*कथा माधुरी कुलकर्णी
‘‘पॅरिसला जाणाऱ्या प्रवाशांनी गेट नं ४ कडे जावे’ अशी घोषणा झाल्यावर प्रवासी त्या गेटकडे जाऊ लागले. अर्थातच मोना मोहनबरोबर लगबगीने त्याच्या हातात हात गुंफुन पुढे सरकली. या सुंदर जोडप्याने सगळ्यांचे लक्ष आपल्याकडे आकर्षित केले होते. काळ्या रंगाच्या उंची सूटमध्ये मोहन रूबाबदार दिसत होता व मोना तर फारच आकर्षक वाटत होती. तिने डिझायनर ड्रेस घातला होता. पर्सही त्याला साजेशी होती. उंच टाचेचे बूट तिने घातले होते. कानातले हिऱ्यांचे लोंबते डूल तिच्या सौंदर्यांत भरच घालत होते.
एकदाचे विमानाने आकाशात उड्डान घेतले व मोनाने सूटकेचा एक नि:श्वास टाकला. विमानाबराबरे तिचे मन पण सातव्या आसमंतात उडत होते. आपले ईस्पित लवकरच साध्य होणार यात तिला आता शंका वाटत नव्हती.
पॅरिसला गेल्यावर काय आणि कसे कार्यक्रम पार पाडायचे याची मोना व मोहन चर्चा करू लागले. दोघांनाही आर्किटेक्चरची परीक्षा दिली होती. मोहन एका प्रसिद्ध उद्योगपतीचा एकुलता एक मुलगा होता. अमाप संपत्तीचा वारस होता. त्याचे व्यक्तिमत्त्व आकर्षक होते. विदेशात शिक्षण घेतल्यामुळे त्यच्या वागण्याबोलण्यात एक रूबाब होता.
याउलट मोना एका मध्यमवर्गीय कुटुंबातील मुलगी होती. तिचे वडिल एक सरकारी अधिकारी होते. ती व तिचा भाऊ, आईवडिल व आजी असे कुटुंब होते. उच्चभ्रू परिसरात त्यांना क्वार्टर्स मिळाले होते. तिच्या आईचे माहेर श्रीमंत असल्यामुळे तिला आपल्या मुलांनी पण चांगल्या शाळेत जावे, झकपक कपडे घालावे, थाटात राहावे असे वाटत असे. त्यामुळे मोनाला तिने कॉन्व्हेंट शाळेत घातले होते. साहजिकच मोना त्या वर्तळात रमली. श्रीमंत मित्र मैत्रिणींच्या वाढदिवसाला गेल्यावर तेथील थाटमाट बघत राही. त्यांच्या पार्ट्यां पण आलिशान असत. आपण ४ खोल्यांच्या घरात राहतो, सेकंडहँड गाडीतून प्रवास करतो या गोष्टीचे तिला वैषम्य वाटत असे.
लहानपणापासूनच तिला श्रीमंतीचे आकर्षण वाटू लागले होते. आलिशान बंगल्यात राहावे, मर्सिडीज गाडीतून फिरावे, उंची हॉटेलात जेवण करावे असे तिला वाटत असे. आपल्या मैत्रीणींपेक्षा आपल्यात काय कमी आहे. थोडी मोठी झाल्यावर अपण रूपवान आहोत या गोष्टीची तिला जाणीव झाली. तिच्याभोवती मुलांचा सतत गराडा असे. तिच्याशी दोन शब्द बोलायला मिळावेत म्हणून प्रत्येकजण धडपडत असे. मोनासुद्धा त्यांना आपल्या मोहक हास्याने उत्तेजन देत असे.
