* इंजी. आशा शर्मा
विनय डॉक्टर आहे आणि त्याची प्रॅक्टिस चांगल्या प्रकारे सुरू आहे. पण सध्या तो एका वेगळयाच समस्येने त्रासाला आहे. काही वर्षांपूर्वी त्याने घर बांधण्यासाठी एका सरकारी वसाहतीतील भूखंड खरेदी केला होता. त्यावेळी तेथे फारशी वस्ती नव्हती. त्यामुळे तो आपल्या कुटुंबासह वडिलोपार्जित घरातच राहत होता. मात्र आता तेथे वस्ती होऊ लागल्याने त्यानेही तेथे घर बांधण्याचा निर्णय घेतला.
नकाशा बनविण्यासाठी विनय सिव्हिल इंजिनीअर म्हणजे स्थापत्य अभियंत्यासह तेथे गेला तेव्हा रस्त्याच्या दुसऱ्या बाजूला असलेली घरे पाहून त्याची चीडचिड झाली. ती घरे अतिशय अल्प उत्पन्न गटातील लोकांची होती. विनय मनातल्या मनात स्वत:च्या आणि त्यांच्या राहणीमानाची तुलना करू लागला. अशी तुलना करणे त्याच्या बुद्धीला पटत नव्हते, पण मन काही केल्या मान्य करायला तयार नव्हते.
‘‘आजकाल शेजारीपाजारी जाऊन बसण्याइतका वेळ कोणाकडे आहे? ते त्यांचे कमावून खातील आणि आपण आपले. तुम्ही उगाचच त्रास करून घेत आहात,’’ पत्नीने समजावले.
‘‘ही जागा विकून दुसरी घेणे सोपे काम नाही. शिवाय तुझ्याकडे इतका वेळ कुठे आहे? उगाचच दलालांकडे फेऱ्या माराव्या लागतील. सुनेचे म्हणणे योग्य आहे. याच जागेवर घर बांध,’’ वडिलांनी असा सल्ला दिल्यानंतर विनय काहीशा नाराजीनेच घर बांधण्यासाठी तयार झाला.
घराचे बांधकाम सुरू करून काही दिवसच झाले होते. एके दिवशी रस्त्याच्या दुसऱ्या बाजूच्या घरांपैकी एका घरातील माणूस तेथे आला आणि म्हणाला, ‘‘बरे झाले, शेजारी एखादा डॉक्टर असेल तर रात्रीअपरात्री उपयोगी पडेल.’’
हे ऐकताच विनय पुन्हा नाराज झाला.
जसजसे घराचे काम पूर्ण होऊ लागले होते तसा विनयचा उत्साह कमी होऊ लागला होता. जेव्हा कधी तो त्याची चारचाकी गाडी तेथील एका झाडाखाली उभी करायचा तेव्हा कितीतरी मुले गाडीच्या अवतीभवती फिरत. काही गाडीला हात लावून बघत. एखादा खोडकर मुलगा आपल्या महागडया गाडीचे नुकसान तर करणार नाही ना, अशी भीती विनयला सतावत असे.
