कथा * सुमन बाजपेयी
सकाळपासून भेटायला येणाऱ्या लोकांची वर्दळ घरात सुरू झाली होती. फोनही सतत वाजत होता. लॅन्डलाईन नंबर आणि मोबाइल अटेंड करण्यासाठीही एका चपराश्याची ड्यूटी लावलेली होती. तोच फोनवर सर्वांना सांगत होता, ‘‘साहेब आता व्यस्त आहेत. थोड्या वेळानं बोलतील,’’ तो सर्वांची नावं अन् नंबरही टिपून ठेवत होता. कुणी एखादा फारच अडून बसला तर तो चपरासी साहेबांकडे बघायचा, त्यांनी नाही म्हणून मान हलवली की तो क्षमा मागून फोन बंद करायचा.
साहेबांना इतक्या लोकांनी गराडा घातला होता की त्यांच्यापर्यंत पोहोचणंच मुळात अवघड होतं. त्यातला प्रत्येकजण अगदी हिरिरीनं सिद्ध करू बघत होता. जणू तोच रमणसाहेबांचा एकमेव जवळचा आहे. तोच त्यांचा आधार आहे. त्यांच्यावर आलेल्या संकटातून तोच एकटा त्यांना सांभाळू शकतो. धीर देणारी सांत्वन करणारी एकाहून एक सरस वाक्य त्या माणसांच्या मुखातून निघत होती.
‘‘ऐकून धक्काच बसला हो.’’
‘‘घडलं हे फारच वाईट झालंय...’’
‘‘सर, आम्ही इतकी वर्षं ओळखतोय तुम्हाला, तुम्ही कसे आहात ते आम्हाला ठाऊक आहे. तुमच्यासारखा सज्जन आणि प्रामाणिक माणूस असं करणारच नाही. तिनं मुद्दाम घडवून आणलंय हे सगळं.’’
‘‘होय ना? रमण सरांना कोण ओळखत नाही? ज्या डिपार्टमेन्टमध्ये लाच घेतल्याशिवाय एक कागद पुढे सरकत नाही, त्या डिपार्टमेंटमध्ये ते इतकी वर्ष स्वच्छ चारित्र्यानं वावरले. कधी एक पैसा कुणाकडून घेतला नाही अन् एका स्त्रीवर बळजबरी केल्याचा आरोप लावला जातोय त्यांच्यावर!’’
‘‘सर, तुम्ही काळजी करू नका. आम्ही तुमच्यावर हा आरोप लावू देणार नाही.’’
‘‘एमसीडी इतकं मोठं व्यवस्थापन आहे...इथं तर असं काही तरी नेहमीच चालू असतं.’’
‘‘सर तुम्ही हे मनाला लावून घेऊ नका. सीमा तशीही चवचाळ स्त्री आहे. तिला सगळेच ओळखतात.’’
गर्दी वाढत होती तशा चर्चाही वाढत होत्या. सहानुभूती दाखवणाऱ्यांच्या चेहऱ्यावर आनंदही दिसत होता.
कारण रमण अत्यंत शुद्ध, स्वच्छ चारित्र्याचा होता. इतरांना त्याचा हेवा वाटे, धाकही वाटे. ज्यांना त्यानं लाच घेऊ नका असा सज्जड दम दिला होता. त्यांना तर आज त्याच्यावर एका स्त्रीनं तिच्या अब्रूवर रमण उठलाय असा डांगोरा पिटलाय म्हटल्यावर मनांतून त्यांना सुप्त समाधान वाटत होतं. आता जर सस्पेंड झाला तर काय होईल? कोर्टात केस होईल. अब्रूची लक्तरं वेशीवर टांगली जातील. घरीदारी कोणी मान तरी देईल का?
