कथा * रेखा नाबर
‘‘पकडा पकडा माझी पर्स खेचली.’’
स्कूटरवरून चाललेल्या दोघांपैकी मागे बसलेल्या तरूणाने राधाची पर्स खेचली. ती मदतीसाठी पुकारा करीत होती. कारमधून येणाऱ्या माधवने गती वाढवून आपली कार स्कूटरच्या समोर उभी केली. पटकन् उतरून त्याच्या हातातली पर्स खेचून घेतली व त्याला एक फटका लगावला. त्या दोघांनी पोबारा केला. माधव पर्स घेऊन राधाजवळ आला. ती खूप घाबरली होती.
‘‘ही घ्या तुमची पर्स. आतल्या वस्तू नीट तपासून घ्या.’’
‘‘थँक्स. मी रिक्षासाठी इथे थांबले होते. तर हा प्रकार घडला.’’
‘‘मिळाली ना पर्स! रिक्षासाठी नका थांबू. मी सोडतो तुम्हांला गाडीने. पत्ता सांगा तुमचा.’’
‘‘नको नको. मिळेल मला रिक्षा. जाईन मी. तुम्हांला कशाला त्रास?’’
‘‘भीती वाटते की काय, मी तुम्हांला पळवीन अशी. तशी काळजी करू नका. पण इथे थांबलात तर झाल्या प्रकाराची पुनरावृत्ती होऊ शकते.’’
ती घाबरून ‘नको नको’ म्हणाली. त्याला हसू आले. तो गाडीच्या दिशेने चालू लागला व ती मागून तिने पत्ता सांगितला. गाडी सुरू झाली.
‘‘झाल्या प्रकाराने तुम्ही घाबरलाय. आपण कॉफी घेऊ या एखाद्या चांगल्या हॉटेलात.’’
‘‘नको नको. उशीर होईल. घरी सगळे वाट पाहत असतील.’’
‘‘मोबाईल वापरता ना? मग कळवा घरी. नाहीतर माझ्या मोबाईलवरून फोन करा.
बाय द वे माझं नाव माधव.’’
‘‘माझं राधा. मी करते मेसेज.’’
‘‘काय हो राधा मॅडम, पहिल्यांदा नको नको म्हणून नंतर राजी व्हायचं अशी कार्यपद्धती आहे का तुमची?’’
ती खुद्कन हसली व तिच्या गालावरची कळी त्याला खुणवू लागली.
कॉफीपानानंतर त्याने राधाला घरी सोडले. त्याचा मोबाईल नंबर न घेतल्याची तिला चुटपूट लागली. पण दोनच दिवसांनी तो तिच्या बँकेत आला. मनांत विचार आले ‘हा मलाच भेटायला आला की काय? पण मी या बँकेत काम करते हे त्याला कुठे माहिती आहे. सहज आला असेल कामानिमित्त, न बोलता जायला लागला तर झटकायचं त्याला. आधीच आगाऊपणा नको,’ इतर कस्टमरसारखं तो. मला त्याचं अप्रूप कशाला?
