- शैलेंद्र सिंह
कोरोना संकटात घरगुती भांडणे बऱ्याच प्रमाणात वाढली. पुजाअर्चेचे समर्थक मंदिरे उघडून महिलांना आपला त्रास टाळण्यासाठी देवाच्या आश्रयास जाण्याचा उपदेश देऊ लागले. कोरोना संकटात देवाचे दरवाजे प्रथम बंद केल्याने लोकांचा विश्वास उडत चालला होता. अशा परिस्थितीत प्रत्येक धर्मामध्ये पूजास्थळं उघडण्याची मागणी वाढू लागली, जेणेकरून दानदक्षिणेचा व्यवसाय थांबू नये.
जनतेला हे समजले आहे की धार्मिक स्थळांमध्ये जाऊन कोरोनापासून रक्षण होऊ शकत नाही, यामुळे या ठिकाणी अजूनही लोकांची गर्दी दिसत नाही. आता कपटींनी दान आणि दक्षिणा या दोन्हींसाठी ऑनलाईन सुविधा सुरू केली आहे. यानंतरही महिलांचा विश्वास वाढत नाही. ज्या मंदिरात दर्शन घेणाऱ्यांसह पुजारीदेखील भीतिच्या सावटाखाली जगत आहेत, ते इतरांच्या समस्या कसे दूर करू शकतील.
कोरोना संकटाच्या वेळी सर्व मूलभूत अधिकार जणू संपले. लॉकडाऊनमध्ये पूजा करण्याच्या हक्कासाठी मंदिरे आणि चर्च उघडण्याची मागणी अमेरिकेपासून भारतापर्यंत एकाचवेळी होऊ लागली, याउलट कोरोना संकटात मंदिरे उघडण्यावर केवळ बंदी होती, मात्र आपापल्या घरात उपासना करण्यास बंदी नव्हती.
पूजास्थान उघडण्याच्या मागणीमागे कारण केवळ इतकेच होते की मंदिरातील पुजाऱ्यांना दक्षिणा मिळत नव्हती. देवळांच्या दानपेटीत देणगी दिली जात नव्हती. मंदिरांमध्ये देणगी देणाऱ्यांत महिलांची संख्या अजूनही सर्वात जास्त आहे. अशा परिस्थितीत स्त्रियांना मंदिरात आणून पूजा करण्यासाठी मंदिरे उघडली जाणे आवश्यक होते.
तीन महिन्यांच्या लॉकडाऊनमध्ये मंदिरातील पुजारी आणि ब्राह्मणांच्या काही संघटनांनी अशी लेखी मागणी केली की पुरोहितांसमोर रोजीरोटीचे संकट उद्भवले आहे. अशा परिस्थितीत मंदिरांचे दरवाजे उघडले पाहिजेत.
कोरोना संकटात मंदिरे आणि इतर उपासनास्थळे कुलूपबंद होते. मंदिरांचे काम तर लोकांकडून दान आणि दक्षिणेवर अवलंबून होते. अशा परिस्थितीत दान आणि दक्षिणा न मिळाल्याने मंदिरांसमोर कमाईचे संकट उभे राहिले. मंदिरांकडे जे आधीपासून सोने, चांदी आणि दान होते, त्यांना या संकटाच्या वेळीही ते बाहेर काढायचे नव्हते. दुसरीकडे लोक विचार करू लागले की मंदिर आणि देव, ज्यांनी कोरोनाच्या भीतिमुळे आपले दरवाजे बंद केले आहेत, ते जनतेला कोरोनापासून कसे वाचवू शकतील.
