कथा * विपिन चाचरा
समीरला जाग आली तेव्हा सकाळचे ८ वाजले होते. वंदनाला इतका वेळ शेजारी झोपलेले पाहून त्याला एकदा आश्चर्य वाटले, पण नंतर आठवले की ते दोघेही त्याची बहीण सीमाच्या घरी आले आहेत. त्याने वंदनाला उठवण्याचा प्रयत्न केला नाही, तितक्यात अचानक बाहेरून दरवाजावर टकटक झाली त्यासोबतच त्याला शेजारी राहणारी सीमाची मैत्रीण अंजूचा प्रसन्न आवाज ऐकू आला, ‘‘समीर, वंदना, गरमागरम चहा आणला आहे.’’
समीरने पटकन दरवाजा उघडला आणि आश्चर्याने विचारले, ‘‘तू चहा घेऊन का आलीस?’’
‘‘कारण सीमा घरी नाही. वंदना, उठ आता,’’ अंजू जवळ गेली आणि वंदनाला हलवू लागली.
‘‘सीमा सकाळीच कुठे गेली?’’
‘‘ती पती आणि मुलासोबत कुठेतरी सहलीला गेली असावी,’’ अंजूने वंदनाला उठवले आणि कपांमध्ये चहा ओतू लागली.
‘‘आम्हाला न सांगताच कशी गेली?’’ समीरच्या चेहऱ्यावर काळजी होती.
‘‘सीमाने तुम्हा दोघांसाठी पत्र दिले आहे, ते दिवाणखान्यातील टेबलावर ठेवले आहे.’’
समीरने लगेच तिकडे जाऊन टेबलावर ठेवलेले पत्र उचलले. शेजारी ठेवलेला लाल गुलाबांचा सुंदर पुष्पगुच्छ पाहून त्याला आणखीनच आश्चर्य वाटले.
सीमाने पत्रात लिहिले होते :
‘‘आम्ही तिघे कुठे गेलो आहोत, का गेलो आणि तुम्हा दोघांना काहीच का सांगितले नाही, अशा सगळया प्रश्नांची उत्तरे आम्ही उद्या सकाळी परत आल्यावर देऊ.
‘‘समीर, आजचा दिवस वंदनासाठी खूप विशेष आहे. कृपा करून आज तिला जे हवं ते करू दे, ती गुलाबाच्या फुलासारखी सुंदर राहिली पाहिजे.
‘‘मौजमजेने भरलेल्या एका दिवसासाठी आमच्या खूप साऱ्या शुभेच्छा.’’
सुंदर गुलाब बघून वंदना आनंदाने खुलली आणि तिने समीरला विचारले, ‘‘हा सुंदर पुष्पगुच्छ कोणी आणला आहे?’’
‘‘ताई आणि भाओजींनी तो आपल्याला दिला आहे. आज कोणता विशेष दिवस आहे?’’ वंदनाकडे पुष्पगुच्छ देताना समीरने गंभीर स्वरात विचारले.
थोडावेळ कसलातरी विचार केल्यानंतर वंदनाने नकारार्थी मान हलवत उत्तर दिले, ‘‘मला काहीच आठवत नाही. तू सांग.’’
समीरने शांतपणे पत्र तिच्या हातात दिले आणि मग अंजूकडून कप घेऊन चहा पिऊ लागला. पत्र वाचून वंदना गूढपणे हसली आणि म्हणाली, ‘‘आजचा दिवस माझ्या आयुष्यातील एक विशेष दिवस आहे, उद्या या प्रश्नाचे उत्तर फक्त सीमा ताईच देऊ शकेल, पण तिने तुला दिलेला सल्ला मला खूप आवडला.’’
‘‘कोणता सल्ला?’’
‘‘आज तू मला जे पाहिजे ते करू दे. हा दिवस मला माझ्या पद्धतीने जगू दे.’’
‘‘मी तुला कैद करुन ठेवले आहे का?’’
कदाचित अंजू तिथे असल्यामुळे समीर वंदनाचे बोलणे ऐकून चिडला.
वंदना पलंगावरून खाली उतरली, एक दीर्घ श्वास घेऊन, तिने गुलाबंचा सुगंध घेतला आणि मग समीरकडे जात आनंदी स्वरात म्हणाली, ‘‘आज तुझ्या नाराजीचा आणि रागाचा परिणाम माझ्यावर होणार नाही. सुखाची, आनंदाची सोबत आज तू सोडू नकोस आणि मीही सोडणार नाही.’’
समीरच्या जवळ जाऊन वंदनाने पाय उंचावत त्याच्या गालाचे चुंबन घेतले आणि तो काही बोलण्याआधीच ती लाजत आंघोळीला गेली.
‘‘वंदना आज खूप रोमँटिक झाली आहे,’’ असे म्हणत अंजू खोडकरपणे मोठयाने हसली आणि समीरलाही त्याचे हसू आवरता आले नाही.
‘‘प्रेमाच्या गप्पा मारण्यासाठी मी तुम्हा दोघांना फक्त एक तास देते, त्यानंतर माझ्या घरी नाश्ता करायला या,’’ अंजू जाण्यासाठी उठून उभी राहिली.
‘‘तू का त्रास करून घेतेस? नाश्ता तर वंदना…’’
नाहणीघराच्या दारातून डोकावत वंदनाने लगेच समीरला रोखले, ‘‘मी आज स्वयंपाकघरात जाणार नाही. धन्यवाद अंजू ताई. मी काल रात्रीही जेवले नाही. आम्ही तुझ्या घरी ठरलेल्या वेळी नाश्ता करायला येऊ.’’
‘‘दुपारचे जेवण वरच्या मजल्यावर राहणाऱ्या रंजनाकडे आहे.’’
‘‘छान, खूप छान. रात्रीच्या जेवणासाठी आम्हाला कोणाकडे जावे लागेल?’’ वंदनाने हसत विचारले.
‘‘सीमाने संध्याकाळच्या चित्रपटाची दोन तिकिटे मला दिली आहेत. चित्रपट पाहिल्यानंतर रात्रीचे जेवण बाहेरून करून या बाईसाहेब.’’
‘‘खूप छान. खूपच छान,’’ खूप आनंदी दिसत असलेल्या वंदनाकडे समीरने नाराजीने पाहिले. त्यावेळी वंदनाने त्याला चिडवले आणि नाहणीघराचा दरवाजा बंद केला.
बाहेर जाण्यापूर्वी अंजूने विचारले, ‘‘आज असा कोणता विशेष दिवस आहे की, वंदना इतकी आनंदी दिसत आहे?’’
‘‘मला खरंच माहीत नाही, अंजू,’’ समीरने उत्तर दिले,
‘‘जर तिचा किंवा तुझा वाढदिवस असता तर तुला माहीत असते. तुमच्या लग्नाला फक्त ५ महिने झालेत, त्यामुळे तुमच्या लग्नाचा वाढदिवसही असू शकत नाही. वर्षभरापूर्वी या दिवशी तू वंदनाला प्रेमाच्या जाळयात ओढले होतेस का?’’
‘‘आमचा प्रेम विवाह नाही, अंजू’’
‘‘काल रात्री ती मला भेटली तेव्हा खूप शांत आणि उदास दिसत होती, रातोरात अशी काय जादू झाली की, ती इतकी आनंदी दिसत आहे?’’
‘‘मला माहीत नाही, सीमा आणि वंदना यांच्यात नक्कीच संगनमत झाले असावे, असा माझा अंदाज आहे.’’
‘‘कारण काहीही असो, वंदना रोमँटिक झाल्यामुळे आज तू खूप मजा केली पाहिजेस,’’ अंजूने मिश्कीलपणे डोळे मिचकावले आणि मग हसत तिच्या घरी गेली.
समीर सोफ्यावर बसून सर्व घडामोडींचा विचार करू लागला.
‘‘तुमच्या दोघांकडे एक महत्वाचे काम आहे. लवकर आमच्या घरी पोहोचा,’’ वंदनाला संध्याकाळी तिच्या मेव्हण्याकडून असा मेसेज मिळाल्यावर ती काल रात्री नऊच्या सुमारास इथे पोहोचली.
अंजू काही वेळाने त्याला भेटायला आली होती. वंदना रात्री शांत आणि उदास होती, हे अंजूने बरोबर ओळखले होते.
आदल्या दिवशी संध्याकाळी घरातील सर्व सदस्यांसमोर तो वंदनाला मोठयाने ओरडला होता. त्याची आई आणि धाकटी बहीण स्वयंपाकघरात काम करत असताना वंदना टीव्ही बघत बसल्याचे पाहून तो रागावला होता.
‘‘दादा, वहिनी भाजी बनवून गेली होती. तिने तिच्या वाटणीचे काम केले आहे,’’ त्याच्या बहिणीने वहिनीची बाजू घेत भावाचा राग कमी करण्याचा प्रयत्न केला.
‘‘सुनेला रडवण्यात याल काय आनंद मिळतो काय माहीत? बघावे तेव्हा तिच्या मागे लागलेला असतो. स्वयंपाक आणि घरातील इतर कामांमध्ये तो इतका लक्ष का घालतो, हेच समजत नाही.’’ वंदनाला अश्रू ढाळताना पाहून आई समीरला ओरडली.
समीरने मनातल्या मनात मान्य केले की, त्याच्या आईचे म्हणणे चुकीचे नाही. लग्न झाल्यापासून त्याने वंदनाचा अपमान करायचा जणू विडा उचलला होता.
वधूच्या रुपातील वंदनाचे सर्वांनी मनापासून कौतुक केले होते. ती घरातली सर्व कामं कुशलतेने करत असे. स्वभावानेही ती खूप मनमिळाऊ होती, तिचा पगारही समीरच्या पगारापेक्षा ५ हजार रुपये जास्त होता.
या सर्व कारणांमुळे, प्रत्येक नातेवाईक आणि ओळखीचा वंदनाचे कौतुक करायचा आणि समीरला नशीबवान म्हणायचा. हे सर्व ऐकून समीर कंटाळला होता. वंदनासोबत एकांतात असताना त्याचा वेळ खूप मजेत जायचा, पण इतर लोकांच्या उपस्थितीत वंदनाचे हसणे – बोलणे त्याला खटकत होते. लोक तिचे कौतुक करताना थकत नव्हते आणि तो तिच्या प्रत्येक कामात, तिच्या वागण्यात चुका शोधण्यात हुशार झाला होता, वंदनाने गर्विष्ठ होऊ नये, असे त्याला वाटत होते.
‘‘प्रत्येकाने तुझी स्तुती करावी, यासाठी त्यांच्यासमोर सतत जाऊ नकोस, तुझे जास्त हसणे-बोलणे शोभून दिसत नाही. यामुळे तुझे चारित्र्य बरे नसल्याचे तुझ्या सहकाऱ्यांना वाटेल, असा गैरसमज होण्याची त्यांना संधी का देतेस?’’ वंदनाच्या कोणत्याही सहकाऱ्याने दिलेल्या पार्टीतून आल्यानंतर समीर अनेकदा तिला असे खोचकपणे बोलत असे.
‘‘तुझा माझ्यावर विश्वास असायला हवा,’’ सुरुवातीला समीरचे असे बोलणे ऐकून वंदना खूप नाराज व्हायची.
‘‘माझा विश्वास जिंकण्यासाठी तुझे वर्तन बदल.’’
‘‘माझे वागणे ठीक आहे. तुझी विचारसरणी चुकीची आहे.’’
‘‘माझ्या मर्जीप्रमाणे नाही वागलीस तर तुला पश्चात्ताप होईल.’’
‘‘विनाकारण आणि कोणाच्याही समोर माझा अपमान करत राहिलास तर आपलं नातं कधीच फुलणार नाही.’’
‘‘माझ्या डोक्यात जाण्याचा प्रयत्न करू नकोस.’’
‘‘मी काही अशिक्षित आणि असंस्कृत स्त्री नाही, जी तिचे व्यक्तिमत्व पुसून टाकेल आणि तुझ्या हातातली बाहुली बनून राहील.’’
सुरुवातीला असे बोलून वंदना त्याच्याशी वाद घालत असे. त्यानंतर एके दिवशी वंदना असा वाद घालत असताना समीरने तिच्या ५-६ कानाखाली मारून तिची बोलती बंद केली.
ही घटना सुमारे २ महिन्यांपूर्वी घडली होती. त्या दिवसानंतर वंदनाला त्याच्याशी बोलायची हिंमत झाली नाही. बहुतेकदा ती त्याच्यासमोर गप्प आणि नाराज असायची.
‘मी तिची समजूत काढली तर ती पुन्हा आगाऊपणा करेल’, असा विचार करून समीरने वैवाहिक जीवनातील तणाव कायम राहू दिला.
समीरला वाटेल तेव्हा तो वंदनावर रागवायचा. ती गप्प बसून अश्रू ढाळायची तेव्हा त्याला विलक्षण समाधान मिळायचे.
काल रात्री वंदना शांत आणि उदासपणे सीमाच्या घरी गेली. त्यानंतर लगेच आज सकाळी तिला खूप प्रसन्न पाहून समीर आश्चर्यचकित झाला. बराच वेळ डोकं खाजवूनही त्याला पत्नीच्या बदलाचे कारण सापडले नाही. त्याने उगाचच खांदे उडवले आणि वर्तमानपत्र वाचायला सुरुवात केली. वंदना त्याच्या मागे उभी राहून त्याच्या डोक्याला मालिश करू लागली, तेव्हा वृत्तपत्रातील बातम्यांवरून त्याचे लक्ष विचलित झाले.
‘‘वा, खरंच खूप छान वाटतेय,’’ समीरने मालिशचा आनंद घेण्यासाठी डोळे मिटले.
‘‘मलाही अशी मालिश करायला मजा येते,’’ वंदनाचे हात झपाटयाने फिरू लागले.
‘‘आज मी तुलाही मालिश करून देतो.’’
‘‘राहू दे, आजपर्यंत कधी नाही केलीस, आता काय करणार?’’
‘‘यावेळी निरर्थक वाद घालणं खरंच गरजेचं आहे का?’’
‘‘रागावू नकोस,’’ वंदनाने खाली वाकून त्याच्या कपाळाचे चुंबन घेतले आणि मग मनापासून मालिश करू लागली. मालिश झाल्यावर समीर सोफ्यावर झोपला, पण वंदनाने त्याला ओढत नाहणीघरात नेले. तिथे तो तिला आपल्या बाहूंच्या कैदेतून सोडायच्या मनस्थितीत नव्हता.
‘‘साहेब, मला पुन्हा अंघोळ करायची इच्छा नाही,’’ वंदनाने त्याला दूर लोटले आणि हसत बाहेर आली.
‘‘नेहमी रात्री तू दुसऱ्यांदा अंघोळ करतेसच. रात्री ऐवजी आताच दुसऱ्यांदा माझ्यासोबत अंघोळ कर ना.’’
‘‘माझ्यासोबत अंघोळ करायची असेल तर रात्रीची वाट बघा साहेब.’’
‘‘उगाच लाडात येऊन प्रेमाची ही संधी गमावू नकोस.’’
‘‘मी चहा बनवते. तू लवकर अंघोळ कर.’’ त्याच्या अंगावर आपल्या हाताने एक चुंबन सोडून वंदना स्वयंपाकघराकडे निघाली.
तिची मादक चाल पाहून समीरच्या डोळयात तीव्र इच्छा उमटल्या. त्यावर नियंत्रण ठेवत त्याने हसतमुखाने दरवाजा बंद केला आणि तो अंघोळ करू लागला.
काही वेळाने त्यांनी अंजूच्या घरी सांभार-डोसा मनसोक्तपणे खाल्ला. वंदनाने तिचा ५ वर्षाचा मुलगा अमितसोबत खूप गप्पा मारल्या. ती त्याला जवळच्या बाजारात घेऊन गेली आणि तिने त्याच्या आवडीचे चॉकलेट घेऊन दिले तेव्हा अमितची ती सर्वात जास्त आवडती झाली.
नाश्ता करून वंदना अंजूसोबत बाहेर पडली.
‘‘कुठे जात आहात?’’ समीरचा हा प्रश्न ऐकून वंदना आणि अंजू गूढपणे हसू लागल्या.
‘‘मला परत यायला दीड-दोन तास लागतील, तोपर्यंत तुम्ही भाओजींशी गप्पा मारा,’’ वंदनाने त्याच्या प्रश्नाचे उत्तर देणे टाळले.
‘‘तू कुठे जातेस, ते का सांगत नाहीस?’’ समीरला राग आला.
‘‘रागावू नकोस. मी परत आल्यावर सांगेन,’’ समीरची हनुवटी प्रेमाने हलवून वंदनाने अंजूचा हात धरला आणि मुख्य दरवाजाच्या दिशेने निघाली.
सुमारे २ तासानंतर दोघीही परतल्या. वंदनाचा चमकणारा रंग आणि कापलेले केस पाहून वंदना ब्युटी पार्लरमध्ये गेल्याचे समीरच्या लक्षात आले.
समीर काहीच बोलला नाही, पण अंजूच्या पतीने वंदनाच्या सौंदर्याचे मनापासून कौतुक केले.
‘‘तुमच्या दोघांसाठी ही संध्याकाळच्या चित्रपटाची तिकिटे आहेत,’’ अंजूने तिकिटे त्यांच्या हातात दिली. ‘‘आता १२ वाजले आहेत. बरोबर २ वाजता आपण सगळे रंजनाच्या घरी जेवायला जाऊ, तोपर्यंत तुम्हा दोघांनाही जे काही करायचेय ते करा.’’
अंजूचे असे बोलणे ऐकून वंदनापेक्षा जास्त समीर लाजला. स्वादिष्ट नाश्त्याबद्दल त्यांचे आभार मानून दोघेही सीमाच्या घरी आले.
‘‘मी छान दिसत नाही का?’’ लांबलचक आरशात रूप न्याहाळत वंदनाने समीरला विचारले.
‘‘प्रिये, तू एखाद्या अभिनेत्रीसारखी दिसतेस,’’ समीर तिच्या मागे उभा राहिला आणि त्याने वंदनाला मिठीत घेतलं.
‘‘मग तू मला पाहताच माझी स्तुती का केली नाहीस?’’
‘‘अंजूचा पती भरभरून तुझी स्तुती करत होता ना?’’
‘‘तू तर नाही केलीस ना?’’
‘‘स्तुती करण्याची माझी पद्धत वेगळी आहे.’’
‘‘कोणती पद्धत आहे साहेब?’’
‘‘ही,’’ असे म्हणत समीरने तिला उचलून घेतले आणि तिच्या अंगातून येणाऱ्या मादक सुगंधाचा आनंद घेत पलंगाकडे निघाला.
वंदना त्याला त्याचा चांगला मूड बदलू देत नव्हती. वेळोवेळी ती त्याच्या डोळयांकडे प्रेमाने पाहायची, बहुतेकदा ती त्याच्या जवळ बसायची आणि जेव्हा तिला संधी मिळायची तेव्हा ती गुपचूप त्याचा हात दाबायची किंवा त्याचे चुंबन घ्यायची. तिने तिच्या पतीला तिच्याशी वाद घालण्याची संधीच दिली नाही.
समीरने आपल्या मेहुण्याला अनेकदा फोन केला, पण त्याने प्रत्येक वेळी फोन कट केला, त्याचे हे वागणे समीरला गोंधळात टाकण्यात यशस्वी ठरले.
दुपारच्या जेवणानंतर दोघे काही वेळ एकमेकांच्या मिठीत विसावले आणि नंतर चित्रपट पाहायला गेले. निळी जीन्स आणि लाल टॉपमध्ये वंदना खूपच मादक आणि सुंदर दिसत होती. हे कपडे तिने तिच्या नणंदेच्या कपाटातून काढले होते.
वंदनाने तिच्याकडे पाहणाऱ्या लोकांची कधीच पर्वा केली नव्हती, पण त्या संध्याकाळी समीरच्या डोळयात मात्र नाराजीचे भाव दिसू लागले, तरीही त्याने वंदनाला एकदाही फटकारले नाही.
इंग्रजी चित्रपट अॅक्शन आणि रोमान्सने भरलेला होता. दोघांनाही चित्रपट आवडला. चित्रपटगृहातून बाहेर पडून ते चायनीज रेस्टॉरंटमध्ये गेले, तिथे त्यांनी एकत्र नूडल्स, मंचुरियन आणि त्यानंतर दोघांची आवडती रसमलाई खाल्ली.
रात्री ११ च्या सुमारास दोघेही फ्लॅटवर परतले. वंदना कपडे बदलण्यासाठी नहाणीघरात जाऊ लागली, तेव्हा समीरने हसत तिचा रस्ता अडवला, ‘‘तुला वचन आठवत नाही का?’’ त्याने खोडकरपणे विचारले.
‘‘कोणते वचन?’’ पतीच्या डोळयातले भाव वाचून वंदनाचे गाल गुलाबी झाले.
‘‘माझ्यासोबत अंघोळ करण्याचे वचन.’’
‘‘तू रात्री अंघोळ करत नाहीस ना?’’
‘‘आज मला करायची आहे, प्रिये.’’
‘‘मग उशीर कशाला?’’ वंदनाने त्याच्या गालावर अनेक चुंबनं घेतली आणि मग त्याला नाहणीघरात नेले.
लहान मुलांसारखा खोडसाळपणा करत दोघांनी एकत्र अंघोळ केली. हसून हसून त्यांचे पोट दुखायला लागले होते.
त्यानंतर समीरचे आवडते अत्तर लावून वंदना पलंगावर त्याच्या शेजारी जाऊन झोपली, तिचे उत्कटतेने चुंबन घेतल्यानंतर समीर तिच्या कानात भावनिक होऊन बोलला, ‘‘आजपासून तू माझ्यासाठी जगातील सर्वात सुंदर स्त्री आहेस. मी तुझ्यावर खूप प्रेम करतो.’’
‘‘आभारी आहे, माझ्या लाडक्या,’’ डोळयात अचानक आलेले अश्रू समीरपासून लपवण्यासाठी तिने एखाद्या वेलीप्रमाणे समीरला मिठी मारली.
दुसऱ्या दिवशी, रविवारी सकाळी ८ वाजता, समीर मोबाईल वाजल्यामुळे गाढ झोपेतून जागा झाला. त्याची बहीण सीमाने फोन केला होता.
‘‘मी झोपेतून उठवले का तुला?’’ सीमाने विचारले.
‘‘तू आहेस कुठे? काल न सांगता…’’
‘‘वंदना काय करतेय?’’ सीमाने त्याला थांबवत विचारले.
‘‘झोपलीय. आता माझ्या प्रश्नाचे…’’
‘‘गेले २४ तास तुम्हा दोघांसाठी कसे होते?’’
‘‘खूप छान… खूपच छान,’’ समीरचा चेहरा लगेचच उजळला.
‘‘वंदना खुश आहे का?’’
‘‘खूप जास्त.’’
‘‘मला तुला काही महत्वाचं सांगायचं आहे समीर.’’
‘‘बोल ताई.’’
‘‘परवा रात्री तू वंदनावर ओरडून तिला रडवले होतेस ना?’’
‘‘ताई, तिला जरा काही बोलले तरी ती रडू लागते.’’
‘‘तुझ्या त्या जराशा बोलण्यामुळेच वंदनाने तुला सोडून कायमचे माहेरी जाण्याचा ठाम निर्णय घेतला होता,’’ सीमाने सांगितले.
‘‘मला हे खरं वाटत नाही,’’ समीरने चिडून उत्तर दिले.
‘‘तुला हे खरं का वाटत नाही?’’ सीमाने रागाने विचारले. ‘‘दिवस-रात्र ओरडा खाणे आणि स्वत:चा अपमान सहन करणे, हे कोणत्या स्वाभिमानी स्त्रीला आवडेल? ती लोकांशी हसतमुखाने बोलली तर तुला ती चरित्रहीन वाटते.’’
‘‘हे सगळं काही खरं नाही,’’ समीरला राग आला होता.
‘‘खरं-खोटं करण्यापेक्षा मी तुला जे समजावून सांगतेय ते नीट समजून घे समीर, नाहीतर नंतर तुला पश्चाताप होईल.’’
‘‘काल संध्याकाळी फोनवर माझ्याशी बोलत असताना वंदना रडायला लागली, म्हणून आम्ही तुम्हा दोघांना इथे बोलावलं. मी तुझ्या सुंदर, विनम्र आणि हुशार पत्नीशी रात्री उशिरापर्यंत बोलले आणि मला समजले की, तुझ्या कठोर वागण्यामुळे ती खूप दु:खी आहे आणि कंटाळून तिला तिच्या माहेरी जायचे आहे.
‘‘मी समजावल्यानंतर तिने तुझ्या चुकीच्या वागणुकीकडे पूर्णपणे दुर्लक्ष केले आणि तुझे जीवन २४ तासांसाठी सर्व सुखांनी, आनंदाने भरून देण्याचे मान्य केले.
‘‘माझ्या भावा, मागील २४ तास आठव आणि माझ्या एका प्रश्नाचे उत्तर दे, तुला ती सगळी सुखं आणि आनंद हवा आहे की, वंदनाला सतत हिणवल्यामुळे मिळणारे अहंकाराचे समाधान हवे आहे?’’ बोलता बोलता भावूक झाल्याने सीमाचा कंठ दाटून आला.
काही क्षणांच्या शांततेनंतर समीरने उत्तर दिले, ‘‘ताई, कालचा दिवस…मगाचे २४ तास, आम्हा दोघांसाठी अविस्मरणीय आहेत. मला माझी चूक समजली आहे. या क्षणापासून मी स्वत:ला बदलणार आहे.’’
‘‘मला जे सांगायचे होते, ते तुला समजले, यातच सर्व काही आले.’’
‘‘हो, चांगलेच समजले. फक्त तू आणि भाओजी माझायासाठी आणखी एक काम करा.’’
‘‘बोल, काय करू?’’
‘‘तुम्ही जसे वंदनाला २४ तास दिलेत तसे मला १२ तास द्या. मी माझ्यातील बदल दाखवून वंदनासोबतच्या माझ्या प्रेमाच्या नात्याचीमुळे आणखी मजबूत करेन.‘‘
‘‘ठीक आहे. आम्ही रात्री परत येऊ. नवीन सुरुवातीसाठी आमच्याकडून तुला शुभेच्छा,’’ सीमाने फोन ठेवताच धावत जाऊन वंदनाला मिठी मारण्यासाठी समीर आतूर झाला.
