कथा * कुमुद भटनागर
नितीनच्या आयुष्यात सुख कधी आलंच नाही असं तर म्हणता येणार नाही. पण ते सुख श्रावणातल्या उल्हासासारखं अल्प काळासाठी यायचं. सुख आलंय म्हणेपर्यंत दु:खाचे काळे ढग त्याला झाकून टाकायचे. स्मित हास्याचं रूपांतर मोकळेपणाने हसण्यात होतंय, तोवर डोळ्यांतून दु:खाश्रू गळायला लागायचे.
तसे तर नितीनचे बाबा एक प्रसिद्ध डॉक्टर होते. पैसाही भरपूर कमवत होते. पण घरात मुलंही भरपूर होती. एवढ्या सगळ्यांच्या सगळ्या हौशी पूर्ण करणं किंवा जो जे मागेल ते त्याला देणं शक्यच नव्हतं. नितीन तसा खूपच हौशी अन् रसिक होता. आपल्या हौशी पूर्ण करण्याचा एकच मार्ग त्याच्या लक्षात आला होता की या क्षणी सर्व लक्ष अभ्यासावर केंद्रित करायचं, उत्तम मार्क मिळवून चांगली नोकरी मिळवायची. मग तो आणि त्याचा पैसा अन् त्याच्या हौशी अन् आवडी.
काही वर्षांतच त्याची इच्छा पूर्ण झाली. भरपूर पगाराची उत्तम नोकरी मिळाली. त्या आनंदाप्रीत्यर्थ दिलेल्या पार्टीतच बाबांना जबरदस्त हार्ट अटॅक आला अन् ते हे जग सोडून गेले. सगळंच वातावरण दु:खाने व्यापलं. सात बहीणभावांत नितीन तिसऱ्या क्रमांकावर होता. बाबांच्या हयातीत सर्वात थोरला लेक व त्याच्यापाठची बहीण एवढ्यांचीच लग्न झाली होती. बाकीची सर्व मुलं अजून शिकत होती.
नितीनने दु:खात बुडालेल्या आईला धीर दिला. तिला वचन दिलं की तो सर्व धाकट्या बहीणभावंडांची जबाबदारी घेईल. त्यांची आयुष्य मार्गी लागल्याखेरीज तो स्वत: लग्न करणार नाही आणि सर्वात महत्त्वाचं म्हणजे त्याने ही जबाबदारी पूर्णपणे पार पाडली. आपल्या हौशी, आपल्या आवडी एवढंच काय, स्वत:च्या करियरचीही आहुती दिली.
खरं तर दुसऱ्या शहरात त्याला अधिक पगाराची नोकरी मिळत होती. पण नितीनने आपलं शहर सोडलं नाही; कारण एक तर इथे रहायला स्वत:चं घर होतं. दुसरं म्हणजे त्याच्या असण्यामुळेच आई अन् इतर भावंडं स्वत:ला सुरक्षित समजत होती. त्याच्याशिवाय राहाण्याची कल्पनाही आईला असह्य वाटायची.
