* गरिमा पंकज
अंकुशची आई सून दीपाच्या वागण्यावर खूप नाराज होती. दीपा तिला नातवाला भेटू देत नसे. आधी तिने वेगळे घर घेतले आणि आता एकाच शहरात राहूनही ती मुलाला त्यांच्यापासून दूर ठेवत होती. जेव्हा अंकुशने आईची बाजू घेत पत्नीला जाब विचारला तेव्हा तिने आजीला महिन्यातून एकदा नातवाला भेटण्याची परवानगी दिली. मात्र फोनवर संभाषण किंवा भेटवस्तूंची देवाणघेवाण यासाठी परवानगी नव्हती.
सासू न कळवता मुलाला भेटायला आल्यास तिला राग यायचा. दीपाच्या अशा वागण्याचा अंकुशच्या आईला खूप त्रास होत असे. दरम्यान अंकितचे आजीबद्दलचे प्रेम आणि जिव्हाळाही कमी होत होता. महिन्यातून एक-दोनदाही आजीला भेटायला जायला तो कंटाळत असे.
कालांतराने अंकुशच्या आईने हे सर्व मान्य केले, पण एक दिवस परिस्थिती बदलली. त्यादिवशी दीपाची तब्येत बिघडली होती. मोलकरीणही सुट्टीवर होती. दीपाने बहिणीला फोन केला असता तिने परीक्षा असल्याने मदतीसाठी येण्यास नकार दिला. दीपाच्या आईच्याही पायाला जखमा झाल्या होत्या, त्यामुळे ती येऊ शकली नाही.
दीपाने जेव्हा तिची समस्या अंकुशला सांगितली तेव्हा अंकुशने सुचवले, ‘‘मी अंकितला आईकडे सोडेन जेणेकरून ती त्याच्या खाण्यापिण्याची काळजी घेईल. मी स्वत: तिथेच जेवेन आणि तुझ्यासाठी जेवण घेऊन येईन.’’
दीपाला थोडी लाज वाटली. सासू मदत करणार नाही, असे तिला वाटले, पण अंकुशला विश्वास होता की आई सगळं सांभाळेल. तसेच झाले. सासूने अंकित आणि अंकुशची काळजी तर घेतलीच, पण दुपारी वेळ मिळेल तेव्हा येऊन दीपाचे घर साफ केले. तिने फळे कापून दीपाला खायला दिली. तिच्या डोक्यावर प्रेमाने हात फिरवत म्हणाली, ‘‘जेव्हा कधी तुला माझी गरज असेल तेव्हा मला बोलव.’’
दीपाचे डोळे पाणावले. सासूचा हात प्रेमाने धरून ती म्हणाली, ‘‘मी तुमच्यासारख्या प्रेमळ आईवर अत्याचार केले. तुम्हाला अंकितपासून दूर ठेवले, जेव्हा की तुमच्यापेक्षा जास्त प्रेम त्याच्यावर कोणीच करू शकणार नाही. आपल्या माणसांचे महत्त्व दु:खातच लक्षात येते.’’
