(पहिला भाग)
दिर्घ कथा * रजनी दुबे
फोनच्या घंटीमुळे डोळे उघडले, तेव्हा लक्षात आलं मी बेडवर आहे…आपल्याच हॉस्पिटलच्या रूममध्ये. मी इथं केव्हा अन् कशी आले ते आठवेना. पुन्हा फोनची घंटी वाजली अन् लख्खकन् वीज चमकावी तसं सगळं आठवलं. मी दुपारी सगळी वर्तमानपत्रं घेऊन बसले होते. त्या सगळ्या वृत्तपत्रातून माझ्या लेकीचे अन् जावयाचे फोटो आले होते. दोन दिवसांपूर्वीच आम्ही तिचा साखरपुडा खूप थाटात केला होता. त्या समारंभाला राज्यपालही आले होते. फोटो त्यांच्या सोबतचा होता. शहरातील नामांकित डॉक्टरांच्या लेकीचा साखरपुडा शरद यांच्याबरोबर झाला. दोघेही आयएएस होण्यासाठी ट्रेनिंग घेत आहेत. अशी फोटो ओळही छापलेली होती.
फोटोत मी व माझे पतीही होतो. मला खूप समाधान आणि अभिमानही वाटत असतानाच फोन वाजला. मी रिसीव्हर उचलला, तेव्हा पलीकडून कर्कश्श आवाजात कुणीतरी ओरडलं. ‘‘माझ्या पोरीला आपली म्हणवून गर्वानं फुगली’ आहेस. ती माझी लेक आहे. ते माझं रक्त आहे. मी सांगतोय येऊन तिला सत्य काय आहे ते…’’
एवढं ऐकलं अन् रिसीव्हर माझ्या हातून गळून पडला अन् मी बेशुद्ध पडले. ती आत्ता शुद्धीवर येते आहे. थोडी मान वळवून बघितलं तर माझा हल्लीच डॉक्टर झालेला मुलगा तिथंच खुर्चीवर बसल्या बसल्या झोपलेला दिसला.
मुलगी…दिसली नाही. बाप रे! ती कुठं असेल? तो दुष्ट माणूस तिला भेटून तर गेला नाही ना? माझी पोर माझ्या काळजाचा तुकडा…माझ्या आयुष्याचा आधार…माझं सर्वस्व आहे माझी मुलगी…पण तो म्हणत होता ती त्याची आहे…तिच्या धमन्यांमधून त्याचं रक्त वाढतंय म्हणाला खरंय का ते?
पाऊस पडायला लागल्याचं आवाजावरून जाणवलं…पावसाच्या आवाजानं मन थेट भूतकाळात जाऊन पोहोचलं.
बाबांशी खूप वाद घालून, भांडूनच मी आमच्या छोट्या गावातून आयएएस होण्याच्या जिद्दीनं दिल्लीला आले होते. कोचिंग छान सुरू होतं. दुपारी दोन तास मधे वेळ असायचा. त्या वेळात मी जवळच्याच एका हॉटेलात लंच आटोपून पुन्हा क्लासला जायचे. त्या दिवशीही मी लंचसाठी निघाले अन् अवचित खूपच जोराचा पाऊस आला. जवळच्याच एका बंगल्याचं फाटक उघडं दिसलं अन् मी पळतच त्या घराच्या व्हरांड्यात जाऊन उभी राहिले. अन् मग मनात आलं की घरातल्या लोकांना माझं इथं असं येऊन उभं राहणं खटकणार तर नाही? पण पाऊस जोरात होता काय करू?
तेवढ्यात हळूहळू घराचा दरवाजा उघडला अन् आठ दहा महिन्यांची एक गोंडस मुलगी रांगत रांगत बाहेर आली. मी चकित होऊन तिच्याकडे बघत होते. ती माझ्याकडे बघून खुदकन् हसली अन् तिनं आपले चिमुकले हात पसरले. न राहवून मी तिला उचलून घेतली. मी दाराकडे बघत होते की तिची आई किंवा कुणीतरी बाहेर आलं तर मी सांगेन की बाळ पावसात जात होतं म्हणून उचलून घेतलं. पण बराच वेळ कुणी बाहेर आलं नाही, तेव्हा मीच आत जाण्याचा निर्णय घेतला. बाळाला कडेवर घेऊन मी दारातून आत आले. समोरच्याच भिंतीवर एका अत्यंत देखण्या तरूणीचा फोटो होता. त्याला हार घातलेला होता. तेवढ्यात आतल्या खोलीतून एक वयस्कर स्त्री त्या हॉलमध्ये आली. मी त्यांना नमस्कार करून बाहेर पावसापासून बचाव करण्यासाठी मी उभी असताना हे बाळ रांगत बाहेर आलं अन् पावसात जात होतं म्हणून मी उचलून घेतल्याचं स्पष्टीकरण दिलं.
त्यांनी हसून मला बसायला सांगितलं. मी बाळाला खाली ठेवायला गेले तर ती मुलगी मलाच बिलगली. मला काय करू समजेना.
त्या स्त्रीनं म्हटलं, ‘‘मुली, थोडा वेळ खाली बस. तू उभी आहेस, त्यामुळे तू तिला बाहेर नेशील या लालसेने ती तुझ्याकडून माझ्याकडे येत नाहीए.’’
मी बाळासकट सोफ्यावर बसले. घर खूपच छान होतं. अभिरूची अन् वैभवाच्या खुणा सर्वत्र दिसत होत्या. जवळच टेबलावर जेवायचं ताट वाढलेलं होतं अन् त्यातलं अन्न गार झालं होतं. बाळामुळे म्हणजे प्रियामुळे त्या मावशींना जेवायला मिळालं नसावं असा मी अंदाज बांधला.
मी त्यांना म्हटलं, ‘‘मी सांभाळते हिला. तुम्ही शांतपणे जेवण घ्या.’’
त्या हसून म्हणाल्या, ‘‘हे तर रोजचंच आहे. हिला सांभाळणारी आया सध्या रजेवर आहे. हिच्या खोड्या आवरता आवरता माझं जेवण गार होतं.’’
माझ्या लक्षात आलं ही स्त्री म्हणजे बाळाची आजी आहे अन् त्या फोटोतली स्त्री म्हणजे बाळाची आई आहे. आता ही स्त्री म्हणजे त्या फोटोतल्या सुंदर तरूणीची आई किंवा सासू असणार.
माझ्या मांडीवर असलेली प्रिया माझ्या थोपटण्यामुळे झोपी गेली होती. ‘‘तिला इथं पाळण्यात झोपव,’’ मावशी म्हणाल्या.
मी हळूवारपणे बाळाला पाळण्यात झोपवलं अन् जाण्याची परवानगी मागितली.
‘‘तूच आता बोलली होतीस की लंचसाठी निघालीस अन् पाऊस आला याचा अर्थ तुझंही जेवण झालेलं नाहीए. ये आपण दोघी एकत्र जेऊयात.’’ मावशी बोलल्या.
मी प्रथम नकार दिला, पण त्यांच्या प्रेमळ आग्रहाला नकार देणं बरं वाटेना, शिवाय भूकही खूप लागली होती. त्यांनी अन्न गरम करून दोन ताटं वाढून आणली अन् मी पोटभर जेवले. जेवण स्वादिष्ट होतं. बरेच दिवसांनी घरचं जेवण मिळालं होतं. त्यामुळे पोट तुडुंब भरेपर्यंत जेवले. जेवणाचं कौतुकही केलं.
हसून मावशी म्हणाल्या, ‘‘आता रोजच तू लंचला इथं येत जा. तू भेटलीस की प्रियालाही आनंद होईल.’’
मी त्यांना विचारलं की हिची बाई किती दिवस रजेवर आहे? तर त्या म्हणाल्या, ‘‘बाईची सासू वारल्यामुळे ती गावी गेलीय. आता पंधरा दिवस तरी लागतीलच. दुसरी बाई शोधतोय, पण स्वच्छ अन् प्रेमळ शिवाय प्रामाणिक बाई मिळत नाही. स्वंयपाकाला आचारी आहे…पण बाळाला सांभाळायला कुणी स्त्रीच हवीये.’’
मला काय सुचलं कोण जाणे. मी अभावितपणे बोलून गेले, ‘‘मावशी, काळजी करू नका. मी तुमचे हे अडचणीचे दिवस निभावून नेते. मलाही हा वेळ मोकळा असतो. त्या कठीण अभ्यासक्रमाच्या ताणातून थोडा विरंगुळा म्हणून मी दोन तास तुमच्याकडे येऊन प्रियाला सांभाळेन, खेळेन तिच्यासोबत. तेवढ्यात तुमचं जेवण निवांत ओटापून घेत जा.’’
मावशींनी एका अटीवर माझं म्हणणं मान्य केले…रोजचा लंच मी त्यांच्याबरोबर घ्यायचा.
मी गमतीनं म्हटलं, ‘‘मावशी, इतका विश्वास कुणावरही टाकणं बरोबर नाही.’’
‘‘पोरी, जग बघितलं…इतकं वय झालंय. माणूस ओळखता येतो मला.’’ मावशींनी म्हटलं.
मग तर हा रोजचा नियमच झाला. लंच टाइममध्ये मावशींकडे जायचं. प्रियाशी खेळायचं, मावशींशी गप्पा मारत जेवायचं.
मावशी थोडंफार घरच्यांबद्दल सांगायच्या. त्यांचा मुलगा डॉक्टर आहे…लग्नाच्या वयाचा आहे, पण लग्नच करायला तयार नाही…घरात सून येणं गरजेचं आहे. माझी तब्येतही बरी नसते. प्रियाची काळजी वाटते वगैरे वगैरे…मलाही वाटायचं, इतकी देखणी होती यांची सून, मुलगा तिच्या प्रेमातून बाहेर पडणार कसा?
एक दिवस दुपारची घरी पोहोचतेय तोवर बाहेरूनच प्रियाच्या जोरजोरानं रडण्याचा आवाज ऐकला. धावतच आत गेले. किचनच्या दाराशी मावशी बेशुद्ध पडल्या होत्या. पाळण्यात प्रिया रडत होती. आधी तिला पाळण्यातून खाली घेतली. मावशींना चेहऱ्यावर पाणी शिंपडून शुद्धीवर आणायचा प्रयत्न करत होते. पटकन् सुचलं, मैत्रिण निशाला फोन करून डॉक्टराला पाठवून दे म्हटलं. तिला पत्ताही सांगितला. तिही ताबडतोब धावत आली. पाठोपाठ डॉक्टरही आले. मी व निशानं मावशीला बेडवर झोपवलं. डॉक्टरांनी तपासून सांगितलं की बी.पी. एकदम कमी झाल्यामुळे चक्कर आली. आवश्यक उपचार करून डॉक्टर गेले. निशाही तिचा क्लास होता म्हणून निघून गेली. मी टेलिफोनजवळ एका कार्डावर मोठ्या अक्षरात लिहिलेले नंबर बघितले. गरजेच्यावेळी लागणारे ते टेलिफोन नंबर्स होते. त्यात डॉ. प्रियांशूंचा फोन नंबर सगळ्यात वर होता. आता मी त्यांना फोन केला. तो आईच्या तब्येतीबद्दल ऐकून एकदम हवालदिल झाला. ‘ताबडतोब येतो’ म्हणाला. मावशी आता शुद्धीवर आल्या होत्या. पण अजून पडूनच होत्या. त्यांचा गोरापान चेहरा मलूष्ठ दिसत होता. चेहऱ्यावर अन् सर्वांगावर थकवा जाणवत होता. या वयात लहान बाळाची जबाबदारी खरोखर फार अवघड असते.
माझी आईही माझ्या लहानपणीच वारली होती. बाबांनी दुसरं लग्न केलं नव्हतं. पण माझ्या काकीनं माझी जबाबदारी घेतली अन् खूप प्रेमानं मला वाढवलं…कदाचित त्यामुळेच मला प्रियाविषयी विशेष लळा होता…इथं मावशींची गोष्ट वेगळी होती. त्यांची तब्येत अन् वय बघता त्यांच्या मुलानं लग्न करणं गरजेचं होतं. मी विचारातच होते, तेवढ्यात, दारातून एका देखण्या तरूणानं घाईघाईनं प्रवेश केला. धावतच तो बेडपाशी पोहोचला. ‘‘आई काय झालं तुला? आता कशी आहेस? मला लगेच बोलावलं का नाही? फोन केला असता…’’
मला त्याच्या त्या बोलण्याचा रागच आला. मला तो फार मानभानी वाटला. मी जरा तडकूनच बोलले, ‘‘आता मारे इतकी काळजी दाखवताय…त्या लहान अजाण पोरीची काळजी घ्यायची जबाबदारी आईवर टाकताना काही नाही वाटलं? का नाही दुसरं लग्न करून घेत? तुम्हाला काय वाटतं सगळ्याच सावत्र आया वाईट असतात? मिस्टर, जगात चांगली माणसंही आहेत…मला तर वाटतं तुम्ही स्वत:ला देवदास समजताय अन् आपल्या देवदासी दु:खात तुम्हाला आईचं दु:ख लक्षात येत नाहीए.’’
डॉक्टर प्रियांशुचा आश्चर्यानं वासलेला ‘‘आ’’ बंद होईना. कॉलेजात मी उत्तम डिबेटर, उत्तम वक्ता म्हणून प्रसिद्ध होते. त्यावेळी ज्या आक्रमकपणे मी बोलायची तसंच आत्ताही बोलून गेले. ‘‘बोला ना? का नाही म्हणताय दुसऱ्या लग्नाला?’’
एकाएकी माझ्या लक्षात आलं की डॉक्टरांच्या चेहऱ्यावरचा विस्मय नाहीसा होऊन तिथं आता मिश्किल, खट्याळ हसू उमटलं होतं. तेच मिश्किल हास्य ओठांवर असताना ते म्हणाले, ‘‘अगं बाई, दुसरं लग्न कधी करणार? अजून तर माझं पहिलंच लग्न झालं नाहीए…’’
‘‘म्हणजे?’’ मी आश्चर्यानं मावशींकडे बघितलं. आता ‘आ’ वासायची माझी पाळी होती.
एव्हाना मावशी हळूहळू उठून बसल्या होत्या. त्यांच्या चेहऱ्यावरही तसंच मिश्किल हास्य होतं. त्यांनी सावकाश बोलत मला समजावलं की प्रियांशु त्यांचा मुलगा आहे. प्रिया त्यांच्या मुलीची प्रियंवदाची मुलगी आहे, जिचा फोटो हॉलमध्ये लावलेला आहे. आता माझी चांगलीच गोची झाली होती. मी ओशाळून त्यांना ‘येते’ म्हटलं अन् निघायची तयारी केली.
इतक्या सगळ्या गोंधळात मावशीचं अन् माझं सकाळचं जेवण झालंच नव्हतं. एव्हाना संध्याकाळ ओसरून रात्र व्हायला आली होती. ‘‘तू आता जेव. आपण सगळेच जेवू. मग प्रियांशू तुला होस्टेलवर सोडून येईल.’’ मावशीनं म्हटलं.
डॉक्टरांनीही आईच्या म्हणण्याला दुजोरा दिला. आचारी स्वयंपाकाला लागला. त्यानं झटपट जेवण बनवलं. तेवढ्या वेळात डॉक्टर कपडे बदलून आले.
जेवताना मी गप्प होते. प्रियांशूने म्हटलं,‘‘तुमचं कौतुक वाटतं मला. कारण तुम्ही हे अगदी बरोबर ओळखलं आहे की मला प्रियाची फार काळजी वाटते. कोणतीही मुलगी लग्न होऊन घरी येताच बाळाची जबाबदारी घ्यायला तयार होणार नाही. त्यातून म्हातारी सासू सांभाळायची…खरं ना?’’
आता मीही जरा सावरले होते. मी बोलून गेले, ‘‘असं काही नाहीए. इतका देखणा डॉक्टर, सधन घरातला मुलगा, प्रेमळ सासू हे बघून तर कुणीही मुलगी लग्न करेल तुमच्याशी.’’
माझ्या लक्षात आलं की मावशी अन् प्रियांशु पुन्हा तसंच मिश्किल हसताहेत. मला स्वत:च्या बोलण्याचा त्याक्षणी राग आला अन् लाजही वाटली. मी जेवण संपवून पटकन् हात धुतले.
तेवढ्यात प्रियांशुही हात धुवायला उठला अन् त्यानं विचारलं, ‘‘तुम्ही तयार आहात माझ्याशी लग्न करायला? कराल का माझ्याशी लग्न?’’
बाप रे! मला तर घामच फुटला.
मावशींनी सांभाळून घेत म्हटलं, ‘‘अरे, तिला लवकर सोडून ये. उशीर झाला तर बोलणी खावी लागतील.’’
प्रियांशुनं गाडी काढली. मावशींचा निरोप घेऊन मी गाडीत जाऊन बसले. होस्टेलच्या आधी एका आइस्क्रीम पार्लरसमोर त्यांनी गाडी थांबवली.
माझ्या बाजूचा दरवाजा उघडत ते म्हणाले, ‘‘अजून हॉस्टेलचं गेट बंद व्हायला अवकाश आहे. या ना, आइस्क्रीम खाऊयात. मी तर कित्येक दिवसात खाल्लं नाहीए आइस्क्रीम.’’
मी मुकाट्यानं उतरले. आम्ही आत जाऊन बसलो. त्यांनी माझी आवड विचारली.
मी चॉकलेट फ्लेवर सांगताच ते दोन आइस्क्रीम घेऊन आले. माझी नजर खाली होती, पण ते सतत माझ्याकडे निरखून बघत आहेत हे मला जाणवत होतं.
आइस्क्रीम संपल्यावर ते दिलगिरीच्या सुरात म्हणाले, ‘‘माझ्या बोलण्यानं तुम्ही दुखावला गेला असाल तर मी क्षमा मागतो. पण आईकडून जे काही तुमच्याबद्दल ऐकलं होतं अन् आज तुम्हाला प्रत्यक्ष भेटल्यावर माझ्या लक्षात आलं की तुम्ही इतर सामान्य मुलींपेक्षा वेगळ्या आहात. खरंतर मी अशा वेगळ्या मुलीच्या शोधात होतो. त्यामुळेच मी पुन्हा तुम्हाला लग्नाची मागणी घालतो आहे. मला ठाऊक आहे की तुमची स्वप्नं वेगळी आहेत. तुम्हाला कलेक्टर वगैरे व्हायचंय. पण लग्नानंतरही ते करता येईल. माझा तुम्हाला संपूर्ण पाठिंबा असेल. प्रियावर जे निरपेक्ष प्रेम तुम्ही करता, तसं दुसरी कुणी मुलगी करू शकणार नाही…मला उत्तराची घाई नाहीए. तुम्ही विचार करा. भरपूर वेळ घ्या. तुमचा नकारही मी खिलाडूपणे स्वीकारेन. फक्त एकच अट. आई व प्रियाला मात्र नेहमीप्रमाणेच भेटत राहा.’’
काय उत्तर द्यावं मला समजत नव्हतं. त्यांनी मला होस्टेलच्या गेटपाशी उतरवलं अन् ते ‘गुडनाइट’ म्हणून निघून गेले.
आपल्या रूमवर गेल्यावर मी स्वत:ला पलंगावर झोकून दिलं. आत्तापर्यंत कुणा मुलानं अभ्यासाव्यतिरिक्त दुसऱ्या कुठल्याही विषयावर बोलण्यासाठी मैत्री वाढवली तर मी त्याला असा काही झापायची की बिचारा पुन्हा बोलायचं धाडस करायचा नाही. पण आज प्रियांशुनं सरळ मला लग्नाची मागणी घातली अन् मी मुकाट ऐकून घेतलं. खरं तर मला राग यायला हवा होता अन् मला चक्क लाज वाटतेय? काहीतरी वेगळं छान छान वाटतंय. कितीतरी वेळ मी विचार करत होते. काहीच निर्णय घेता येईना, तेव्हा मी बाबांना फोन लावला. बाबांचा आवाज ऐकताच मला एकदम रडू फुटलं. ‘‘बाबा, तुम्ही ताबडतोब इथं या. मला तुमची फार गरज आहे.’’ बाबांनी नेमकं काय झालंय विचारलं तरीही मी काहीच बोलले नाही.
दुसऱ्यादिवशी बाबा आले. मी धावत जाऊन त्यांना मिठी मारली. बाबांनी सगळी हकिगत शांतपणे ऐकून घेतली, मग मलाच विचारलं, ‘‘तुझी काय इच्छा आहे? मी त्या कुटुंबाला ओळखतो. प्रियांशु माझ्या मित्राचा, डॉक्टर नीरजचा मुलगा आहे.’’ बाबा स्वत:ही डॉक्टर होते.
मी म्हटलं, ‘‘मला समजतच नाहीए…म्हणून तर तुम्हाला बोलावून घेतलंय.’’
‘‘हे बघ, बेबी, एक बाप म्हणून विचारशील तर मुलगा आणि घराणं, दोन्ही उत्तम आहे. खरं सांगायचं तर इतकं चांगलं स्थळ मी ही तुझ्यासाठी शोधू शकलो नसतो. पण एक मित्र म्हणून विचारशील तर तुझी स्वप्नं यूपीएससी करून कलेक्टर व्हायचं आहे. अशावेळी लग्नाचा विचार दूरच ठेवावा लागतो. पण प्रियांशुनं तुला लग्नानंतरही शिक्षण चालू ठेव, तो तुला सपोर्ट करेल असंही म्हटलंय, तर तू त्याला होकार द्यायला हरकत नाही.’’
मी बाबांना घेऊन प्रियांशुच्या घरी गेले. बाबांना भेटून मावशींना खूपच आनंद झाला अन् त्यानंतर दहा दिवसात मी डॉक्टर प्रियांशुशी लग्न करून, त्यांची बायको म्हणून त्या घरात आले. मावशींना मी आता आई अन् मम्मी म्हणत होते. सगळा वेळ माझ्यासोबत राहायला मिळत असल्यानं प्रियाही खुश होती.
खूपच दिवस गेले. खरं तर खूपच भराभर गेले. मी माझ्या संसारात खूपच रमले होते. आई अन् प्रियांशु मला अभ्यासाला बस म्हणून दटावत असले तरी मी अभ्यास करणं टाळतच होते. घर नित्य नव्या पद्धतीनं सजवणं, प्रियाला सांभाळणं आणि तऱ्हेतऱ्हेचे पदार्थ करून प्रियांशु व आईंना खायला घालणं यातच माझा वेळ जात होता. बाबांचे एक मित्र दिल्लीत वकिली करत होते. माझं कोचिंग सुरू असताना मी दर आठवड्याला त्यांच्याकडे जात होते. ते लग्नाला आले, तेव्हाही त्यांनी मला त्यांच्याकडे येत राहाण्याबद्दल सांगितलं होतं. पण मी त्यांच्याकडेही जात नव्हते. आपल्या या नव्या जगात मी खूपच आनंदात होते अन् तेवढ्यात माझ्या सुखाला दृष्ट लागली.
आमच्या बंगल्यातली प्रियंवदाची खोली तिच्या लग्नापूर्वी जशी होती, तशीच आईंनी ठेवली होती. मी विचार केला, एकदा ही खोलीही छान स्वच्छ करून तिची पुन्हा नव्यानं मांडणी करूयात. खोली आवरताना मला प्रियंवदाच्या काही डायऱ्या सापडल्या. मला एव्हाना इतकं समजलं होतं की प्रियंवदानं घरच्यांच्या विरोधात जाऊन लग्न केलं होतं. प्रियांशु त्यावेळी एमएस करायला अमेरिकेला गेले होते. वडिलांनी परवानगी दिली नाही तेव्हा प्रियंवदा घरातून निघून गेली. तिनं लग्न केलं अन् मुलगी झाली तेव्हा मुलीला जन्म देतानाच तिचा मृत्यू झाला होता. तेव्हाच प्रियाशुनं प्रियाला आपल्याकडे आणलं होतं. मुलीचं पळून जाऊन लग्न करणं अन् त्यानंतर तिचा अकाली मृत्यू यामुळे बाबा इतके खचले की तेही पॅसिव्ह हार्ट अटॅकनं गेले. या पुढची माहिती मला प्रियंवदाच्या डायऱ्यांवरून मिळाली. एक डायरी प्रियाच्या जन्माची चाहूल लागल्यानंतची होती. प्रत्येक दिवसाची हकिगत त्या डायरीत नोंदलेली होती. शेखर म्हणजे प्रियंवदाचा नवरा. तिच्यावर जिवापाड प्रेम करत होता. त्याला मुलगीच हवी होती. त्यानं तिच्यासाठी शिखा नावही ठरवलं होतं. प्रियंवदाला मुलगा हवा होता. तिनं त्याच्यासाठी प्रियंक हे नाव ठरवलं होतं. त्याची ती प्रेमळ, खोटी खोटी भांडणं वाचून तर माझे डोळेच भरून आले. त्याचक्षणी माझ्या मनात आलं की बिचारा शेखर! त्याला त्याच्या मुलीची म्हणजे प्रियाची नक्कीच खूप खूप आठवण येत असणार. पण प्रियांशु किंवा आई, कधीच?शेखरचं नावही घेत नाहीत…का बरं? पण आपल्या लेकीला भेटण्याचा हक्क तर बाप या नात्यानं शेखरला आहेच. मी कायद्याचा अभ्यास करत होते, त्यामुळे हक्क वगैरे मला जास्तच कळत होते.
मी गुपचुप एक पत्र शेखरला टाकलं की तुम्हाला प्रियाला भेटायची इच्छा होत असेल तर तुम्ही केव्हाही येऊ शकता. शेवटी ती तुमची मुलगी आहे. आता मी शेखरची वाट बघत होते की ते जेव्हा येतील तेव्हा आई व प्रियांशुला कसा आश्चर्याचा धक्का बसेल अन् प्रियाला बघून शेखरला किती आनंद होईल. क्रमश: