कथा * गरिमा पंकज
आज शबनम अजूनपर्यंत रुग्णालयात आली नव्हती. २ वाजत आले होते. इतर दिवशी तर ती १० वाजताच येत असे. कधी सुट्टीही घेत नसे. मला तिची काळजी वाटू लागली होती.
जेव्हापासून कोरोनाचे संकट गडद होऊ लागले होते तेव्हापासून ती माझ्यासोबत जीव धोक्यात घालून रुग्णसेवा करीत होती. मी डॉक्टर आहे आणि ती नर्स. पण तिला वैद्यकीय क्षेत्राची इतकी माहिती झाली आहे की, कधी मी नसलो तरीही ती माझ्या रुग्णांना चांगल्या प्रकारे आणि अगदी सहजपणे सांभाळते.
मी आज मात्र माझ्या रुग्णांना एकटेच सांभाळत होतो. रुग्णालयातील दुसरी एक नर्स स्नेहा माझ्या मदतीसाठी आली तेव्हा मी तिलाच विचारले, ‘‘काय झाले, आज शबनम आली नाही. ठीक तर आहे ना ती?’’
‘‘हो, ठीक आहे. पण काल संध्याकाळी घरी जाताना सांगत होती की, काही शेजारी तिला त्रास देऊ लागले आहेत. ती मुस्लीम आहे ना? आता तिच्या जातीतील कोरोना रुग्ण जसे वाढू लागले आहेत तसे सोसायटीतील कट्टरपंथी तिलाच दोषी मानत आहेत. तिला सोसायटीतून हाकलून देण्याची मागणी करीत आहेत आणि गद्दार असे संबोधून तिच्याकडे तिरस्काराने पाहत आहेत. बिचारी एकटीच राहते. त्यामुळे ते लोक तिला अधिकच त्रास देत आहेत. मला वाटते की, म्हणूनच ती आली नसेल.’’
‘‘कसे जग आहे? धर्म किंवा जातीच्या आधारावर एखाद्याची पारख करणे चुकीचे आहे. एक नर्स अहोरात्र लोकांची सेवा करीत आहे. तिच्यावरच इतका घाणेरडा आरोप...?’’ मला प्रचंड राग आला होता.
स्नेहालाही शबनमची काळजी वाटत होती. ‘‘सर, तुम्ही बरोबर बोलत आहात. शबनमने आपले जीवन रुग्णसेवेसाठी अर्पण केले आहे. रुग्ण हिंदू आहे की मुस्लीम, असा विचार तिने कधीच केला नाही. असे असताना लोक मात्र तिच्या धर्माकडे का पाहत आहेत? देशाचे विभाजन करू पाहणारे कट्टरपंथीच अशा चुकीच्या विचारांना हवा देत आहेत.’’
तितक्यात माझा मोबाईल वाजला. शबनमचा फोन होता. ‘‘हॅलो शबनम, तू ठीक आहेस ना?’’ मी काळजीच्या स्वरात विचारले.
