कथा * मीना संभूस
‘‘निक्की, आता कसं वाटतंय?’’ नर्सनं निक्कीच्या रूममध्ये येत विचारलं.
‘‘सिस्टर गुडमॉर्निंग,’’ थकलेल्या स्वरात थोडं हसून निक्कीनं म्हटलं.
‘‘गुड मॉर्निंग…आता कसं वाटतंय?’’ सिस्टरनं पुन्हा विचारलं.
‘‘तसं बरं वाटतंय, पण…फार थकल्यासारखं झालंय.’’ कुशीवर वळत निक्कीनं म्हटलं.
तिला आलेला थकवा शारीरिक व मानसिकही होता…तिच्या बाबतीत घडायला नको ते घडलं होतं.
‘‘विश्रांती घे. लवकरच बरं वाटेल…आता डॉक्टर साहेब येतील. त्यांना ही सांग…ते औषध देतील.’’ तिच्या गालावर प्रेमानं थोपटून नर्सनं समजावलं अन् ती निघून गेली.
निक्की विचार करत होती, तिच्या या अवस्थेला जबाबदार कोण? ती? तिची आई की आईचं तिच्या भाच्यावरचं आंधळं प्रेम? कदाचित आईचं अन् माझंही चुकलंच! माझ्यासारख्याच इतर मुलीही अशा त्रासातून जात असतील. आपलं कोण अन् परकं कोण कसं ओळखायचं? सख्ख्या नात्यातली माणसंच अब्रूवर उठतात तर इतरांबद्दल विश्वास कसा वाटणार? खरं तर मी आईलाही किती आडून आडून सांगायचा प्रयत्न करत होते पण तिनं समजून घेतलं नाही. मीही कमी पडले.?थोडं धाडस करून बाबांना सांगायला हवं होतं…लाटणं किंवा केरसुणी घेऊन मोहितलाही मारायला हवं होतं…आज मी इथं अशी हॉस्पिटलमध्ये आहे. बाबांना डिप्रेशन आलंय…आणि आईचे रडून रडून डोळे सुजले आहेत.
निक्कीला तो दिवस आठवला…त्या दिवशी तिची आई आशा आनंदानं गाणं गुणगुणत काय काय पदार्थ तयार करत होती. घरभर खमंग वास दरवळत होता.
शाळेतून घरी परतलेल्या निकितानं विचारलं, ‘‘आई, आज काय आहे? काय काय केलंयस तू? किती छान वास सुटलाय…कुणी पाहुणे यायचे आहेत का?’’
‘‘अगं, मोहित येतोय. तुझा मावसभाऊ. माझ्या मोठ्या बहिणीचा मुलगा…अगदी लहान होता तेव्हा खूप खेळवलं आहे मी त्याला…आता मोठा झालाय…’’ अभिमानानं आशा म्हणाली.
‘‘पण तो का येतोय?’’ निक्कीनं विचारलं.
‘‘मोहितला डॉक्टर व्हायचंय. त्याला इथल्या कॉलेजात अॅडमिशन मिळालं आहे. ताईनं म्हटलं होतं, तो होस्टेलमध्ये राहील म्हणून. पण मीच म्हटलं की त्याची सख्खी मावशी गावात असताना होस्टेलमध्ये कशाला?’’ आशानं सांगितलं.
तेवढ्यात संजय, म्हणजे निक्कीचे बाबाही तिथं आले.
त्यांच्याकडे बघून आशा म्हणाली, ‘‘मी बरोबर बोलले ना?’’
त्यांनी काही उत्तर देण्याआधीच तिनं पुढे म्हटलं, ‘‘निक्की, तुझ्याहून तो पाच वर्षं मोठा आहे. मी त्याला त्याच्या लहानपणी खूप सांभाळलंय, फारच गोड मुलगा आहे…’’
मोहित घरीच राहू लागला. संजयना खरं तर प्रथमदर्शनीच तो फारसा आवडला नाही. पुन्हा घरात वयात आलेली मुलगी असताना असा परका तरूण घरात असणं त्यांना बरं वाटत नव्हतं. कारण निक्की इतकी मोठी होईतो ती तिला कधीच भेटला नव्हता. पण आशाला आपल्या भाच्याचं फारच कौतुक होतं…तिच्यापुढे कोण काय बोलणार?
संजयचा बिघडलेला मूड आशाच्य लक्षात आला. तिनं त्याला सांगितलं, ‘‘तुम्ही उगीचच काळजी करताय. मोहित चांगला मुलगा आहे…अन् मुख्य म्हणजे आपल्या मुलीवर आपण चांगले संस्कार केले आहेत.’’
आशाला वाटायचं निक्कीनं मोहितशी मोकळेपणानं बोलावं. पण निक्कीलाही तो फारसा आवडला नव्हता.
एकदा आशानं निक्कीला म्हटलं, ‘‘तू मोहितबरोबर शाळेत जाऊ शकतेस…तो तुला शाळेत सोडून पुढे त्याच्या कॉलेजला जाईल.’’
आशाला वाटायचं दोघा बहीणभावात प्रेम असावं. घरात त्याला मोकळेपणा वाटेल असं वातावरण मिळायला हवं. सगळ्यांनी एकमेकांशी मोकळेपणानं बोलायला हवं. पण संजय अन् निक्की अजून तेवढे मोकळे झाले नव्हते.
एकदा संजयना ऑफिसच्या कामासाठी आठ दिवस बाहेर जावं लागलं. त्यावेळी नाइलाजानं निक्की मोहितबरोबर शाळेत गेली. तिला शाळेत सोडून तो पुढे आपल्या कॉलेजला निघून जायचा. परतताना तिला तो घेऊनही यायचा. हळूहळू दोघांची मैत्री जुळली. आता निक्कीला मोहितदादाबरोबर गप्पा मारायला आवडू लागलं. कधी तरी तो तिला दुकानात किंवा इतर ठिकाणीही फिरवून आणायचा. पूर्वी एकटेपणामुळे गप्प गप्प असणारी निक्की आता हसू बोलू लागली. हे बघून आशाला बरं वाटलं.
शाळेतून आली की ती सरळ आत मोहितदादाच्या खोलीतच जायची. तिथंच अभ्यास करायची. तिथंच मोबाइल गेम खेळायची, तिथंच मोबाइलवर सिनेमाही बघायची. संजयना हे फार खटकत होतं.
‘‘निकिता, आपल्या अभ्यासावर जास्त लक्ष दे. सतत मोबाइल घेऊन बसतेस,’’ संजय एक दिवस निकिताला ओरडलेच. तेवढ्यात मोहित म्हणाला, ‘‘काका, मोबाइलवर तर अभ्यासही करतो आम्ही.’’
आशानं गंमतीत म्हटलं, ‘‘अरे, त्यांना ठाऊकच नाहीए की महागड्या मोबाइलचे असेही फायदे असतात.’’
‘‘मोबाइलवर अभ्यास होतो हे तर खरंच मला ठाऊक नव्हतं.’’ संजयनंही मान्य केलं. त्यानंतर तो विषय तिथंच संपला.
पण मोहितचं वागणं तेवढं निर्मळ नव्हतंच. त्याच्या वागण्यातल्या अनेक गोष्टी निक्कीला खटकू लागल्या होत्या.
काहीही बोलताना, सांगताना तो निक्कीच्या खूप जवळ यायचा. अंगचटीला यायचा. अंगाला हात लावायचा. हसताना तिच्या अंगावर पडायचा अन् मग सॉरी म्हणायचा.
खरं तर निक्कीला हे आवडत नव्हतं. पण लहान वय…नेमकं कसं सांगावं ते कळत नव्हतं. मधूनच मोहित नीटही वागायचा. मग ती पुन्हा गप्प राहायची. कदाचित आपलंच काही चुकत असेल असंही तिला वाटायचं.
घरी असला तर मोहित सतत निक्कीच्या अवतीभवती असायचा. संजयना हेसुद्धा आवडत नव्हतं. पण आशा मात्र याला भावाबहिणीची माया मानून खुश होती.
‘‘निक्की, चल तुला कार्टून दाखवतो.’’ एक दिवस मोहितनं म्हटलं.
‘‘कार्टुन? कुठं? टीव्हीवर?’’
‘‘नाही गं! मोबाईलवर!’’ मोहितनं म्हटलं, ‘‘मावशी, काका, तुम्हीही बघा. फारच सुंदर सीरिअल आहे.’’ मोहितनं त्यांना दोघांनाही त्यात ओढलं. आपण घरातल्या सगळ्याच सभासंदांशी चांगले वागतो हे सिद्ध करायचं होतं त्याला.
हळूहळू संजयच्या मनातली अढी दूर होऊ लागली. कधी कधी संजयही त्याच्या मोबाइल गेममध्ये सहभागी होऊ लागले.
‘‘बाबा, मलाही एक मोबाइल घेऊन द्या नं,’’ एकदा निक्कीनं बाबांना म्हटलं.
आपला मोबाइल पुढे करत मोहितनं म्हटलं, ‘‘तू घे आता माझा…मी नंतर नवा घेणारच आहे.’’
‘‘निक्की बाळा, आता दोनच महिन्यात तुझी परीक्षा सुरू होणार आहे, परीक्षेत उत्तम मार्क मिळव. मोबाइल तुला बक्षीस म्हणून मिळेल.’’ संजय म्हणाले. निक्कीलाही ते पटलं.
निक्की हल्ली मैत्रिणींकडे जात नव्हती. मोहित व ती सतत एकत्र असायची. दोघं हसायची, गप्पा मारायची. मात्र संजयच्या मनात कुठं तरी ते टोचायचं…पण ते उघड काहीच बोलले नाहीत.
आशा आणि संजयला एकदा नात्यातत्या एका लग्नाला जायचं होतं. खरं तर निक्कीनंही यावं असं त्यांना वाटत होतं. पण निक्कीला हल्ली असे समारंभ फार कंटाळवाणे वाटायचे. त्यामुळे ती जायला नाखुष होती.
‘‘निकिता, आम्ही जातो आहोत. दाराचं लॅच तेवढं रात्री लाव, म्हणजे आम्ही बाहेरून किल्लीनं उघडून आत येऊ. यायला उशीर होईल आम्हाला. दोघं वेळेवर जेवून घ्या.’’ नीट बजावून आशा व संजय निघाले.
निक्कीनं अभ्यास संपवला. जेवण गरम करून ती मोहितला बोलवायला आली तेव्हा तो मोबाइलवर काही तरी बघत होता. तिला एकदम आलेली बघून तो गडबडला. ‘‘दादा काय बघतो आहेस?’’ निकितानं विचारलं तेव्हा तो म्हणाला, ‘‘माझ्या एका मित्रानं व्हिडिओ पाठवलाय. तो बघत होतो.’’
‘‘जेवायला चल…’’ निक्कीनं म्हटलं. ‘‘जेवण नंतर करू, तू आधी हा व्हिडिओ बघ, मजेदार आहे.’’ म्हणत मोहितनं मोबाइल तिच्यासमोर केला.
‘‘शी: शी:…हे किती घाणेरडं आहे. मला नको.’’ घाईघाईनं निक्की जायला निघाली तसं मोहितनं तिला अडवलं अन् तो अश्लील चाळे करू लागला.
‘‘दादा हे काय करतोस?…सोड मला…सोड…’’ निक्की धडपड करत म्हणाली. पण मोहितनं तिला सोडलं नाही. त्यानं तिच्यावर बलात्कारच केला. भावाबहिणीच्या नात्याच्या पार चिंध्या झाल्या.
आशा-संजय परत आले, तेव्हा मोहित त्याच्या खोलीत अन् निकिता तिच्या खोलीत झोपले होते.
सकाळी आशा तिला उठवायला गेली तेव्हा निक्की तिच्या गळयात पडून रडू लागली.
‘‘काय झालं बाळा? काय झालं? का रडतेस’’ आशानं घाबरून विचारलं.
तेवढ्यात मोहित तिथं आला. निक्की काही बोलणार तेवढ्यात तो म्हणाला, ‘‘काही नाही मावशी, रात्री भुताचा व्हिडिओ बघितल्यामुळे घाबरलीय ती…’’
‘‘पण तिला असे भीतिदायक व्हिडिओ तू दाखवलेस का?’’ जरा रागावूनच संजय म्हणाले, ‘‘यापुढे असं करू नकोस.’’
जेव्हा जेव्हा निक्की एकटी असायची, तेव्हा तेव्हा मोहित तिच्याशी अतिप्रसंग करायचा, संभोग करण्याचा प्रयत्न करायचा.
‘‘मी आईला सांगेन हं…तू माझ्याशी कसा वागतोस ते…’’ एकदा निक्कीनं त्याला धमकावलं.
त्यावर निर्लज्ज हसत त्यानं तिला त्यांचे दोघांचे असे काही फोटो दाखवले की निक्कीची दातखिळीच बसली. ‘‘काय सांगशील? बोल ना? काय सांगशील?’’ त्यानंच तिला धमकावलं.
निक्की फार घाबरली होती. काय करावं, कुठं जावं, मोहितपासून सुटका कशी करून घ्यावी, तिला काहीच कळत नव्हतं. वर त्यानं तिला धमकी दिली होती की जर याबाबतीत एक शब्दही कुणाला कळला तर तो सगळे फोटो व्हायरल करेल…
बापरे! सगळ्यांना हे समजलं तर आईबाबांचं काय होईल? कल्पनेनंही निक्की घाबरून रडायला लागली.
निक्की आईला आडून आडून सांगायचा प्रयत्न करत होती. पण भाच्याच्या प्रेमात आंधळी झालेली आशा काही समजून घेत नव्हती.
एक दिवस आशाच्या माहेरून फोन आला. तिचे वडील गंभीर आजारी आहेत. येऊन भेटून जा. निक्कीलाही आईबरोबर जायचं होतं. पण आशा म्हणाली, ‘‘अगं, असं काय करतेस? बरेचदा तू माझ्याशिवाय राहतेस शिवाय आता तर मोहित आहे सोबतीला…परीक्षा जवळ आली आहे. मी बाबांना भेटून लगेच येते.’’ निक्कीला काहीच सांगता येईना.
आशा गेल्यावर तर मोहितला रान मोकळं मिळालं. बाबांना काही सांगायचं तिला धाडस होईना. आठवड्यानं आशा परत आली तेव्हा निक्कीची अवस्था बघून तिला नवल वाटलं.
‘‘अगं पोरी, किती अशक्त झाली आहेस? जेवतखात नव्हतीस का? अशी का दिसते आहेस? संजय, तुम्ही हिच्याकडे लक्ष दिलं नाही का?’’ आशानं विचारलं.
‘‘मला गेल्या आठवड्यात ऑफिसमध्येही खूप कामं होती. मी घरून दोन्ही वेळचा स्वयंपाक करून निघत होतो. ही दोघं केव्हा येतात जातात मला काहीच कळत नव्हतं.’’
गेले दोन महिने निकिता हे सगळं सोसत होती. शारीरिक व मानसिक अत्याचार, त्यात मासिक पाळी न येण्याचं टेन्शन…तिला जेवण जात नव्हतं, झोप लागत नव्हती, अभ्यास होत नव्हता…परीक्षा कशी देणार हे टेन्शन होतं.
ती घेरी येऊन खाली कोसळली. ती शुद्धीवर आली तेव्हा ती हॉस्पिटलमध्ये होती. आई तिथंच रडत बसली होती.
‘‘आई…’’ निक्कीनं खोल गेलेल्या आवाजात हाक मारली.
‘‘बाळा…माझी पोरगी…’’ आईला रडू आवरेना.
तेवढ्यात डॉक्टर आले. त्यांनी निक्कीला तपासलं.
‘‘गर्भपात झामुळे रक्त खूप वाहून गेलंय. पण आता धोका टळलाय. लवकरच ती पूर्ववत होईल.’’ आईबाबांना बाजूला घेऊन डॉक्टर समजावत होते.
‘‘खरं तर तुम्ही पोलिसात रिपोर्ट करायला हवा. अर्थात कलप्रिट घरातलाच आहे अन् कानोकानी चर्चाही होईलच…बघा तुमचा निर्णय तुम्ही घ्या. उद्या परवात हिला घरी जाता येईल. टॉनिक्स, गोळया चालू ठेवा. गरज पडली तर मला फोन करा…मी येईन.’’ आईवडिल दोघंही डॉक्टरांपुढे हात जोडून उभे होते. त्यांच्या लाडक्या लेकीला जिवावरच्या संकटातून वाचवलं होतं त्यांनी.
घरी आल्यावरही निक्कीला तेच सर्व आठवत होतं. ‘‘तो हरामखोर पळून गेला नसता तर मी त्याचा जीवच घेतला असता…हे सगळं तुझ्या आंधळ्या प्रेमामुळे घडलं. मला तर सुरूवातीपासूनच त्याचं घरात असणं आवडलं नव्हतं. पण तू मात्र माझा मुलगा, माझा मुलगा करत बसलीस…’’ संतापलेल्या संजयनं आपला राग व्यक्त करत म्हटलं, ‘‘माझ्या निरागस पोरीला किती सोसावं लागलंय.’’
‘‘खरंच माझं चुकलं…मीच अपराधी आहे. मी त्याला मुलगा अन् माझ्या लेकीचा भाऊच समजत होते. तो असं काही करेल, मी स्वप्नांतही कल्पना केली नाही. त्याची आई फोनवरून रडून रडून क्षमा मागत होती…आपल्या पोरीच्या भविष्याचाही प्रश्न होता…नाहीतर खरंच त्याला तुरूंगात पाठवला असता. यापुढे मी असं करणार नाही. माझ्या लेकीचं डोळ्यात तेल घालून रक्षण करेन. तिला यापुढे खूप खूप जपेन. माझ्या आंधळ्या प्रेमाची फारच मोठी किंमत मोजलीय मी…’’ आशाला रडू आवरत नव्हतं.