(शेवटचा भाग)
कथा * पूनम अहमद
पूर्व कथा :
मुंबईतल्या मुस्लिम बहुल वस्तीतल्या शौकतअली अन् आयेशा बेगमला तीन मुली अन् एक मुलगा अशी चार अपत्यं होती. सना, रूबी, हिबा या तीन मुलींवर झालेला मुलगा हसन आईच्या अतोनात लाडामुळे बिघडलाच होता. आईला वाटे दर्ग्याजवळ बसणाऱ्या जमाल बाबामुळे हसनला धर्माच्या चार गोष्टी शिकता येतील. तंत्रमंत्र चमत्कार करून जमालबाबा लोकांची फसवणूक करत होता. पण भोळ्या लोकांना काहीच संशय येत नव्हता. हळूहळू हसन बदलत होता. स्वत:च्या सख्ख्या बहिणींकडे तो वाईट नजरेनं बघत होता. लग्न होऊन बहिणी सासरी गेल्या. शिक्षण पूर्ण होऊन हसनला नोकरी लागली. चांगली बायकोही मिळाली. आता त्याला नोकरी सोडून स्वत:चा व्यवसाय सुरू करायचा होता. त्यासाठी तो बहिणींकडे कर्ज म्हणून पैसे मागत होता. त्यांचे दागिने तरी त्यांनी द्यावे म्हणून त्यांच्यावर दबाव आणत होता. – आता पुढे वाचा..
त्या रात्री सगळेच काळजीनं ग्रासले होते. झोपायला गेल्यावरही कुणाला झोप येईना. हिबानं बहिणीला विचारलं, ‘‘बाजी, कसला विचार करते आहेस? हसननं तर भलतंच संकटात टाकलंय आपल्याला. माझे दागिने मी त्याला कशी देऊ? सासूबाई, सासरे, नवरा सगळ्यांना विचारावं लागेल…त्यांना काय वाटेल? अन् न दिले तर हा काय करेल ते सांगता येत नाही…’’
‘‘तेच तर गं? काय करावं काही समजत नाहीए. आईचा चेहरा तर बघवत नाहीए. तिच्यासाठी तरी असं वाटतं की हसनला थोडी मदत करावी. अब्बूंनी जरी नाही म्हटलं तरी मी रशीदशी या बाबतीत बोलेन म्हणतेय.’’
दुसऱ्या दिवशी रशीद अन् जहांगीर आले तेव्हादेखील हसनचा मूड चांगला नव्हताच. त्या दोघांनी त्याला हसवायचा, बोलतं करण्याचा प्रयत्न केला, पण तो गुश्श्यातच होता. बहिणींनी त्यांना खूण करून गप्प बसायला संगितलं, मग त्यांनीही विषय फार ताणला नाही.
दोघी बहिणी आपापल्या कुटुंबासोबत त्यांच्या घरी निघून गेल्या. शौकतनं हसनला बोलावून घेतलं अन् प्रेमानं म्हणाले, ‘‘बाळा, ही चूक करू नकोस, चांगली नोकरी मिळाली आहे. नियमित पैसा मिळतोय…बिझनेसचा ना तुला अनुभव आहे ना पैसा आहे…हे खूळ डोक्यातून काढून टाक.’’
हसन भांडण्याच्या पवित्र्यात बोलला, ‘‘माझा निर्णय झाला आहे. तुम्हा सर्वांनी मला मदत केलीच पाहिजे…नाहीतर…रागानं आई वडिलांकडे बघत तो निघून गेला.’’
मुलाचा हा अवतार बघून आयेशाला तर घेरीच आली.
हसन आता ३५ वर्षांचा झाला होता. पूर्णपणे जमाल बाबाच्या आहारी गेला होता. त्याच्या शब्दासाठी तो वाट्टेल ते करायला तयार झाला असता. बाबाला खात्री होती, त्याच्या सर्व शिष्यांमध्ये सर्वात मूर्ख अन् हट्टी हसनच होता.
शौकतनं बजावून सांगितलं होतं तरीही आयेशानं हसनसाठी मुलींपुढे पदर पसरला.
सना रशीदशी बोलली. तो ही थोडा विचारात पडला. पण मग म्हणाला, ‘‘८-१० लाखांपर्यंत व्यवस्था करू शकेन. तसं खरं अवघडच आहे, पण शेवटी तुझा एकुलता एक भाऊ आहे. प्रेम करतो तुमच्यावर, घरी सगळ्यांना जेवायला बोलावतो. आम्हाला मान देतो. स्वत: स्वयंपाकघरात राबतो…अशा भावाला मदत करायलाच हवी. बोल त्याच्याशी…एवढीच रक्कम मला देता येईल अन् हे कर्ज असेल…’’
नवऱ्याच्या समजूतदारपणामुळे सना भारावली. अश्रू भरल्या डोळ्यांनी तिनं त्याला धन्यवाद दिले.
सनानं हिबाला फोन करून रशीदचा निर्णय सांगितला. त्यावर हिबा म्हणाली, ‘‘मी पण जहांगीरशी बोलले…कॅश तर आम्ही देऊ शकणार नाही, पण माझे दागिने देता येतील. जहांगीरही म्हणाले की इतकं प्रेम करणारा, वारंवार भेटायला, जेवायला बोलावणारा भाऊ आहे. त्याला त्याच्या अडचणीच्यावेळी मदत करायलाच हवी.’’
सना अन् हिबा एकत्रच माहेरी पोहोचल्या. शौकत अली कामावर गेले होते पण हसन घरीच होता. झोया, लहानग्या शान अन् आयेशा या दोघींना बघून आनंदले.
सनानं रशीद काय म्हणाला ते सांगितल्यावरच हसन आनंदला. ‘‘रशीद जिजाजी खूपच सज्जन अन् दयाळू आहेत. मी त्यांचे पैसे लवकरच परत करेन.’’ तो म्हणाला.
हिबानंही दागिन्यांचा डबा त्याच्या हातात दिला. त्यानं डबा उघडून दागिने बघितले. ‘‘खूप मदत झाली. हिबा बाजी, तुझेही दागिने मी ठेवून घेणार नाही. लवकर परत देईन.’’ मग आयेशाकडे वळून म्हणाला, ‘‘अम्मी, मी आता बिझनेसच्या तयारीला लागणार. मी विचार करतोय. झोयाला तीन चार महिन्यांसाठी माहेरी पाठवून द्यावं.’’
झोयाला पुन्हा दिवस गेले होते. यापूर्वी तिला माहेरी पाठवण्याबद्दल हसन तिच्याशी काहीच बोलला नव्हता. ती चकित झाली. ‘‘तुम्ही इतका अचानक असा सगळा कार्यक्रम ठरवलात…मला निदान विचारायचं तरी?’’
‘‘त्यात तुला काय विचारायचं? आईकडे जा. थोडी विश्रांती मिळेल तुला. मीही आता फार कामात असेन. बाळंतपणानंतर मी तुला घ्यायला येईन ना?’’
झोयानं सासूकडे बघितलं, ‘‘खरंच जा झोया. इथं तुला विश्रांती मिळत नाही. काही महिने आराम मिळायला हवाच आहे तुला….’’ आयेशानं म्हटलं.
झोयानं होकारार्थी मान डोलावली. पण मनातून तिला वाटलंच की असा कसा शौहर आहे, मला आईकडे जायचं, किती दिवस राहायचं हे सगळं मला न विचारता, परस्पर कसं ठरवतो हा?
दोन दिवसांनी हसननं झोयाला माहेरी नेऊन सोडलं. आता तो घरात फारसा नसायचा. कधीतरी यायचा, कधीही जायचा. बाबाकडे जाऊन बसायचा. इकडे तिकडे भटकायचा. बहिणींनी दागिने व पैशांची मदत केलीय हे त्यानं बाबाला सांगितलं.
बाबा म्हणाला, ‘‘मला तुझ्यासाठी खूप काही करायचं आहे. तू इथून थोड्या अंतरावर एक खोली भाड्यानं घे. तिथं मी माझ्या मंत्रतंत्राच्या शक्तिनं तुझं भविष्य चांगलं घडवण्यासाठी बरंच काही करू शकतो. इथं सतत लोक येत असतात. त्यांच्या समक्ष मी तुझ्यासाठी काहीच करू शकत नाही. अल्लातालानं मला दिलेल्या विशेष शक्तीचा वापर मी तुझ्यासारख्या खुदाच्या नेक धंद्यासाठी करू शकतो.’’
‘‘ते ठिक आहे. पण मी बहिणींचा सर्व पैसा त्यांना परत कसा करणार? तुम्ही सांगितल्यामुळे मी नोकरीही सोडलीय. आता मी काम काय करू?’’
‘‘सध्या तरी बहिणींच्या पैशानं स्वत:चे खर्च चालू ठेव. मी माझ्या शक्ती वापरून लवकरच तुला खूप श्रीमंत करून टाकतो.’’
हसननं बाबाच्या दर्ग्यापासून काही अंतरावर एक वनरूम किचन फ्लट भाड्यानं घेतला. बाबा एकदम खुश झाला. बाबा खुश झाला म्हणून हसनही आनंदला की त्यानं बाबांच्या मर्जीचं काम केलंय. आता बाबा सांगेल तसं काही सामानही तो त्या घरात नेऊन ठेवत होता.
शौकत अलींनी बराच विचार केला. त्यांनाही वाटलं की मुलगा धंद्यासाठी पैसा उभा करण्यासाठी बराच धडपड करतोय. त्यांनी हसनला जवळ बोलावून विचारलं, ‘‘हसन, तू काय काम करायचं ठरवलं आहेस?’’
‘‘अजून काहीच ठरवलं नाहीए अब्बू. जमाल बाबा म्हणतात की मी धंद्यात खूप यश व पैसा मिळवेन. तेवढ्यासाठी मी नोकरीही सोडलीय.’’
अजून शौकत अलींना याची कल्पनाचा नव्हती. त्यांना धक्का बसला, रागही आला. पण राग आवरून त्यांनी हसनला त्यांची काही जमीन होती, त्यातील अर्धा भाग विकून पैसा उभा करता येईल असं सांगितलं.
हसनला वडिलांकडून इतक्या मोठ्या मदतीची अपेक्षा नव्हती. अन् वडिलांकडे अशी प्रापर्टी आहे हे ही त्याच्या लक्षात नव्हतं.
जमिनीची किंमत खूपच आली. बाबाकडे जाऊन हसननं त्याला ही बातमी दिली. बाबा मनातून आनंदला पण वरकरणी उदास अन् गप्प बसून राहिला. हसननं कारण विचारल्यावर म्हणाला, ‘‘माझ्या गावातली एक निराधार विधवा माझ्याकडे मदत मागायला आलीय. तिला घरच्यांनी हाकलून दिलंय. मी हा असा फकीर. तिला मी काय मदत करणार? आता तिला माझ्या झोपडीत आश्रय दिलाय. पण मी तिला रात्री तिथे ठेवू शकणार नाही.’’
बाबानं कमालीच्या दु:खी आवाजात म्हटलं, ‘‘तुझ्या पाहण्यात तिला राहता येईल अशी एखादी जागा आहे का?’’
‘‘बाबा, तुम्ही तंत्रमंत्र करण्यासाठी जी जागा घ्यायला लावलीत, तिच माझ्याकडे आहे…पण तिथं एकांत हवा आहे तेव्हा…’’
‘‘हरकत नाही, काही दिवसांची सोय झाली. मी लवकरच तिची काहीतरी व्यवस्था करतो. पण सध्या तुझ्या खोलीची किल्ली मला दे अन् हो, त्या विधवेबरोबर तिची तरूण मुलगीही आहे…’’
हसननं खोली घेतल्याचं घरातल्या कुणालाही माहिती नव्हती. हसननं खोलीची किल्ली बाबाला दिली. बाबाला त्याच्या मूर्ख शिरोमणी शिष्याकडून हीच अपेक्षा होती. ती विधवा म्हणजे बाबाची रखेलच होती. तिच्या चारित्र्यहीनतेमुळेच सासरच्यांनी तिला घराबाहेर काढली होती. तिची तरूण मुलगीही आईप्रमाणेच चवचाल होती. तिचं नाव अफशा. आईचं नावं सायरा. बाबानं दोघी मायलेकींची हसनशी ओळख करून दिली. तरूण अन् सुंदर अफशाला बघताच हसन तिच्यावर भाळला. दोघी मायलेकींच्या ते बरोबर लक्षात आलं.
बाबा संधी मिळेल तेव्हा सायराच्या संगतीतवेळ घालवत होता. अफशानं हसनला बरोबर जाळ्यात ओढलं होतं. एका पोराचा बाप, दुसरं मुल होऊ घातलेलं, झोयासारखी सर्वगुण संपन्न पत्नी असूनही हसन अफशाच्या नादी लागला होता. तिला भरपूर पैसे देत होता. तिच्यावर हवा तसा पैसा उधळत होता. घरी कुणालाही याबद्दल काहीही माहीत नव्हतं.
एक दिवस सना दुपारची माहेरी आली होती. त्यावेळी काही सामान घेण्यासाठी तिची अम्मी बाजारात गेली होती. अब्बू कामावरून सायंकाळीच परतायचे. सनानं रूबीला जवळ घेऊन तिचे लाड केले. हसन त्याचवेळी बाहेरून आला. निकहत जी रूबीला सांभाळायची, ती चहा करायला आत गेली. हसनला बघताच रूबीनं सनाचा हात घट्ट धरला अन् ती घशातून विचित्र आवाज काढायला लागलीय. तिला बोलता येत नसे. तिनं सनाला घट्ट मिठी मारली अन् ती रडू लागली.
हसननं बहिणीला दुआसलाम करून रूबीकडे रागानं बघितलं अन् वरच्या आपल्या खोलीत निघून गेला.
रूबीच्या डोक्यावरून हात फिरवत सनानं विचारलं, ‘‘काय झालं रूबी?’’
हसनच्या खोलीकडे बघंत रूबीनं काही खुणा केल्या. सनानं घाबरून विचारलं, ‘‘हसन काही म्हणाला?’’
रूबीनं होकारार्थी मान हलवून आपल्या शरीरावर काही ठिकाणी खुणा करून जे सांगितलं ते सनाला बरोबर कळलं. संतापानं ती थरथरायला लागली.
आपल्या अपंग मतीमंद बहिणीवर हसननं बलात्कार केला होता.. तिनं ताबडतोब हिबाला फोन करून सगळं सांगितलं अन् लगेचच निघून यायला सांगितलं.
आयेशा अन् हिबानं एकाचवेळी घरात प्रवेश केला. हिबाचा रागानं लाल झालेला चेहरा अन् एकूणच देहबोली बघून दारातच आयेशानं विचारलं, ‘‘काय झालं? इतकी संतापलेली का आहेस?’’
तिनं बाजार करून आणलेल्या पिशव्या हिबानं उचलून आत नेऊन ठेवल्या अन् म्हटलं, ‘‘तुमच्या खोलीत चल, बाजी पण आलीय.’’
आयेशा खोलीत पोहोचली. सनाचा चेहरा बघूनच तिच्या लक्षात आलं प्रकरण गंभीर आहे. ‘‘काय झालं सना? तुम्ही दोघी इतक्या रागात का?’’
सनाचा आवाज संतापानं चिरकत होता. ‘‘लाज वाटतेय हसनला आमचा भाऊ म्हणताना…अम्मी तुला कल्पना आहे त्यांनं काय केलंय याची?’’
घाबरून आयेशानं विचारलं, ‘‘काय…काय केलंय त्यानं?’’
‘‘त्यानं आपल्या असहाय, विकलांग बहिणीवर बलात्कार केलाय. बोलता बोलता सनाला रडू फुटलं.’’
आयेशाला हे ऐकून इतका धक्का बसला की एखाद्या दगडी मूर्तीसारखी ताठर झाली. तेवढ्यात बाहेर सनाला काहीतरी चाहूल लागली. तिनं बघितलं तर हसन जाताना दिसला. त्यानं सगळं बोलणं ऐकलं होतं.
स्वत:चं कपाळ बडवून घेत आयेशा म्हणाली, ‘‘स्वत:च्या पोरीची काळजी मला घेता आली नाही यासारखी लाजीरवाणी गोष्ट नाही.’’
सायंकाळी शौकत अली घरी आले, तेव्हा त्यांना हसनचं घृणास्पद कृत्य सांगण्यात आलं. संतापानं ते पेटून उठले. ‘‘आत्ताच्या आत्ता त्याला घराबाहेर काढतो,’’ ते गरजले. मग मुलींना धीर देत म्हणाले, ‘‘तुम्ही काळजी करू नका. त्याला शिक्षा नक्कीच होईल.’’ दोघी मुली आपापल्या घरी निघून गेल्या.
निकहत घरात असायची अन् घरातली बरीच कामंही करायची. रूबी झोपलेली असेल तेवढ्या वेळातच ती कामं आटोपायची व उरलेला सर्व वेळ रूबीसोबत असायची. पण आयेशा जेव्हा बाहेर जायची, तेव्हाच काहीतरी काम काढून हसन निकहतलाही बाहेर पाठवून द्यायचा अन रूबीवर बलात्कार करायचा. चाकूचा धाक दाखवून तिला गप्प बसायला सांगायचा. तिचं घाबरलेपण अन् एकूण स्थिती बघूनही आयेशाला वाटायचं की तिच्या मानसिक अस्वस्थतेमुळे ती अशी वागते. हसनच्या अशा वागण्याची तर स्वप्नातही तिने कल्पना केली नव्हती. त्यातून आयेशा कायम हसनच्या कौतुकात अन् सरबराईत असल्यामुळे रूबी दोघी बहिणींशीच रूळलेली होती. आईला ती आपली कुंचबणा, भीती, त्रास सांगू शकली नव्हती.
रात्री कुणीच जेवलं नाही. रूबीला औषधं देऊन झोपवलं होतं. हसन घरी आल्यावर शौकत त्याच्यावर ओरडले, ‘‘या क्षणी घरातून निघून जा.’’
‘‘का म्हणून? हे घर माझंही आहे.’’ तो निर्लज्जपणे म्हणाला. ‘‘मला या घरातून कुणीही काढू शकत नाही, समजलं का?’’
आयेशानं त्याच्या थोबाडीत मारली. ‘‘हसन या क्षणी निघून जा. निर्लज्ज कुठला…वडिलांशी इतक्या गुर्मीत उलटून बोलतो आहेस…’’
‘‘मी पुन्हा सर्वांना एक दिवस मारून टाकेन,’’ खिशातून चाकू काढून तो खुनशीपणानं बोलला, ‘‘तुम्हा सर्वांचा तिरस्कार वाटतो मला.’’
शौकत अन् आयेशा मुलाचं हे रूप बघून चकित झाले. मनातून घाबरलेही.
हसननं सुरा दाखवत पुन्हा म्हटलं, ‘‘पुन्हा सांगतो, तुमची सगळी संपत्ती फक्त माझी आहे. त्यावर फक्त माझा हक्क आहे.’’ रागानं अम्मी अब्बूकडे बघून तो आपल्या खोलीत निघून गेला व धाडकन् दार लावून घेतलं.
हसनचा बराच वेळ आता अफशाबरोबरच जायचा. भरपूर पैसे हातात होते. बाबा त्याच्याकडून मंत्रतंत्रसाठी मोठमोठ्या रकमा मागून घ्यायचा. आपण लवकरच मालामाल होऊ या आशेवर असलेला हसन बाबावर पूर्णपणे विसंबून होता.
झोयाला मुलगी झाली. सगळ्यांना आनंद झाला. पण हसनशी कुणीच बोलत नव्हतं. आयेशा तेवढी थोडंफार बोलायची.
सना अन् हिबा तर भावावर खूपच नाराज होत्या. स्वत:च्या नवऱ्यालाही त्या याबद्दल सांगू शकत नव्हत्या. त्यांनी आपला पैसा व दागिने परत मागून घ्यायचं ठरवलं. त्याप्रमाणे दोघी एकदा ठरवून हसन घरी असेल अशा वेळी आल्या.
दोघींनीही प्रथम त्याला भरपूर रागावून घेतलं अन् सरळ आपलं पैसे व दागिने परत करण्यास परखडपणे सांगितलं.
हसनला वाटलं होतं की ओरडतील, रागावतील अन् निघून जातील. पण त्या पैसे व दागिने परत मागतील असं त्याला अजिबात वाटलं नव्हतं. पण यावेळी त्यानं एकदम नमतं घेतलं. ‘‘मला क्षमा करा..माझं फारच फार चुकलंय. मला लाज वाटतेय स्वत:चीच… मला माफ करा.’’
‘‘नाही हसन, या गुन्ह्याला क्षमा नाहीए.’’
‘‘मी उद्या झोयाला घ्यायला जातोय. तुमचे पैसे मी अगदी लवकरात लवकर परत करतो.’’
झोया सर्वांची लाडकी होती. त्यातून ती बाळंतीण, तान्ह्या लेकीला घेऊन येईल, तेव्हा आपोआपच सगळ्यांचा राग निवळेल ही हसनची अटकळ खरी ठरली. त्याच्या कृष्णकृत्याबद्दल झोयाला कुणीच काही सांगणार नाही याची त्याला खात्री होती.
दुसऱ्याच दिवशी तो झोयाला घेऊन आला. लहानगी माहिरा व शान आल्यानं घरातलं तणावाचं वातावरण थोडं निवळलं. झोयाला काही कळू नये म्हणून सगळेच जपत होते. तरीही झोयाला काही तरी शंका आलीच…‘‘मी गेल्यानंतर घरात काही घडलंय का?’’ तिनं हसनला विचारलं, ‘‘सगळे गप्प का असतात?’’
‘‘काही नाही गं! मी जरा धंद्याच्या कामात गुंतलो होतो. अम्मी अब्बूशी बोलायला वेळ नसायचा. त्यामुळे ती दोघं नाराज आहेत. आता तू अन् मुलं आला आहात तर सगळं छान होईल. तू दोघी बाजींना फोन करून जेवणाचं आमंत्रण दे. खूपच दिवस झालेत. बाजी अन् मुलं आली नाहीएत.’’
झोयानं हसून होकार दिला.
हसन तिथून निघाला तो सरळ जमालबाबाकडे आला. ‘‘बहिणींनी पैसे परत मागितले आहेत. त्या फार नाराज आहेत.’’ त्यानं सांगितलं. बाबा जरा दचकला अन् मग त्यानं बऱ्याच उलटसुलट गोष्टी सांगून हसनचा ब्रेनवॉश केला. अल्ला, खुदा, मजहब वगैरेबद्दल बोलून तू खुदाचा बंदा आहेस, मोठं काम तुला करायचं आहे. जन्नतमध्ये तू जाशीलच. तुझ्या घरच्यांनाही जन्नत मिळेल.
अफशासारख्या दुर्देवी मुलीशी निकाह करून तू तिची जिंदगी सावर…एक ना दोन..बाबाच्या बोलण्यानं हसन खूपच भारावला. आता तो नेहमीचा हसन नव्हता. पार बदलला होता तो. खुदाचा खास बंदा जो सगळ्यांना जन्नत दाखवणार होता. सैतानच जणू त्याच्या शरीरात येऊन दडला होता.
झोयानं फोन केल्यामुळे शनिवारी दोघी बहिणी मुलांसह आल्या. हसनशी त्या बोलल्या नाहीत. पण झोया, शान व लहानग्या माहिराला बघून खूप आनंदल्या. माहिरासाठी आणलेली खेळणी, कपडे वगैरे त्यांनी झोयाला दिले.
हसन नेहमीप्रमाणे झेयाला स्वयंपाकात मदत करत होता. त्यामुळे बहिणीभावांमधला अबोला झोयाला कळला नाही.
रात्री सगळी एकत्र जेवायला हसली. हसन त्यावेळी मुलांना जेवायला वाढत होता. झोया मोठ्या मंडळींची काळजी घेत होती. झोयानं छान चविष्ट स्वयंपाक केला होता.
शौकत अन् आयेशालाही सगळी एकत्र आल्यानं बरं वाटलं होतं. झोयाकडे बघून सगळी गप्प होती. हसनबद्दल कुणाचंच मत चागलं नव्हतं. दहा वाजेपर्यंत जेवणं आटोपली. दोघी बहिणींनी झोयाला सगळं आवरायला मदत केली. हसन मुलांमध्येच खेळत होता. मुलं खूप धमाल करत होती.
हसननं झोयाला म्हटलं, ‘‘मी सगळ्यांसाठी सरबत करून आणतो,’’ झोयानं प्रेमानं हसनकडे बघून हसून मान डोलावली.
हसननं सरबत तयार केलं. सावधपणे पॅन्टच्या खिशातून एक पुडी काढली अन् बाबानं दिलेली एक पावडर त्या सरबतात मिसळली. व्यवस्थित ग्लास भरून प्रथम मुलांना अन् मग मोठ्यांना सरबत दिलं.
त्यानं स्वत: नाही घेतलं, तेव्हा झोयानं विचारलं, ‘‘तुम्ही नाही का घेतलं सरबत?’’
‘‘नंतर घेतो. आत्ता नको वाटतंय.’’
सगळ्यांचं सरबत घेऊन झाल्यावर त्यानं ग्लासेसही उचलून नेले. अर्ध्या तासातच सगळ्यांना झोपेनं घेरलं. जिथं जागा मिळेल तिथं लोक आडवे झाले. शौकत, रूबी, सनाची तीन मुलं, हिबा अन् तिची तीन मुलं हॉलमध्येच झोपी गेली. शानही तिथंच झोपला होता.
हसननं आधी घराचं मेन गेट अन् नंतर सर्व खिडक्या व दारं आतून लावून घेतली. नंतर अत्यंत थंडपणे त्यानं एका धारदार चाकूनं प्रथम शौकत, मग हिबा, रूबी, हिबाची तीन मुलं, सनाची तीन मुलं, स्वत:चा मुलगा शान अशा सर्वांची गळ्याची शीर कापून खून केला. त्याच्यात सैतान पूर्णपणे भिनला होता. आपण काय करतोय ते त्याला कळत नव्हतं. तरीही तो अजिबात न डगमगता वर गेला.
प्रथम त्यानं झोया अन् नंतर तान्ह्या माहिराला गळ्याची शीर कापून मारलं. सनाच्या गळ्याची शीर कापताना सनाला शुद्ध आली. दुखल्यामुळे ती जोरात किंचाळली. बाकी लोकांचे प्राण गेले होते. सनाचा जीव गेला नव्हता. ती त्याला अडवण्याचा प्रयत्न करत होती. तिच्या किंचाळण्यामुळे आयेशालाही जाग आली. झोया अन् माहिराला रक्ताच्या थारोळ्यात बघून ती किंचाळली, ‘‘काय केलंस हसन?’’
‘‘अजून काम संपलं नाहीए माझं. तू अन् तुझा लेक जिवंत आहात अजून.’’
‘‘अरे बाळा, मला मारू नकोस,’’ हात जोडून आयेशानं प्राणाची भीक मागितली.
‘‘मी कुणालाही सोडणार नाही, सगळे लोक मेले आहेत. तू ही मर. खरं तर आता तुम्ही हे घाणेरडं जग सोडून स्वर्गात जाल. मी तुम्हाला तिथंच भेटेन.’’ हसननं वेळ न घालवता आयेशालाही मारून टाकलं.
एव्हाना सना खाली धावली होती. रक्तानं माखली होती, तरीही तिनं कसाबसा किचनचा दरवाजा गाठला अन् आतून बंद करणार तेवढ्यात हसननं तिच्या पोटात सुरा खुपसला. तरीही तिनं त्याला धक्का देऊन दरवाजा बंद केला. ती जोरजोरात ओरडत होती. एक ग्लास घेऊन ग्रीलवर जोरात आवाज करत होती.
त्या आवाजानं शेजारी जागे झाले. त्यांनी दुसऱ्या शेजाऱ्याला उठवलं सगळे धावत किचनकडे आले. ‘‘हसननं सगळ्यांना मारून टाकलंय.’’ सनानं म्हटलं. तिघा चौघांनी ग्रिल तोडून सनाला बाहेर काढलं. रात्रीच्या शांततेत आवाजानं लोक गोळा होत गेले. कुणी तरी पोलिसांना फोन केला. तिच्या हातातच सनानं प्राण सोडला. हसन आतून सगळं ऐकत होता.
खरं तर सगळ्यांना मारून तो अफशाबरोबर पळून जाणार होता. पण सनामुळे त्याचा बेत फसला होता. पोलिसांची गाडी आली होती. काही पोलीसांनी त्या ग्रिलमधून सनाला बाहेर काढलं होतं. तिथून आत गेले. असं दृश्य त्यांनी कधीच पाहिलं नव्हतं. सगळीकडे प्रेतंच प्रेत. रक्ताची थारोळी खाली अन् वरही. अन् आईच्या ओढणीने गळफास घेऊन लटकत असलेला हसन.
त्याला खाली काढलं पण प्राण गेलेला होता. लहानपणापासून मुलगा म्हणून फाजिल लाड झाले होते. धार्मिक अंधश्रद्धांनी डोकं भडकावलं होतं. पैशाचा मोह, झटपट श्रीमंत होण्याची लालसा या सगळ्यामुळेच ही परिस्थिती झाली होती.
खूप गर्दी जमली होती. दर्ग्यातून जमाल बाबाही आला होता. परिस्थितीचा अंदाज येताच त्यानं मागच्या मागे पोबारा केला.