कथा * दिनेश सिंह
आजींच्या चितेला काकांनी अग्नी दिला. काका त्यांच्या दोन मुलांसह अमेरिकेत स्थायिक झाले होते. चितेने धडधडत पेट घेतला. गंगेच्या काठावरील जोरदार वाऱ्याने आगीत तेल ओतायचे काम केले. चितेच्या प्रखर आगीमुळे आजूबाजूला उभ्या असलेल्या माणसांना थंडीच्या मोसमातही उबदार वाटले.
जवळपास ५०-६० माणसांच्या गर्दीत मीदेखील होतो. आजीच्या रुग्णालयात जाण्यापासून ते मरेपर्यंत तिच्यावर केलेले उपचार, तसेच तिला स्मशानभूमीत घेऊन जाताना झालेले सर्व पूर्वापार विधी मी अत्यंत कुतूहलाने पाहात होतो, ते समजून घेण्याचा प्रयत्न करत होतो, पण मला हे समजत नव्हते की, विधींचे पालन करणे का गरजेचे आहे किंवा त्या न पाळल्याने काय नुकसान होईल? अशा प्रकारचा मृत्यू मी पहिल्यांदाच जवळून पाहिला होता.
आजींच्या तीन जावयांमध्ये मी सर्वात लहान जावई होतो. त्यांच्या अंत्ययात्रेत सहभागी होणे हा माझ्यासाठी नवीन अनुभव होता.
१० डिसेंबरला सकाळी अंघोळ करताना त्या नाहणीघरात पडल्या होत्या. खूप रक्त वाहून गेले होते. त्यांना तातडीने रुग्णालयात नेण्यात आले. त्यावेळी त्यांच्या मेंदूतील नसा फुटल्याचे डॉक्टरांनी सांगितले.
मला जे जमले ते मी केले. माझी पत्नी तिच्या आजीची काळजी घेण्यासाठी रात्रंदिवस रुग्णालयातच राहिली. खरं तर ती माझी आजी नसून माझ्या पत्नीची आजी होती किंबहुना माझ्या पत्नीची आईच होती, कारण माझ्या पत्नीच्या आईचा मृत्यू लवकर झाल्यामुळे आजीनेच तिला सांभाळले होते. माझ्या पत्नीच्या वडिलांचे काही वर्षांपूर्वी निधन झाले होते. त्यामुळेच माझ्या पत्नीचे आणि माझेही पत्नीच्या आजीसोबत चांगले पटत होते.
माझ्या दोन मोठया मेहुण्या, काकाच्या मुली, एकुलती एक सून, काकी, त्यांच्या सर्व मुलांसह दुपारीच रुग्णालयात पोहोचत असत. संध्याकाळपर्यंत सर्वजण आजीसोबत बसण्याऐवजी बाहेर फिरताना दिसायचे. जेव्हा मी तिथे पोहोचायचो तेव्हा मला माझ्या चुलत मेहुण्या कधी चहा, कधी कॉफी पिताना तर कधी बाहेर रस्त्यावर फिरताना दिसत. एकदा विचारल्यावर त्यांनी सांगितलें की, ‘‘इथे खूप थंडी आहे. मुलांना सर्दी होऊ नये म्हणून उन्हात राहाणे खूप गरजेचे आहे.’’
