* गृहशोभिका टीम
आपल्या तरुणांना अभ्यासाची ओढ नाही, एकट्या चीनमध्ये २३,००० भारतीय तरुण वैद्यकीय शिक्षणासाठी जात नाहीत, असे म्हणता येणार नाही. वैद्यकशास्त्राचा अभ्यास वेगळ्या भाषेत, वेगळी जीवनशैली, परदेशात आपल्या प्रियजनांपासून दूर राहून, कोणत्याही प्रकारे एक चकचकीत प्राणी या विद्यार्थ्यांना त्यांचे भविष्य घडवण्यासाठी एम सिद्ध करतो, पण कोविडमुळे ते आता भारतात परतत आहेत. त्यांचा अर्धांगिनी अभ्यास ऑनलाईन. करत आहेत.
हे 2300 विद्यार्थी केवळ मोठ्या शहरांतीलच नाहीत तर यूपी, हरियाणा, उत्तराखंड, तामिळनाडू येथील आहेत आणि आता कोविडचा कहर संपण्याची वाट पाहत आहेत. तथापि, चीनला परतणे त्यांच्यासाठी खूप महागडे असेल कारण यावेळी हवाई तिकीट 1 लाख रुपये आहे आणि नंतर त्यांना स्वखर्चाने 15-20 दिवस क्वारंटाईन करावे लागेल. तरुण लोक स्वस्त फी आणि प्रवेशासाठी चीनमध्ये गेले होते आणि त्यांना आशा होती की हळूहळू परिस्थिती सुधारेल आणि ते चिनी पदवी घेऊन जगभरात वैद्यकीय व्यवसाय करण्याचा प्रयत्न करू शकतील.
युक्रेनवर रशियाने हल्ला केला तेव्हाही तेथे किती भारतीय विद्यार्थी शिकत आहेत हे समोर आले, तर युक्रेनही चीनसारखा विकसित झालेला नाही. भारतीय विद्यार्थी पूर्वी अफगाणिस्तानात शिकत होते. ताजिकिस्तान, कझाकस्तान यांसारख्या माजी सोव्हिएत युनियनच्या देशांमध्येही हजारो विद्यार्थी आहेत.
हे भारतीय शिक्षण उघड करते की देश आपल्याच विद्यार्थ्यांबद्दल इतका निर्दयी आहे की त्यांना शिक्षण विकणाऱ्या परदेशी संस्थांसमोर लुटायला पाठवतो. आपल्या आजूबाजूला कोणतीही आशा नसताना भारतीय विद्यार्थी हार मानतात आणि जिथे प्रवेश मिळेल तिथे जातात. वैद्यकीय व्यतिरिक्त इतर अनेक अभ्यासक्रम आज परदेशात केले जात आहेत.
हे मान्य करावेच लागेल की भारतीय पालक इतके धाडसी आहेत की लाखो रुपये खर्च करून ते आपल्या पोरांना अनोळखी पदवी मिळवण्यासाठी अज्ञात देशांत पाठवतात, ज्यांची गुणवत्ता आणि विस्तार अतुलनीय आहे. आपली शैक्षणिक नोकरशाही किती जाड आहे हे देखील मान्य करावे लागेल की भारतीय विद्यार्थ्यांच्या या समस्यांकडे लक्ष दिले जात नाही आणि ते देशातच परवडणारे शिक्षण देण्यासाठी काहीच करत नाहीत. म्हणे आपण जगद्गुरू आहोत, पण आपल्या ठिकाणचा प्रत्येक चांगला विद्यार्थी गुरू शोधायला परदेशात जातो.
