कथा * सुधा कोतापल्ले
वरात नवरीच्या निवासस्थानापर्यंत येऊन पोहोचली होती. नवरदेवावरून ओवाळायला पाण्याची कळशी घेतलेल्या स्त्रिया व औक्षणाचं तबक घेऊन वधूची आई दारातच उभ्या होत्या. नवरदेवाला घोड्यावरून उतरवून घेण्यासाठी वधूचे वडिल आणि भाऊ पुढे आले. घोड्यावरून उतरतानाच नवरदेव भडकला. कसाबसा उभा राहिला. पण बोहल्यापर्यंत पोहोचेतो त्या दोघांच्या लक्षात आलं, नवरदेव भरपूर दारू ढोसून आलेला आहे. त्यामुळे त्याचा चालताना तोल जातोय. कसंबसं त्याला स्टेजपर्यंत आणून खुर्चीवर बसवलं. बापलेकांचं डोळ्यांच्या भाषेतच बोलणं झालं.
मुलानं वडिलांचं टेन्शन कमी करण्यासाठी हळूच म्हटलं, ‘‘बाबा, कदाचित लग्नाच्या आनंदात त्यांना जास्त झाली असेल, काळजी करू नका...’’
तो पुढे काही बोलणार होता, तेवढ्यात वधुवेषात नटलेली तनीषा तिच्या मैत्रिणींच्या घोळक्यात स्टेजवर पोहोचली. तिच्या हातातली वरमाला त्याच्या गळ्यात घालायला, त्याला खुर्चीतून उठून तिच्यासमोर उभं राहायला हवं होतं. दोनदा तो कसाबसा उठला अन् पुन्हा खुर्चीवर धप्पकन बसला. दोघांनी धरून त्याला उभा केला. तनीषाच्या गळ्यात माळ घालण्यासाठी त्याच्या हातात फुलांचा हार दिला. त्यानं हात उचलले, पण ते खाली आले. दोनदा असंच झाल्यावर लोक कुजबुजायला लागले.
वधुवेषातल्या लाजऱ्याबुजऱ्या तनीषानं हा सगळा प्रकार बघितला अन् तिचं डोकं तडकलं. हातातली वरमाला तिनं स्टेजवर फेकली अन् ती कडाडली, ‘‘मला अशा दारूड्याशी लग्न करायचं नाहीए.’’ ताडकन् वळून ती चालायला लागली. या अनपेक्षित घटनेनं सगळेच भांबावले. तनीषाला अडवायला मैत्रिणी धावल्या तोवर तिनं आपल्या खोलीत जाऊन धाडकन् दरवाजा लावून घेतला होता.
‘‘तनीषा दार उघड,’’ पुन्हा पुन्हा आईवडिल म्हणत होते.
तनीषानं सांगितलं, ‘‘एकाच अटीवर दार उघडेन, माझा निर्णय कुणी बदलायचा नाही.’’ तिनं दार उघडलं तेव्हा तिनं वधुवेष व सगळा शृंगार उतरवून नेहमीचे साधे कपडे घातलेले होते.
‘‘अगं, वेड लागलंय का तुला?’’ आईनं म्हटलं, ‘‘अशी दारातून वरात परत पाठवतात का कुणी? विचार कर एकदा. लग्न मोडलं तर पुन्हा लग्न करताना किती प्रॉब्लेम येतात. इतका झालेला खर्च वाया जाईल. दूरदूरच्या गावाहून पाहुणे आले आहेत. तू आततायीपणा करू नकोस..पुढे सगळं नीट होईल.’’ आईला अजूनही काही बोलायचं होतं पण बाबांनी मधेच तिला अडवलं.
