love story Archives - Grihshobha

Monsoon Special : आल्हाददायक वातावरणात जवळीक…

* अनामिका पांडे

होय, जेव्हा हवामान आल्हाददायक असते, तेव्हा तुम्हाला तुमच्या जोडीदारासोबत वेळ घालवायचा असेल. तुम्ही समजू शकता की पैशाशिवाय आयुष्यात काहीही होऊ शकत नाही. हे आयुष्यातील सत्य आहे पण यामुळे आपण विसरतो की आपल्या आयुष्यात आणखी कोणीतरी आहे जो खूप खास आहे आणि आपण त्याला वेळ द्यायला विसरतो….मग तो तुमचा लाईफ पार्टनर असो वा तुमची गर्लफ्रेंड किंवा बॉयफ्रेंड… एक खास जागा असते. त्यामुळे त्यांना वेळ द्यावा. कारण तुम्हाला तुमच्यापेक्षा जास्त प्रेम देणारा, स्वतःच्या आधी तुमच्याबद्दल विचार करणारा माणूस तुम्हाला फार क्वचितच सापडतो. त्यामुळे त्यांच्यासाठी वेळ काढा…

यावेळी पावसाळा आहे, तुम्हाला हवे असल्यास तुम्ही तुमच्या जोडीदारासोबत फिरायला जाऊ शकता.. तुम्ही त्याच्यासोबत वेळ घालवू शकता. कॉर्न एकत्र खा आणि पावसाळ्याचा आनंद घ्या.

* तुम्ही घरी असाल तर तुमच्या बायकोला पकोडे बनवायला सांगा आणि तुम्ही चहा बनवा आणि बायकोसोबत बसून पकोडे आणि चहाचा आनंद घ्या.

* तुम्ही तुमच्या मैत्रिणी किंवा पत्नीसोबत एखादा चित्रपट पाहायला जाऊ शकता, कोणताही चांगला रोमँटिक चित्रपट… यामुळे तुमच्यातील जवळीक वाढेल आणि एकत्र वेळ घालवण्याची चांगली संधीही मिळेल.

* बायकोसोबत लाँग ड्राईव्हला जाता येते…एक छान गाणे वाजवा…सोबत वेळ घालवण्याचा हा एक उत्तम मार्ग आहे.

* हे सर्व काम फक्त पतीनेच सुरू करावे असे नाही, पत्नीही करू शकते, जर तुमचा नवरा इतका रोमँटिक नसेल तर तुम्हीही या सर्व गोष्टी करू शकता. यामुळे तुमच्या पतीलाही चांगले वाटेल. तो त्याचा ऑफिसचा थकवाही विसरेल आणि तुमच्यासोबत चांगला वेळ घालवेल. त्यांना थोडासा कंटाळाही दूर होईल.. आणि ते तुमच्या जवळ येतील.

* चांगल्या हवामानात, तुम्ही काही दिवस दूर कुठेतरी जाऊ शकता किंवा तुम्ही तिथे जाऊ शकता, तुम्हाला एकांतही मिळेल आणि एकत्र चांगला वेळ घालवता येईल.

* तुमची इच्छा असेल तर तुम्ही घरी तुमच्या पत्नीसोबत चित्रपट पाहण्यात चांगला वेळ घालवू शकता.

* या सर्व मार्गांनी तुम्ही तुमचे नाते चांगले बनवू शकता तसेच तुमच्यातील अंतर कमी करू शकता. त्यामुळे पाऊस आणि आल्हाददायक वातावरणाचा आनंद घेत पकोडे खा आणि प्रेम वाढवा.

चला, पुन्हा एकदा

कथा * गरिमा पंकज

‘‘काहीतरी नक्कीच होते आपल्या दोघांमध्ये… आजही तुला बघून मनाच्या तारा आपसूकच छेडल्या जातात…’ नेहाकडे पाहताच अमितच्या तोंडातून नकळतच शब्द बाहेर पडले. मोकळे सोडलेले केस, टपोरे डोळे, कपाळावर उभी टिकली आणि डोळयांत कितीतरी प्रश्न… आपल्या साडीचा पदर सावरत नेहाने वळून पाहिले आणि त्याचवेळी दोघांची नजरानजर झाली.

अमित एकटक तिला पाहतच राहिला. नेहाच्या नजरेनेही क्षणात त्याला ओळखले होते. अमितला काहीतरी बोलायचे होते, पण नेहाने स्वत:ला सावरले आणि आपले लक्ष दुसरीकडे वळवले.

अमितला असे वाटले की, क्षणभर मिळालेला आंनद दुसऱ्याच क्षणी हरपला. नेहाने नजर चोरत पुन्हा त्याच्याकडे पाहिले. अमित अजूनही तिच्याकडेच बघत होता.

‘‘हॅलो नेहा,’’ अमितला रहावले नाही. तो तिच्या जवळ गेला.

‘‘हॅलो, कसे आहात?’’ दबक्या आवाजात नेहाने विचारले.

‘‘जसे सोडून गेली होतीस,’’ अमितने उत्तर दिले. ते ऐकून नेहाने डोळे वर करून त्याच्याकडे पाहिले आणि हसत म्हणाली, ‘‘असे अजिबात वाटत नाही. थोडे जाड झाला आहात.’’

‘‘हो का?’’ असे म्हणत अमितही हसला.

दोघेही जवळपास ४ वर्षांनंतर एकमेकांना भेटले होते. ४ वर्षांपूर्वी असेच स्टेशनवर येऊन नेहाला गाडीत बसवून अमित तिच्यापासून वेगळा झाला होता. नेहा त्याच्या आयुष्यातून दूर जात होती. अमितला तिला थांबवायचे होते, पण दोघांचा स्वाभिमान आडवा आला. ती माहेरी जात होती. दोघांनाही माहीत होते की, ती कायमची जात आहे. पुन्हा परत येणार नाही. त्यानंतर २ महिन्यांच्या आतच घटस्फोटाची कागदपत्रे अमितला मिळाली. दीर्घ कायदेशीर कार्यवाहीनंतर दोघांच्या जीवनाचे मार्ग वेगळे झाले.

‘‘चहा घेणार की कॉफी?’’ मनात दाटून आलेल्या जुन्या आठवणींना आवर घालत अमितने विचारले.

‘‘हो, कॉफी घेईन. तुम्ही मात्र चहा घ्याल ना? पण मला कॉफीच प्यायला आवडेल.’’

‘‘हो, चालेल. लगेच घेऊन येतो.’’

नेहा कॉफी आणायला गेलेल्या पाठमोऱ्या अमितकडे बराच वेळ पाहत होती. घटस्फोटानंतर तिने लग्न केले होते, पण अमित अजूनही एकटाच राहत होता. नेहा त्याच्या मनात अजूनही कायम होती. नेहासोबतही असेच काहीसे घडले होते, पण लग्नानंतर सर्व बदलते. तसेच नेहालाही बदलावे लागले.

‘‘कशी आहेस? सर्व सुरळीत सुरू आहे ना?’’

अमित चहा आणि कॉफी घेऊन आला होता. नेहाच्या जवळ बसून त्याने असे विचारताच दीर्घ श्वास घेत नेहा म्हणाली, ‘‘सर्व ठीक सुरू आहे, पण सध्या माझ्या तब्येतीबाबत मी थोडीशी काळजीत आहे.’’

‘‘का? काय झाले तुला?’’ काळजीच्या स्वरात अमितने विचारले.

‘‘काही नाही. थोडासा दम्याचा त्रास आहे. श्वास घेणे अवघड होते.’’

‘‘सध्या कोरोना संसर्ग पसरत आहे. त्यामुळे तुला जास्त काळजी घ्यायला हवी.’’

‘‘हो, काळजी तर घेतेच. डेहराडूनमध्ये २ दिवसांचे काम आहे. त्यानंतर नागपूरला जायचे आहे. सध्या सुजय नागपूरमध्येच रहायला गेले आहेत.’’

‘‘हो का? मीही कामानिमित्त दिल्लीला आलो होतो. मलाही कोटाला माघारी जायचे आहे.’’

‘‘माझी ट्रेन सकाळी ६.४०ची आहे. अमित, जरा तुम्ही पाहा ना, ट्रेन कधी येईल? स्टेशन मास्तरांना विचारून या ना? ट्रेन वेळेत येईल की उशिराने?’’

‘‘हो, लगेच विचारून येतो,’’ असे सांगून अमित निघून गेला.

चौकशी केल्यावर समजले की, लॉकडाऊन जाहीर झाले आहे आणि त्यामुळे ट्रेन रद्द करण्यात आली आहे. नेहा घाबरली. ‘‘आता काय होईल? ट्रेन कधी सुरू होणार?’’

‘‘नेहा, अगं आतापर्यंत एवढेच समजू शकले आहे की, ३१ मार्चपर्यंत सर्व ट्रेन रद्द करण्यात आल्या आहेत. सर्व काही बंद केले आहे. लॉकडाऊनमुळे ट्रेनवरही निर्बंध लादण्यात आले आहेत.’’

‘‘अरे बापरे, मग आता मी कुठे जाणार? असे कसे झाले? हॉटेल सुरू आहेत की नाहीत?’’

नेहा घाबरली होती. तिला शांत करीत अमित म्हणाला, ‘‘नेहा, काळजी करू नकोस. माझ्या चुलत भावाचे येथे जवळच घर आहे. सध्या तो मुंबईत नोकरी करतो. त्यामुळे घराची चावी माझ्याकडे देऊन ठेवली आहे. मला अनेकदा कामानिमित्त येथे यावे लागते. त्यावेळी मी त्याच्याच घरात राहतो. तूही माझ्यासोबत तिथेच रहा. एवढा तरी विश्वास आहे ना माझ्यावर?’’

‘‘ठीक आहे, चला,’’ नेहा अमितसोबत निघाली.

अमित तिला चुलत भावाच्या घरी घेऊन आला. एका बेडरूमच्या त्या घराला मोठी बाल्कनी आणि एक झोपाळाही होता. छोटीशी बागही होती. तिथे सुंदर झाडे लावली होती. घर छोटेसेच होते, पण फारच सुरेख होते.

अमितसोबत घरात येताच नेहाने तिचा नवरा सुजयला फोन करून घडलेला सर्व प्रकार सांगितला. बिकट परिस्थितीत पूर्वाश्रमीच्या पतीची मदत घेऊन त्याच्यासोबत त्याच्या घरी थांबण्याच्या नेहाच्या निर्णयावर सुजयने कुठलाच आक्षेप घेतला नाही. उलट ती सुरक्षित असल्याचा त्याला आनंद झाला.

‘‘अमित, तुमचे आभार,’’ नेहाने घर न्याहाळत म्हटले.

‘‘तू फ्रेश हो. मी जेवण बनवायला घेतो. आज तू माझी पाहुणी आहेस ना?’’

‘‘अरे वा, म्हणजे तुम्ही जेवण बनवणार? जेव्हा आपण सोबत राहत होतो तेव्हा स्वयंपाकघरात डोकावूनही बघत नव्हता.’’

‘‘नेहा मॅडम, वेळ आणि परिस्थिती खूप काही शिकवते. तू माझ्या हातचे जेवून तर बघ. बोटंही चाटशील.’’

‘‘फारच छान. बोलण्यात तुम्हाला कोणी हरवू शकणार नाही,’’ मनात नसतानाही नेहाच्या मनातील जुन्या आठवणी जाग्या झाल्या होत्या.

लगेचच विषय बदलत नेहा म्हणाली, ‘‘अमित, तुमच्यात खूपच चांगले बदल घडले आहेत.’’

‘‘धन्यवाद,’’ असे म्हणत अमित हसतच कामाला लागला. त्याने खरोखरंच स्वादिष्ट जेवण बनवले.

नेहा आवडीने जेवली. थोडा वेळ गप्पा मारून जुन्या आठवणींना उजाळा दिल्यानंतर झोपायची वेळ अली. बेडरूम एकच होता. अमितने पलंगाकडे बघत सांगितले, ‘‘नेहा, तू येथे आरामात झोप.’’

‘‘तुम्ही कुठे झोपणार?’’

‘‘माझे काय? मी बाहेरच्या सोफ्यावरही झोपू शकतो.’’

‘‘ठीक आहे.’’

नेहा आरामात पलंगावर पहुडली. तिच्या डोळयावर प्रचंड झोप होती. ती खूपच थकली होती. तरीही रात्रभर झोपू शकली नाही. नुसतीच कूस बदलत होती. मनात काही कडू तर काही गोड आठवणी फेर धरून नाचत होत्या. अमितची मनस्थितीही काहीशी नेहासारखीच होती. सकाळी ८ वाजता नेहा उठली. तिने पाहिले की, अमित अंघोळ उरकून स्वयंपाकघरात नाश्ता बनवत होता.

‘‘अरे वा, अगदी गृहिणीसारखेच काम करीत आहात.’’

‘‘बायको सोडून गेली की, हीच वेळ येते मॅडम.’’

अमितने हसत सांगितले. नेहा बागेत गेली. अमित चहा घेऊन तेथे गेला. चहा पित नेहा म्हणाली, ‘‘अमित मला हे आवडलेले नाही. आधीच सांगून ठेवते, दुपारचे आणि रात्रीचे जेवणही मीच बनवणार. तुम्ही फक्त भांडी धुवा.’’

‘‘जशी तुझी आज्ञा,’’ असे अमित हसतच म्हणाला.

अशा प्रकारे दोघेही लॉकडाऊनच्या काळात एकमेकांची मदत करीत वेळ निभावून नेत होते. अमित शक्य तेवढी सर्व कामे स्वत:च करीत असे. त्याला नेहाच्या तब्येतीची काळजी वाटत होती. तो नेहाला केरकचरा काढणे किंवा साफसफाईच्या कामांना हात लावू देत नव्हता.

एके दिवशी भल्या पहाटेच नेहाची तब्येत खूपच बिघडली. नेहाने सांगितले की, तिचे इनहेलर हरवले आहे. अमित लगेचच धावपळ करीत बाजारात गेला. खूप शोधाशोध केल्यानंतर त्याला मेडिकलचे एक दुकान उघडे दिसले. तेथून इनहेलर आणि इतर औषधे घेऊन तो धावतच घरी आला. प्रत्येक क्षण महत्त्वाचा होता. नेहाची तब्येत खूपच बिघडली होती. मात्र वेळेवर इनहेलर मिळाल्याने तिला थोडे बरे वाटले.

तोपर्यंत अमितने एका भांडयात पाणी गरम केले. त्यात लॅवेंडर तेलाचे ५-६ थेंब टाकले. ते भांडे नेहाला आणून दिले आणि तिला ५-१० मिनिटे वाफ घ्यायला सांगितले. यामुळे नेहाला खूपच बरे वाटले.

त्यानंतर अमितने एक ग्लास गरम पाण्यात मध घालून ते नेहाला प्यायला दिले. हळूहळू नेहाला बरे वाटू लागले. अमितने प्रेमाने तिच्या डोक्यावरून हात फिरवत सांगितले, ‘‘आजपासून रोजच तुला मध किंवा हळद घातलेले गरम पाणी प्यावे लागेल. त्यामुळे तुला बरे वाटेल.’’

नेहाच्या लक्षात आले होते की, अमितचे खरोखरंच तिच्यावर खूप प्रेम आहे आणि वेगळे झाल्यानंतरही त्याचे मन तिच्यातच गुंतलेले आहे. पण ही गोष्ट लक्षात यायला उशीर झाला होता.

ती अमितच्या जवळ येऊन बसली आणि त्याचा हात आपल्या हातात घेत म्हणाली, ‘‘मला माझा भूतकाळ पूर्णपणे विसरायचा आहे. आजपासून मी फक्त तुमच्यासोबत घालवलेले चांगले क्षण लक्षात ठेवेन, खरंच!’’

‘‘नेहा, कोण म्हणते की पूर्वाश्रमीचे पतीपत्नी चांगले मित्र होऊ शकत नाहीत? तू आयुष्यात खूप पुढे निघून गेली आहेस. आपले जुने नाते आता पुन्हा जुळले जाऊ शकत नाही. तरीही मैत्रीचे नवे नाते आपल्यात नक्कीच निर्माण होऊ शकते. हो ना?’’

त्या दिवशी पहिल्यांदाच एकमेकांना मिठी मारून दोघेही आनंदाने रडले.

दुसऱ्या दिवशी नेहा एक फूल घेऊन अमितजवळ आली.

‘‘हे काय?’’ तो गोंधळला.

‘‘फूल आहे, गुलाबाचे…’’

‘‘ते दिसतेय, पण आज या गरिबावर इतकी मेहेरबानी कशासाठी?’’

‘‘कारण आजच्याच दिवशी आपण एकमेकांना पहिल्यांदा भेटलो होतो. विसरलात का?’’ लडिवाळपणे पाहत नेहाने विचारले.

‘‘अरे हो, आठवले. आजचा दिवस तुझ्या लक्षात आहे?’’

‘‘हो! चला, आजचा दिवस खास बनवूया.’’

‘‘नक्कीच.’’

त्यानंतर दोघांनी मिळून फुलांनी घर सजवले. बगिच्यात टेबल आणि खुर्ची मांडून दुपारचे जेवण केले. एकमेकांच्या आवडीचे कपडे घातले. जेवणात एकमेकांच्या आवडीचेच पदार्थ होते. एक सांगत असे आणि दुसरा स्वयंपाकघरातून तो पदार्थ घेऊन येत असे. दोघांनी ती पहिली भेट आठवत एकमेकांसाठी गाणे गायले. शेरोशायरी केली. एकमेकांना भेटवस्तू दिल्या. भरपूर गप्पा मारल्या आणि त्यानंतर कधीतरी एखाद्या संध्याकाळी पुन्हा भेटू, असे वचन एकमेकांना दिले.

हे सर्व त्यांनी इतक्या आवडीने आणि मैत्रीच्या नात्याने केली की, त्यामुळे तो दिवस त्यांच्यासाठी खास ठरला.

रात्री नेहाने आपल्यासोबतच झोपायला अमितला सांगितले आणि म्हणाली, ‘‘आज मला एक सुंदर चूक करायची आहे. फक्त आजच्याच दिवशी माझ्या मित्रासाठी मी माझ्या नवऱ्याशी प्रतारणा करणार आहे.

अशा प्रकारे दोघांच्याही जीवनात लॉकडाऊनचा तो संपूर्ण दिवस आयुष्यभरासाठीच्या आठवणीत राहिला. जुने गैरसमज, नात्यातील कटुता दूर झाली होती. एकमेकांवर काहीही हक्क राहिला नसतानाही दोघे एकमेकांसाठी काहीही करायला तयार होते. एक वेगळेच नाते निर्माण झाले होते, ज्याने त्या अडचणींच्या दिवसांतही त्यांना वेगळयाच रंगात रंगवून टाकले होते.

गुंतता हृदय हे

कथा * रेखा नाबर

चल उतर लवकर स्टेशन आलं.’’

‘‘मानसी, स्टेशन आलय. पण चर्नीरोड, चर्चगेट यायला अजून दोन स्टेशन्स आहेत झोपली होतीस का?’’

‘‘चांगली जागी आहे मी. चर्नीरोडलाच उतरायचय. चल लवकर.’’

मानसीने सुरभीला खाली उतरण्यास भाग पाडले. एरवी बडबड करणारी मानसी आज दादरला चढल्यापासून डोळे मिटून गप्प बसली होती.

‘‘मानसी, बरं वाटत नाहीए का? आज अगदी गुमसुम आहेस.’’

‘‘तेच सांगायचंय तुला. चल, समोरच्या हॉटेलात बसू या.’’

‘‘काय बिघडलं असेल हिचं? सुरभीच्या मनात तर्क विर्तकाची चक्रे फिरू लागली.’’

‘‘सुरभी, आईबाबांनी माझं लग्न ठरवलंय.’’

‘‘काय? तुला न विचारताच?’’

‘‘बाबांनी म्हणे त्यांच्या मित्राला श्यामकाकांना वचन दिलं होतं, त्यांच्या महेशशी माझं लग्न होईल असं.’’

‘‘इतकी वर्षं कधी उल्लेख केला नाही तो!’’

‘‘बोलू नये, पण बोलतेच. संसाराचा गाडा ओढायला माझा पगार हवा होता ना?’’

खरेच होते ते. तिच्या बाबांचा तुटपुंजा पगार. घर चालवायला अपुरा पडत होता. मानसी शिकवण्यासुद्धा करीत असे. ती बी.ए. झाली. तिला एम्. ए. करायचे होते.

‘‘मानु, एका डिग्रीपर्यंत शिक्षण पुरे झालं. आता नोकरी शोधायला लाग. माधवचं शिक्षण व्हायचंय. त्याला इंजीनिअरींग करायचं आहे. माझ्या एकटच्या मिळकतीत ते शक्य नाही.’’

नशिबाने तिला लवकरच नोकरी मिळाली. नोकरी करताना तिने एम्.ए. (अर्थशास्त्र) केले. तिला बढती मिळाली. तरीही तिच्या लग्नाचा विचार वडिलांच्या मनाला शिवला नाही. ऑफिसांतील रमेश दिघेबरोबर तिचे सुर जुळले होते. कितीतरी दिवस त्यांच्या भेटीगाठी चालू होत्या. ‘मेड फॉर इच अदर’ जोडी होती. त्या अवधीत तिने दुसऱ्यांदा एम्.ए. (राज्यशास्त्र) केले. ती ऑफिसर झाली व आता वडिलांनी लग्नाचा प्रस्ताव मांडला कारण माधवचं इंजीनिअरींगचं शिक्षण पूर्ण होत आलं होतं. सुरभी तिची अगदी सख्खी मैत्रिण असल्यामुळे तिला मानसीच्या जीवनपथाची समग्र माहिती होती.

‘‘मानसी, रमेशचा विचार केलायस का? तू सांगितलंस का आईबाबांना?’’

‘‘ते काही ऐकून घ्यायला तयारच नाहीत. मला शपथ घातली त्यांनी, शिवाय धमकीसुद्धा दिली की महेशशिवाय दुसऱ्या कोणाशीही मी लग्न केलं तर ते जीव देतील.’’

तसा महेश सर्वच बाबतीत रमेशपेक्षा उजवा होता. पण प्रेमात गुंतलेले मन कधी असला विचार करत नाही.

‘‘मग आता तू काय ठरवलंस?’’

‘‘महेशशी लग्न करण्याखेरीज काही पर्याय ठेवलाच नाहीए आईबाबांनी नाहीतर आत्महत्त्या.’’

‘‘खुळी की काय तू? जीव कस्पटासमान आहे का फेकून द्यायला?’’

‘‘पण रमेशचं वाईट वाटतं गं.’’

‘‘हो ना. त्याला हे सांगायला हवं. जीवावर येतंय अगदी. सुरभी तू सांगशील का गं प्लीज?’’

‘‘छे छे ही तुमच्यातली वैयक्तिक बाब आहे. मी कशी लुडबूड करणार त्यात?’’

‘‘पण तू आम्हा दोघांची जवळची मैत्रीण आहेस ना?’’

मी माझ्या नकारावर ठाम नाही राहू शकले. शेवटी मलाच ते काम करावे लागले. डोके दुखत होते म्हणून कँटीनमध्ये कॉफी प्यायला चालले होते. रमेश कँटीनमधून बाहेर येताना दिसला. परतण्याचा विचार करीत होते.

‘‘सुरभी, बरं झालं भेटलीस. चल, मी परत येतो कँटीनमध्ये. मला तुझ्याशी थोडं बोलायचंय.’’

‘‘रमेश, मी घाईत आहे रे. खूपच डोकं दुखत होतं. म्हणून क्रोसिन घेतली. वर गरम कॉफी घेते म्हणजे बरं वाटेल.’’

‘‘मी तुझा जास्त वेळ घेणार नाही. फक्त माझ्या एका प्रश्नाचं उत्तर दे.’’

या धर्मसंकटातून सुटका नसल्याची सुरभीची खात्री पटली.

‘‘कोणता प्रश्न पडलाय तुला?’’

वेड पांघरून पेडगावला गेले.

‘‘सुरभी, हल्ली मानसीला काय झालंय? फोन केला तर कट करते आणि माझ्या वाऱ्यालासुद्धा उभी राहत नाही. माझं काही चुकलंय का?’’

तो इतका काकुळतीला येऊन बोलत होता की तिला सांगणे भाग पडले, ‘‘हे बघ रमेश, तू सुरभीविषयी गैरसमज करून घेऊ नकोस. तिच्या आईवडिलांनी तिचं लग्न दुसऱ्या मुलाशी ठरवलंय.’’

रमेश जवळजवळ किंचाळलाच.

‘‘ठरवलंसुद्धा? हिला न विचारता? कसं शक्य आहे?’’

‘‘तसंच आहे. तिच्या वडिलांनी त्यांच्या मित्राला वचन दिलं होतं.’’

‘‘ते वचन मानसीने का पाळायचं? मी कोर्ट मॅरेज करायला तयार आहे. आमच्या घरातले तिला आनंदाने स्विकारतील.’’

सुशिक्षित, सुंदर, सुस्वभावी मानसी कोणालाही आवडेल अशीच होती.

‘‘ते सगळं खरं असलं, तरी तिच्या आईवडिलांनी तिला शपथ घातली आहे. ठरवलेल्या मुलाशी लग्न केलं नाहीस तर जीव देऊ अशी धमकीसुद्धा दिलीय, हे सगळं सांगायचा धीरच होत नाहीए तिचा. नाईलाज आहे रे.’’

‘‘मग काय बोलणंच खुटलं,’’ असे म्हणून लांब उसासा सोडून, निराश मनाने तो निघून गेला. मानसीला सांगितल्यावर ती रडरड रडली. पुढच्याच आठवड्यांत रमेशची अहमदाबादला बदली झाली. म्हणजे त्याने करवूनच घेतली. तो गेल्यावरच आम्हाला ते कळले.

‘‘सुरभी, माझ्या जगण्यातला रसच संपलाय. रस काढल्यावर उरलेल्या चिपाडासारखं आयुष्य माझं. काय ही माझ्या प्रेमाची परवड? मरत नाही म्हणून जगायचं.’’

‘‘अशी निराश नको होऊस मानसी. तुझ्या जीवनातल्या नवीन पर्वाला आरंभ होतोय. काहीही कारणाने का असेना, तू महेशला जीवनसाथी म्हणून स्विकारलं ना, मग त्याच्याशी प्रामाणिक राहा. रमेशने बदली करून घेतली. ते एका अर्थी बरंच झालं.’’

‘‘मला तर त्याची फसवणूक केल्यासारखं वाटतंय. माहिती नाही मी महेशला साथ देऊ शकेन का?’’

‘‘मानसी, तुला खंबीर झालंच पाहिजे. मनाच्या पाटीवरून भूतकाळ पुसून टाक. मला माहिती आहे. सांगणं सोपं आहे. वागणं कठीण आहे. पण मनाचा निर्धार कर आणि पुढे हो.’’

सतत मनावर बिंबवून तिला लग्नाला तयार केली. ऑफिसमध्ये सर्वांनाच तिच्या व रमेशच्या संबंधांबद्दल माहिती होते. त्यामुळे या विवाहाबाबत तिच्यावरच टपका ठेवला गेला.

‘‘आजकालच्या मुली बिनदिक्कत दुसऱ्याच्या भावनांशी खेळतात.’’

‘‘पैसेवाला मिळाल्यावर कसलं प्रेम आणि कसलं काय?’’

‘‘बरं द्ब्राझालं. रमेशनं बदली करून घेतली. नाहीतर झुरून वाट लागली असती त्याची.’’

वस्तुस्थिती फक्त सुरभीलाच माहिती होती. पण कोणाकोणाचं तोंड बंद करणार म्हणून तिने गप्प राहणंच पसंत कले. लग्नाला ऑफिसातील अगदी हाताच्या बोटावर मोजण्याइतके सदस्य हजर होते. एका महिन्याच्या रजेनंतर ती हजर झाली, तेव्हा बरीच फ्रेश वाटत होती. सिल्कची भारी साडी, ठसठशीत मंगळसूत्र, हिरवा चुडा यामुळे तिचं मुळचे सौंदर्य अधिकच खुलून दिसत होते. सुरभीला राहावलं नाही.

‘‘आज खुशीत दिसतोय एक माणूस. मस्त झाला ना हनिमून?’’

‘‘झाला एवढंच खरं. मला महेशच्या ठिकाणी रमेशच दिसतो गं. मग मी बेचैन होते. त्याला साथ नाही देऊ शकत. अपेक्षाभंग होत असणार त्याचा. पण मी तरी काय करू? एक मात्र खरं. महेश खूप चांगला आहे. माझा मूड सांभाळून वागत होता. माझा शब्द पडू देत नव्हता. त्याला माझा भूतकाळ माहीत असेल का गं? सांगायला अवसरच मिळाला नाही.’’

‘‘खरोखरच चांगला जोडीदार मिळालाय तुला. आता मन लावून संसार कर.’’

‘‘माझ्या प्रेमाच्या थडग्यावर संसाराची इमारत कशी उभी करू? हतबल आहे मी.’’

त्यांच्या घरी जणू लक्ष्मी पाणी भरत होती. महेशसुद्धा हौशी होता. नेहमी मानसी भारी भारी साड्या नेसून येत होती. परफेक्ट मॅचिंग ही तर तिची खासियतच होती. लग्नाला दोन वर्षं झाली, तरी काहीच प्रगती न झाल्यामुळे तिची सासू कुरकुर करू लागली.

‘‘सुरभी, हल्ली आई खूपच चिडचिड करतात. मला मूल न होण्याबद्दल टोचून बोलतात. सारखी व्रतवैकल्य आणि पूजाअर्चा करायला लावतात. महेशलासुद्धा सांगता येत नाही. माझं आयुष्य म्हणजे समस्या आणि दु:खाचा सागरच आहे.’’

‘‘असं नसतं मानसी. आयुष्य हे सुखदुखाच्या धाग्यांनी विणलेलं वस्त्र असतं. पण ‘सुख पाहता जवापाडे, दु:ख पर्वता एवढे’ असं प्रत्येकालाच वाटतं. मला सांग तुला मुल हवंय ना?’’

‘‘आता लग्न केलंय तर मूल व्हायला हवं. निदान सासूबाईंसाठी.’’

‘‘मग तुम्ही डॉक्टरकडे जा आणि त्यांचा सल्ला घ्या.’’

ती दोघंही डॉक्टरकडे गेली. रिपोर्ट्सवरून दोघांमध्ये काहीही दोष नसल्याचा निर्वाळा त्यांनी दिला. मानसीचा जीव भांड्यात पडला.

‘‘मानसी, तू महेशच्या सहवासांत सुखी आहेस ना?’’

‘‘आहे, कारण मी त्यांच्यात रमेशला बघते.’’

‘‘तसं करू नको मानसी. रमेश हा तुझा भूतकाळ आहे. तो मागे पडला आहे. पण महेश तुझा वर्तमान आणि भविष्य आहे. तुझं सुख त्याच्यावरच अवलबूंन आहे, हे मनावर बिंबव आणि तू त्याच्याशी समरस हो.’’

‘‘प्रयत्न करीन. पण प्रेम जबरदस्तीने केलं जात नाही ते आपोआप होतं.’’

ऑफिसमधील नवरात्रीच्या कार्यक्रमाला ती सुरेख दिसत होती. हिरवी जरीची साडी, हिरवा मॅचिंग साज, भरघोस गजरे. एकच गोष्ट खटकत होती. तिने अंगभर पदर घेतला होता. एरवी ती एका खांद्यावर पिन करीत असे.

‘‘मानसी, इतका छान साज केला आहेस. काकूबाईसारखा अंगभर पदर कशाला घेतलास? नेहमीसारखा पिन कर ना!’’

‘‘अगं, लो नेकचा ब्लाऊज आहे ना, म्हणून अंगभर पदर.’’

‘‘मानसी, हल्ली सगळ्यांचेच लो नेक ब्लाऊज असतात. तुझी गोरीपान पाठ छान दिसेल, हिरव्या बॅकग्राऊंडवर.’’

‘‘काहीतरी काय? आहे तसंच छान दिसतं.’’

‘‘ते काही नाही, मीच करते,’’ असे म्हणत सुरभी तिचा पदर बाजूला करायला लागली.

‘‘एकदा सांगितलं ना, मला असाच पदर हवाय म्हणून,’’ ती एवढ्या जोरात ओरडली की सुरभी तिच्यापासून लाबंच गेली. नंतर ती धावतच वॉशरूममध्ये गेली. काहीतरी गडबड असल्याचे जाणवून सुरभीसुद्धा तिच्यामागे धावली. ओक्साबोक्शी रडत असलेल्या मानसीने पदर बाजूला केला व सुरभीकडे पाठ केली.

‘‘सुरभी, नीट बघ.’’

‘‘अरे बाप रे, हे कधी झालं?’’

‘‘कधी आलाय माहिती नाही. कालच माझ्या लक्षात आलं. खरं तर आज मी हेअरस्टाइल करणार होते. काल संध्याकाळी ट्राय केली आणि पुढे मागे आरसा ठेवून बघत होते तर या पांढऱ्या डागाने डोळ्यापुढे काळोखी आणली.’’

‘‘महेशला सांगितलं का?’’

‘‘नाही. मी आपणहून सांगणारच नाही, कळेल तेव्हा कळेल.’’

‘‘आपण ताबडतोब डॉक्टरकडे जाऊ या.’’

डॉक्टरांनी औषधे दिली, परंतु बरे होण्याची खात्री दिली नाही. जवळजवळ एका महिन्याने तिने सुरभीला परत चर्नीरोडला गाडीतून खाली खेचले.

‘‘सुरभी, त्याला कळलं गं. त्याने सासूबाईला सांगितलं. दोघांनीही माझ्यावर आग पाखडली.’’

‘‘औषधे घेतेस ते सांगितलं का?’’

‘‘सांगितलं गं. पण त्याना वाटतंय लग्नाआधीपासूनच हे डाग आहेत आणि आम्ही त्यांना फसवलय. त्यांनी मला ताबडतोब घर सोडायला सांगितलंय. घटस्फोट देणार आहे तो. सुरभी, माझ्या नशिबात संसार सुख नाहीच आहे. दोन वेळा डाव अर्ध्यावर सोडलाय. काय करू मी आता? जीव देण्यावाचून पर्यायच नाही. असं विद्रुप घेऊन कशाला जगायचं?’’

ती धाय मोकलून रडू लागली. कॉफीशॉपमधील सगळी त्यांच्याकडे पाहू लागली. सुरभीला काही सुचेना.

‘‘मानसी, कूल डाऊन. शांत हो, सगळे आपल्याकडेच पाहतायत. त्याने घराबाहेर काढलं तर माहेरी राहा. तिथेही राहायचं नसेल तर वर्किंग वुमेन्स होस्टेल्स आहेत की भरपूर. तुझी नोकरी अबाधित आहेच. न जाणो वैद्यकिय उपचारांनी तुला बरंही वाटेल. त्याच दिवशी संध्याकाळी ती माहेरी राहायला गेली.

घटस्फोटाची कार्यवाहीसुद्धा सुरू झाली. कुठलीही वाईट गोष्ट लवकर पसरते. या रिवाजानुसार तिच्या शरीरावरील पांढरे डागसुद्धा पसरू लागले.’’

दादावहिनी कुरकुर करू लागले.

‘‘मानु, तुझ्यावर वाईट परिस्थिती आलीय हे खरंय. पण आमच्या पदरी मुलगी आहे. तिच्या भवितव्याचा प्रश्न आहे, तेव्हा तू योग्य दिशेने विचार करावास असं मला वाटतं.’’

ज्या भावाच्या भल्यासाठी तिने आपल्या भवितव्याचा विचार बाजूला सारला होता, त्याच भावाने तिला असहाय्य केले. तिच्या मनाला यातना झाल्या. आधार होता फक्त सुरभीचा. वकिलांकडे, कुटुंबन्यायालयांत खेटा घालताना तिचीच साथ होती. घटस्फोट तर होणारच होता. तोपर्यंत दादाकडे राहायचे व नंतर वर्किंग वुमेन्स होस्टेलमध्येच राहण्याचा निर्णय घेऊन त्या दृष्टीने तिने हालचालसुद्धा सुरू केली. अखेर निर्णयाचा दिवस आला. महेशला समोर बघून तिला भडभडून आले. तिने सुरभीचा हात घट्ट पकडून ठेवला होता. अखेर अपेक्षेप्रमाणे निकाल लागलाच.

‘‘सुरभी, मी लगेच होस्टेलवर जाणार आहे.’’

‘‘मानसी, तुझं सामान?’’

‘‘आणलीय ना बॅग. दादावहिनी कुठे आहे. तू येतेस ना बरोबर?’’

दादा वहिनी कोर्टात हजर होती.

‘‘हो तर. आज पूर्ण दिवस मी तुझ्याबरोबर असणार आहे.’’

मानसीला कडक उन्हात थंडांव्याचा भास झाला. तेवढ्यात महेश तिच्याजवळ आला. बॅग तिच्याजवळ ठेवली.

‘‘हे तुझे कपडे आणि दागिने, ऑल द बेस्ट.’’

तिच्या डोळ्यांतून अश्रू वाहू लागले. सुरभीने समजूत घातली.

‘‘मानसी, शांत हो. आपण परिस्थितीला तोंड द्यायचं ठरवलंय ना? मग कच नाही खायची.’’

शांतपणे तिने दादाकडची बॅग घेतली व दोघीही बाहेर आल्या. त्यांच्या पायाखालची जमिनच सरकली. समोर रमेश उभा होता. संमिश्र भावनांचा कल्लोळ मानसीच्या चेहऱ्यावरून ओसंडत होता. ती अवाक् झाली, सुरभीनेच आश्चर्य व्यक्त केले.

‘‘रमेश, तू आणि इथे? कशासाठी आलास?’’

‘‘सुरभी, माझा घटस्फोट वगैरे काही नाही. मी माझ्या प्रेमाची पूर्तता करण्यासाठी आलोय.’’

त्याने लाल गुलाबाचे फूल मानसीच्या हातात दिले, तेव्हा ती भानावर आली.

‘‘मला आजच घटस्फोट मिळणार ते तुला कसं कळलं?’’

‘‘आमच्या सेक्शनचा संतोष जाधव आहे ना, तो तुझा सगळा वृत्तांत मला देत होता. मी कायम त्याच्या संपर्कात होतोच. मला सगळी इथ्थंभूत माहिती आहे.’’

‘‘छुपा रूस्तम निघाला हा संतोष.’’

‘‘पण बरंच झालं ना?’’

‘‘रमेश, हे बघ तू जर दयेपोटी माझा स्विकार करत असशील तर ते मला मान्य नाही. एकटं राहण्याचं मानसिक धैर्य आलंय मला.’’

‘‘मानसी, मी तुद्ब्रझ्या स्वभावावर आणि गुणवत्तेवर प्रेम केलं. शरीरावर नाही. दोघांचंही पहिलं प्रेम आहे हे. मर्मबंधांतल्या ठेवीसारखं जपू या. डागाळलेला चंद्र सर्वांना शीतलता देतोच ना? तशीत तू माझ्या जीवनांत ये आणि चांदण्यांची बरसात कर.’’

‘‘अखेर हरवलेलं गवसलं माझं प्रेम’’ असं म्हणून मानसीने आवेगाने रमेशला मिठी मारली. सुरभीने सावध केले.

‘‘हे फॅमिली कोर्ट आहे. भानावर या. एक मात्र खरं इथे लग्न मोडतातच असं नाही. पुनर्मिलनसुद्धा होऊ शकतं.’’

रमेशनं काव्यातून भावना व्यक्त केल्या.

‘‘प्रेम म्हणजे प्रेम असतं. सर्वांचं सेम नसतं.’’

‘‘अहो कवीराज, बहोत खूब. आता या दोन बॅगा आणि त्याची मालकीण सांभाळा. तुम्ही हाकलून देण्याआधीच निघते. शेवटचा दिस गोड जाहला.’’ खद्खदून हसत तिघेही मार्गस्थ होतात. वातावरणांत धून लहरते.

‘‘हृदयी वसंत फुलताना प्रेमास रंग यावे.’’

चाहूल प्रेमाची

कथा * अनुजा कुलकर्णी

अरे व्वा…इंटरकॉलेज फोटोग्राफीमध्ये आपल्या कॉलेजच्या शंतनूला पहिले बक्षिस मिळाले. आर्या, तुला माहितीए का गं कोण शंतनू?’’ निशा कॉलेजमधला बोर्ड पाहून उत्साहात बोलायला लागली.

‘‘नो नो निशा…मला नाही माहिती शंतनू. कोणती स्ट्रीम, कोणते वर्ष दिले आहे का? थांब जरा पाहू.’’ बोर्ड पाहत आर्या बोलली, ‘‘अरे आपल्या वर्गातलाच आहे की हा. पण कधी पाहिलं नाही. वर्गात येतो का कधी?’’ हसत आर्या बोलली.

‘‘येत असेल आर्या. आपणच किती बंक करतो कॉलेज.’’ निशा बोलली आणि दोघी हसायला लागल्या.

‘‘ए, पण आपण जाऊन बघून येऊ कोणत्या फोटोला इंटरकॉलेजमध्ये पहिलं बक्षिस मिळालं. मला तर असलं भारी वाटतंय. आपल्या कॉलेजला इंटरकॉलेज स्पर्धेत पहिला नंबर…व्वा! तो फोटो छानच असेल, पण काय फोटो आहे हे पहायची माझी उत्सुकता ताणली गेली आहे. आज दुपारी जाऊन पाहून येऊ आणि शंतनू भेटतो आहे का तेसुद्धा पाहू.’’

‘‘चालेल पण आता लेक्चरला जायचं?’’

‘‘हो.’’ इतकं बोलून दोघी क्लासमध्ये शिरल्या. कशीबशी २ लेक्चरं केली आणि मग मात्र त्यांना वेध लागले होते फोटो प्रदर्शन पहायला जायचे. दोघी प्रदर्शन पाहायला गेल्या. तिथे खूप गर्दी होती. सगळया कॉलेजचे मुलं मुली फोटो पहायला आले होते. आर्या तिथे आली आणि प्रदर्शन असलेल्या हॉलमधून बाहेर पडणारे सगळे तिच्याकडे पाहून छान, मस्त अश्या खुणा करत होते. हे काय चाललं आहे ते आर्याला आणि निशाला समजत नव्हतं. त्यात कोणी ओळखीचे नव्हते, म्हणून कोणाला थांबवून बोलायचं कसं हेसुद्धा दोघींना कळत नव्हतं.

शेवटी घाई घाईने आर्या आणि निशा हॉलमध्ये शिरल्या. तिथे बरीच गर्दी होती. गर्दीतून वाट काढत दोघी एक एक फोटो पाहायला लागल्या. आर्या खरं तर पहिल्या नंबरचा फोटो काय आहे ते पाहत होती. आपल्या वर्गात कोण इतके सुंदर फोटो काढतो हे तिला जाणून घ्यायचं होतं. पण पहिला नंबर मिळालेला फोटो काही सापडेना. तितक्यात तिला एक हाक ऐकू आली.

तितक्यात समोर तिला तिचा फोटो दिसला आणि ती अवाक् झाली. तिने खाली लेबल पाहिलं. हाच तो पहिल्या नंबरचा फोटो होता. तिने खाली नाव पाहिलं. शंतनू के. आर्याला काय बोलावं सुचेना. तितक्यात मागून निशा आली आणि तिनेसुद्धा तेच पाहिलं, जे आर्याने पाहिलं आणि ती भलतीच खुश झाली.

‘‘व्वा व्वा आर्या बाई…तुम्ही एका रात्रीत फेमस झालात आणि मला आत्ता कळलं बाहेर सगळे तुझ्याकडे पाहून व्वा, छान अश्या खुणा का करत होते.

कसला सुंदर फोटो आहे गं…तू फुलं पाहताना…आणि आजूबाजूला मस्त फुलं…मागे निळंशार आकाश…खरंच सुंदर फोटो आहे…पण तू तर छुपी रुस्तुम निघालीस…काही बोलली नाहीस फोटो काढून घेतलास शंतनूकडून आणि शंतनूला ओळखत नाहीस हे नाटक माझ्यासमोर कशाला?’’ निशा बोलत होती, पण आर्या मात्र तिच्याच विचारात होती, ‘‘ए, हॅलो…कुठे लक्ष आहे तुझं आर्या? काहीतरी बोल की? आणि खोटं का बोललीस की तुला शंतनू कोण आहे ते माहिती नाही?’’

निशाच्या बोलण्याने आर्या भानावर आली.

‘‘अं…आहे इथेच! मी नाही ओळखत गं शंतनूला. मला नाही माहिती तो कोण आहे आणि माझा फोटो कधी काढला मला नाही कळलं.’’ इतकं बोलून आर्या तिच्या सेन्सेसमध्ये आली, ‘‘असे न विचारता फोटो काढले त्याने. तो भेटू दे. मला नाही आवडलं हे वागणं. शोध शंतनू कुठे आहे निशा. तो इथेच असेल.’’ आर्या थोडी चिडून बोलली.

‘‘ठीक आहे की आर्या. वाईट फोटो असेल तर चीड. फोटो किती छान आहे बघ. तुझं हसू किती सुंदर कॅप्चर केलं आहे. मला तर जाम आवडला फोटो. अगं, माझे कोणी असे फोटो काढून प्रदर्शनात ठेवले तर काय मजा येईल. तू किती लकी आहेस आर्या. मी तर खूप जेलस आहे आत्ता.’’

‘‘शट अप निशा. आधी शोध त्याला. इथे असेलच. फोटो छान आहे ते ठीक पण मला न विचारता माझा फोटो काढून स्पर्धेत दिलाच कसा?’’

‘‘आर्या आणि जरा हळू बोल. सगळे आपल्याकडे पाहायला लागलेत बघ.’’

‘‘हं…’’ आर्या चिडलेलीच होती. तितक्यात समोरून एक उंच, गोरा मुलगा तिच्याकडे येताना तिने पाहिले. तो बराच वेळ आर्याचं बोलणं ऐकत होता, मग मात्र न राहवून तो सरळ आर्याशी बोलायला लागला.

‘‘हॅलो…आर्या, मी शंतनू. आधी सॉरी. तुझा फोटो न विचारता काढला.’’

आर्याने त्याच्याकडे चिडून पाहिलं आणि तिने बोलायला सुरूवात केली, ‘‘तुला माझं नाव माहिती आहे? कसं काय? तुला मी महिती आहे? पण मला न विचारता माझा फोटो काढून स्पर्धेत दिला कसा?’’ आर्या थोडी चिडून बोलली.

‘‘मी सांगतो. आपण बाहेर जाऊन बोलायचं का?’’

‘‘हं…’’ इतकं बोलून आर्या आणि शंतनू बाहेर आले. निशा मात्र आत उरलेले फोटो पाहत बसली.

बाहेर आल्या आल्या आर्या परत शंतनूवर वैतागली.

‘‘माझा फोटो मला न विचारता काढलासच का? कोणीही माझे फोटो काढलेले मला नाही आवडत रे. आपण अनोळखी आहोत आणि मला न विचारता तू फोटो का काढलास? ठीक आहे, आपण एका वर्गात आहोत. म्हणजे मला ते माहिती नव्हतं. आपण एका वर्गात आहोत हे मला आत्ता कळलं. पण तरी जान न पेहचान…फोटो का काढलास?’’

‘‘ऐकून घे गं…आपण एकाच वर्गात ना…मी कॉलेजला येतो. तू क्वचित येतेस, पण मला आपल्या वर्गातले सगळे जण माहिती आहेत. तू छान आहेस. मी तुझ्याशी कधी स्वत:हून बोललो नाही, पण तू मला अगदीच अनोळखी नव्हतीस. मी फोटो काढायला बागेत गेलो होतो. तिथे फुलांचे फोटो काढत होतो. तेव्हा तू तिथे आलीस आणि फुलांमध्ये इतकी हरवून गेलीस आणि तुला पाहून मी तुझ्यात हरवून गेलो. मी तुझे फोटो कधी काढले मलासुद्धा कळलं नाही गं. तू इतकी सुंदर दिसत होतीस. इतकी सुंदर हसत होतीस. एकदम निरागस हसू. मी फोटोग्राफर आहे गं. काहीही सुंदर दिसलं की त्याचे फोटो काढतो. इतकी सुंदर फुलं होती, पण त्या फुलांवरून माझं लक्षं बाजूला गेलं आणि मला फक्त तू दिसत होतीस. त्या क्षणी मी तुझ्या प्रेमात पडलो. इतक्या जवळून पहिल्यांदाच पाहिलं होतं तुला.’’ शेवटी आपण काहीतरी चुकीचं बोललो हे शंतनूला जाणवलं आणि सारवासारव करत तो परत बोलायला लागला, ‘‘तुझ्या प्रेमात नाही म्हणजे, तुझ्या हास्याच्या प्रेमात पडलो. नंतर कोणता फोटो स्पर्धेत द्यायचा हे ठरवत असताना तुझ्या फोटोसारखा एकही फोटो मला मिळाला नाही. मग तुझाच फोटो दिला आणि बघ, त्याच फोटोला पहिलं बक्षिससुद्धा मिळालं.’’ इतकं बोलून शंतनू हसला आणि शांत झाला. आर्याला पण खरं तर तो फोटो खूप आवडला होता.

इतके सुंदर फोटो काढतो मग माणूस म्हणून पण तो चांगला असेल अशी खात्री आर्याला झाली होती. त्यात एकाच वर्गातला. म्हणजेच अगदीच अनोळखी नाही. शंतनू विश्वास ठेवण्यासारखासुद्धा वाटला होता. आर्या मनातून खुश झाली होती, पण काय बोलायचं ते तिला कळेना.

‘‘तू काही बोलत नाहीस. मी सॉरी म्हणालोय गं. आणि खर सांगू का, मला तू आवडतेस. तू कधीतरी कॉलेजला आलीस की दिसशील म्हणून मी न चुकता कॉलेजला येतो. तुझा फोटो काढल्यापासून तर तुला रोज भेटायची ओढ असते मला. भेटायची नाही…पहायची! तू दिसलीस की तुलाच पाहत बसायचो. पण तुझ्याशी बोलायची हिंमत मात्र कधीच नाही झाली. कारण मी शाय आहे. जर आपण भेटलो नसतो तर तू माझ्या मनात राहिली असतीस. पण आज भेटलो म्हणून सांगितलं माझ्या मनातलं. आणि जेव्हा तू मला बागेत दिसलीस, तेव्हापासून तर फक्त तू आणि तूच आहेस माझ्या मनात…’’

हे आर्यासाठी काहीतरी भारी होते. शंतनूने तिचा फोटो न सांगता काढला आणि त्या फोटोला बक्षिससुद्धा मिळालं होतं. याआधी प्रेम हा विषय तिच्यासाठी नव्हता, पण समोरूनच प्रेमाची कबुली येणे हे मात्र आनंददायी होतं.

‘‘सगळयात आधी, इतक्या छान फोटोसाठी थँक्यू. मला याची एक कॉपी हवी आहे आणि तू म्हणालास तुझं माझ्यावर प्रेम आहे, पण मी तुला पहिल्यांदा भेटले आहे. सो लगेच ‘आय लव यु’ म्हणू शकत नाही. पण तू छान वाटतो आहेस. आपण भेटत राहू. जर खरंच प्रेम असेल तर ते काही दिवसात कळेलच मलासुद्धा. मला तुझा सहवास आवडला तर नक्कीच पुढे जाऊ शकू.’’ आर्या हसून बोलली. झालं ते सगळं दोघांसाठी अनपेक्षित होते, पण जे झालं ते एकदम मस्त आहे. आर्याचं बोलण ऐकून शंतनूसुद्धा खुश झाला आणि मग दोघे पुन्हा गप्पा गोष्टी करत हॉलमध्ये शिरले आणि फोटो पाहण्यात रममाण झाले.