‘‘निक्की, तुझ्याहून तो पाच वर्षं मोठा आहे. मी त्याला त्याच्या लहानपणी खूप सांभाळलंय, फारच गोड मुलगा आहे…’’

मोहित घरीच राहू लागला. संजयना खरं तर प्रथमदर्शनीच तो फारसा आवडला नाही. पुन्हा घरात वयात आलेली मुलगी असताना असा परका तरूण घरात असणं त्यांना बरं वाटत नव्हतं. कारण निक्की इतकी मोठी होईतो ती तिला कधीच भेटला नव्हता. पण आशाला आपल्या भाच्याचं फारच कौतुक होतं…तिच्यापुढे कोण काय बोलणार?

संजयचा बिघडलेला मूड आशाच्य लक्षात आला. तिनं त्याला सांगितलं, ‘‘तुम्ही उगीचच काळजी करताय. मोहित चांगला मुलगा आहे…अन् मुख्य म्हणजे आपल्या मुलीवर आपण चांगले संस्कार केले आहेत.’’

आशाला वाटायचं निक्कीनं मोहितशी मोकळेपणानं बोलावं. पण निक्कीलाही तो फारसा आवडला नव्हता.

एकदा आशानं निक्कीला म्हटलं, ‘‘तू मोहितबरोबर शाळेत जाऊ शकतेस…तो तुला शाळेत सोडून पुढे त्याच्या कॉलेजला जाईल.’’

आशाला वाटायचं दोघा बहीणभावात प्रेम असावं. घरात त्याला मोकळेपणा वाटेल असं वातावरण मिळायला हवं. सगळ्यांनी एकमेकांशी मोकळेपणानं बोलायला हवं. पण संजय अन् निक्की अजून तेवढे मोकळे झाले नव्हते.

एकदा संजयना ऑफिसच्या कामासाठी आठ दिवस बाहेर जावं लागलं. त्यावेळी नाइलाजानं निक्की मोहितबरोबर शाळेत गेली. तिला शाळेत सोडून तो पुढे आपल्या कॉलेजला निघून जायचा. परतताना तिला तो घेऊनही यायचा. हळूहळू दोघांची मैत्री जुळली. आता निक्कीला मोहितदादाबरोबर गप्पा मारायला आवडू लागलं. कधी तरी तो तिला दुकानात किंवा इतर ठिकाणीही फिरवून आणायचा. पूर्वी एकटेपणामुळे गप्प गप्प असणारी निक्की आता हसू बोलू लागली. हे बघून आशाला बरं वाटलं.

शाळेतून आली की ती सरळ आत मोहितदादाच्या खोलीतच जायची. तिथंच अभ्यास करायची. तिथंच मोबाइल गेम खेळायची, तिथंच मोबाइलवर सिनेमाही बघायची. संजयना हे फार खटकत होतं.

‘‘निकिता, आपल्या अभ्यासावर जास्त लक्ष दे. सतत मोबाइल घेऊन बसतेस,’’ संजय एक दिवस निकिताला ओरडलेच. तेवढ्यात मोहित म्हणाला, ‘‘काका, मोबाइलवर तर अभ्यासही करतो आम्ही.’’

आशानं गंमतीत म्हटलं, ‘‘अरे, त्यांना ठाऊकच नाहीए की महागड्या मोबाइलचे असेही फायदे असतात.’’

‘‘मोबाइलवर अभ्यास होतो हे तर खरंच मला ठाऊक नव्हतं.’’ संजयनंही मान्य केलं. त्यानंतर तो विषय तिथंच संपला.

पण मोहितचं वागणं तेवढं निर्मळ नव्हतंच. त्याच्या वागण्यातल्या अनेक गोष्टी निक्कीला खटकू लागल्या होत्या.

काहीही बोलताना, सांगताना तो निक्कीच्या खूप जवळ यायचा. अंगचटीला यायचा. अंगाला हात लावायचा. हसताना तिच्या अंगावर पडायचा अन् मग सॉरी म्हणायचा.

खरं तर निक्कीला हे आवडत नव्हतं. पण लहान वय…नेमकं कसं सांगावं ते कळत नव्हतं. मधूनच मोहित नीटही वागायचा. मग ती पुन्हा गप्प राहायची. कदाचित आपलंच काही चुकत असेल असंही तिला वाटायचं.

घरी असला तर मोहित सतत निक्कीच्या अवतीभवती असायचा. संजयना हेसुद्धा आवडत नव्हतं. पण आशा मात्र याला भावाबहिणीची माया मानून खुश होती.

‘‘निक्की, चल तुला कार्टून दाखवतो.’’ एक दिवस मोहितनं म्हटलं.

‘‘कार्टुन? कुठं? टीव्हीवर?’’

‘‘नाही गं! मोबाईलवर!’’ मोहितनं म्हटलं, ‘‘मावशी, काका, तुम्हीही बघा. फारच सुंदर सीरिअल आहे.’’ मोहितनं त्यांना दोघांनाही त्यात ओढलं. आपण घरातल्या सगळ्याच सभासंदांशी चांगले वागतो हे सिद्ध करायचं होतं त्याला.

हळूहळू संजयच्या मनातली अढी दूर होऊ लागली. कधी कधी संजयही त्याच्या मोबाइल गेममध्ये सहभागी होऊ लागले.

‘‘बाबा, मलाही एक मोबाइल घेऊन द्या नं,’’ एकदा निक्कीनं बाबांना म्हटलं.

आपला मोबाइल पुढे करत मोहितनं म्हटलं, ‘‘तू घे आता माझा…मी नंतर नवा घेणारच आहे.’’

‘‘निक्की बाळा, आता दोनच महिन्यात तुझी परीक्षा सुरू होणार आहे, परीक्षेत उत्तम मार्क मिळव. मोबाइल तुला बक्षीस म्हणून मिळेल.’’ संजय म्हणाले. निक्कीलाही ते पटलं.

निक्की हल्ली मैत्रिणींकडे जात नव्हती. मोहित व ती सतत एकत्र असायची. दोघं हसायची, गप्पा मारायची. मात्र संजयच्या मनात कुठं तरी ते टोचायचं…पण ते उघड काहीच बोलले नाहीत.

आशा आणि संजयला एकदा नात्यातत्या एका लग्नाला जायचं होतं. खरं तर निक्कीनंही यावं असं त्यांना वाटत होतं. पण निक्कीला हल्ली असे समारंभ फार कंटाळवाणे वाटायचे. त्यामुळे ती जायला नाखुष होती.

‘‘निकिता, आम्ही जातो आहोत. दाराचं लॅच तेवढं रात्री लाव, म्हणजे आम्ही बाहेरून किल्लीनं उघडून आत येऊ. यायला उशीर होईल आम्हाला. दोघं वेळेवर जेवून घ्या.’’ नीट बजावून आशा व संजय निघाले.

निक्कीनं अभ्यास संपवला. जेवण गरम करून ती मोहितला बोलवायला आली तेव्हा तो मोबाइलवर काही तरी बघत होता. तिला एकदम आलेली बघून तो गडबडला. ‘‘दादा काय बघतो आहेस?’’ निकितानं विचारलं तेव्हा तो म्हणाला, ‘‘माझ्या एका मित्रानं व्हिडिओ पाठवलाय. तो बघत होतो.’’

‘‘जेवायला चल…’’ निक्कीनं म्हटलं. ‘‘जेवण नंतर करू, तू आधी हा व्हिडिओ बघ, मजेदार आहे.’’ म्हणत मोहितनं मोबाइल तिच्यासमोर केला.

‘‘शी: शी:…हे किती घाणेरडं आहे. मला नको.’’ घाईघाईनं निक्की जायला निघाली तसं मोहितनं तिला अडवलं अन् तो अश्लील चाळे करू लागला.

‘‘दादा हे काय करतोस?…सोड मला…सोड…’’ निक्की धडपड करत म्हणाली. पण मोहितनं तिला सोडलं नाही. त्यानं तिच्यावर बलात्कारच केला. भावाबहिणीच्या नात्याच्या पार चिंध्या झाल्या.

आशा-संजय परत आले, तेव्हा मोहित त्याच्या खोलीत अन् निकिता तिच्या खोलीत झोपले होते.

सकाळी आशा तिला उठवायला गेली तेव्हा निक्की तिच्या गळयात पडून रडू लागली.

‘‘काय झालं बाळा? काय झालं? का रडतेस’’ आशानं घाबरून विचारलं.

तेवढ्यात मोहित तिथं आला. निक्की काही बोलणार तेवढ्यात तो म्हणाला, ‘‘काही नाही मावशी, रात्री भुताचा व्हिडिओ बघितल्यामुळे घाबरलीय ती…’’

‘‘पण तिला असे भीतिदायक व्हिडिओ तू दाखवलेस का?’’ जरा रागावूनच संजय म्हणाले, ‘‘यापुढे असं करू नकोस.’’

जेव्हा जेव्हा निक्की एकटी असायची, तेव्हा तेव्हा मोहित तिच्याशी अतिप्रसंग करायचा, संभोग करण्याचा प्रयत्न करायचा.

‘‘मी आईला सांगेन हं…तू माझ्याशी कसा वागतोस ते…’’ एकदा निक्कीनं त्याला धमकावलं.

त्यावर निर्लज्ज हसत त्यानं तिला त्यांचे दोघांचे असे काही फोटो दाखवले की निक्कीची दातखिळीच बसली. ‘‘काय सांगशील? बोल ना? काय सांगशील?’’ त्यानंच तिला धमकावलं.

निक्की फार घाबरली होती. काय करावं, कुठं जावं, मोहितपासून सुटका कशी करून घ्यावी, तिला काहीच कळत नव्हतं. वर त्यानं तिला धमकी दिली होती की जर याबाबतीत एक शब्दही कुणाला कळला तर तो सगळे फोटो व्हायरल करेल…

बापरे! सगळ्यांना हे समजलं तर आईबाबांचं काय होईल? कल्पनेनंही निक्की घाबरून रडायला लागली.

निक्की आईला आडून आडून सांगायचा प्रयत्न करत होती. पण भाच्याच्या प्रेमात आंधळी झालेली आशा काही समजून घेत नव्हती.

एक दिवस आशाच्या माहेरून फोन आला. तिचे वडील गंभीर आजारी आहेत. येऊन भेटून जा. निक्कीलाही आईबरोबर जायचं होतं. पण आशा म्हणाली, ‘‘अगं, असं काय करतेस? बरेचदा तू माझ्याशिवाय राहतेस शिवाय आता तर मोहित आहे सोबतीला…परीक्षा जवळ आली आहे. मी बाबांना भेटून लगेच येते.’’ निक्कीला काहीच सांगता येईना.

आशा गेल्यावर तर मोहितला रान मोकळं मिळालं. बाबांना काही सांगायचं तिला धाडस होईना. आठवड्यानं आशा परत आली तेव्हा निक्कीची अवस्था बघून तिला नवल वाटलं.

‘‘अगं पोरी, किती अशक्त झाली आहेस? जेवतखात नव्हतीस का? अशी का दिसते आहेस? संजय, तुम्ही हिच्याकडे लक्ष दिलं नाही का?’’ आशानं विचारलं.

‘‘मला गेल्या आठवड्यात ऑफिसमध्येही खूप कामं होती. मी घरून दोन्ही वेळचा स्वयंपाक करून निघत होतो. ही दोघं केव्हा येतात जातात मला काहीच कळत नव्हतं.’’

गेले दोन महिने निकिता हे सगळं सोसत होती. शारीरिक व मानसिक अत्याचार, त्यात मासिक पाळी न येण्याचं टेन्शन…तिला जेवण जात नव्हतं, झोप लागत नव्हती, अभ्यास होत नव्हता…परीक्षा कशी देणार हे टेन्शन होतं.

ती घेरी येऊन खाली कोसळली. ती शुद्धीवर आली तेव्हा ती हॉस्पिटलमध्ये होती. आई तिथंच रडत बसली होती.

‘‘आई…’’ निक्कीनं खोल गेलेल्या आवाजात हाक मारली.

‘‘बाळा…माझी पोरगी…’’ आईला रडू आवरेना.

तेवढ्यात डॉक्टर आले. त्यांनी निक्कीला तपासलं.

‘‘गर्भपात झामुळे रक्त खूप वाहून गेलंय. पण आता धोका टळलाय. लवकरच ती पूर्ववत होईल.’’ आईबाबांना बाजूला घेऊन डॉक्टर समजावत होते.

‘‘खरं तर तुम्ही पोलिसात रिपोर्ट करायला हवा. अर्थात कलप्रिट घरातलाच आहे अन् कानोकानी चर्चाही होईलच…बघा तुमचा निर्णय तुम्ही घ्या. उद्या परवात हिला घरी जाता येईल. टॉनिक्स, गोळया चालू ठेवा. गरज पडली तर मला फोन करा…मी येईन.’’ आईवडिल दोघंही डॉक्टरांपुढे हात जोडून उभे होते. त्यांच्या लाडक्या लेकीला जिवावरच्या संकटातून वाचवलं होतं त्यांनी.

घरी आल्यावरही निक्कीला तेच सर्व आठवत होतं. ‘‘तो हरामखोर पळून गेला नसता तर मी त्याचा जीवच घेतला असता…हे सगळं तुझ्या आंधळ्या प्रेमामुळे घडलं. मला तर सुरूवातीपासूनच त्याचं घरात असणं आवडलं नव्हतं. पण तू मात्र माझा मुलगा, माझा मुलगा करत बसलीस…’’ संतापलेल्या संजयनं आपला राग व्यक्त करत म्हटलं, ‘‘माझ्या निरागस पोरीला किती सोसावं लागलंय.’’

‘‘खरंच माझं चुकलं…मीच अपराधी आहे. मी त्याला मुलगा अन् माझ्या लेकीचा भाऊच समजत होते. तो असं काही करेल, मी स्वप्नांतही कल्पना केली नाही. त्याची आई फोनवरून रडून रडून क्षमा मागत होती…आपल्या पोरीच्या भविष्याचाही प्रश्न होता…नाहीतर खरंच त्याला तुरूंगात पाठवला असता. यापुढे मी असं करणार नाही. माझ्या लेकीचं डोळ्यात तेल घालून रक्षण करेन. तिला यापुढे खूप खूप जपेन. माझ्या आंधळ्या प्रेमाची फारच मोठी किंमत मोजलीय मी…’’ आशाला रडू आवरत नव्हतं.

संतुलन

कथा * ऋता गुप्ते

रमा भराभर कामं आटोपत होती. नजर मात्र स्वयंपाकघरातल्या घड्याळाकडे होती, त्याचवेळी कान बाहेरच्या फाटकाच्या आवाजाकडे लागलेले होते. चहाचा घोट घेत तिनं सँडविच टोस्टरमध्ये ब्रेडचे स्लाइस लावले.

तिनं मुलाला हाक मारली, ‘‘श्रेयांश, अंघोळ लवकर आटोप…शाळेला उशीर होईल.’’

‘‘मम्मा, माझे मोजे दिसत नाहीत.’’

मोजे शोधण्याच्या गडबडीत चहा पार गार झाला. रमानं मोजे दिले. त्याची स्कूल बॅग चेक केली. पाण्याची बाटली भरली.

‘‘चल बाळा, दूध कॉर्नफ्लेक्स घे. केळंही खा.’’

‘‘मम्मा, आज डब्यात काय दिलं?’’

श्रेयांशच्या या प्रश्नालाच ती घाबरत होती. त्याची नजर टाळत तिनं म्हटलं, ‘‘सँडविच.’’

‘‘काय…मम्मा, अगं काल पण तू तेच दिलं होतंस…मला नको डबा…इतर मुलांच्या आया काय काय, नवंनवं देतात डब्यात…’’ रडवेला होऊन श्रेयांश म्हणाला.

‘‘बाळा, आपली मालतीबाई दोन दिवस झाले येत नाहीए. ती आली की तुला रोज छान छान पदार्थ मिळतील डब्यात….प्लीज हट्ट करू नकोस, नाहीतर पैसे देते. स्कूल कॅण्टीनमधून काहीतरी घे आजच्या दिवस.’’

इतर मुलांच्या आया तिच्यासारख्या वर्किंग नव्हत्या. पण ऑफिसमधून येतानाच इतका उशीर झाला की शेवटी येतानाच तिनं रात्रीसाठी डिनर पॅक करून आणला.

घड्याळात सात वाजले. स्कूलबस येणारच होती. मालती अजूनही आलेली नव्हती. श्रेयांशचा लाडाने गालगुच्चा घेत ती त्याच्यासकट पायऱ्या उतरू लागली.

या कामासाठी ठेवलेल्या बायकांनाही स्वत:चं महत्त्व बरोबर ठाऊक असतं. त्यामुळेच त्या कधी उशीरा येतात, कधी दांड्या मारतात. मालती गेली तीन वर्षं तिच्याकडे काम करतेय. सकाळी बरोबर सहाला ती कामावर हजर होते आणि रमा कामावर जाण्याआधी नऊ वाजेपर्यंत तिची कामं आटोपलेली असायची. ती स्वयंपाक फार छान करायची, त्यामुळे लंचबॉक्समध्ये नेहमीच चविष्ट पदार्थ असायचे. सायंकाळी रमा सहापर्यंत घरी यायची, त्यावेळी मालती पुन्हा यायची. सायंकाळच्या चहासोबत काहीतरी खायलाही द्यायची अन् रात्रीचा स्वयंपाक करून निघून जायची.

मालतीचा रमाला खूप आधार होता. तिच्यामुळेच ती ऑफिसच्या कामात पूर्णपणे लक्ष देऊ शकत होती. घराची काळजी नव्हती. त्यामुळेच तीन वर्षांत रमानं दोन प्रमोशन्स मिळवली होती. आता तर तिचा पगार रोहनपेक्षा दुप्पट झाला होता. पण मालती नसली तर मात्र तिच्या हालांना सीमा नसायची. वाढलेला पगार अगणित नव्या जबाबदाऱ्या घेऊनच आला होता. अर्थात वाढलेल्या पगारामुळे घरातली सुबत्ता अन् सुखसुविधाही वाढल्या होत्या. इतक्या पॉश लोकॅलीटीत असा आलिशान फ्लॅट घेणं त्यामुळेच शक्य झालं होतं.

तसं त्यांचं कुटुंब तीन माणसांचंच होतं. त्यामुळे मालती घरकाम करत असताना इतर कुणी नोकर किंवा अजून एखादी कामवाली मदतीला ठेवण्याची गरज भासली नव्हती. मालती साधारण रमाच्याच वयाची होती. कामही मन लावून, प्रामाणिकपणे करायची. त्यामुळेच रमाही तिची खूप काळजी घ्यायची. पगार भरपूर द्यायचीच. शिवाय इतरही बरंच काही करायची. मालती जणू घरातलीच एक सभासद असल्यासारखी झाली होती. पण अलीकडे काही दिवस मालतीचं वागणं बदललं होतं. सकाळी उशीरा यायची. कित्येकदा यायचीच नाही. न सांगता दोन दिवस गैरहजर रहायची. अशावेळी रमाची फारच ओढाताण व्हायची. पण तिच्या कामाचाच तिला इतका ताण असायचा की मालतीला रागवणं अथवा जाब विचारणंही तिला परवडणारं नव्हतं.

श्रेयांशला बसमध्ये बसवून बाय करून रमा घाईनं घरात आली. हॉलमध्ये बऱ्यापैकी पसारा होता. तिकडे सोयीस्करपणे दुर्लक्ष करून ती स्वयंपाकघरात शिरली. किमान दोन भाज्या अन् पोळ्या करून ठेवायची तिची इच्छा होती कारण आजही तिला ऑफिसात जास्त वेळ थांबावं लागणार होतं.

हात कामं उरकत होते अन् मेंदू आज ऑफिसमध्ये होणाऱ्या मिटिंगमध्ये गुंतला होता. उशीरा एका परदेशी क्लायंटबरोबर एक मोठं डिल व्हायचं होतं. त्यासाठी व्हिडिओ कॉन्फरन्स घ्यायची होती. एकूणच कामं खूप होती. तिचं स्वयंपाकघरातलं कामंही ओटोपत आलं होतं. आता रोहनला उठवायला हवं, नाहीतर त्यालाही उशीर होणार.

रोहन अगदी टिपिकल नवरा होता. घरकामात रमाला मदत करावी असं त्याला चुकूनही वाटत नसे. उलट कामं वाढवून ठेवायला त्याला मजा यायची. काल रात्री तो बराच उशीरा घरी आला होता. उगीच भांडण व्हायला नको म्हणून रमानं काहीच विचारलं नव्हतं. खरं तर त्याची बँक संध्याकाळी सहालाच बंद व्हायची. तिच्या हेही लक्षात आलं होतं की हल्ली रोहन फार जास्त पैसे खर्च करतोय. त्याचे छंदही महागडे होते. सतत महागड्या हॉटेलातल्या पार्ट्या रमाला आवडत नव्हत्या, पण मग ती विचार करायची इतकं कमवतोय ते कशासाठी? घर, दोन गाड्यांचे दर महिन्याला भरायचे हप्ते अन् त्यावरचं व्याज याबद्दल विचार करताना कामं अधिकच घाईनं व्हायची.

काल तिनं रात्री रोहनला अत्यंत सौम्यपणे म्हटलं, ‘‘ तू श्रेयांशला घ्यायला आईकडे गेला नाहीस. तो वाट बघून तिथंच झोपला. आईचं हार्टचं ऑपरेशन झालंय…तिला दगदग सोसत नाही. लहान मुलाची उठाठेव भरपूर असते…रात्री घरी आल्यावर मी त्याला घेऊन आले.’’

खरंतर मनात होतं त्याला चांगलंच फटकारावं की क्रेडिट कार्डाचं बिल इतकं अवाढव्य का आलंय? पण तिनं तो विषय काढलाच नाही.

पण रोहन तेवढ्यातच भडकला, ‘‘हो तर मी अगदी रिकामटेकडाच आहे ना. मॅडम स्वत: रात्री उशीरा येणार अन् मी लवकर घरी येऊन मुलं सांभाळायची?’’

रोहनच्या या बोलण्यावरही रमा गप्पच राहिली. मुकाट्यानं लॅपटॉपवर काम करत बसली. क्लायंटच्या मिटिंगच्या आधी हे प्रेझेंटेशन तयार करून तिला तिच्या हाताखालच्या लोकांना दाखवणं गरजेचं होतं. तिनं हळूच रोहनकडे बघितलं, रोहन सरळ अंथरूणावर पसरला होता. तिची बोटं विजेच्या गतीनं लॅपटॉपवर फिरत होती.

तिनं चहा करून घेतला. रोहन अजून उठला नव्हता. स्वत:चा चहा घेऊन ती ऑफिसला जायला तयार होऊ लागली. सगळे पेपर्स गोळा केले. लॅपटॉप बंद केला. भराभर थोडंसं खाऊन घेतलं. आज महत्त्वाची मिटिंग होती. फिकट गुलाबी फॉर्मल शर्टवर कोणती पॅण्ट घालावी याचा विचार ती करत होती.

तेवढ्यात रोहन उठल्याची चाहूल लागली. त्याचा चहा त्याला तिथंच द्यावा म्हणून ती खोलीत गेली.

‘‘गुड मॉर्निंग डार्लिंग…लवकर चहा घे. मला आता निघायला हवं.’’

‘‘काय कटकट आहे गं? बघावं तेव्हा तुझी घाईच असते. कधीतरी जरा बैसना माझ्यापाशी.’’ रोहननं पडल्यापडल्याच तिला जवळ ओढायचा प्रयत्न केला. ‘‘मला चहा नकोय. भूक लागली आहे. मी आधी खाणार.’’ तिला अंथरूणात ओढत त्यानं म्हटलं.

‘‘रोहन, आत्ता रोमँटिक होऊ नकोस. मला उशीर होतोय. नाश्ता, लंच बॉक्स तयार आहे.?खाऊन घे. नऊ वाजताहेत, तू ही आवर.’’ स्वत:ला सोडवून घेत ती बाहेर निघाली.

‘‘रोहन मी गेले, दार लावून घे.’’ तिनं खाली येऊन गाडी काढली अन् ऑफिसला निघाली. डोक्यात मिटिंगचेच विचार होते.

उमेशला ती व्हिडिओ कॉन्फरन्सच्यावेळी स्वत:बरोबर ठेवेल. त्याला या प्रोजेक्टची सगळी माहिती आहे. शिवाय तो स्मार्टही आहे. जितेश मार्केटिंगची सगळी डिटेल्स आणतोय. एकदा हे प्रेझेंटेशन सगळ्यांना दाखवलं अन् त्यावर त्यांचं मत घेतलं की फायनल प्रेझेंटेशन रत्ना तयार करेल. ठरल्याप्रमाणे सगळं पार पडलं की आणखी एक प्रमोशन नक्की.

ऑफिसच्या गेटपाशी पोहोचली अन् तिच्या लक्षात आलं की निघायच्या घाई गडबडीत लॅपटॉप, लंच बॉक्स अन् महत्त्वाचे कागद घरीच राहिले आहेत.

कालपासून इतकी दगदग अन् धावपळ चालली आहे की मेंदू पार दमला होता. तिनं कार परत घराकडे वळवली. बाहेर रस्त्यावरच कार उभी करून ती घाईनं पायऱ्या चढून वर गेली. दार उघडंच होतं. आतून हसण्याबोलण्याचे आवाज येत होते.

‘‘व्वा व्वा मितूराणी, तू आज अगदी तृप्त केलंस. पोट भरलं माझं…यू आर ग्रेट,’’ रोहन म्हणाला.

‘‘साहेब, तुम्हीसुद्धा ना…’’

याचा अर्थ मालती आलीय. तिलाच रोहन मितू म्हणतोय. रमाला घेरी आल्यासारखं झालं. पाय जड झाले होते. जीभ टाळ्याला चिकटली होती. रोहनचं हसणं अन् मालतीच्या बांगड्यांची किणकिण डोक्यात हातोडे मारत होती. आल्या पावली ती परत फिरली. पायाखालची जमीन सरकली होती. ती कारमध्ये जाऊन बसली. लॅपटॉप, कागदपत्रं कशाचीही शुद्ध नव्हती.

माझ्या पाठीमागे हे कधीपासून सुरू आहे…मला अजिबात संशय आला नाही. पण रोहननं असा विश्वासघात करावा? सरळ काम करणाऱ्या मोलकरणीशी रत व्हावं? अन् मालती. माझं घर सांभाळता सांभाळता सरळ नवराच ताब्यात घेतला की तिनं. मालतीच्या धाडसानं ती फारच संतापली. विचलितही झाली. रोहन तिच्यापासून इतका दूर कधी गेला?…खरं तर त्याला रमा हवी होती. तो कायम तिला जवळ घ्यायला बघायचा पण कामाच्या नादात नवी आव्हानं, नवे प्रोजेक्ट, प्रमोशनच्या गडबडीत रमानंच त्याला दूर केलं होतं. तो तरी किती काळ संयम ठेवेल?

रोहनला या मार्गावर जाण्याची गरज का पडली? कारण रमाकडून त्याला हवं ते सुख मिळत नव्हतं. अन् हे कसं…केव्हा घडलं…दोघांचा प्रवास एकाच गतीनं एकाच वाटेने सुरू होता, पण नकळत रमाची गती वाढली. खूपच वाढली. ती खूप पुढे निघून गेली. रोहन फार मागे राहिला. पण रमासुद्धा घर, नवरा, मुलगा यांच्यासाठीच खपत होती. भरपूर पैसा मिळवत होती म्हणूनच ही लाइफस्टाइल मिळाली होती. रोहननेही विचार करायला हवा होता. विश्वासघात करणं, परक्या स्त्रीशी संबंध ठेवणं, उधळेपणा करणं, त्याला तरी शोभतं का? मनात विचारांचा कल्लोळ होता. बेभानपणे ती गाडी चालवत होती. शेजारच्या सीटवरचा मोबाइल सतत वाजत होता. ऑफिसमधून फोनवर फोन येत होते. एका बहुराष्ट्रीय कंपनीतली उच्चपदस्थ अधिकारी असलेली रमा याक्षणी स्वत:ला खूपच असहाय्य, पराभूत समजत होती.

रमाला शुद्ध आली तेव्हा ती हॉस्पिटलमध्ये होती. रोहन अन् श्रेयांश चिंतातूर मुद्रेनं तिच्याजवळ बसून होते. एकाएकी ब्लडप्रेशर खूपच वाढलं अन् ती बेशुद्ध झाली. सुदैवानं गाडी एका वाळूच्या ढिगावर आपटली. त्यामुळे रमाला फार लागलं नव्हतं. काही दिवस तिला हॉस्पिटलमध्ये रहावं लागलं. ऑफिसमध्ये सहकारी भेटायला आले होते. ती नसल्यामुळे ऑफिसात बरेच प्रॉब्लेम्स झाले होते. रमानं त्यांना आश्वस्त केलं की जरा तब्येत सावरली की ती ऑफिसात यायला लागेल.

रोहनला बघूनच तिच्या मनात तिरस्कार दाटायचा. त्याचं त्या दिवशीचं बोलणं, त्याचं हसणं, मालतीच्या बांगड्यांचा आवाज सगळं कानात दणाणायचं. रोहनला घटस्फोट देण्याचा विचारही मनात येऊन गेला. पण श्रेयांशला बघितलं की तो विचार मागे पडायचा. त्याचं आयुष्य आपल्या निर्णयामुळे उद्ध्वस्त व्हायला नको. अन् एवढी बुद्धिमान कर्तबगार स्त्री स्वत:च्या आयुष्यातले प्रश्न सोडवू शकते. फार अवघड नाहीए ते.

‘श्रृंखला पायी असू दे मी गतीचे गीत गाई, दु:ख उधळायास आता आसवांना वेळ नाही’ ही कविता तिची फार आवडती होती. विपरीत परिस्थितीत शांतपणे झुंजायची प्रेरणा यातून तिला मिळायची. आत्ताही तिनं त्या ओळी गुणगुणच्या…फार बरं वाटलं.

लवकरच ती पुन्हा ऑफिसला जायला लागली. तिथली विस्कटलेली घडी नीट बसवताना बरेच श्रम घ्यावे लागले. पण तिची टीम, तिचा स्टाफ खरोखर खूपच छान होता. सगळ्यांच्या सहकार्यानं लवकरच सगळं ठीकठाक झालं.

ती घरी आली, त्याचवेळी तिची एक मैत्रीण आली होती. ती बरीच वर्षं अमेरिकेत होती. बोलता बोलता तिनं सांगितलं, ‘‘अमेरिकेत कामाला नोकर माणसं, मोलकरीण मिळत नाही. नवरा बायको दोघं मिळून घरातली सगळी कामं करतात. अगदी भांडी धुणं, कपडे धुणं, केरवारे, स्वयंपाक सगळ्याच कामात नवरा बायकोच्या बरोबरीनं मदत करतो. स्वत:च्या घरात काम करताना लाज कशाला वाटायला हवी?’’

रात्री ती रोहनला म्हणाली, ‘‘रोहन, मी विचार केला, मी नोकरीचा राजीनामा देणार आहे. घरी राहून तुझी अन् श्रेयांशची काळजी घेईन. तू म्हणतोस ना मी फार कामात असते, तुला वेळ देत नाही. तुझी तक्रारही दूर होईल.’’

दचकून रोहननं तिच्याकडे बघितलं. ती गंमत करत नव्हती. गंभीरपणेच बोलत होती. एका क्षणात तो भानावर आला. श्रेयांशच्या महागड्या शाळेची फी, फ्लॅट अन् दोन गाड्यांचे हफ्ते हे सगळं त्याच्या पगारात शक्य नव्हतं. अन् हल्ली तर त्याचे ते चैनचंगळीचे छंद हे फक्त रमाच्या भरभक्कम पगारामुळेच शक्य होतं. रमानं खरोखर नोकरी सोडली तर?

‘‘नाही डियर, नोकरी सोडायचं का बरं मनात आलं तुझ्या? मी आहे ना?’’ त्यानं उसनं अवसान आणून म्हटलं.

‘‘मी नोकरीवर गेले म्हणजे तुला मिनू सोबत रंगलीला करता येतील…असंच ना? नाही, आता मी कामाला मोलकरीण ठेवणार नाही…घरकाम मीच करेन.’’

रोहनचा चेहरा शरमेनं काळाठिक्कर पडला. तो चक्क गुडघ्यावर बसून तिची क्षमा मागू लागला…नोकरी न सोडण्याबद्दल विनवू लागला. भारतीय स्त्री, मग ती निरक्षर,   अडाणी असूं दे किंवा उच्चशिक्षित…तिची  इच्छा आपला संसार वाचवण्याचीच असते. रमानंही रोहनला एक संधी द्यायचा विचार केला. एरवी दुसरा पर्याय तिला केव्हाही उपलब्ध होताच!

आता रमाचं घर अन् ऑफिस दोन्ही छान चालू आहे. रोहन अन् श्रेयांशच्या मदतीनं घरकाम आटोपतं. सहकाऱ्यांच्या मदतीमुळे ऑफिसचं काम होतं. घर आणि ऑफिस दोहोंमध्ये संतुलन साधायचं असं तिनं ठरवलंय एखादं प्रमोशन कमी मिळालं तरी चालेल, पण घरासाठी वेळ द्यायचाच अन् आपल्या आरोग्याचीही काळजी घ्यायची.

नोकरी सोडण्याच्या धमकीमुळे रोहनही आता वठणीवर आला आहे. दोघांमधले संबंध सुधारले आहेत. सगळ्यात खुश आहे श्रेयांश, कारण आता त्याला आई बाबा दोघांचा सहवास मिळतोय. शिवाय डब्यात रोज छान छान पदार्थ मिळताहेत. तेही आईच्या हातचे त्यात आईचं सगळं प्रेमही समावलेलं असतं. रमाही समाधानी आहे कारण तिला संतुलन साधता आलं आहे. घर अन् ऑफिस आता व्यवस्थित चालू आहे.

अनलिमिटेड कहानियां-आर्टिकल पढ़ने के लिएसब्सक्राइब करें