कथा * अनुजा कुलकर्णी
अरे व्वा…इंटरकॉलेज फोटोग्राफीमध्ये आपल्या कॉलेजच्या शंतनूला पहिले बक्षिस मिळाले. आर्या, तुला माहितीए का गं कोण शंतनू?’’ निशा कॉलेजमधला बोर्ड पाहून उत्साहात बोलायला लागली.
‘‘नो नो निशा…मला नाही माहिती शंतनू. कोणती स्ट्रीम, कोणते वर्ष दिले आहे का? थांब जरा पाहू.’’ बोर्ड पाहत आर्या बोलली, ‘‘अरे आपल्या वर्गातलाच आहे की हा. पण कधी पाहिलं नाही. वर्गात येतो का कधी?’’ हसत आर्या बोलली.
‘‘येत असेल आर्या. आपणच किती बंक करतो कॉलेज.’’ निशा बोलली आणि दोघी हसायला लागल्या.
‘‘ए, पण आपण जाऊन बघून येऊ कोणत्या फोटोला इंटरकॉलेजमध्ये पहिलं बक्षिस मिळालं. मला तर असलं भारी वाटतंय. आपल्या कॉलेजला इंटरकॉलेज स्पर्धेत पहिला नंबर…व्वा! तो फोटो छानच असेल, पण काय फोटो आहे हे पहायची माझी उत्सुकता ताणली गेली आहे. आज दुपारी जाऊन पाहून येऊ आणि शंतनू भेटतो आहे का तेसुद्धा पाहू.’’
‘‘चालेल पण आता लेक्चरला जायचं?’’
‘‘हो.’’ इतकं बोलून दोघी क्लासमध्ये शिरल्या. कशीबशी २ लेक्चरं केली आणि मग मात्र त्यांना वेध लागले होते फोटो प्रदर्शन पहायला जायचे. दोघी प्रदर्शन पाहायला गेल्या. तिथे खूप गर्दी होती. सगळया कॉलेजचे मुलं मुली फोटो पहायला आले होते. आर्या तिथे आली आणि प्रदर्शन असलेल्या हॉलमधून बाहेर पडणारे सगळे तिच्याकडे पाहून छान, मस्त अश्या खुणा करत होते. हे काय चाललं आहे ते आर्याला आणि निशाला समजत नव्हतं. त्यात कोणी ओळखीचे नव्हते, म्हणून कोणाला थांबवून बोलायचं कसं हेसुद्धा दोघींना कळत नव्हतं.
शेवटी घाई घाईने आर्या आणि निशा हॉलमध्ये शिरल्या. तिथे बरीच गर्दी होती. गर्दीतून वाट काढत दोघी एक एक फोटो पाहायला लागल्या. आर्या खरं तर पहिल्या नंबरचा फोटो काय आहे ते पाहत होती. आपल्या वर्गात कोण इतके सुंदर फोटो काढतो हे तिला जाणून घ्यायचं होतं. पण पहिला नंबर मिळालेला फोटो काही सापडेना. तितक्यात तिला एक हाक ऐकू आली.
तितक्यात समोर तिला तिचा फोटो दिसला आणि ती अवाक् झाली. तिने खाली लेबल पाहिलं. हाच तो पहिल्या नंबरचा फोटो होता. तिने खाली नाव पाहिलं. शंतनू के. आर्याला काय बोलावं सुचेना. तितक्यात मागून निशा आली आणि तिनेसुद्धा तेच पाहिलं, जे आर्याने पाहिलं आणि ती भलतीच खुश झाली.
‘‘व्वा व्वा आर्या बाई…तुम्ही एका रात्रीत फेमस झालात आणि मला आत्ता कळलं बाहेर सगळे तुझ्याकडे पाहून व्वा, छान अश्या खुणा का करत होते.
कसला सुंदर फोटो आहे गं…तू फुलं पाहताना…आणि आजूबाजूला मस्त फुलं…मागे निळंशार आकाश…खरंच सुंदर फोटो आहे…पण तू तर छुपी रुस्तुम निघालीस…काही बोलली नाहीस फोटो काढून घेतलास शंतनूकडून आणि शंतनूला ओळखत नाहीस हे नाटक माझ्यासमोर कशाला?’’ निशा बोलत होती, पण आर्या मात्र तिच्याच विचारात होती, ‘‘ए, हॅलो…कुठे लक्ष आहे तुझं आर्या? काहीतरी बोल की? आणि खोटं का बोललीस की तुला शंतनू कोण आहे ते माहिती नाही?’’
निशाच्या बोलण्याने आर्या भानावर आली.
‘‘अं…आहे इथेच! मी नाही ओळखत गं शंतनूला. मला नाही माहिती तो कोण आहे आणि माझा फोटो कधी काढला मला नाही कळलं.’’ इतकं बोलून आर्या तिच्या सेन्सेसमध्ये आली, ‘‘असे न विचारता फोटो काढले त्याने. तो भेटू दे. मला नाही आवडलं हे वागणं. शोध शंतनू कुठे आहे निशा. तो इथेच असेल.’’ आर्या थोडी चिडून बोलली.
‘‘ठीक आहे की आर्या. वाईट फोटो असेल तर चीड. फोटो किती छान आहे बघ. तुझं हसू किती सुंदर कॅप्चर केलं आहे. मला तर जाम आवडला फोटो. अगं, माझे कोणी असे फोटो काढून प्रदर्शनात ठेवले तर काय मजा येईल. तू किती लकी आहेस आर्या. मी तर खूप जेलस आहे आत्ता.’’
‘‘शट अप निशा. आधी शोध त्याला. इथे असेलच. फोटो छान आहे ते ठीक पण मला न विचारता माझा फोटो काढून स्पर्धेत दिलाच कसा?’’
‘‘आर्या आणि जरा हळू बोल. सगळे आपल्याकडे पाहायला लागलेत बघ.’’
‘‘हं…’’ आर्या चिडलेलीच होती. तितक्यात समोरून एक उंच, गोरा मुलगा तिच्याकडे येताना तिने पाहिले. तो बराच वेळ आर्याचं बोलणं ऐकत होता, मग मात्र न राहवून तो सरळ आर्याशी बोलायला लागला.
‘‘हॅलो…आर्या, मी शंतनू. आधी सॉरी. तुझा फोटो न विचारता काढला.’’
आर्याने त्याच्याकडे चिडून पाहिलं आणि तिने बोलायला सुरूवात केली, ‘‘तुला माझं नाव माहिती आहे? कसं काय? तुला मी महिती आहे? पण मला न विचारता माझा फोटो काढून स्पर्धेत दिला कसा?’’ आर्या थोडी चिडून बोलली.
‘‘मी सांगतो. आपण बाहेर जाऊन बोलायचं का?’’
‘‘हं…’’ इतकं बोलून आर्या आणि शंतनू बाहेर आले. निशा मात्र आत उरलेले फोटो पाहत बसली.
बाहेर आल्या आल्या आर्या परत शंतनूवर वैतागली.
‘‘माझा फोटो मला न विचारता काढलासच का? कोणीही माझे फोटो काढलेले मला नाही आवडत रे. आपण अनोळखी आहोत आणि मला न विचारता तू फोटो का काढलास? ठीक आहे, आपण एका वर्गात आहोत. म्हणजे मला ते माहिती नव्हतं. आपण एका वर्गात आहोत हे मला आत्ता कळलं. पण तरी जान न पेहचान…फोटो का काढलास?’’
‘‘ऐकून घे गं…आपण एकाच वर्गात ना…मी कॉलेजला येतो. तू क्वचित येतेस, पण मला आपल्या वर्गातले सगळे जण माहिती आहेत. तू छान आहेस. मी तुझ्याशी कधी स्वत:हून बोललो नाही, पण तू मला अगदीच अनोळखी नव्हतीस. मी फोटो काढायला बागेत गेलो होतो. तिथे फुलांचे फोटो काढत होतो. तेव्हा तू तिथे आलीस आणि फुलांमध्ये इतकी हरवून गेलीस आणि तुला पाहून मी तुझ्यात हरवून गेलो. मी तुझे फोटो कधी काढले मलासुद्धा कळलं नाही गं. तू इतकी सुंदर दिसत होतीस. इतकी सुंदर हसत होतीस. एकदम निरागस हसू. मी फोटोग्राफर आहे गं. काहीही सुंदर दिसलं की त्याचे फोटो काढतो. इतकी सुंदर फुलं होती, पण त्या फुलांवरून माझं लक्षं बाजूला गेलं आणि मला फक्त तू दिसत होतीस. त्या क्षणी मी तुझ्या प्रेमात पडलो. इतक्या जवळून पहिल्यांदाच पाहिलं होतं तुला.’’ शेवटी आपण काहीतरी चुकीचं बोललो हे शंतनूला जाणवलं आणि सारवासारव करत तो परत बोलायला लागला, ‘‘तुझ्या प्रेमात नाही म्हणजे, तुझ्या हास्याच्या प्रेमात पडलो. नंतर कोणता फोटो स्पर्धेत द्यायचा हे ठरवत असताना तुझ्या फोटोसारखा एकही फोटो मला मिळाला नाही. मग तुझाच फोटो दिला आणि बघ, त्याच फोटोला पहिलं बक्षिससुद्धा मिळालं.’’ इतकं बोलून शंतनू हसला आणि शांत झाला. आर्याला पण खरं तर तो फोटो खूप आवडला होता.
इतके सुंदर फोटो काढतो मग माणूस म्हणून पण तो चांगला असेल अशी खात्री आर्याला झाली होती. त्यात एकाच वर्गातला. म्हणजेच अगदीच अनोळखी नाही. शंतनू विश्वास ठेवण्यासारखासुद्धा वाटला होता. आर्या मनातून खुश झाली होती, पण काय बोलायचं ते तिला कळेना.
‘‘तू काही बोलत नाहीस. मी सॉरी म्हणालोय गं. आणि खर सांगू का, मला तू आवडतेस. तू कधीतरी कॉलेजला आलीस की दिसशील म्हणून मी न चुकता कॉलेजला येतो. तुझा फोटो काढल्यापासून तर तुला रोज भेटायची ओढ असते मला. भेटायची नाही…पहायची! तू दिसलीस की तुलाच पाहत बसायचो. पण तुझ्याशी बोलायची हिंमत मात्र कधीच नाही झाली. कारण मी शाय आहे. जर आपण भेटलो नसतो तर तू माझ्या मनात राहिली असतीस. पण आज भेटलो म्हणून सांगितलं माझ्या मनातलं. आणि जेव्हा तू मला बागेत दिसलीस, तेव्हापासून तर फक्त तू आणि तूच आहेस माझ्या मनात…’’
हे आर्यासाठी काहीतरी भारी होते. शंतनूने तिचा फोटो न सांगता काढला आणि त्या फोटोला बक्षिससुद्धा मिळालं होतं. याआधी प्रेम हा विषय तिच्यासाठी नव्हता, पण समोरूनच प्रेमाची कबुली येणे हे मात्र आनंददायी होतं.
‘‘सगळयात आधी, इतक्या छान फोटोसाठी थँक्यू. मला याची एक कॉपी हवी आहे आणि तू म्हणालास तुझं माझ्यावर प्रेम आहे, पण मी तुला पहिल्यांदा भेटले आहे. सो लगेच ‘आय लव यु’ म्हणू शकत नाही. पण तू छान वाटतो आहेस. आपण भेटत राहू. जर खरंच प्रेम असेल तर ते काही दिवसात कळेलच मलासुद्धा. मला तुझा सहवास आवडला तर नक्कीच पुढे जाऊ शकू.’’ आर्या हसून बोलली. झालं ते सगळं दोघांसाठी अनपेक्षित होते, पण जे झालं ते एकदम मस्त आहे. आर्याचं बोलण ऐकून शंतनूसुद्धा खुश झाला आणि मग दोघे पुन्हा गप्पा गोष्टी करत हॉलमध्ये शिरले आणि फोटो पाहण्यात रममाण झाले.
