* डॉ. शशी गोयल
आजची स्त्री छेडछाड सहन करू शकते, जेव्हा ती पुरदामध्ये नसते किंवा घराच्या सीमा भिंतीपर्यंत मर्यादित नसते? ती प्रत्येक क्षेत्रात पुरुषांच्या खांद्याला खांदा लावून काम करत आहे. मग त्याला पायऱ्यांवर पुरुष बाजूने विचारायचे कारण काय? कधी आरक्षण, कधी स्वतःसाठी वेगळा कायदा. 1983 मध्ये सरकारने भारतीय दंड संहितेअंतर्गत घरगुती हिंसाचार लागू केला आणि त्यानंतर अनेक वर्षांनी भारतीय दंड संहितेचे कलम 498-A बनवून त्याची अंमलबजावणी करण्यात आली.
सरकारकडून महिला संरक्षण विधेयक मंजूर करणे म्हणजे महिलेला त्रास दिला जातो. केवळ घरगुती आणि अशिक्षितच नाही तर सुशिक्षित आणि नोकरी करणारे देखील. स्त्रिया केवळ कनिष्ठ आणि मध्यमवर्गीयच नव्हे तर उच्च वर्गातही अत्याचारित आहेत. एक सर्वेक्षण असे दर्शवते की 50% स्त्रिया घरगुती हिंसाचाराला बळी पडतात. केवळ पतीच नाही तर पतीच्या कुटुंबातील इतर लोकांनाही त्रास होतो. अनेक वेळा त्यांना त्यांचे पालक आणि कुटुंबातील इतर सदस्यांना भेटण्याची परवानगी नसते. गुन्हा म्हणजे पत्नीवर हल्ला करणे
पतीकडून पत्नीवर अत्याचार केल्याबद्दल दररोज शेकडो गुन्हे दाखल होतात. त्यापैकी काही असे आहेत की ते खरोखर पती -पत्नी आहेत की नाही हे जाणून आश्चर्य वाटेल. आतापर्यंत हा हल्ला गुन्हा मानला जात नव्हता. असे मानले जात होते की ही पती -पत्नीमधील परस्पर प्रकरण आहे, परंतु नवीन कायदा पास झाल्यामुळे हा गुन्हा बनला आहे, ज्यामध्ये पतीला 14 वर्षांपर्यंत तुरुंगवास होऊ शकतो.
कार्यवाही अवघड असली तरी नवीन कायदा अतिशय सोपा आहे. नवीन कायद्यानुसार, आधी पोलिस चित्रात येतील, त्यानंतर पीडितेला स्वयंसेवी संस्थेकडे जावे लागेल. भारतात पोलिसांची भूमिका काय आहे हे सर्वांनाच माहिती आहे. प्रकरण गुंतागुंतीचे होईल. हे विधेयक महिलांना त्यांच्या पतींच्या हिंसाचाराविरोधात दिवाणी खटले चालवण्याचा पर्याय देण्याची आशा देते. हे विधेयक महिलांना कोणत्याही अंतिम टप्प्यावर तक्रार न घेता प्रथम माहिती अहवाल दाखल करून थेट न्यायालयात जाण्याची परवानगी देते.
पत्नीचे काम ओळखले जात नाही, पत्नी घरात किती काम करते हे पतीला फरक पडत नाही. तो त्याला सजावटीची वस्तू मानतो. नोकर ठेवायचा की नाही, त्याला समजले की घरात कोणतेही काम नाही. संपूर्ण दिवस एकतर त्याने शेजारच्या गप्पा मारल्या असत्या किंवा त्याने बेड तोडला असता. ‘कोणती मिल तुम्हाला चालवायची आहे’ हे म्हणणे हे एक लक्षवेधी आहे. फक्त २ रोट्या शिजवायच्या होत्या. तुम्ही असे कोणते काम केले ज्यासाठी तुम्हाला थोड्या कामासाठीही वेळ मिळाला नाही?
खालच्या वर्गात दारूबंदी हे मुख्य कारण आहे. सकाळपासून संपूर्ण लक्ष दारूसाठी पैसे हिसकावण्यावर आहे. पती असो किंवा मुलगा, यात कोणीही असू शकतो. अगदी दारूसाठी वडील मुलीवर अत्याचार करतात. अहंकार मध्यम वर्गात प्रथम येतो. जरी एखादी स्त्री कमावते, तिच्यासाठी निषेध, निंदा आहे आणि जर ती कमवत नसेल तर ती एक खोडकर व्यक्ती आहे. स्त्रियांच्या कार्याचे कुठेही कौतुक होत नाही, ना घरी आणि ना बाहेर. घरच्या स्त्रियाही मुलासाठी म्हणतील की थकल्यासारखे आले आहे. सून त्या नंतर काम करून आली असती, तरीही ती गस्त घातल्यानंतर येत आहे असे म्हटले जाईल. कुटूंब, कार्यालयात कोठेही स्त्रीच्या मोठ्या आवाजात बोलणे कोणालाही आवडत नाही. त्याने शांतपणे बोलावे अशी प्रत्येकाची इच्छा असते.
ही गोष्ट लहानपणापासून मुलांच्या मनात आहे की ते मुलींपेक्षा श्रेष्ठ आहेत. मुली अनोळखी आहेत, मुलगा घराचा प्रमुख आहे, घराचा वंशज आहे, दिवा आहे. येथून मुलगा स्वतःला श्रेष्ठ समजण्यास सुरवात करतो. बोलण्यावरून मुलीला धमकावले जाते. स्त्रीला सुरुवातीपासूनच दासीचे रूप दिले जाते. तिला नोकर म्हणून दाखल केले जाते. आई हे देखील शिकवते की तुम्हाला सर्वांना आनंदी ठेवावे लागेल. यामध्ये तुम्ही आनंदी आहात, त्याला स्वतःची कोणतीही इच्छा नाही. आणि येथूनच स्त्रियांवर अत्याचार सुरू होतो.
स्वतःला महत्त्व द्यायला शिका घरगुती हिंसा टाळण्यासाठी सर्वप्रथम तुम्हाला स्वतःला जागे करावे लागेल. स्वतःला नम्र न बनवून स्वतःचा आदर करायला शिका. सर्वप्रथम घरातील मुलीचा आदर करा. इतरांच्या सुनांना आदर द्या.
जेव्हा अत्याचार असह्य होतो, तेव्हाच ती स्त्री ही बाब घराबाहेर काढते. घराची शोभा राखण्याची जबाबदारी केवळ स्त्रीची नाही. जर स्त्रीला घराची लाज मानली गेली तर पुरुषाने ती लाज ठेवावी. जर त्याचे उल्लंघन झाले तर कायदा रक्षक बनतो. यासाठी, स्वतःच्या आणि आपल्या मुलांच्या संरक्षणासाठी जवळच्या कोणत्याही पोलीस स्टेशनमध्ये तक्रार नोंदवा.