कथा * रितु वर्मा
होय, त्याच्या आयुष्यातील मी एक चीअर गर्ल आहे आणि ही भूमिका मी गेली ३ वर्षे निभावत आहे. हे कोणते विचित्र नाव किंवा नाते आहे, असा प्रश्न तुम्हाला पडला असेल. हे नाते अजिबात नाही, तर सर्व माहीत असूनही मला लागलेले हे विचित्र वेड आहे आणि स्वत:ला काहीतरी खास वाटावे म्हणून मी ते अनुभवतेय.
आजही मला तो दिवस आठवतो, कदाचित १५ जानेवारी असेल. एक फ्रेंड रिक्वेस्ट आली, काही ओळखीचे मित्रही होते, म्हणून मी ती स्वीकारली. त्यानंतर तिथून मेसेज येऊ लागले, मीही उत्तरे देऊ लागले.
‘‘तू खूप सुंदर आहेस,’’ असा मेसेज आला.
मी लिहिले, ‘‘हा… हा… हा…’’
मेसेज आला, ‘‘अगं, मी खरं सांगतोय, तुझा पती खूप नशिबवान आहे.’’
मी पुन्हा लिहिले, ‘‘हा… हा… हा… पण या हा… हा… च्या आतल्या वेदनांमुळे, डोळयात पाणी आले,’’ त्याने संपर्कासाठी नंबर मागितला.
मी लिहिले, ‘‘एवढया लवकर? अजून मी तुला ओळखतही नाही… मला फक्त एवढेच माहीत आहे की, आपण एकाच शाळेत शिकलो.’’
मेसेज आला, ‘‘म्हणूनच मी नंबर मागतोय, पण सुंदर मुली नखरे करतात, हरकत नाही, देऊ नकोस.’’
मनात विचार आला, मी किशोरवयीन नाही आणि तो माझा प्रियकरही नाही, त्यामुळे दोन सुसंस्कृत लोकांनी एकमेकांना नंबर द्यायला काय हरकत आहे?
त्याच्या बोलण्यात काय जादू होती माहीत नाही, पण मी आनंदाने नंबर दिला. एका मिनिटात मला फोन आला. थोडासा विचार करून मी फोन उचलला. तिथून एक अतिशय निरागस हास्य ऐकू आले, असे हसणे ज्यासाठी मी आसुसले होते.
तो म्हणाला, ‘‘फक्त यासाठी फोन केला की, मी कोणी गुंड नाही. एक साधा माणूस आहे आणि तू खरोखरंच सुंदर आहेस.’’
मी थोडीशी लाजले, पण मला आतून आनंदही झाला होता. मी फक्त ‘‘धन्यवाद’’ म्हटले आणि फोन ठेवला. त्यानंतर काही वेळाने व्हॉट्सअॅपवर त्याचा मेसेज आला, ‘‘बोलल्याबद्दल धन्यवाद. आई आणि मुलीचा फोटो खूपच सुंदर आहे.’’
मी एक ४० वर्षांची विवाहित स्त्री होती जी दुभंगत चाललेल्या लग्नातून कशीबशी मार्गक्रमण करत होती. माझा पती माझा असूनही माझा नव्हता, हे मला अनेक वर्षांपासून माहीत होते, पण समाज आणि मुलांसाठी मी हे नाते जपत होते. पती मला त्याचे नाव समाजात देत होता आणि मी त्याचे घर माझे घर मानून सांभाळत होते.
लग्नानंतरची पहिली २ वर्षे आमच्या नात्यात खूप प्रेम होते, नंतर जबाबदाऱ्यांच्या ओझ्याखाली असे काही दबून गेलो की, फक्त लग्न राहिले आणि प्रेम कापराप्रमाणे उडून गेले.
आता पतीचे घरी उशिरा येणेही त्रासदायक वाटत नव्हते. मी बराच वेळ माझ्या नवीन फेसबुक मित्राचे प्रोफाईल तपासत राहिले.
दरम्यान, मी पाहिले की त्याला माझे जवळपास सर्वच फोटो आवडलेत. त्याने माझ्या प्रत्येक फोटोवर अनेक सुंदर कमेंट्स दिल्या होत्या. वयाच्या ४० व्या वर्षीही मला स्वत:ला १४ वर्षांची मुलगी झाल्यासारखे वाटू लागले.
मुले शिकवणीसाठी वगैरे बाहेर गेली की, आम्ही रोज फोनवर बोलू लागलो. त्याच्या शब्दांनी माझ्या निस्तेज आयुष्याला पंख दिले. मला मी स्वत:लाच कुणीतरी खास वाटू लागले. मी स्त्री असल्याची जाणीव मला नव्याने झाली. खूप दिवसांनी पार्लरला गेले. प्रत्येक काम उरकताना मला त्याचाच चेहरा दिसू लागला होता.
आम्ही दोघे जेव्हा कधी फोनवर बोलायचो तेव्हा तो हेच सांगायचा की, मी किती सुंदर आहे आणि या वयातही मी स्वत:ला किती व्यवस्थित ठेवले आहे. त्याच्या बोलण्याने माझ्या मनाला एक विचित्र भीतीही वाटू लागली होती, कारण आरसा त्याच्या बोलण्यात तथ्य नसल्याचे दाखवून देत होता.
दोन महिने उलटून गेले. तो सतत भेटण्याचा आग्रह करत होता. मलाही त्याला भेटायची उत्सुकता होती, पण भीतीही वाटत होती की, भेटल्यानंतर माझ्या फोटोंनी निर्माण केलेले आकर्षण संपणार तर नाही ना? तरीही मार्चमध्ये भेटायचे ठरवले. तो म्हणाला, त्याला साडी जास्त आवडते.
मुले गेल्यावर मी बराच वेळ कपाट उघडे ठेवून उभी राहिले, नंतर मोरपिशी रंगाची साडी आणि त्यावर शोभून दिसणारे कानातले काढले. मी बराच वेळ तयारी करत होते. गडद गुलाबी रंगाची लिपस्टिक लावताना स्वत:ला आरशात पाहून मला समाधान वाटले.
हृदय धडधडत होते, तरीही तिथे गेले. माझ्या शेजारी एक पांढरी कार थांबली. तो आत बसला होता. तो फोटोपेक्षा अधिक आकर्षक होता. मी बसताच त्याने मैत्रीचा हात पुढे केला. मीही हस्तांदोलन केले. तो पुन्हा मिश्किल हसला.
कुटुंबाच्या गप्पा सांगताना तो सतत मोठयाने हसत होता. खूप वर्षांनंतर मला हवेसारखे हलके वाटत होते. त्याने उपाहारगृहाबाहेर गाडी थांबवली. आत गेल्यावर म्हणाला, ‘‘काय मागवू?’’
मी म्हणाले, ‘‘काहीही.’’
काही स्टार्टर्स आले, तो अधूनमधून माझ्याकडे बघत होता. माझा चेहरा लाजून लाल झाला होता. माझी अवस्था ओळखून तो म्हणाला, ‘‘एवढी का लाजतेस? मी तुला बघायला आलो आहे का? आपण फक्त २ मित्रांप्रमाणे मजा करायला आलो आहोत.’’
मला माझ्या गावंढळपणाची लाज वाटली. लग्नाआधी घरचे वातावरण आणि माझ्या लाजाळू स्वभावामुळे मी कोणत्याही पुरुषाला मित्र बनवले नव्हते. आईवडिलांच्या इच्छेनुसार माझे लग्न झाले आणि मग आयुष्याच्या गिरणीत भरडले गेले.
जेवल्यानंतर, गाडीत बसून आम्ही उगाचच भटकत होतो. त्यानंतर अनोळखी, सामसूम रस्त्यावर जाताच तो माझ्या शरीराशी लगट करू लागला. मी थोडा विरोध केल्यावर तो हळूच म्हणाला, ‘‘लहान मुलांसारखी का वागतेस… मला उगाच नखरे दाखवू नकोस.’’
मी थोडीशी गोंधळले. मनात कुठेतरी असुरक्षिततेची भावना होती की, कदाचित तो मला सोडून तर जाणार नाही ना?
मी संकोचून म्हणाले, ‘‘मी यासाठी तयार नाही.’’
काहीही न बोलता तो स्वत:च्या मर्जीनुसार माझ्या अंगावरून हात फिरवत राहिला आणि तेच वाक्य वारंवार सांगत राहिला जे पुरुष अशा परिस्थितीत वारंवार सांगतात.
न जाणो का, पण खूप दिवसांनी असा प्रेमाचा वर्षाव होत होता. मनाला कळत होते की, जे घडतेय ते चुकीचे आहे, पण, शरीराचीही भूक असते, हे मला त्याच दिवशी समजले. इच्छा नसतानाही माझ्या शरीराने त्याला साथ दिली आणि अनेक महिन्यांनी किंबहुना वर्षांनंतर, शरीर कापसासारखे. हलके वाटू लागले.
स्वत:च्या मर्जीनुसार वागल्यानंतर तो खूप प्रेमाने म्हणाला, ‘‘आपण रोजच फोनवर बोलतो, त्यामुळेच आताचा वेळ मला बोलण्यात वाया घालवायचा नाही.’’
मला थोडे वाईट वाटत होते, तरीही मी त्याचे ऐकत होते. जाण्यापूर्वी त्याने माझ्या कपाळाचे चुंबन घेतले, ‘‘तू माझ्यासाठी खूप खास आहेस.’’
हे ऐकून मी पुन्हा कुणासाठी तरी खास आहे, हे मला पटले.
घरी गेल्यावर त्याने मला माझा अनुभव विचारला, मीही विचार केला की, त्याची चीअर गर्ल व्हायला काय हरकत आहे? मी हसले आणि म्हणाले, ‘‘खूप वर्षांनंतर मला कापसासारखे हलके झाल्याप्रमाणे वाटतेय.’’
लहान मुलासारखा उत्तेजित होऊन तो म्हणाला, ‘‘खरंच?’’ आणि मग फोनवरच चुंबनाचा आवाज आला. मी फोन ठेवून दिला.
त्यानंतर रोज माझे मन त्याच्याशी बोलायला आतूर होऊ लागले. मी रोज मेसेज करून विचारायचे. कधी तो मेसेज वाचायचाच नाही तर कधी वाचूनही दुर्लक्ष करायचा. कधी कधी तो ‘नक्की प्रिये’ असा मेसेज पाठवत असे. तो मेसेज वाचल्यानंतर तो संपूर्ण दिवस किंवा रात्र माझ्यासाठी खास होत असे, मी वेडयासारखी खूश होत असे. तो त्याच्या सोयीनुसार बोलत असे, कधी त्याचे बोलणे त्याच्या आयुष्यातल्या जोडीदाराशी संबंधित तर कधी जीवनाच्या तत्त्वज्ञानाशी संबंधित असायचे. कधीकधी ज्याला अश्लीलता म्हणता येईल इतके तो बेलगाम बोलायचा.
दरम्यान, आम्ही आणखी दोन वेळा भेटलो, दोन्ही वेळा त्याच गोष्टीची पुनरावृत्ती झाली. माझी इच्छा नसतानाही मी त्याला जे आवडत होते तेच करत राहिले. कधी कधी मला हे सर्व थोडं विचित्र वाटायचे, पण मी तरी काय करणार होते? तो माझी गरज बनला होता.
कदाचित त्यालाही हे समजले असावे. दरम्यान, माझे दुभंगलेले वैवाहिक जीवन अधिकच दुभंगत गेले आणि मी पतीपासून विभक्त झाले. त्यानंतर तो अधिक सजग आणि सतर्क झाला. आता त्याला थोडे अंतर राखायचे होते. मीही त्याच्याशी सहमत झाले. काचेसारख्या पारदर्शक असलेल्या एका नव्या धाग्यात आम्ही बांधले जाणार होतो.
चार दिवसांपासून त्याच्यासोबत फोनवर बोलणे झाले नव्हते. मला प्रचंड अस्वस्थ वाटत होते. इच्छा नसतानाही मी फोन लावला. त्याने फोन उचलला नाही. मी पुन्हा फोन केला. त्याने तो कट केला. मला काय झाले होते माहीत नाही, मी पुन्हा फोन लावला.
त्याने फोन उचलला आणि चिडलेल्या आवाजात म्हणाला, ‘‘तुला समजत नाही, मी घरी मुलांसोबत व्यस्त आहे. वेळ मिळाला की स्वत:च फोन करेन.’’
माझे ऐकून घेण्यापूर्वीच त्याने फोन कट केला. माझे डोळे पाणावले, पण आता या नात्यातील नवीन समीकरणांची मला सवय करून घ्यावी लागणार होती.
तो मला कळसूत्री बाहुलीप्रमाणे नाचायला लावत होता आणि मीही सर्व माहीत असून त्याला हवे तसे वागत होते. कदाचित लग्नाच्या विहिरीतून घसरून मी खड्डयात पडले होते. मात्र या खड्डयाची खोली अद्याप मला समजली नव्हती.
आता मात्र मी स्वत:च्या अटींवर आयुष्य जगण्याचा निर्णय घेतला. त्याची स्त्री मैत्रीण असले म्हणून बिघडले कुठे? या नात्यात वाहून जाण्यापेक्षा या नात्याला सहजीवनात रूपांतरित केले तर दोघांचाही फायदा होईल, असे मी ठरवले.
दोन दिवसांनी त्याचा फोन आला. मी पूर्वीसारखा फोन लगेच उचलला नाही. थोडावेळ घंटा वाजल्यानंतर फोन घेतला.
तो म्हणाला, ‘‘मला माफ कर प्रिये, मी थोडा उदास होतो. तुझ्याशिवाय मला कोण समजून घेणार?’’
सर्व समजत असून आणि इच्छा नसतानाही माझे मन पुन्हा विरघळले. त्याच्या कार्यालयातील सहकर्मचारी त्याला कशाप्रकारे जाळयात अडकवू पाहात आहे, हे तो सांगत होता.
मी असुरक्षित झाल्याप्रमाणे म्हणाले, ‘‘तू दुसऱ्या कोणाकडे बघितलेले मला आवडणार नाही.’’
तो हसला आणि म्हणाला, ‘‘असं का?’’
मी म्हणाले, ‘‘तुला माहीत आहे ना?’’
तो गर्वाने म्हणाला, ‘‘मी एक शिकारी आहे आणि एका शिकारीवर समाधानी होऊ शकत नाही.’’
त्याचे असे वागणे आता नित्याचे झाले होते. कदाचित तो मला सांगू इच्छित होता की, त्याला फक्त एक मित्र म्हणून माझी गरज आहे, मी त्याच्या पुरुषी अहंकाराच्या समाधानासाठी आहे, कारण त्याचे पुरुषत्व त्याला कधीही हे मान्य करू देणार नव्हते की, त्याच्यासाठी मीही खूप गरजेची आहे, पण आता आयुष्याच्या या खेळात चीअर गर्लची भूमिका साकारताना मला मजा येत होती.
आता मीही थोडे बदलले होते. माझ्याशी चांगले बोलणाऱ्या पुरुषांबद्दल मी त्याला सांगू लागले. त्याच्या डोळयांतली असुरक्षितता पाहून मला मजा यायची.
एखाद्या दिवशी त्याने फोन केला नाही, त्याचा मेसेज आला नाही म्हणून माझा दिवस वाईट जाईल, एवढीही मी त्याच्या अधीन गेले नव्हते.
एके दिवशी गप्पा मारताना तो माझ्या मैत्रिणींची चौकशी करू लागला. फेसबुकमुळे माझे संपूर्ण आयुष्य उघडया पुस्तकासारखे झाले होते. त्याने एक अतिशय निर्लज्ज प्रस्ताव दिला आणि तरीही मी शांतपणे ऐकत होते. तो मला माझ्या जिवलग मैत्रिणीला त्याच्या मित्राच्या घरी घेऊन यायला सांगत होता.
अचानक मला राग आला, ‘‘संभोग करायचा असेल तर पैसे लागतील, सर्व फुकट मिळत नसते.’’
तो मोठयाने हसला आणि म्हणाला, ‘‘प्रिये, तू माझी आहेस. तुझ्या खूप सुंदर मैत्रिणी आहेत, माझ्या मित्रांचेही भले होईल.’’
मीही ठकास महाठक होत म्हणाले, ‘‘मला तुझा कंटाळा आला आहे, तू जसा शिकारी आहेस तशी मीही शिकारी झाले आहे.’’
हे ऐकून त्याचा चेहरा फिका पडला, पण तरीही तो म्हणाला, ‘‘हो, बरोबर आहे.’’
त्या दिवसानंतर त्याचे मित्र आणि माझ्या मैत्रिणीचा विषय आमच्या आयुष्यातून कायमचा निघून गेला. तुम्ही विचार करत असाल की, मी एक मूर्ख स्त्री आहे. कदाचित तुम्ही समाजाच्या दृष्टिकोनातून योग्य विचार करत असाल, पण माझ्या स्वाभिमानाशी तडजोड न करता, मला ज्यामुळे आनंद होईल तेच मी करत होते. त्याच्याशी बोलणे ही माझी गरज बनली होती, पण आता हळूहळू मीही त्याची गरज झाले होते.
आता आम्ही कधीकधी इकडे तिकडे एकत्र फिरायला जातो. पण या भेटींचा आमच्या कुटुंबावर परिणाम होणार नाही याची काळजी घेतो. जेव्हा कधी आम्ही बाहेर जातो तेव्हा एकमेकांमध्ये हरवून जातो, रात्रंदिवस बसून फक्त त्या गोष्टींवरच गप्पा मारतो ज्या आम्ही सामाजिक वर्तुळामुळे कोणाशीही बोलू शकत नाही.
मी फक्त त्याची आहे, एवढे बोलणेही त्याला माझे वेड लावण्यासाठी पुरेसे आहे. आयुष्याच्या रहाटगाडग्यात फिरून कंटाळा आल्यावर जेव्हा कधी तो माझ्याकडे यायचा तेव्हा मी त्याला चिअर गर्लची भूमिका करून हसवायचे आणि मग उत्साहाने तो माझ्यासाठी ते सर्व काही करायचा ज्याची अपेक्षा स्त्रीला पुरुषाकडून असते.
असेच एकदा आम्ही दोघे २ दिवसांसाठी महाबळेश्वरला गेलो होतो. तिथे मला रुही भेटली. ती आणि मी महाविद्यालयतील मैत्रिणी होतो. एकेकाळी आम्ही जणू दोन शरीर आणि एक आत्मा होतो, पण लग्नानंतर हळूहळू एकमेकांपासून दूर गेलो.
मला टक लावून पाहात ती म्हणाली, ‘‘तुझ्या त्वचेवरून तुझे वय अजिबात समजू शकत नाही.’’
मग अचानक त्याला पाहून आश्चर्यचकित होत म्हणाली, ‘‘हे कोण?’’
मी म्हणाले, ‘‘तो माझा खूप जवळचा मित्र आहे.’’
रुही आश्चर्यचकित होऊन बघत राहिली आणि काही न बोलता निघून गेली.
आम्ही रात्री फिरायला बाहेर पडलो तेव्हा रुहीही तिथे होती. मला समजले की, तीही त्याच उपाहारगृहात थांबली होती. मी आणि रुही कॉफी प्यायला गेलो. मला माहीत होते की, रुहीला मला काहीतरी विचारायचे होते.
वाफाळणारी कॉफी, गुलाबी थंडी आणि कधीही न संपणाऱ्या गप्पा… ती तिचा पती आणि मुलांबद्दल तर मी माझ्या मुलांबद्दल सांगत होते. रुहीला स्वत:ला आवरता आले नाही आणि शेवटी न राहावून तिने विचारले, ‘‘तुझा पती कुठे आहे?’’
मी तिला पडलेले कोडे सोडवत म्हणाले, ‘‘तो आहे आणि तो नाही. माझ्या मुलांचा पिता म्हणून मुलांच्या आयुष्यात आहे, पण माझ्या आयुष्यात नाही.’’
रुही आजीबाईसारखी म्हणाली, ‘‘तुम्ही जे करताय ते बरोबर नाही… लग्न कर.’’
मी शांत स्वरात म्हणाले, ‘‘रुही काय बरोबर आणि काय चूक हे आपल्या भावना ठरवतात. कोणाला न दुखावता मी आणि तो या नात्यात बांधले गेलो आहोत.’’
रुही म्हणाली, ‘‘तू त्याचे घर तोडत आहेस.’’
मी शांत स्वरात म्हणाले, ‘‘मी नव्हे तर लग्नानंतर त्याची होणारी घुसमट याला जबाबदार आहे. माझे त्याच्याशी असलेले नाते काचेसारखे पारदर्शक आहे. रुही, कुठल्याही तिसऱ्याची सावली पडू न देता जोपर्यंत आम्ही एकत्र आहोत तोपर्यंत तो बाहेरून संभोगकरून आला तरी मला समजेल आणि तसे झाले तरी मला फरक पडणार नाही.’’
‘‘मी आणि तो या बंधनात खूप मोकळेपणाने वावरत आहोत आणि हेच या नात्याचे सौंदर्य आहे.’’
रुही म्हणाली, ‘‘मग लग्न कर, तो वाईट नाही.’’
मी म्हणाले, ‘‘लग्नानंतर मी त्याची मालमत्ता होईन. मी त्याच्याबरोबर जशी आहे तशी खुश आहे.’’
रुहीला काहीच समजत नव्हते. ती उठली आणि म्हणाली, ‘‘तुला माहीत आहे का, तुझ्यासारख्या स्त्रियांना समाजात काय म्हणतात?’’
मी म्हणाले, ‘‘रुही, तुझ्या समाजात अशा पुरुषांना काय म्हणतात जे लग्न होऊनही माझ्यासारख्या स्त्रियांमध्ये सुख शोधतात?’’
त्यानंतर मी शांत स्वरात म्हणाले, ‘‘माझ्यासारख्या महिलांना समाजात चीअर गर्ल्स म्हणतात, ज्या समाजाच्या विचाराने घाबरलेल्या आणि कंटाळलेल्या पुरुषांना चीअर करतात.’’
आता मुले शाळेत गेल्यावर तो महिन्यातून एकदा घरी येऊ लागला, पण आम्ही दोघंही एकमेकांना काही विचारायचो नाही, काहीही सांगायचो नाही. कधी कधी मी काही बोलायच्या आधीच तो अडवत म्हणायचा, ‘‘यासाठी एक पत्नी पुरेशी आहे, माझ्या आयुष्यात तिची जागा घेण्याचा प्रयत्न करू नकोस.’’
त्याला जेव्हा कधी काही अडचण यायची किंवा एखाद्या गोष्टीबद्दल वाईट वाटायचे तेव्हा मी माझे घरातले काम सोडून तासनतास त्याच्याशी गप्पा मारायचे आणि तो माझ्यासाठी किती खास आहे हे त्याला पटवून द्यायचे. त्याचे मनोबल वाढवायचे. त्यानंतर काही दिवस तो माझ्याशी संपर्कही साधायचा नाही, पण आता मला काही फरक पडत नव्हता, कारण माझी ही भूमिका माझ्या आनंदासाठी आहे. मी त्याच्यावर कोणतेही उपकार करत नव्हते आणि तोही माझ्यासाठी जे काही करतो ते त्याच्या आनंदासाठी करतो.
एके दिवशी गप्पा मारताना मी त्याला म्हणाले, ‘‘तुझ्या पत्नीची जागा घेण्याचा मी कधी प्रयत्न केला नाही, मग तू मला नेहमी ऐकवून का दाखवतोस?’’
तो म्हणाला, ‘‘तसा विचारही करू नकोस, आपण फक्त मित्र आहोत, माझे माझ्या कुटुंबावर खूप प्रेम आहे.’’
मैत्री हा शब्द ऐकून मला हसू आले, कारण हे नाते मैत्रीच्या पलीकडचे होते.
असेच एकदा बोलण्याच्या ओघात तो म्हणाला, ‘‘माझ्या आयुष्यात तू किती मौल्यवान आहेस हे तुला माहीत नाही, मी तुला कोणाशी वाटून घेण्याचा विचारही करू शकत नाही. मी तुला कसा वाटतो?’’
मी हसले आणि म्हणाले, ‘‘माझ्या हृदयात फक्त तूच आहेस, तुझ्याशिवाय मी कोणाचा विचारही करू शकत नाही. मला आयुष्यभर तुझीच राहायचे आहे.’’
तो अभिमानाने म्हणाला, ‘‘वाटून घ्यायला शिक, तुझे हेच वागणे मला आवडत नाही.’’
मीही खोडकरपणे म्हणाले, ‘‘विवाहित यशस्वी पुरुषांच्या जगात माझ्यासारख्या स्त्री मैत्रिणीला खूप मागणी आहे.’’
हे ऐकून तो गप्प बसला.
तो महिन्यातून एकदा माझी अशीच परीक्षा घ्यायचा, पण मी नेहमी त्याला उलट उत्तर द्यायचे. त्याला फक्त माझे शरीर हवे होते, त्याची स्तुती हवी होती. यात माझाही एक फायदा होता, एकटी स्त्री सर्वांवर विश्वास ठेवू शकत नाही. तो थोडा गर्विष्ठ होता, पण विश्वासार्ह होता.
आमच्या नात्यातील प्रत्येक गोष्ट तो ठरवतो, पण मीही माझ्या पद्धतीने त्याचा उपभोग घेते. आम्ही दोघे इच्छा असूनही यातून बाहेर पडू शकत नाही किंवा आम्हाला यातून बाहेर पडायचे नाही.
एके दिवशी मला त्याचा मेसेज आला की, तो कामानिमित्त येणार आहे आणि मला भेटून जाईल.
सकाळपासूनच मी वाट पाहात होते. मीटिंग संपल्यानंतर काही वेळाने निघणार असल्याचा त्याचा फोन आला. मी केशरी आणि जांभळया रंगाचा ड्रेस घालून तयार झाले. तेवढयात त्याचा मेसेज आला, त्याला उशीर होणार आहे.
मी मेसेज केला, ‘‘काही हरकत नाही, पण भेटल्याशिवाय जाऊ नकोस.’’
तेवढयात मेसेज आला, ‘‘मी कदाचित येऊ शकणार नाही.
आता संध्याकाळ झाली होती. मला अश्रू अनावर झाले. मी त्याला फोन करू लागले. तो कट करत राहिला, तेवढयात मेसेज आला ‘गाडी चालवत आहे.’ रात्री मेसेज आला, ‘‘बोलायचे असेल तर बोल.’’
काहीही विचार न करता फोन लावला. पलीकडून एक मोठा आवाज माझ्या कानावर आला, ‘‘का त्रास देतेस?’’ भेटता आले असते तर भेटून गेलो असतो. मला दुसरे काही काम नाही का? तू माझी प्राथमिकता नाहीस.’’
वितळलेले शिसे माझ्या कानावर आदळले, ‘‘तुला आधीच सांगितले होते, माझ्या पत्नीची जागा घेण्याचा प्रयत्न करू नकोस.’’
मीही उलट उत्तर दिले, ‘‘तूझ्या पत्नीची जागा मी घ्यायची नाही, पण मग माझ्यासोबत मी तुझी पत्नी असल्यासारखे कोणत्या अधिकाराने वागतोस? वाईट संबंध असले तरी त्या लग्नात काही अधिकार असतात, पण इथे अनिश्चिततेशिवाय काहीही मिळत नाही. खरंच माझा मित्र असशील तर माझ्या भावनांचा आदर का करत नाहीस?’’
तो काहीच बोलला नाही. बराच वेळ शांतता होती.
त्या घटनेला ३ दिवस उलटून गेले होते, मला खूपच दु:ख झाले होते. चौथ्या दिवशी त्याचा संदेश आला. ‘‘प्रिये, मी उदास होतो. तुझ्याशिवाय मला कोण समजून घेणार?’’
मी पुन्हा आनंदी झाले की, मी त्याच्यासाठी खास आहे. त्या घटनेनंतर तो बोलण्याआधी विचार करू लागला आणि आता तर पत्नीचा विषयही आमच्या बोलण्यात येत नाही.
त्यानंतर एके दिवशी प्रणय करताना त्याने विचारले, ‘‘तुला माहीत आहे का, माझ्या आयुष्यात तू काय आहेस?’’
मी म्हणाले, ‘‘होय मी तुझ्या आयुष्याची चीअर गर्ल आहे, जी तुझ्या आयुष्यात विविध रंग भरते, जेणेकरून तुला आयुष्यातील एकसुरीपणाचा कंटाळा येऊ नये.’’
‘‘मला माझ्या व्यक्तिमत्त्वाची आहुती द्यावी लागत असली तरी तुझे मनोबल वाढवणारी मी एक चीअर गर्ल आहे. अशी चीअर गर्ल जिला भावनांपासून दूर राहावे लागते, जिने फक्त तुमच्या आयुष्याच्या बाहेरच्या ओळीवर राहून तुम्हाला आनंद द्यायचा असतो.
हे सांगण्याची ताकद माझ्यात कुठून आली माहीत नाही. तेव्हा बाहेर आणि आतही शांतता पसरली होती. मला वाटले, कदाचित माझ्या बोलण्यामुळे त्याचा अहंकार दुखावला गेला आहे आणि तो परत कधीच येणार नाही. पण २ दिवसांच्या शांततेनंतर त्याचा मेसेज आला, ‘‘प्रिये, तुझा राग स्वाभाविक आहे, पण तुला माहीत नाही की, मला तुझी किती आठवण येते. आपण इतके चांगले मित्र आहोत, मग तू उगाच नको ते का बोलतेस?
मला त्याची एवढी सवय किंबहुना त्याचे एवढे व्यसन लागले होते की, स्वत:वर ताबा ठेवता येत नव्हता. मी मोबाईल उचलला आणि त्याला फोन केला.
तिथून त्याचा आवाज आला, ‘‘ऐक, तू जी कोणी आहेस आणि ज्या भूमिकेत तुला माझ्या आयुष्यात राहायचे आहे ते सर्व मला मान्य आहे. मला तुला गमावायचे नाही, तू खरोखरंच माझी चीअर गर्ल आहेस.’’
आणि पुन्हा एकदा आमच्या कधीही न संपणाऱ्या गप्पा सुरू झाल्या. आता तो माझ्याबद्दल अधिक गंभीर आणि उत्कट झाला आहे आणि मी त्याच्यासारखी, पण पूर्वीपेक्षाही थोडी जास्तच खोडकर झाले आहे.
