* शैलेंद्र सिंग
नकुल हा एका सामान्य कुटुंबातील तरुण होता. त्याच्या पालकांनी त्याला चांगल्या महाविद्यालयात शिक्षण देण्यासाठी खूप कष्ट केले होते आणि आर्थिक अडचणींचा सामना केला होता. पैशाची व्यवस्था करताना त्याचे कुटुंबही कर्जात बुडाले. नकुलच्या पालकांना वाटले की त्यांच्या मुलाला नोकरी मिळेल. जर त्याला चांगला पगार मिळाला तर एक-दोन वर्षात सगळं ठीक होईल. नकुलला त्याच्या पालकांच्या गरजा समजल्या. त्याच्या मनात होते की त्याला मिळणाऱ्या पगारातून तो त्याच्या पालकांना मदत करेल आणि त्यांना आनंदी ठेवेल. चांगल्या विद्यापीठातून शिक्षण घेतल्यानंतर त्याला एका कंपनीत नोकरी मिळाली. पगार माझ्या अपेक्षेप्रमाणे नव्हता पण नेहमीपेक्षा चांगला होता.
तिथली जीवनशैली कंपनीनुसार राखावी लागली. तिथल्या गरजेनुसार गाडी, चांगला फ्लॅट, मोबाईल, कपडे, परफ्यूम इत्यादींची व्यवस्था करावी लागली. ते एक महागडे शहर होते. अशा परिस्थितीत त्याच्या पगाराचा मोठा भाग यावर खर्च होत होता. तो पैसे वाचवू शकला नाही. दुसरीकडे, त्याच्या पालकांना वाटले की आता नकुलने घरी पैसे पाठवावेत. तो ते सांगण्यास कचरत होता. नकुल अधूनमधून काही पैसे पाठवत असे पण त्याचा काही उपयोग झाला नाही.
नकुलसोबत काम करणारे लोक श्रीमंत कुटुंबातील होते. तो त्याचा संपूर्ण पगार खर्च करायचा. त्यांना घरी पाठवायचे नव्हते. अशा परिस्थितीत, समान पगार मिळूनही, नकुल गरीब वाटत होता. इतर श्रीमंत दिसत होते. ज्या महिन्यात
नकुल घरी पैसे पाठवत असे, त्या संपूर्ण महिन्यात कोणताही अनावश्यक खर्च होणार नाही. त्याच्या मित्रांना पैसे खर्च करताना पाहून तो नैराश्याचा बळी बनला. हळूहळू तो त्याच्या मित्रांपासून दूर राहू लागला. एकटेपणा त्याला ग्रासू लागला. चांगला पगार मिळत असूनही, इतरांची संपत्ती पाहून तो त्रासला.
सोशल मीडियाचा प्रभाव
आजच्या युगात प्रत्येकजण सोशल मीडियाचा वापर करत आहे. नकुल हे देखील पाहत असे की त्याचे मित्र त्यांच्या पालकांना किती आनंदी ठेवतात. तो त्यांना भेटवस्तू देत असे आणि त्याबद्दल सोशल मीडियावर पोस्ट करत असे. नकुलला असं काहीही करता आलं नाही. त्याचे आईवडील गावातील होते. त्यांची जीवनशैली वेगळी होती. ते सोशल मीडियाइतके हाय-फाय नव्हते. तो खूप त्रासलेला होता. एकदा तो रजा घेऊन गावी गेला तेव्हा त्याने या गोष्टी त्याच्या वडिलांना सांगितल्या.
