* रोहित
३८ वर्षीय आबिदा मेरठहून दिल्लीत नवीन आयुष्य आणि बऱ्याच अपेक्षेने आली. ती एक सुशिक्षित आणि आनंदी एकल आई होती. चार वर्षांपूर्वी तिच्या पतीचे कार्यालयातील एका महिलेसोबत प्रेमसंबंध होते, यातूनच दोघांमध्ये वाद होऊन प्रकरण घटस्फोटापर्यंत गेले.
प्रदीर्घ अशा ३ वर्षे चाललेल्या न्यायालयीन कामकाजात आबिदाची बाजू वरचढ ठरली. यादरम्यान तिने लढण्याचे धैर्यही मिळवले होते. आबिदा तिच्या माहेरी होती आणि प्रदीर्घ न्यायालयीन कामकाजात गुंतली होती. घटस्फोट झाल्यावर तिने ठरवले की, ती आता आई-वडिलांच्या घरीही राहणार नाही. ती स्वाभिमानी होती. त्यामुळे वहिनीच्या नजरेतील तिरस्कार तिला दिसत होता.
आई-वडील आणि सासरच्या मंडळींची बोलणी ऐकून घेण्यापूर्वीच तिने दिल्लीत स्थायिक होण्याचा निर्णय घेतला होता. दरम्यान ती नोकरीसाठी अर्जही करत राहिली. घटस्फोटाची प्रक्रिया पूर्ण होताच तिने स्थायिक होण्यासाठी आई-वडिलांकडून थोडी आर्थिक मदत घेतली आणि दिल्लीतील लक्ष्मी नगर भागात आपल्या मुलासोबत राहायला आली.
तिने काही काळ तिच्या आईलाही सोबत आणले होते, जेणेकरून सर्व व्यवस्थित होईपर्यंत आई रायनची काळजी घेईल. ती शिकलेली असल्याने तिला गुरुग्राममध्ये नोकरी मिळायला वेळ लागला नाही.
आबिदा अनेकदा दिल्लीत आली असली तरी स्वत:हून मोठी जबाबदारी घेऊन इथे येण्याची तिची ही पहिलीच वेळ होती. तिच्या ८वीत शिकणाऱ्या मुलाचे शिक्षण ही तिच्यासाठी सर्वात महत्त्वाची गोष्ट होती. त्याला नवीन आणि चांगल्या शाळेत प्रवेश घेऊन देणे आणि नंतर स्वत:साठी चांगले मित्र-मैत्रिणी शोधणे तिच्यासाठी आवश्यक होते.
आबिदाने मुलाला ईडब्ल्यूएस म्हणजे आर्थिकदृष्टया दुर्बळ घटक असलेल्या कोटयाच्या आधारे केंद्रिय शाळेत प्रवेश घेऊन दिला. नवीन शाळेत गेल्यावर रायनने नवीन मित्र बनवले. त्याच्याच कॉलनीतला ऋषभ त्याचा खास मित्र झाला, जो रायनसोबत ये-जा करत असे. आबिदाची अडचण अशी होती की, ती नोकरी करत असल्याने एक आई आणि एक जबाबदार व्यक्ती म्हणून तिच्या मुलावर ती बारकाईने लक्ष ठेवू शकत नव्हती. तिला तिच्या मुलाबद्दलची माहिती तिच्या आईकडूनच मिळत होती.
