* प्रतिनिधी
आपल्या तरुणांना अभ्यासाची ओढ नाही, असे म्हणता येणार नाही कारण एकट्या चीनमध्ये २३,००० भारतीय तरुण वैद्यकीय शिक्षणासाठी जात नाहीत. परदेशात, प्रियजनांपासून दूर, वेगळ्या भाषेत, वेगळ्या जीवनशैलीत वैद्यकशास्त्राचा अभ्यास करण्याची जोखीम पत्करून हे विद्यार्थी एकप्रकारे आपले भविष्य घडवण्यासाठी एक रेखाटन प्राणी असल्याचे सिद्ध करतात, परंतु कोविडमुळे त्यांना आता भारतात परतले आणि ऑनलाईन अभ्यास पूर्ण करत आहेत.
हे 23000 विद्यार्थी केवळ मोठ्या शहरांतीलच नाही तर यूपी, हरियाणा, उत्तराखंड, तामिळनाडू येथील आहेत आणि आता कोविडचा कहर संपण्याची वाट पाहत आहेत. तथापि, चीनला परतणे त्यांच्यासाठी खूप महाग होईल कारण सध्या हवाई तिकीट 1 लाख रुपये आहे आणि नंतर त्यांना स्वखर्चाने 15-20 दिवस क्वारंटाईन करावे लागेल. स्वस्त फी आणि अॅडमिशनमुळे तरुण चीनलाही गेले होते आणि हळूहळू परिस्थिती सुधारेल आणि चायनीज पदवी घेऊन ते जगभरात औषधोपचार करण्याचा प्रयत्न करू शकतील अशी आशा त्यांना होती.
युक्रेनवर रशियाने हल्ला केला तेव्हाही तेथे किती भारतीय विद्यार्थी शिकत आहेत हे समोर आले, तर युक्रेनही चीनसारखा विकसित झालेला नाही. भारतीय विद्यार्थी पूर्वी अफगाणिस्तानात शिकत होते. ताजिकिस्तान, कझाकस्तान यांसारख्या माजी सोव्हिएत युनियनच्या देशांमध्येही हजारो विद्यार्थी आहेत.
यातून भारतीय शिक्षणाची गुपिते उलगडतात की देश आपल्याच विद्यार्थ्यांबद्दल इतका निर्दयी आहे की शिक्षण विकणाऱ्या देशी-विदेशी संस्थांसमोर त्यांना मारायला पाठवतो. आपल्या आजूबाजूला कोणतीही आशा नसताना, पराभव झाल्यानंतर भारतीय विद्यार्थी जिथे प्रवेश मिळेल तिथे वळतात. वैद्यकीय व्यतिरिक्त इतर अनेक अभ्यासक्रम आज परदेशात केले जात आहेत.
हे मान्य करावेच लागेल की भारतीय पालक इतके धाडसी आहेत की लाखोंचा खर्च करून ते आपल्या मुलांना अनोळखी पदवी मिळवण्यासाठी अज्ञात देशांत पाठवतात, ज्याचा दर्जा आणि अनुभव याची चिंता नाही. आपली शिक्षण नोकरशाही इतकी जाडजूड आहे की भारतीय विद्यार्थ्यांच्या या समस्यांकडे लक्ष देत नाही आणि देशातच परवडणारे शिक्षण देण्यासाठी काहीही करत नाही हेही मान्य केले पाहिजे. म्हणे आपण जगद्गुरू आहोत, पण आपल्या ठिकाणचा प्रत्येक चांगला विद्यार्थी गुरूच्या शोधात परदेशात जातो.
