* सुवर्णा पाटील
‘‘हॅलो आई, काय म्हणते? कशी आहेस?’’
‘‘मी बरी आहे रे संभव, पण तू उद्या नक्की ये. तू प्रॉमिस केलं आहेस. मागच्या वेळेसारखं करू नको.’’
‘‘हो गं आई, आता नक्की सांगितले ना. माझी महत्त्वाची मीटिंग आहे, नंतर बोलतो.’’
फोन ठेवताच संभवच्या डोक्यात विचारांचे चक्र सुरू झाले. त्याला इतक्यात लग्न करायचे नव्हते. पण त्याचे घरचे ऐकायलाच तयार नव्हते. त्याचे कुणावर प्रेम होते असेही नाही. पण त्याला आता करिअरवर लक्ष केंद्रित करायचे होते. आईच्या वाढत्या आजारपणामुळे तो तिच्या या इच्छेला नाकारूही शकत नव्हता. म्हणून अनिच्छेने का होईना तो यावेळी मुलगी बघायला तयार झाला. घडाळयाकडे लक्ष जाताच त्याने पटकन आवरले व ऑफिसात गेला.
संध्याकाळी परत आल्यावर संभवने पुण्याला जाण्यासाठी ट्रॅव्हलची वेळ पहिली आणि स्टॉपला जाऊन उभा राहिला. ट्रॅव्हल थोडी उशिराच आली. त्यात त्याचा शेवटचा स्टॉप असल्याने गाडी पूर्ण प्रवाश्यांनी भरलेली होती. फक्त एका युवतीशेजारील जागा रिकामी होती. त्याने तिची बॅग हळूच उचलून खाली ठेवली व तिथे बसला. संभवने पाहिले ती युवती झोपलेली होती. तिच्या पूर्ण चेहऱ्यावर रुमाल होता. त्याची नजर ट्रॅव्हलच्या खिडकीतून बाहेर गेली. पौर्णिमेच्या चंद्राचे छान असे चांदणे पडले होते. त्या चांदण्याच्या प्रकाशात त्या युवतीचे लांबसडक सोनेरी केस चमकत होते. बाहेरच्या गार वाऱ्याने ते केस रुमालाच्या बंधनाला झुगारून संभवच्या चेहऱ्याला स्पर्श करत होते. क्षणभर का होईना संभव त्या स्पर्शाने मोहरून गेला. पण त्याने लगेच स्वत:ला सावरले व तो थोडे अंतर ठेवून बसला.
दिवसभरच्या दगदगीने त्यालाही लवकर झोप लागली. पण ड्रायव्हरने जोरात गाडीचा ब्रेक मारल्याने सर्वच प्रवासी घाबरून उठले. सर्वांनी विचारल्यावर ड्रायव्हरने सांगितले की, पुढे मोठा अपघात झाला आहे. त्यामुळे गाडी थांबली आणि पुढचे ४-५ तास तरी वाहतूक सुरळीत होणार नाही.
‘‘का? हे, या सर्व गोष्टी आजच घडायच्या होत्या का. उद्या सकाळी पुण्याला नाही पोहोचले तर आई मला नक्की रागवेल....आता काय करू?...नेमकी फोनलाही रेंज नाही...’’
