कथा * गिरीजा पालकर
‘‘तू एक दिवसासाठी माझा ब्रॉयफ्रेंड होशील का?’’ त्या मुलीचे हे शब्द सतत माझ्या कानात घुमत होते. मी खरं तर गोंधळून, बावचळून तिच्याकडे बघत होतो. दाट काळे केस अन् हसऱ्या चेहऱ्यावरचे दोन चमकदार डोळे बघून माझं हृदय धडधडायला लागलं. कुणा अनोळखी मुलीकडून अशा तऱ्हेची मागणी आल्यावर दुसरं काय होणार?
मी चांगल्या कुटुंबातला चांगला हुशार मुलगा आहे. लग्नाच्या बाबतीतही माझी मतं ठाम होती. आधी एकदा मी प्रेमात पडलो होतो, पण आमचं प्रेमप्रकरण अगदीच अल्पजीवी ठरलं होतं. त्या मुलीनं माझा विश्वासघात केला. मला ती सोडून गेलीच…खरं तर ही जगच सोडून गेली.
खूप प्रयत्न करूनही मी तिला विसरू शकलो नाही. मग ठरवलं की आता ठरवूनच लग्न करूयात. घरचे लोक ठरवतील, त्या मुलीशी लग्न करून मोकळं व्हायचं.
पुढल्या महिन्यांत माझा साखरपुडा आहे. मुलीला बघितलंही नाहीए. घरच्यांना ती खूपच खूप आवडली आहे. सध्या मी सुट्ट्यांमध्ये मामाकडे आलोय. मी परत घरी गेलो की साखरपुड्याची तयारी सुरू होणार.
‘‘सांग ना, तू माझा एक दिवसाचा…’’ तिनं आपला प्रश्न पुन्हा विचारला.
‘‘मी तर तुला…तुम्हाला…ओळखतही नाही…’’ मी अजूनही बाबरलेलाच होतो.
‘‘ओळखत नाही म्हणूनच तर एक दिवसाचा बॉयफ्रेंड म्हणतेय…नेहमीसाठी नाही विचारलं,’’ तिनं तिचे मोठे मोठे डोळे फडफडवत म्हटलं, ‘‘खरं तर दोनचार महिन्यांतच माझं लग्न होणार आहे. माझ्या घरातली माणसं फार जुनाट विचार सरणीची अन् कट्टर आहेत. ब्रॉयफ्रेंड तर दूर, मी कुणा मुलाशी कधी बोलतही नाही. मी ही आता हे सगळं भाग्य म्हणून स्वीकारलंय. घरचे ज्या मुलाशी लग्न ठरवतील, त्याच्याशी मी मुकाट्यानं लग्न करणार आहे. पण माझ्या मैत्रिणी म्हणतात, लग्नाची मजा तर लव्हमॅरेजमध्ये आहे. निदान एक दिवस तरी बॉयफ्रेंडबरोबर हिंडून फिरून बघायचं आहे. माझ्या सर्व मैत्रिणींना बॉयफ्रेंड आहेत…फक्त मलाच नाहीए.’’
‘‘एक गोष्ट खरी की मी खूपच संवेदनशील, भावनाप्रधान मुलगी आहे. कुणावर प्रेम करेन तर अगदी मनापासून करेन. त्यामुळेच अशा गोष्टींबद्दल मनात थोडी धाकधूक आहे. मला कळतंय की मी आजकालच्या मुलींसारखी स्मार्ट नाही हे तुम्हाला जाणवतंय. पण बिलीव्ह मी. मी आहे ही अशी आहे. मला फक्त कुणी सज्जन मुलगा एका दिवसासाठी बॉयफ्रेंड व्हायला हवाय…प्लीज…तू मला मदत कर ना?’’
तिच्या एवढ्या सरबत्तीनं मी गारद झाल
‘‘ओके. पण जर मी खरोखरंच तुझ्या प्रेमात पडलो तर?’’
‘‘तर काय? ते एक स्वप्न होतं असं समजून विसरून जायचं. एवढं लक्षात ठेवूनच माझ्याबरोबर यायचं. फक्त एकच दिवस…मस्त हिंडू, फिरू, खाऊपिऊ, एकूणांत मजा करू…बोल, काय म्हणतोस? अन् हे बघ, तशीही मी तुझ्याहून पाच वर्षांनी मोठी आहे. मी तुझ्या ड्रायव्हिंग लायसेन्सवर तुझं वय बघितलंय. खरं तर मघाशी तुझ्याकडून ते अवधानानं खाली पडताना मी बघितलं आणि तुला ते परत करावं म्हणूनच मी आले…पण तू एक खूपच सज्जन मुलगा आहेस असं मला मनातून जाणवलं. तू माझा गैरफायदा घेणार नाहीस असं वाटलं, म्हणून मी तुझ्यासमोर हा प्रस्ताव मांडला?’’
मला हसू आलं…ही मुलगी माझ्याहून पाच वर्षं लहान असावी अशी दिसतेय अन् म्हणतेय पाच वर्ष मोठी आहे? असेल बुवा? पण मला मजा वाटत होती. तिला ‘नाही’ म्हणवेना. मी म्हणालो, ‘‘असं कर, परवा सकाळी आठ वाजता इथंच मला भेट. त्या दिवशी अख्खा दिवस मी तुझा बॉयफ्रेंड! ओके!’’
‘‘ओके! थँक्यू.’’ ती हसली. निघून गेली.
घरी परतल्यावरही मी सगळा वेळ तिचाच विचार करत होतो.
दोन दिवसांनी मी ठरलेल्या वेळी तिथं पोहोचलो, तेव्हा ती माझी वाट बघत होती.
‘‘हाय डियर…’’ म्हणत ती पुढे आली.
‘‘हाय…’’ मी जरा संकोचलोच.
पण तिनं पुढे होऊन पटकन् माझा हात पकडला अन् म्हणाली, ‘‘चल, आत्तापासून तू माझा बॉयफ्रेंड अन् मी तुझी गर्लफ्रेंड…अजिबात संकोच करू नकोस, लाजू नकोस…मोकळेपणानं वाग रे!’’
‘‘बस्स, आजचा एक दिवस, मग ती कुठं अन् मी कुठं,’’ मी स्वत:चीच समजूत घातली.
मग आम्ही दोन अनोळखी व्यक्तींनी सगळा दिवस खूप जुनी ओळख असल्यासारखा घालवला.
तिचं नाव प्रिया होतं. मी गाडी चालवत होतो अन् ती माझ्या शेजारी बसली होती. तिचे दाट केस तिच्या खांद्यावर विखुरले होते. तिनं लावलेल्या परफ्यूमचा मंद सुंगध येत होता. त्या सुंगधाने मी वेडावलो होतो. मी एक गाणं गुणगुणायला लागलो. ती टक लावून माझ्याकडे बघत होती, म्हणाली, ‘‘छान गातोस की तू?’’
‘‘होय…गातो थोडंफार…त्याचं काय आहे, जेव्हा एखादी व्यक्ती आपल्याला आवडते ना, तेव्हा गाणं असं आपोआप ओठांवर येतं.’’
मी डायलॉग मारला अन् ती खळखळून हसली. तिच्या त्या निर्मळ हसण्यानं मला पौर्णिमेच्या चंद्राचं चांदणं आठवलं. मला काय होतंय ते मलाच कळेना.
तेवढ्यात तिनं आपलं डोकं माझ्या खांद्यावर ठेवलं अन् गोड आवाजात विचारलं, ‘‘माय प्रिन्स चार्मिंग, आपण कुठं जातोय?’’
‘‘तू म्हणशील तिथं जाऊयात. पण मला इथली एक फार सुंदर जागा माहीत आहे. सर्वांत रोमँटिक जागा…तुलाही आवडेल ती.’’ मीही आता मोकळा झालो होतो.
‘‘शुअर! तुला वाटेल तिथं घेऊन चल. माझा तुझ्यावर शंभर टक्के विश्वास आहे.’’
‘‘एवढा विश्वास का बरं?’’
‘‘कुणा कुणाच्या डोळ्यात लिहिलेलं असतं की हा माणूस शंभर टक्के विश्वास ठेवण्यायोग्य आहे…म्हणून तर मी तुला निवडलं ना बॉयफ्रेंड म्हणून.’’
‘‘ए…, हे बघ, उगीच इमोशनल होऊ नकोस. हो, नंतर त्रास होईल.’’
‘‘कुणाला? मला की तुला?’’
‘‘कदाचित दोघांना…’’
‘‘नाही. मी अत्यंत प्रॅक्टिकल आहे. मी फक्त एकच दिवस तुझ्यासोबत असणार आहे. कारण मला ठाऊक आहे. आपल्या या नात्याला फक्त एकाच दिवसाची परवानगी आहे.’’
‘‘होय, ते खरंच. मी माझ्या घरात त्यांच्या मर्जीविरूद्ध नाही वागू शकत.’’
‘‘अरे बाबा, घरातल्यांच्या मर्जीविरूद्ध वागायला कोण सांगतंय? मी स्वत: माझ्या बांबाच्या वचनाला बांधिल आहे. त्यांच्या मित्राच्या मुलाशी माझं लग्नं व्हायचंय. सहा महिन्यांनी तो इंडियात येणार आहे. लगेच साखरपुडा अन् पाठोपाठ लग्न…लग्नानंतर मी कदाचित पॅरिसला जाणार…कायमचीच!’’ ती सहजपणे बोलली.
‘‘म्हणजे, तू सुद्धा, त्या ‘कुछ कुछ होता है’ सिनेमातल्या सिमरनसारखी एखाद्या अनोळखी व्यक्तिशी लग्न करणार आहेस? ज्याला कधी बघितलंही नाही, अशा माणसासोबत?’’ मी थेट तिच्या डोळ्यांत बघत विचारलं.
ती ही हसत म्हणाली, ‘‘हो, साधारण तसंच! पण डोंट वरी, मी तुला त्या
सिनेमातल्या शाहरूख खानसारखं माझ्या आयुष्यात येऊ देणार नाही.’’
‘‘तर मग हे सगळं का? माझ्या भावनांशी का खेळते आहेस?’’
‘‘अरेच्चा? मी कुठं खेळतेय? ती तर आधीच स्पष्ट सांगितलं होतं की आपलं हे नातं फक्त आजच्या, एकाच दिवसापुरतं आहे म्हणून!’’
‘‘होय, तेही खरंच, इट्स ओके. आय एम सॉरी, चला, आपलं ठिकाण आलं.’’
‘‘अय्या, कित्ती छान!!’’ तिच्या तोंडून उत्स्फूर्त दाद आली. चेहऱ्यावर आनंद झळकला.
आम्ही त्या ठिकाणी थोडं फिरलो. मग ती माझ्या जवळ येत म्हणाली, ‘‘आता तू मला मिठीत घे…सिनेमात दाखवतात तसं…’’
ती माझ्याजवळ आली. तिच्या केसांचा माझ्या खांद्यावर स्पर्श होत होता. मला एकदम माझ्या गर्लफ्रेंडची, बिंदुची आठवण आली. एकाएकी मनात ओढ उत्पन्न झाली. तिच जवळ आहे असं वाटलं.
मी एकदम दूर झालो. ‘‘नाही, मला नाही जमणार हे. कुणा परक्या मुलीला का म्हणून मी जवळ येऊ द्यावं?’’
‘‘का रे बाबा? तुला भीती वाटतेय का? मी याचा व्हिडियो बनवून वायरल करेन म्हणून?’’ ती?खट्याळपणे म्हणाली अन् मग खळखळून हसली…तेच निर्मळ हसू…
मी तोंड फुगवून म्हणालो, ‘‘कर ना व्हिडियो…मला काय? तसंही मी मुलगा आहे, माझी अब्रू थोडीच जातेय?’’
‘‘तेच तर मी तुला समजावते आहे. तू मुलगा आहेस. तुला काय फरक पडणार आहे?’’ ती पुन्हा प्रसन्न हसली. मग म्हणाली, ‘‘पण एक गोष्ट खरी, तू ना आजकालच्या मुलांसारखा नाहीएस.’’
‘‘आजकालच्या मुलांसारखा म्हणजे काय? सगळी माणसं एकसारखी नसतात.’’
‘‘तेच तर! म्हणूनच मी तुला निवडलाय ना? कारण तू माझा गैरफायदा घेणार नाहीस हे मला माहीत होतं. दुसरा कुणी असता, तर त्याला तर ही संधी म्हणजे लॉटरी लागली असं वाटलं असतं.’’
‘‘तुला माझ्याबद्दल इतकी खात्री कशी काय? मी कसा आहे, कसा नाही हे तुला कुठं ठाऊकाय?’’
‘‘तुम्हारी आँखों ने सब बता दिया है मेरी जान,’’ ती अगदी सिनेमाच्या स्टाइलनं बोलली. ‘‘सज्जनपणा डोळ्यांमधून कळतो, तुला माहीत नाही?’’
या मुलीचं वागणं, बोलणं, सगळ्यांनीच मी प्रभावित झालो होतो. खरंच खूप वेगळी होती ती, आम्ही गप्पा मारत तळ्याच्या काठावर फिरलो. ती माझ्या अगदी जवळ येऊन म्हणाली, ‘‘तुझ्या गर्लफ्रेंडला हग नाही करणार?’’ तिनं मला मिठी मारली.
मला वाटलं, काळ जणू तिथंच थांबलाय. काही वेळ आम्ही स्तब्ध उभे होतो. माझ्या हृदयाची वाढलेली धडधड तिलाही जाणवली असावी. मी ही तिला आवेगानं मिठी मारली. जणू धरती अन् आकाशच एकत्र आलंय असा भास झाला. काही क्षणांतच ती माझ्यापासून दूर झाली…लांब जाऊन उभी राहिली.
‘‘बस्स! यापुढे जायचं नाही. स्वत:वरचा ताबा सुटायला नको…चल, परत जाऊयात.’’ ती म्हणाली.
मीही मला सावरत काही न बोलता तिच्या मागून चालायला लागलो. माझ्या श्वास अडखळत होता. घशाला कोरड पडली होती. गाडीत बसताच मी पाण्याची अख्खी बाटली पोटात रिचवली.
तिला हसायला आलं, ‘‘महाशय, दारूची बाटली एका झटक्यात रिकामी केल्यासारखे पाणी प्यायलात!’’
तिच्या बोलण्यानं मलाही हसायला आलं.
‘‘खरंय, तू इतकी छान आहेस ना? मला तर वाटतंय मी तुझ्या प्रेमात पडतोय…’’
‘‘भलतंच काय? अरे पाच वर्षांनी मोठी आहे मी तुझ्याहून. प्रेमात वगैरे पडण्याचा तर विचारच करू नकोस.’’
‘‘पण मी काय करू? माझं मन एक म्हणतंय, माझा मेंदू दुसरंच काही म्हणतोय…’’
‘‘चालायचंच. तू फक्त आजचा विचार कर. विशेषत: लंचचा…भूक लागलीय आता.’’
‘‘एक सुंदर जागा ठाऊक आहे मला. बिंदुला घेऊन मी तिथं एकदा गेलो होतो. तिथंच जाऊयात आपण.’’ मी गाडी वृंदावन रेस्टॉरंटच्या वाटेला वळवली.
‘‘तिथल्या जेवणाची चव अगदी घरच्यासारखी असते. मुख्य म्हणजे एकूण मांडणीही अशी छान आहे की आपण रेस्टॉरंटमध्ये आहोत असं वाटतंच नाही. बागेतच वेताच्या टेबलखुर्च्या मांडल्या आहेत. सगळीकडे छान हिरवळ आहे.’’ मी माझं ज्ञान पाजळलं.
ती उत्सकुतेनं ऐकत होती. तिथं पोहोचल्यावर एकदम खूष झाली. ‘‘खरंच, किती छान आहे ही जागा. प्रसन्न वातावरण अन् घरच्या चवीचं जेवण…किती मज्जा ना?’’
मी तिचा चेहरा न्याहाळत होतो. तिचं मन अगदी निर्मळ होतं. वागण्यात सहज सच्चेपणा होता. जेवण झाल्यावर आम्ही अजून थोडे भटकलो. खूप गप्पा मारल्या. आता आम्ही अधिक मोकळे झालो होतो. शाळा कॉलेजच्या गोष्टी, कुटुंबातल्या, घरातल्या लोकांबद्दल बोललो. थोडी फार ‘प्यार मोहब्बत की बातें’ पण बोललो. बघता बघता सायंकाळ झाली अन् तिची जायची वेळही झाली. मला वाटलं माझा प्राण माझा देह सोडून जातोय. मी घाबरा झालो.
‘‘प्रिया, तुझ्याशिवाय मी कसा राहू शकेन गं? प्रिया, तुझा मोबाइल नंबर दे मला.’’ मी व्यथित अत:करणाने बोललो.
‘‘आर यू सीरियस?’’
‘‘येस, आय एम सीरियस,’’ मी तिचा हात धरला. ‘‘मी तुला विसरू शकत नाही प्रिया. मला वाटतंय मी तुझ्या प्रेमात पडलोय.’’
‘‘आपलं डील विसरू नकोस मयंक.’’ तिनं आठवण करून दिली.
‘‘अगं पण, मित्र म्हणून मैत्री ठेवायला काय हरकत आहे?’’
‘‘नाही, नकोच. मला स्वत:वर ताबा ठेवता आला नाही तर? नकोच, रिस्क नको.’’
‘‘तर मग मी तुझ्याशी लग्न करतो,’’ मी घाईनं म्हणालो. तिला निरोप द्याच्या कल्पनेनंच माझे डोळे भरून आले होते. या एका दिवसांतच तिनं असा काही जिव्हाळा दिला होता की वाटत होतं जन्मभर हिच्याचबरोबर राहावं.
तिनं थोडं लांब जाऊन हात हलवला. ‘‘गुडबाय मयंक, माझं लग्न बाबांनी ठरवलेल्या मुलाशीच होणार. तुला संधी नाहीए. विसर मला तू…’’
ती निघून गेली अन् मी दगडाच्या मूर्तीसारखा तिथंच उभा होतो. मन भरून आलं होतं. जड पावलांनी गाडीत येऊन बसलो आणि स्टियरिंगवर डोकं टेकवून गदगदून रडू लागलो. बिंदू पुन्हा एकदा मला सोडून गेली होती…जायचंच होतं तर माझ्या आयुष्यात आलीच कशाला?
कसाबसा शांत झालो. घरी पोहोचलो. पण मी अत्यंत बेचैन होतो. कोण होती, कुठून आली, कुठं गेली. एका दिवसात माझ्या आयुष्यात उलथापालथ करून गेली. मी मामाच्या घरून माझ्या घरी परतलो. घरी साखरपुड्याची तयारी सुरू होती. मला घरच्यांनी पसंत केलेल्या मुलीला एकदा भेटायचं होतं. म्हणजे मी तिला भेटावं असं घरच्यांचं म्हणणं होतं. पण मला इच्छाच नव्हती.
‘‘मला लग्न करायचं नाही,’’ मी जाहीर केलं अन् घरात वादळ उठलं.
आईनं वेगळ्यानं मला बाहेर नेऊन विचारलं, ‘‘कुणी दुसरी आवडलीय का?’’
‘‘हो.’’ मी सांगून मोकळा झालो.
‘‘ठिक आहे. तिथं बोलणी करूयात. पत्ता अन् फोननंबर दे.’’
‘‘माझ्याकडे नाहीए…’’
‘‘पत्ता नाही, फोन नंबर नाही…असं कसं प्रेम?’’ आई म्हणाली.
‘‘आई, मला ठाऊक नाही. तिची इच्छा काय होती. पण मला वेड लावलं अन् स्वत:चा काहीच ठावठिकाणा न सांगता निघून गेली.’’
मग मी आईला सगळी कथा सांगितली. आईही काही बोलली नाही. अजून काही दिवसांनी घरच्यांच्या हट्टामुळे मला मुलीला भेटायला जावंच लागलं, सगळी वडीलधारी बैठकीच्या खोलीत होती. मुलगी दुसऱ्या खोलीत…मी तिथं गेलो. मुलगी दाराकडे पाठ करून भिंतीकडे तोंड करून बसली होती. मला काहीच सुचत नव्हतं.
मुलीकडे न बघताच मी बोलायला सुरूवात केली, ‘‘हे बघा, मला तुमची फसवणूक करायची नाहीए. खरं तर मी दुसऱ्याच एका मुलीच्या प्रेमात पडलोय.
तिच्याखेरीज इतर कुणाशी लग्नाची कल्पनाही मी करू शकत नाही. मी तुमची क्षमा मागतो…पण तुम्ही मला नकार द्या…प्लीज…’’
‘‘खरंच नकार देऊ?’’ मुलीनं विचारलं. मी दचकलो…हा तर प्रियाचा आवाज. मी वळून बघितलं. प्रियानंदेखील तोंड वळवळं. खरोखर, ती प्रिया होती.
‘‘तू?’’ आश्चर्यानं मी किंचाळलोच.
‘‘शंका आहे का?’’ तेच निर्मळ हसू.
‘‘पण मग…ते सगळं…?’’
‘‘खरं तर मला ठरवून केलेले लग्न नको होतं. मला प्रेमविवाह करायचा होता. म्हणून आधी तुझ्याकडून तुझं माझ्यावरचं प्रेम वदवून घेतलं. मग या लग्नाला होकार दिला. कसं होतं सरप्राईझ?’’
‘‘फारच छान.’’ मी तिला मिठीत घेत कबूली दिली.